Άρης Βελουχιώτης.
"Άρης" …ο μεγάλος αρχηγός της εθνικής αντίστασης.
Ο Άρης Βελουχιώτης υπήρξε ένας από τους πιο μεγάλους Έλληνες στο σύνολο της ελληνικής ιστορίας. Μόνος του ξεκίνησε ένα αντάρτικο εναντίον της πιο ισχυρής πολεμικής μηχανής που είχε κατακτήσει ποτέ την Ελλάδα. Σ' έναν κόσμο που έδειχνε καταδικασμένος, αυτός ήταν ο πρώτος που αντιστάθηκε. Σ' έναν κόσμο όπου οι στρατηγοί "λιποθυμούσαν" μπροστά στη θέα των γερμανικών αρμάτων, ο Άρης, με τη φυσικότητα που διακρίνει έναν μεγάλο άνδρα και πατριώτη, πήρε πρώτος ένα παλιό όπλο και τα "πυροβόλησε".
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο ενέπνευσε έναν ολόκληρο λαό και "ανάγκασε" εκατομμύρια Ελλήνων να συστρατευτούν μαζί του. Με τη στρατιωτική μεγαλοφυΐα του και το πάθος του ελληνικού λαού για ελευθερία κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Σε μια Ευρώπη γερμανοκρατούμενη σχεδόν στο σύνολό της, το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας ήταν ελεύθερο. Σε μια χώρα θεωρητικά κατακτημένη από τους Γερμανούς, το μεγαλύτερο μέρος της ελεγχόταν από το ΕΑΜ και όχι από τους Γερμανούς. Μοναδική περίπτωση σε όλη την Ευρώπη. Καμία γαλλική αντίσταση και κανένας παρτιζάνος δεν κατόρθωσε κάτι ανάλογο.
Ο Άρης ήταν θρύλος σε όλη την Ευρώπη την εποχή της παντοκρατορίας των ναζιστών. Η ελπίδα των κατακτημένων σε όλη την ήπειρο. Το λαμπερό παράδειγμα για όλους τους αγωνιστές. Ο ίδιος ο Χίτλερ, που πολεμούσε αυτοκρατορίες, τον αναγνώριζε ως σημαντικό εχθρό. Ο ίδιος ο Τσόρτσιλ έκανε τους σχεδιασμούς του, λαμβάνοντας υπ' όψιν του το δεδομένο "Άρης". Στο πρόσωπό του όλοι αυτοί —είτε ο ήθελαν είτε όχι— έβλεπαν τη "συνέχεια" των αρχαίων Ελλήνων, που είχαν το κουράγιο να τα βάζουν με αυτοκρατορίες.
Αυτό ήταν το "μέγεθος" του Άρη. Ένα "μέγεθος" επαναστάτη, που ακόμα κι αυτόν τον διάσημο Τσε τον κάνει να φαίνεται συνοικιακός "μαγκάκος". Ένας επαναστάτης με αιτία και ελληνικό φιλότιμο. Και όμως, αυτόν τον γίγαντα η μεταπολεμική Ελλάδα τον "έθαψε", γιατί δεν βόλευε τα "σκουλήκια" της. Τα "σκουλήκια", που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς και ήθελαν να επικρατήσουν και μετά την αποχώρησή τους. Τα "σκουλήκια", που συνεργάζονταν με τους Άγγλους και είναι οι κυρίαρχοι σήμερα. Τους πάντα υπάρχοντες "Κωλέτηδες" αυτού του τόπου.
Αυτοί διέβαλαν τον Άρη ακόμα και σ' αυτούς που τον λάτρευαν. Αυτοί κατέστρεψαν τη φήμη του, ενώ δεν έκανε ποτέ και τίποτε αρνητικό για τους Έλληνες. Διαμέλισαν και σκύλεψαν το έργο του, που ήταν το ΕΑΜ και το ίδιο έκαναν και στο σώμα του. "Έλληνες" πανηγύριζαν πάνω από το διαμελισμένο πτώμα του αρχηγού. "Έλληνες" σκύλεψαν το κορμί του για να ευχαριστήσουν Άγγλους και Σοβιετικούς.
Αυτό το οποίο δεν γνώριζαν όλα αυτά τα "σκουπίδια" είναι ότι τους πραγματικά μεγάλους άνδρες της ιστορίας δεν μπορείς ούτε να τους ακρωτηριάσεις ούτε να τους θάψεις. Η ιστορία έχει τη δική της λογική. Η ιστορία έχει τους δικούς της "αγαπημένους". Η ιστορία, όταν θα έρθει η ώρα, θα "θεραπεύσει" τα θύματα της διαχειριστικής της καθημερινότητας. Θα πάρει τα διαμελισμένα κορμιά τους και θα τα ξανασυνθέσει. Θα αποκαταστήσει την αδικία και θα αποδώσει το δίκιο εκεί όπου πρέπει. Αυτό είναι νομοτέλεια. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δεν μπορεί η ανθρωπότητα να προχωρήσει αλλιώς. Με την αδικία "κινείται" στην καθημερινότητά της. Με το δίκιο "προχωρά" στον χρόνο.
Αυτό θα γίνει και με τον Άρη. Τον μεγάλο Άρη των Ελλήνων. Είναι θέμα χρόνου να αποκατασταθεί στη συνείδηση των Ελλήνων. Είναι θέμα χρόνου να πάρει τη θέση του στο "σαλόνι" των μεγάλων Ελλήνων. Είναι θέμα χρόνου να πάρει τη θέση του στην καρδιά των Ελλήνων. Τη δικαιούται αυτήν τη θέση. Μια θέση δίπλα στον Λεωνίδα, τον Θεμιστοκλή και κάποιους άλλους —πολύ λίγους— που είχαν το σθένος να ορθώσουν το ανάστημά τους μπροστά σε αυτοκρατορίες, που για όλους τους άλλους φαινόταν ανίκητες. Αυτή ήταν η ποιότητα του Άρη.
Η ποιότητα του στρατιωτικού ηγέτη με ένα εκπληκτικό στρατιωτικό έργο. Η ποιότητα του επαναστάτη, που ενέπνευσε έναν ολόκληρο λαό. Η ποιότητα του πολίτη, που προτίμησε την προσωπική του θυσία, παρά να εκμεταλλευτεί την εξουσία του και να οδηγήσει σε ιδεολογικό εμφύλιο αυτούς που τον πίστεψαν. Η ποιότητα του ανθρώπου που την νίκη του δεν την έκανε συνταξιοδοτικό πρόγραμμα για δεκάδες γενιές απογόνων του. Ο Άρης υπήρξε ένας ηγέτης, που μας συνδέει απευθείας με τους αρχαίους Έλληνες. Είναι μακράν ο καλύτερος της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Απόσπασμα για τον Άρη από το βιβλίου του Τραϊανού με τον τίτλο ΔΕΞΙΑ.
Η τύχη του ελληνικού λαού ήταν ότι εκείνη την κρίσιμη ώρα βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος να την οδηγήσει στο όραμά της. Η Ελλάδα πέτυχε το "άστρο" του Άρη Βελουχιώτη σε όλο του το μεγαλείο. Ο Βελουχιώτης έγινε εύκολα ο "Άρης" του ελληνικού λαού. Μιλούσε τη γλώσσα του. Δεν είχε σχέση με τη αστική "χλαπάτσα" των Αθηνών. Μισούσε τους ξένους ιμπεριαλιστές εξίσου. Δεν ξεχώριζε τους Γερμανούς από τους Άγγλους ή τους Γάλλους. Ούτε καν τους Σοβιετικούς, παρ' όλο το "κομμουνιστικό" του παρελθόν. Αυτός είπε το περίφημο …"όλα τα γουρούνια την ίδια μύτη έχουν", αναφερόμενος σε Σοβιετικούς.
Αυτός ο άνθρωπος ενέπνευσε τον ελληνικό λαό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. Σε μια στιγμή που όλα έδειχναν χαμένα. Αυτός στάθηκε πρώτος όρθιος και έγινε το πρότυπο για χιλιάδες Έλληνες. Αυτός απέκτησε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και γι' αυτό ο λαός τού εμπιστεύτηκε τα παιδιά του. Ολόκληρη η εικόνα του ήταν ένας συμβολισμός.
Τα γένια του τον διαφοροποιούσαν από την αστική "καθωσπρεπική" χλαπάτσα της Αθήνας. Ο τεράστιος σταυρός στο στήθος του αποτελούσε εγγύηση για τον αγράμματο λαό ότι δεν επρόκειτο για κάποιον άθεο ΚΚΕ φασίστα. Ο λόγος του ήταν καθαρά πατριωτικός. Τα επιχειρήματά του πάντα στόχευαν στην εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων. Ο λαός τον άκουγε γιατί τον εμπιστευόταν, αλλά και γιατί καταλάβαινε τι του έλεγε. Ο λαός τον πλαισίωνε, γιατί πίστευε στο όραμα που του περιέγραφε και όχι στο "κομμουνιστικό" όραμα.
Το μόνο μειονέκτημα του Άρη ήταν η ιδεολογική του "καταγωγή". Ήταν μειονέκτημα για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν γιατί επέτρεπε στην προπαγάνδα των εχθρών του να μεταφέρει την προσωπική του ιδιομορφία στο έργο του. Στο έργο που δημιουργούσε από κοινού με τους συντρόφους του. Επέτρεπε στην προσωπική του ιδεολογία να χαρακτηρίζει το ΕΑΜ. Ο "κόκκινος" Άρης έδινε "χρώμα" στο ΕΑΜ. Αυτό ήταν τόσο άδικο όσο και λάθος, γιατί είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η ατομικότητα από τη συλλογικότητα.
Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του κάνει τις επιλογές του. Αυτές τον χαρακτηρίζουν. Πολλές φορές όμως ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με καταστάσεις, οι οποίες δεν μπορούν ν' αντιμετωπιστούν στο προσωπικό επίπεδο. Απαιτούν συστράτευση ανθρώπων για την επίτευξη των κοινών τους στόχων. Αυτή η συστράτευση αναγκαστικά περιορίζει την ατομικότητα. "Κόβεις" ιδιομορφίες, για να πετύχεις την απαραίτητη ομοιότητα που απαιτεί ο κοινός στόχος με άλλους διαφορετικούς, οι οποίοι μοιράζονται μαζί σου τον στόχο αυτόν.
Η συλλογικότητα από εκεί και πέρα κρίνεται με βάση τις πράξεις και τους στόχους του συνόλου. Δεν έχει σχέση με το αρχικό ποιόν αυτού που δημιούργησε το σύνολο και έθεσε τους κοινούς στόχους του συνόλου. Όποιος κι αν δημιουργούσε το ΕΑΜ, θα κρινόταν γι' αυτά που πρέσβευε το ΕΑΜ και όχι για την αρχική του ατομικότητα. Αυτά τα οποία πρέσβευε το ΕΑΜ ήταν εκείνο το μέσο το οποίο πολλαπλασίαζε τα μέλη του.
Ο Άρης και ο κάθε Άρης αναγκαστικά κάτι ήταν στην προηγούμενή του ζωή. Αυτό όμως δεν ενδιαφέρει κανέναν και δεν μεταφέρεται στο έργο του, εφόσον το έργο δεν είναι ατομικό. Στο έργο αυτό συμμετέχουν κι άλλοι άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες. Αν δηλαδή ο Άρης ήταν στην προηγούμενη ζωή του ακτιβιστής οικολόγος, τι θα ήταν ο ΕΛΑΣ; Ένοπλο κίνημα για τη διάσωση της ελληνικής πανίδας; Τι θα ήταν οι μαχητές του; Στελέχη του Αρκτούρου;
Το θέμα λοιπόν είναι να γνωρίζει κάποιος το καταστατικό μιας οργάνωσης. Από αυτό κρίνεται τόσο ο ιδρυτής της όσο και οι συνοδοιπόροι του. Αυτό διαβάζει ο κάθε υποψήφιος, που θέλει να συμμετάσχει στην προσπάθειά τους. Όταν λοιπόν κρίνεται το ΕΑΜ, πρέπει κάποιος να γνωρίζει το καταστατικό του. Με βάση αυτό κρίνονται τα πάντα. Με βάση αυτό κρίνονται οι συμμετέχοντες σ' αυτό.
Τι λέει λοιπόν αυτό το καταστατικό;
Σ' ό,τι αφορά την ανάπτυξη του κοινού μετώπου μεταξύ όλων των ελληνικών οργανώσεων, που πολεμούν τον κατακτητή, είναι απόλυτα ενωτικό.
1. ...Προκειμένου να γίνει δεκτή εις το ΕΑΜ οποιαδήποτε οργάνωσις δεν εξετάζεται το παρελθόν ή αι αντιλήψεις της σχετικώς με την μελλοντικήν ανασυγκρότησιν της ελευθέρας και ανεξαρτήτου Ελλάδος, αλλά η πίστις της εις την ανάγκην του εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, η τιμιότης της απέναντι αυτού και η αποδοχή των αρχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνονται εις το παρόν ιδρυτικόν.
Το ΕΑΜ δηλαδή ήταν ανοικτό σε όλες τις οργανώσεις με μόνο κριτήριο τον πατριωτισμό και την τιμιότητα. Ήταν ανοικτό, για να μετατραπεί σε ενιαίο μέτωπο όλων των ελληνικών οργανώσεων εναντίον των κατακτητών. Ήταν εθνικό μέτωπο και δεν ήταν μέτωπο κομμουνιστικών οργανώσεων. Δεν κάνει αναφορά σε ιδεολογικές προτιμήσεις. Από εκεί και πέρα το καταστατικό του προσδιορίζει τους στόχους της οργάνωσης.
2. Σκοπός του Εθνικού Μετώπου είναι:
α) Η απελευθέρωσις του Έθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.
β) Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ, αμέσως μετά την εκδίωξιν των ξένων κατακτητών, μοναδικός σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξη εκλογών δια συντακτικήν εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν αναλογικήν, ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου διακυβερνήσεώς του.
Ακολουθούν άρθρα δευτερεύουσας αξίας, τα οποία δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στο επίπεδο που αναφερόμαστε. Αυτοί λοιπόν ήταν οι στόχοι του ΕΑΜ. Από πού προκύπτει σχέση αυτής της οργάνωσης με την ιδεολογία του κομμουνισμού; Μπορεί κάποιος με βάση αυτό το καταστατικό να χαρακτηρίσει τα μέλη του ΚΚΕδες ή φασίστες; Μπορεί κάποιος με βάση το ίδιο καταστατικό να χαρακτηρίσει το ΕΑΜ "κομμουνιστικό", επειδή ο ιδρυτής του είχε ιδεολογική "προτίμηση", όταν αναγνωρίζει το δικαίωμα στους πάντες να έχουν ανάλογη "προτίμηση", την οποία θα την εκφράσουν ελεύθερα μετά την απελευθέρωση;
Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος για τον οποίο είπαμε ότι ήταν μειονέκτημα του Βελουχιώτη η ιδεολογική του καταγωγή. Τον καθιστούσε εύκολο θύμα της οποιασδήποτε προπαγάνδας —απ' όπου κι αν αυτή προερχόταν— και αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο και στην οργάνωση, της οποίας ήταν ηγέτης. Πρώτα έπεσε θύμα της προπαγάνδας του ΚΚΕ και κατόπιν έπεσε θύμα της προπαγάνδας της ΔΕΞΙΑΣ. Πρώτα οι ΚΚΕδες θεώρησαν εξαιτίας του το ΕΑΜ δικό τους και μετά οι ΔΕΞΙΟΙ —και πάλι εξαιτίας του— θεώρησαν το ΕΑΜ κομμουνιστικό.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο ήταν μειονέκτημα η ιδεολογική "καταγωγή" του Βελουχιώτη έχει σχέση με τη δική του συμπεριφορά. Ήταν ένας από τους κομμουνιστές, ο οποίος είχε βασανιστεί γι' αυτά που πίστευε. Ήταν ένας κομμουνιστής, που ήταν καλός για τον ελληνικό λαό, γιατί απλά ήταν κακός κομμουνιστής για το κόμμα. Το κόμμα, που όταν ήθελε να καπηλευτεί τις επιτυχίες του, τον αναγνώριζε ως τον "αρχηγό" και όταν δεν τον χρειαζόταν, θυμόταν ότι ήταν ο "μιζέριας". Το κόμμα, που για να επιβιώσει στο βουνό κρύφτηκε πίσω του και όταν δεν τον είχε πλέον ανάγκη, θυμήθηκε ότι ήταν "δηλωσίας".
Ως βασανισμένος κομμουνιστής είχε αποκτήσει "αγκυλώσεις" και αυτό ήταν καθοριστικό σε πολλές αποφάσεις του. Όσο κι αν αμφισβητούσε τους κομματικούς ηγέτες, δεν μπορούσε να τους στείλει στο διάολο. Ως γενναίος άνθρωπος, που είχε υπογράψει δήλωση "μετανοίας" εξαιτίας βασανισμών, ένιωθε σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που άντεξαν. Απλά δεν ήξερε ότι το ΚΚΕ με την πονηρή και υστερόβουλη πολιτική του στο θέμα αυτό είχε αρχίσει να συντίθεται από ανθρώπους, που η αντοχή τους στον βασανισμό ήταν το μοναδικό τους προσόν.
Τύπους "νεάντερταλ", όπως ο Σιάντος, για τον οποίο όσο κι αν ψάξει κανείς δεν μπορεί να βρει ένα ταλέντο πέρα από την αντοχή στο ξύλο. Αυτό ήταν προφανώς μια εσκεμμένη τακτική του ΚΚΕ, για να διατηρεί τη σκληρή δομή της οργάνωσής του. Εχθρός του ΚΚΕ είχε γίνει η ανθρώπινη ευφυΐα, γιατί η ευφυΐα ταυτίζεται με την κριτική στάση και αυτή φέρνει την αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση, η οποία προκαλούσε αλλεργία στη "δημοκρατική" ηγεσία του κόμματος.
Με χαμηλά λοιπόν κριτήρια προσόντων και βασανιστική "επιβίωση" το ΚΚΕ παρήγαγε στελέχη, τα οποία μπορούσε να τα ελέγχει απόλυτα. Μόνον σε εκείνη τη δομή τέτοιοι άνθρωποι μπορούσαν να "προκόβουν" και άρα να ελέγχονται όταν έφεραν εξουσία. Αυτό δεν το κατάλαβε εγκαίρως ο Άρης. Αυτό ήταν το πρώτο σφάλμα του αρχηγού και η αρχή μιας αλυσίδας λαθών.
Ανέχθηκε τους κομματικούς να περιφέρονται εκ του ασφαλούς, εκεί όπου οι άλλοι έχυναν το αίμα τους. Ανέχθηκε τους κομματικούς να παριστάνουν τους στρατηγούς, εκεί όπου οι άλλοι γίνονταν ήρωες με το αίμα της καρδιάς τους. Ανέχτηκε τους κομματικούς να μιλάνε για σοβιετικές στρατηγικές, εκεί όπου οι άλλοι ονειρεύονταν μια ελεύθερη πατρίδα. Τους ανέχθηκε να "καπελώνουν" τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενός ολόκληρου λαού, για να τον υποτάξουν στα στενά κομματικά τους συμφέροντα.
Ο Άρης φταίει που κομματόσκυλα σαν τον Σιάντο ή τον Ιωαννίδη ή τον Φλωράκη συγχρωτίζονταν με τους ήρωες. Αυτός φταίει, που επέτρεπε σε κομματικούς να "καπελώνουν" τους αγώνες του "ανθού" της ελληνικής κοινωνίας. Αυτός φταίει, γιατί πρώτος αυτός τους έδινε αναφορές. Αυτός φταίει, γιατί πρώτος αυτός υπέτασσε το δικό του τεράστιο πατριωτικό μέγεθος σε πολιτικούς "νάνους". Αυτός φταίει, γιατί, ως αγωνιστής εναντίον ξένων κατακτητών, έδινε αναφορά σε ξενόδουλους. Αυτός φταίει, που ως στρατιωτικός ηγέτης έδινε νίκες στα "τρωκτικά" που παρίσταναν τους στρατηγούς. Μόνος του άνοιξε και τον δικό του "λάκκο". Όταν το κατάλαβε, ήταν αργά.
Ο Άρης ήταν ένας ταλαντούχος στρατιωτικός ηγέτης, αλλά παντελώς ατάλαντος πολιτικός ηγέτης. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των ηγετών; Ο καλός στρατιωτικός ηγέτης πολεμάει άριστα τους εχθρούς του. Ο καλός πολιτικός ηγέτης είναι αυτός ο οποίος γνωρίζει άριστα ποιοι είναι οι εχθροί του —ορατοί και αόρατοι—. Ο Άρης απέναντι σε ορατούς εχθρούς ήταν άριστος, όσο ισχυροί κι αν ήταν αυτοί. Δεν μπορούσε να καταλάβει ποιοι ήταν οι μη ορατοί εχθροί του. Εκεί έχασε το παιχνίδι.
Δεν κατάλαβε τον ρόλο των στελεχών του ΚΚΕ. Δεν κατάλαβε ότι και εκείνοι έπαιζαν παιχνίδια των ιμπεριαλιστών και ότι ήταν θέμα χρόνου να τον βγάλουν από τη "μέση". Θεώρησε ατυχώς ότι διαπνέονταν κι αυτοί από τα ίδια πατριωτικά αισθήματα με τον ίδιο. Νόμιζε ότι στο βουνό βγήκαν για τους ίδιους λόγους και εξαιτίας των ίδιων "ελατηρίων" μ' αυτόν. Αυτό ήταν το λάθος του. Δεν κατάλαβε ότι εκείνοι ήταν δούλοι των Σοβιετικών, απόλυτα όμοιοι με τους δοσίλογους δούλους των Γερμανών ή τους αστούς χαφιέδες των Εγγλέζων.
Ένα λάθος ανεπίτρεπτο για έναν τέτοιο χαρισματικό άνθρωπο. Ένα λάθος, που, αν ακολουθούσε το ένστικτό του, θα το απέφευγε. Μόνος του το είπε, βλέποντας τον Χαρίλαο Φλωράκη, ποιο θα ήταν το μέλλον τόσο του ίδιου όσο και των συντρόφων του. Αυτό όμως, που του αποκάλυπτε το ένστικτό του, δεν το ερμήνευε σωστά η γνώση του. Οι πολιτικές "αγκυλώσεις" του ήταν ανίκητες. Ως εκ τούτου δεν κατάλαβε ότι οι κομμουνιστές βγήκαν στο βουνό για "εργολαβία" των Σοβιετικών. Δεν κατάλαβε ότι ο πατριωτισμός τους έφτανε μέχρι εκεί που το επέτρεπε ο Στάλιν και οι "φωτισμένοι" ηγέτες τους.
Τους ΚΚΕδες τους ενδιέφερε να είναι κοντά στο οπλισμένο τμήμα του ελληνικού λαού, ώστε στην καλύτερη γι' αυτούς περίπτωση να επιβάλουν τη δικτατορία του προλεταριάτου και στη χειρότερη να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος τη δική τους πολιτική παρουσία στη μεταπολεμική Αθήνα.
Αν δηλαδή η Σοβιετική Ένωση διεκδικούσε την Ελλάδα, αυτοί θεωρούσαν ότι είχαν τα όπλα να την εξυπηρετήσουν. Να εξυπηρετήσουν τον Στάλιν και να εξυπηρετηθούν και οι ίδιοι. Ό,τι ήταν οι Γερμανοί για τους γερμανόδουλους ήταν οι Σοβιετικοί για τους ΚΚΕδες. Οι ηγέτες του ΚΚΕ γι' αυτόν τον λόγο βγήκαν στο βουνό. Θεωρούσαν ότι με τον τρόπο αυτόν μπορούν να "καπελώσουν" τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα υπέρ των κομματικών και προσωπικών τους συμφερόντων. Ονειρεύονταν να γίνουν "Τσαουσέσκου" ή "Ζίφκοφ" της μεταπολεμικής "κομμουνιστικής" Ελλάδας.
Από την άλλη πλευρά, αν η Σοβιετική Ένωση δεν διεκδικούσε την Ελλάδα, θεωρούσαν ότι με τα όπλα μπορούσαν να "πειθαρχήσουν" τον λαό και να τον παραδώσουν με το "αζημίωτο" στους προηγούμενους κυρίαρχους. Θεωρούσαν ότι μπορούν να γίνουν συνέταιροι με τους ΔΕΞΙΟΥΣ. Γι' αυτόν τον λόγο ανέχονταν τους βρετανικούς συνδέσμους ν' "αλωνίζουν" στα βουνά. Με τους Εγγλέζους διαπραγματεύονταν, περιμένοντας εντολές από τους "δημοκράτες" της Μόσχας.
Αντιλαμβανόμαστε ότι ήταν ζωτικής σημασίας για τα στρατηγικά συμφέροντα των ΚΚΕδων να "χρωματίσουν" τον εθνικοαπελευθερωτικό στρατό της Ελλάδας. Ήταν απαραίτητο γι' αυτούς και ήταν απαραίτητο και για τον "πατερούλη" τον Στάλιν. Ο Στάλιν είχε διαπραγματευτικά ατού απέναντι στους Άγγλους εξαιτίας του ΕΑΜ. Απειλούσε τους Εγγλέζους με το αυθαίρετο "χρώμα" του. Γνώριζε ότι η Ελλάδα ήταν απαραίτητη για τα εγγλέζικα συμφέροντα και γνώριζε ότι η Αγγλία έτρεμε στην ιδέα ότι εξαιτίας του ΕΑΜ θα μπορούσε να χάσει την αποικία της στα Βαλκάνια...
