Μην απελπίζεσαι και δεν θ' αργήσει...

Όσοι απογοητεύονται γιατί αργεί να έρθει η ξαστεριά, γιατί σαρώνει η απελπισία της καθημερινότητας, να σκέφτονται ότι αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να τραβήξει για πολύ. Γρήγορα, ίσως πιο γρήγορα απ' ότι φανταζόμαστε, ο λαός μας θα σηκώσει κεφάλι. Γιατί έχει εμάς, τα παιδιά του, που δεν το βάζουμε κάτω. Όσο υπάρχουμε εμείς, όσο λίγοι κι αν είμαστε, ετούτος ο λαός δεν θα δουλωθεί ποτέ. Αυτό δείχνει η ιστορία. Πώς μπορεί να τα βάλει κανείς μαζί μας, όταν όλο μας το είναι έχει δωθεί για την απελευθέρωση αυτού του τόπου; Ποιος μπορεί να μας σταματήσει; Ούτε ο θάνατος! Κρατάτε αδέρφια, αγάντα σύντροφοι, ο κάβος μπορεί να φέρνει πολλά μποφόρ, αλλά εμείς θα τον περάσουμε για να δει μπουνάτσα ο λαός μας.

Δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Είμαστε πια πολλοί και είμαστε όλοι μαζί σ' αυτόν τον αγώνα. Ο ένας στηρίζει τον άλλο. Ο ένας δίνει δύναμη στον άλλο. Όλοι μαζί στον κοινό αγώνα. Η απελπισία, η κατάθλιψη, η μοιρολατρία αντιμετωπίζεται μόνο με την συμμετοχή, μόνο με την ενεργή δράση στην οργανωμένη πάλη του λαού μας.

Δεν είναι πρώτη φορά που ο λαός μας αντιμετώπισε τέτοια θεριά. Και παλιά λοιπόν όταν οι κρεατομηχανές του ναζισμού σάρωναν την χώρα στην αρχή απελπισία, κατάθλιψη και μοιρολατρία άρχισαν να σαρώνουν την ελληνική κοινωνία και να συσσωρεύουν χιλιάδες θύματα. Μέσα σ' εκείνη την καταχνιά, μέσα σ' εκείνο το σκοτάδι, μέσα σε μια εποχή όπου κυριαρχούσε το "εγώ" να την βγάλω καθαρή κι ας πνιγούν όλοι οι άλλοι, όταν κυριαρχούσε το δεν γίνεται τίποτε, που να τα βάλουμε τώρα με τις σιδερόφρακτες στρατιές του πανίσχυρου εχθρού, κάποιοι κόντρα στον καιρό οργανώνονταν, πάλευαν και ονειρεύονταν μια νέα Ελλάδα. Στην αρχή δεν ήταν πολλοί, λίγοι ίσα με μια χούφτα, αλλά με καρδιά αποφασισμένη όσο δεν παίρνει. Εκείνα τα πρώτα χρόνια, της πίκρας και της απογοήτευσης που στοίχειωναν ακόμη και τις πιο αδάμαστες καρδιές των πιο αποφασισμένων αγωνιστών, η τέχνη ήταν πάντα το καλύτερο καταφύγιο.

Παραθέτω ένα Ανέκδοτο Ποίημα του Αιμίλιου Βεάκη, που γράφτηκε στις 18 Αυγούστου 1941, το οποίο μου το εστειλε ένας φίλος που τον ευχαριστώ ιδιαίτερα γι' αυτό:

Δημοτικό Ποίημα του Αιμίλιου Βεάκη - 18 Αυγούστου 1941

Δεν είναι τρόπος να γνοιαστούν να μιληθούν οι ανθρώποι.
Καθένας χώρια το σαρκί, το εγώ καθένας χώρια,
κι ένας βυζαίνει ταλλουνού το γαίμα να χορτάσει
και πίσωθέ τους ύπουλο το κλεφτοσκυλολόι
τους διαγουμάει το έχει τους και τους ρουφάει τη ζήση.
Θέλω να πάρω ένα στρατί, κρυφό σα μονοπάτι
που να με πάει στο ξάγναντο, στην πιο ψηλή κορφούλα
κι ούτε από δω το δρόμο μου ψυχή να μη γροικήσει.
Οι οχτροί μου να με χάσουνε κι οι φίλοι να σαστίσουν
κι όλοι να πουν πως χάθηκα, πως έσβησα απ' τον κόσμο.
Κι εγώ ψηλά με τα στοιχειά, με τα θεριά, με τάστρα,
με του βουνού τα πνεύματα να κάνω μετερίζι.
Με αντιμαχές κι αθιβολές να βρω το μυστικό τους,
να κλέψω απ' τ' αστρα υπομονή κι απ' τα θεριά το θάρρος
κι απ' τα στοιχειά τη δύναμη και την καπατσοσύνη,
απ' το βοριά την αντοχή και την ορμή απ' το νότο
κι από τη στουρναρόπετρα την άλυωτη σκληρότη,
να κάνω πέτρα το κορμί και την ψυχή ατσαλένια.
Κι όταν θαρθεί ο καλός καιρός να στήσω καραούλι
με μπιστικούς τους Σάτυρους κι αρματωλούς τους Πάνες
και κρυφομαντατάρηδες ταγερικά του Λόγγου.
Με τέτοιο ασκέρι νείρομαι να ξαναρθώ στη χώρα.
Και μιαν αυγή απ' το ξάγναστο κι απ' την ψηλή ραχούλα,
να κάνω τις παλάμες μου χουνί και να φωνάξω:
«Βιαστήτε! Καθαρίστε τα τάνομα σωθικά σας,
σπεκουλαδόροι του χρυσού κι έμποροι του θανάτου,
κλέφτες της χήρας, του ορφανού, ξεμαυλιστές των νιάτων,
πραματευτάδες άνομοι κάθε Θεού και τόπου,
καταλυτάδες του Καλού και σπιλωτές του Ωραίου,
βιαστήτε, γιατί επλάκωσα με των στοιχειών τ' ασκέρι»!

ΠΗΓΗ
 

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΙΨΗ ΣΕΛΗΝΗΣ ΣΗΜΕΡΑ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Το σημαντικότερο αστρολογικό γεγονός αυτής της εβδομάδας είναι η Σεληνιακή έκλειψη, η οποία θα πραγματοποιηθεί το απόγευμα της Τετάρτης στις 6,46 μοίρες των Διδύμων.

Οι σημαντικότερες όψεις που σχηματίζονται στον ουρανό, παράλληλα με την έκλειψη, είναι η σύνοδος Άρη - Πλούτωνα και το τετράγωνό τους με τον Ουρανό, η σύνοδος Αφροδίτης - Κρόνου και το ταυ τετράγωνο των Φώτων (Ηλίου - Σελήνης) με τη σύνοδο Ποσειδώνα - Χείρωνα.

Μιλάμε για μια αρκετά σκληρή Σεληνιακή έκλειψη, η οποία κυριολεκτικά έρχεται να ρίξει μπαρούτι στο ήδη φλεγόμενο πλανητικό τοπίο.

Ο ωροσκόπος της έκλειψης, με συντεταγμένες Αθήνας, βρίσκεται στις 1,58 μοίρες των Διδύμων, στον πρώτο οίκο του αστρολογικού χάρτη της Ελλάδας, στον οποίο γίνεται πάρτι καθώς θα βρίσκονται, επίσης, η Σελήνη και ο Δίας της έκλειψης. Ο Ερμής της Ελλάδας δέχεται την επίδραση του Ποσειδώνα της έκλειψης. Σκεφτείτε πόσα ψέματα και πόσες σκανδαλώδεις συμπεριφορές έχουμε να ακούσουμε! Σκεφτείτε πόσες ιστορίες με δράκους, φαντάσματα και νάνους με επτά χέρια θα φαντάζουν εντελώς αληθινές μπροστά στις όποιες ομιλίες - δικαιολογίες θα ξεστομίσουν οι πολιτικοί μας...

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ποσειδώνας που αποτελεί και την κορυφή του Ταυ τετραγώνου με τα Φώτα και άρα αυτός που θα εκτονώσει τις πιο δυναμικές ενέργειες του συγκεκριμένου πλανητικού σχήματος, βρίσκεται στο δέκατο οίκο της Ελλάδας, δηλαδή στο περιβάλλον που στην Κοσμική (Πολιτική) Αστρολογία συνδέεται με την κυβέρνηση!!!!!!!!!!!!

Και δυστυχώς ο Ποσειδώνας στη συγκεκριμένη περίπτωση θα λειτουργήσει σαν το ψεύδος, η φούσκα, η εξαπάτηση. Σκεφτείτε ότι σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή, θα μπορούσε να εκφράζει τις ύψιστες ηθικές αξίες, τη φαντασία, την ελευθερία του να είμαστε εναρμονισμένοι με τη Συμπαντική ροή.

Για μία ακόμη φορά θέλω να τονίσω ότι αν μπούμε εμείς στη διαδικασία να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, να γίνουμε καλύτεροι, να υπηρετήσουμε την αρετή, να απελευθερωθούμε από τα δεσμά μας και να αφεθούμε με πίστη στη Συμπαντική ροή, τότε και μόνο τότε θα αποτελέσουμε τις μονάδες που θα απαρτίσουν ένα λαό και στη συνέχεια μια ανθρωπότητα που θα αξίζει το καλύτερο...

Επανέρχομαι: ο Ερμής της Ελλάδας που δέχεται την καθοριστική επίδραση του Ποσειδώνα στο ωροσκόπιο της έκλειψης, κυβερνάει τον τέταρτο οίκο της Ελλάδας, ο οποίος στον Κοσμική αστρολογία σχετίζεται με τα δημόσια κτίρια, τη δημόσια γη, τον ορυκτό πλούτο, κλπ.

Δικό σας!!! Φανταστείτε ό,τι θέλετε για τα υπόγεια σχέδια του πολιτικού κατεστημένου, των "ευεργετών" δανειστών μας και των "ευεργετών" πολιτικών μας, αρκεί σε αυτό που θα σκεφτείτε να υπάρχει αρκετή δόση προδοσίας, συνδυασμένης με ψέμματα, με φούσκες, με εκφοβισμό και, γενικότερα, με οτιδήποτε ποταπό.

Κι αν θέλετε να ρίξετε ακόμη περισσότερη δόση υπόγειων σκοπών και ενεργειών, σκεφτείτε ότι η σύνοδος Άρη - Πλούτωνα του ωροσκοπίου της έκλειψης, βρίσκεται πάνω στο Δία της Ελλάδας και ενεργοποιεί με τον πιο εκρηκτικό τρόπο (καθώς συμμετέχει και ο Ουρανός) το τετράγωνο διαπλοκής που έχει γενέθλιο η χώρα μας μεταξύ Δία και Πλούτωνα.

Για να έχετε πληρέστερη εικόνα θα σας κάνω ένα μίνι μάθημα, αναφέροντας ότι ο όγδοος οίκος σε ένα Κοσμικό ωροσκόπιο αντιπροσωπεύει, τις αποζημιώσεις, τα δημόσια χρέη, το χρηματιστήριο.

Μη βιαστείτε να πανικοβληθείτε! Ο συγκεκριμένος τομέας προσβάλλεται από το τετράγωνο Πλούτωνα - Ουρανού από τότε που άρχισε η κρίση. Απλά τώρα η όψη ενισχύεται, γεγονός που με ανησυχεί καθώς πλέον δεν μπορώ να φανταστώ μέχρι που μπορεί να φθάσουν οι κρατούντες εις βάρος των λαών μόνο και μόνο για να ενισχύσουν και να κρατήσουν όρθιο το σαθρό τραπεζικό τους σύστημα.
Από την άλλη θλίβομαι από το γεγονός ότι χθες διάβαζα ότι οι αυτοκτονίες στη χώρα μας έχουν αυξηθεί κατά 37% (στοιχεία της ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας) από το 2009 - 2011. Θλίβομαι γιατί και οι αυτοκτονίες σχετίζονται με τον όγδοο οίκο και γιατί βλέπω ότι όταν η εξουσία είναι ανάλγητη και βγάζει το πιο σκληρό της πρόσωπο, μπροστά στο χρήμα καταλύεται κάθε άλλη αξία, ακόμη και η ανθρώπινη ζωή.
Οι ίδιες όψεις εγκυμονούν τον κίνδυνο γεωφυσικών καταστροφών, ακραίων καιρικών φαινομένων, σεισμών, εκρήξεων ηφαιστείων.

Η σύνοδος της Αφροδίτης και του Κρόνου του χάρτη της έκλειψης πέφτει στον έκτο οίκο της Ελλάδας και δηλώνει τις πιέσεις που δέχεται η εργατική τάξη καθώς επίσης και την κατάρρευση των δημοσίων υπηρεσιών που, προφανώς, δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν τους πολίτες αφού δεν έχουν τον τρόπο πλέον...

Έκλειψη σημαίνει σβήνει το φως και πρέπει να ανακαλύψω το εσωτερικό Φως. Πιστεύω ακράδαντα ότι αν όλοι ανακαλύψουμε το εσωτερικό μας Φως, αν συντονιστούμε με το εσωτερικό μας Φως, αν ενεργοποιήσουμε τις συνειδήσεις μας, αν έχουμε επίγνωση των πράξεών μας, αν αρχίσουμε να βλέπουμε τον ορίζοντα πέρα από τη μύτη μας, τότε θα φέρουμε τη μεγάλη Αλλαγή!!! Πιθανώς να είναι αυτή η αλλαγή που επιβάλλεται για να εξελιχθεί η ανθρωπότητα και να μη βουλιάξει στο βούρκο της ανοησίας της....

ΠΗΓΗ

Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ... ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΛΗΣΤΡΙΚΕΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ΤΗΝ "ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ"!

Σοκ απο το “Κόμμα του Χάους”!
Η απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν αντιδρούν οι Έλληνες, γιατί δεν ξεσηκώνονται, γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους, είναι σιωπηλή και η πιο βίαιη που θα μπορούσαν να περιμένουν οι διεφθαρμένοι κυβερνώντες που συγκαλύπτουν τς λίστες Λαγκάρντ ενώ εξακολουθούν να απολαμβάνουν πριγκιπικά προνόμια, οι ίδιοι και οι συγγενείς τους.
Εδώ και μήνες λοιπόν, σε κάθε γειτονιά της Ελλάδας ένα βουβό κίνημα σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του και δεν είναι άλλο από το Κίνημα της Μη Πληρωμής απέναντι στο φαύλο κράτος. Δεν υπάρχει καφενείο, μπακάλικο, μανάβικο, η παραμικρή τρύπα στην οποία να συναθροίζονται πάνω από 2 πολίτες και να μην συζητάνε για την μη πληρωμή απέναντι στο κράτος που δεν σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
“Δεν πληρώνουμε ώσπου να καταρρεύσουν οι ανίκανοι τύρρανοι. Όποιο κόστος και να έχει η κατάρρευση εμείς οι πολίτες δεν θα στερήσουμε το γάλα απο τα παιδιά μας για να πληρώσουμε την Εφορία…”. To φωνάζουν και στις τηλεοράσεις.
Υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση από την μη πληρωμή απέναντι σε ένα κράτος-μπαταχτσή; Γύρευε πόσα χρωστάει και το ίδιο στους ιδιώτες-κοντά στα 11 δις.
Αντί να μας ραντίζουν με χημικά καθώς διαδηλώνουμε στο Σύνταγμα, καθόμαστε στα σπίτια μας και τους εκδικούμαστε με την μη πληρωμή. Στα 55 δις έφτασαν οι οφειλές προς το κράτος.
Είναι ο πιο ασφαλής δρόνος για να καταρρεύσουν οι φαύλοι. Κι αυτό εξαπλώνεται σαν ιός σε κάθε γειτονιά σε κάθε σπίτι. Γράφαμε σχετικά:

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΚΤΗΜΑ ΜΑΣ

Μόνο ένα φάρμακο υπάρχει. Αλλά αυτό προυποθέτει αυτοσυνείδηση και αυτοπειθαρχία. Ως λαός οφείλουμε να πάψουμε να είμαστε «κοσμάκης» και να γίνουμε πολίτες.

Αυτό είναι το πρώτο στάδιο της ίασης. Στη συνέχεια θα πρέπει να κάνουμε κτήμα μας την χρεοκοπία με τέτοιο επαναστατικό τρόπο που δεν θα επιτρέπει σε κανένα πρωθυπουργό και υπουργό Οικονομικών να εκστομίζει αγόγγυστα μια ημερομηνία -16 Νοεμβρίου-, ως ορισμό της χρεοκοπίας και την ίδια στιγμή να αφοδεύει στις προσωπικότητες του καθενός μας, μπλοφάροντας.

Λοιπόν πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας την χρεοκοπία, όλοι μαζί οι Έλληνες.

Να κάνουμε την χρεοκοπία όπλο στα δικά μας χέρια για να ξεφορτωθούμε τους ύπουλους, αδίστακτους και πάνω από όλα βουλιμικούς με την εξουσία κυβερνώντες.

Εμείς, μέσα από αυτοοργάνωση, πρέπει να ορίσουμε αθόρυβα και με σιγαστήρα την δική μας «16η Νοεμβρίου». Αυτό θα είναι το δεύτερο στάδιο της ίασης.

Πρέπει να ορίσουμε, εμείς οι πολίτες, την ημερομηνία της χρεοκοπίας μας. Αυτό θα γίνει το υπερόπλο μας.

Εμείς, εγώ, εσύ, όλοι μας, θα χρεοκοπήσουμε την ημέρα η το μήνα που θα το αποφασίσουμε.
Πως θα γίνει αυτό; Απλά σταματώντας να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι σε έναν κρατικό μηχανισμό που δεν μας σέβεται.

Θα πρέπει να είμαστε εντάξει στις μεταξύ μας συναλλαγές, στο μανάβικο, στα μαγαζιά της γειτονιάς, στην καθημερινότητά μας και να εκπαιδευθούμε, σαν τους σκύλους του Παυλώφ, να καθυστερούμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στο κράτος.

Θα πρέπει να γίνουμε ένα απέραντο κρυφό σχολιό, στο οποίο θα διδάσκει ο ένας τον άλλον, πως να εκδικείται με το ίδιο νόμισμα το διεφθαρμένο κράτος.

Μόνο όταν καταρρεύσουν τα έσοδα του κράτους θα καταρρεύσει βίαια και το χυδαίο πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης.

Αυτός θα πρέπει να είναι ο νέος Εθνικός Σκοπός.

Να επιλέξουμε εμείς την «16η Νοεμβρίου» της χρεοκοπίας ώστε κανείς Σαμαράς και κανείς Στουρνάρας να μην τολμήσει να μπλοφάρει ποτέ ξανά σε βάρος ενός ολόκληρου λαού.

Προφανώς περνιούνται για πολύ έξυπνοι, οι ίδιοι και οι επικοινωνιολόγοι τους, όταν μπλοφάρουν με τέτοιο χυδαίο τρόπο σε βάρος εκατομμυρίων πολιτών-συμπολιτών τους.

Κι αυτό το ψέμμα αφορά κυρίως τους Σαμαρά, Στουρνάρα και Κουβέλη, μια και ο Βενιζέλος έχει βεβαρημένο ποινικό μητρώο από αντίστοιχες ημερομηνίες χρεοκοπίας που είχε ο ίδιος ξεφουρνίσει.

Λοιπόν κάνοντας Εθνικό Σκοπό την χρεοκοπία που εμείς θα προκαλέσουμε, θα επιταχύνουμε την αποτέφρωση του παρόντος κομματικού προσωπικού στο σύνολό του.

Από το ΠΑΣΟΚ των Τσοχατζόπουλων ως την Χρυσή Αυγή του Μιχαλολιάκου με τις μουσαντένιες φορολογικές δηλώσεις και από την ΝΔ του Συμπιλίδη ως τον ΣΥΡΙΖΑ των λαικιστών που κάθε μέρα μας παρουσιάζουν μια νέα κωλοτούμπα μπροστά στο φόβο της εξουσίας και το ΚΚΕ της κολλημένης με την καρέκλα Παπαρήγα.

Μόνο αφού αποτεφρωθεί όλο το πολιτικό προσωπικό μέσα από μια ελεγχόμενη- από μας- χρεοκοπία θα προκύψουν νέοι, άφθαρτοι και κυρίως έντιμοι άνθρωποι στο προσκήνιο.

Τότε και έχοντας κλείσει στις πιο σκοτεινές φυλακές όλους τους διεφθαρμένους της μεταπολίτευσης θα φτάσουμε στην τελική φάση του σχεδίου που δεν είναι άλλη παρά η επιστροφή των καταθέσεων στις Τράπεζες και η πληρωμή των υποχρεώσεών μας απέναντι στο κράτος.

Αυτό το έντιμο κράτος θα το εμπιστευθούν ακόμη και οι πλέον θρασείς από τους συμπολίτες μας που στο μεταξύ έχουν βγάλει τα δις στο εξωτερικό. Γιατί δεν είναι μαλάκες: Καλύτερα να τρως τα λεφτά σου στην πατρίδα σου που έχει τόσες ομορφιές, μοναδικές παραλίες και ήλιο δώδεκα μήνες το χρόνο από το να προσπαθείς να τα κρύψεις από τις Τράπεζες της Ελβετίας στις Τράπεζες της Σιγκαπούρης.
Όταν ο Σόιμπλε λέει πως με όλα τα λεφτά του κόσμου η Ελλάδα δεν σώζεται έχει δίκιο και εκτός από δίκιο την λίστα του Χριστοφοράκου.
Η Ελλάδα στα χρόνια της μεταπολίτευσης είδε να περνάνε από τα ταμεία της μυθικά ποσά. Τα κατασπάραξαν οι πολιτικές συμμορίες των κυβερνώντων και οι διαπλεκόμενοι με τις παρέες τους.
Εάν αυτοί δεν αποτεφρωθούν, όσους τυφλούς της Ζακύνθου κι αν ανακαλύψει ο Φούχτελ, η Ελλάδα δεν γιατρεύεται.

Ελάτε όλοι μαζί να επιλέξουμε την ημερομηνία της χρεοκοπίας τους. Μόνο έτσι θα καθαρίσουμε την ζωή μας και οι αγριεμένοι ανάπηροι θα επιστρέψουν από τα καυτά κλίματα...

ΠΗΓΗ

ΕΜΕΙΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Κινδυνεύοντας να χαρακτηρισθώ φορτικά μονότονος, δεν θα πάψω να επισημαίνω ότι η Ιστορία τιμωρεί! Και τιμωρεί αμείλικτα όσους δεν την λαμβάνουν υπ' όψιν τους με έναν συγκεκριμένο τρόπο: Τους καταδικάζει να την ξαναζήσουν, να γευθούν πάλι τα αποτελέσματα της ροής της, αφού ο νόμος, ο οποίος την διέπει, είναι ο νόμος του «αιτίου και αιτιατού», ο οποίος ρητά ορίζει, ότι η ύπαρξη ομοίων αιτίων οδηγεί μοιραία σε εκδήλωση ομοίων αποτελεσμάτων. Και είναι μεγάλο κρίμα εμείς οι Έλληνες, ο κατ' εξοχήν ιστορικός λαός, να μην έχουμε ακόμη εμπεδώσει αυτόν τον άτεγκτο νόμο.

Από την εκλογική ακόμη διαδικασία του 2009, αναθέσαμε την ηγεσία της χώρας μας σε έναν κατά κοινήν ομολογία πανύβλακα και άπατρη ανθέλληνα, πειθόμενοι σε μία άχρωμη συνθηματολογία, η οποία αποτεινόταν στα ένστικτα και στο ακατέργαστο και φατριαστικό μας συναίσθημα, αλλά όχι και στον νού μας. Παραγνωρίσαμε έτσι την σοφή ρήση του μεγάλου μας ιστορικού Πολυβίου, ο οποίος στο Γ΄ βιβλίο των Ιστοριών του 81.7, λές και φωτογραφίζει την περίπτωση του ΓΑΠ, μας νουθετεί από τα βάθη των αιώνων:

«Καί μην δειλία καί βλακεία κατ' ιδίαν μέν αυτοίς όνειδος επιφέρει τοίς έχουσι, περί δε τόν τών όλων ηγεμόνα γενομένη κοινόν εστι καί μέγιστον συμπτωμάτων».

«Και βεβαίως η δειλία και η βλακεία εις την ιδιωτική μεν ζωή, φέρουν εντροπήν, εις αυτούς οι οποίοι τις έχουν, όταν όμως υπάρχουν εις αυτόν ο οποίος έχει την ανώτατη εξουσία όλων, είναι μέγιστο δυστύχημα για όλους».

Όμως, σαν να μην έφθανε αυτό και ενώ βλέπαμε τον ολετήρα της Πατρίδας μας, να διασύρει διεθνώς την χώρα μας και να την οδηγεί δέσμια στις ορέξεις των εχθρών της, εμείς του ξαναδώσαμε εντολή να συνεχίσει!! Αν είναι δυνατόν!! Ενήργησε η πλειοψηφία του λαού μας, όχι ως Έλληνες, αλλά ως μαζικώς υπνωτισμένα ανδράποδα!! Και έτσι μοιραία, σύμφωνα με τον προαναφερόμενο άτεγκτο νόμο, φθάσαμε στην σημερινή κατοχή και εξαθλίωση.

Αλλά το μέγεθος της προδοσίας των ταγών μας δεν τελειώνει εδώ. Πρόσφατα μας έγινε γνωστό ότι πολλοί Δήμαρχοι, χωρίς καν να πάρουν την γνώμη των πολιτών, με των οποίων την ψήφο εξελέγησαν, προσήλθαν σε συνομιλίες περί «Ελληνογερμανικής συνεργασίας», με τον κατοχικό αρμοστή Χερ Φούχτελ. Διά να παραδώσουν στον νέο γκαουλάϊτερ ό,τι ακόμη δεν έχει παραχωρήσει η κατοχική κυβέρνηση και είναι περιουσία των δημοτών τους. Λησμόνησαν ότι το ίδιο ακριβώς έπραξαν και πολλοί προκάτοχοί τους, όταν η Γερμανική μπότα συνέθλιβε το 1941 την Εθνική μας ανεξαρτησία. Προσχώρησαν στο στρατόπεδο των κατακτητών, διά να κρατήσουν την καρέκλα της εξουσίας τους, αφαιμάζοντας τους δημότες τους προς όφελος των κατοχικών στρατευμάτων. Σε τι διαφέρουν λοιπόν οι χαμερπείς ταγοί της Δημοτικής εξουσίας, από τους βδελυρούς κατοχικούς προκατόχους τους; Σε τίποτε φυσικά. Είναι οι ίδιες ελεεινές φιγούρες, οι οποίες στο όνομα της εξουσίας και του κόμματος είναι ικανοί όχι μόνον την Πατρίδα, αλλά και την ίδια τους την μάνα να ξεπουλήσουν. Και αυτούς, αγαπητοί συμπατριώτες, τους έχει αναγορεύσει Δημάρχους η άνοος πλειοψηφία μας!!

Είναι η δεύτερη φορά στην ιστορία μας, που παραδίδουμε, ως κράτος και άνευ αντιστάσεως, την ανεξαρτησία μας στον συγκεκριμένο άξεστο και απάνθρωπο λαό και η πέμπτη φορά που ο συγκεκριμένος λαός ασελγεί κατά συρροήν επί των Ιερών και Οσίων της Πατρίδος μας. Πως λησμονήσαμε την οικειοθελή παράδοσή μας στους Βαυαρούς με την έλευση του Όθωνα το 1833, αφού πρώτα τινές εκ των συμπατριωτών μας συνωμότησαν και σκότωσαν τον τελευταίο Αληθινό Έλληνα Ηγεμόνα Καποδίστρια; Πώς λησμονήσαμε τα δεινά και τους εξευτελισμούς, τους οποίους υπεστήκαμε ως λαός, παραδίδοντας την διακυβέρνηση του νεοσύστατου κράτους μας στην Βαυαρική Τριανδρία; Πως και δεν διανοηθήκαμε πρόσφατα, από τις πρώτες ακόμη ερωτοτροπίες των πουλημένων «πολιτικών» μας με την σημερινή γερμανική αυλή, ότι η Ιστορία θα μας επιφυλάξει πάλι την ίδια τύχη;

Πέντε φορές, με αυτή που σήμερα ζούμε, το μίσος του συγκεκριμένου λαού προς την Ελλάδα και τους Έλληνες, ξέσπασε πάνω στην χώρα και τον λαό μας, εις ανταπόδοση του πολιτισμού και των αξιών, τα οποία διαχρονικά και δωρεάν τους χαρίσαμε.

Η πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη επέλασή τους εναντίον μας, έγινε από τους άξεστους και απολίτιστους προγόνους τους Βησιγότθους του Αλάριχου, ο οποίος το 395 κυριολεκτικά ξεκλήρισε στο πέρασμά του κάθε τι ζωντανό και χιλιόχρονες δημιουργίες, καταντώντας τα μέρη από τα οποία πέρασε σεληνιακά τοπία!!

Η δεύτερη επέλασή τους στην χώρα μας έγινε με την Δ΄ Σταυροφορία το 1204, κατά την οποία οι έτεροι βάρβαροι πρόγονοι της Μέρκελ, Φράγκοι και Λομβαρδοί, διαμέλισαν και αφαίμαξαν την ήδη κατεχόμενη από τους Ρωμαιοβυζαντινούς Πατρίδα μας!!

Η τρίτη επέλασή τους ήταν η προαναφερθείσα Βαυαροκρατία, η οποία κατέστρεψε κάθε ελπίδα ανάπτυξης της Ελλάδος, σύμφωνα με το όραμα του Ιωάννη Καποδίστρια και των μεγάλων του Γένους Διδασκάλων.

Την τέταρτη επέλασή τους, την πλήρωσε η Ελλάδα με τόνους αίματος και οικονομική καταστροφή, θυσία στα αιμοσταγή ανδρείκελα του Γ΄ Ράϊχ, κατά τα έτη 1941-1945.

Η πέμπτη επέλασή τους είναι αυτή που ζούμε σήμερα και η οποία δεν προοιωνίζεται να είναι καλύτερη από τις άλλες!!

Αυτός ο λαός λοιπόν είναι η αιχμή του δόρατος, την οποίαν χρησιμοποιούν οι παγκόσμιοι επικυρίαρχοι για να εξολοθρεύσουν κάθε εστία αντίστασης προς τα εξυφαινόμενα νεοταξικά τους σχέδια στην γηραιά ήπειρο και φυσικά η Ελλάδα η οποία εξ ορισμού είναι ο αντίποδας της σκλαβιάς και το συνώνυμο της Ελευθερίας, ήταν και είναι το πρώτο υποψήφιο θύμα τους.

Το ερώτημα λοιπόν προς όλους μας είναι αν θα τους αφήσουμε να ολοκληρώσουν τα σχέδιά τους ή αν θα αγωνισθούμε να τα ματαιώσουμε.

Τον τρόπο με τον οποίον πρέπει να αντιδράσουμε, δεν είμαι εγώ αυτός ο οποίος θα τον εισηγηθεί. Εγώ αυτό το οποίον μπορώ μόνον να πώ, είναι να αναγνωρίσουμε τα μέχρι στιγμής καταστρεπτικά λάθη μας, να πάρουμε διδάγματα από την πλούσια και διαχρονική Ιστορία μας και να αναλογισθούμε τις αξίες τις οποίες η πλειοψηφία των συμπολιτών μας απεμπόλησε.

Μόνον έτσι θα βρούμε τον τρόπο να αποτινάξουμε και πάλι τον ξένο δυνάστη και τον εγχώριο Εφιάλτη, αφού κατανοήσουμε τις αιτίες, οι οποίες μας οδήγησαν για άλλη μία φορά στο χείλος της καταστροφής!!

ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ

Η γενιά του '60 και '70

Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.

Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαριές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατούσες μας.

Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκίτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.

Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.

Ζεσταινόμασταν με σόμπες με ξύλα η με… κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.

Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ήρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέτα, το Πρώτο, το Εμπρός.

Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλίρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, ακόμα θυμάμαι το Γλειφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν, τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον, το πεστίλι πέτσα βερίκοκο, το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι.

Χάθηκαν τα αυθεντικά σουβλάκια με τα ντονέρ και την ξεροψημένη πίτα και το κοκκινοπίπερο.

Τα αστικά λεωφορεία Σκάνια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, είχαν τη μηχανή μέσα και ήταν συνήθως καλυμμένη με μπλε δερμάτινα καπιτονέ καλύμματα. Βόγκαγαν κάθε φορά που ο οδηγός άλλαζε ταχύτητα. Καμμιά φορά είχε και μια θέση μπροστά δεξιά δίπλα στη μηχανή που ήταν η καλύτερη για τα παιδικά μας όνειρα. Υπήρχε και εισπράκτορας στριμωγμένος δίπλα στην πίσω πόρτα με το κλασσικό γκρι καπέλο με το γείσο, ένα πρωτόγονο μικρόφωνο κι έλεγε τις στάσεις ή φώναζε τέρμα τα μία και είκοσι. Θυμάστε εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα και που τώρα τελευταία ξανάγιναν της μόδας;

Τα κίτρινα τρόλεϊ με τους οδηγούς και τους εισπράκτορες με τις καφέ στολές, κι εκείνο το περίεργο μηχανάκι με τη μανιβέλα που έκοβε τα εισιτήρια.

Τα γκρίζα αμερικάνικα πελώρια ταξί με τα καθισματάκια που έπεφταν από τις πλάτες των μπροστινών καθισμάτων, γυρόφερναν ή άραζαν στις πιάτσες. Κι οι πειρατές, «ένα διφραγκάκι Σύνταγμα» τους έκοβαν το μεροκάματο.

Ποιος να έχει τότε Ι.Χ Οι λίγοι τυχεροί αγόραζαν VW σκαραβαίους, ή μεταχειρισμένα Consoul Cortina, Hansa, Wartburg, FIAT 1100, Opel Olympia. Θυμάστε τα Anglia, τα Peugeot 403, τα Renault 10 ή το Simca 1000, με τα ανύπαρκτα καλοριφέρ και τα λιγνά λάστιχα.

Το γάλα μας το έφερνε ο γαλατάς ή μέσα σε γυάλινα μπουκάλια με αλουμινένια καπάκια ή μας το άδειαζε από μεγάλες καρδάρες στην κατσαρόλα στην εξώπορτα.

Οι κολώνες του πάγου που τις έφερνε ο παγοπώλης με την τρίκυκλη μοτοσυκλέτα του και τις κουβάλαγε με εκείνο το περίεργο εργαλείο γάντζο, αργοέλιωναν στο κεφαλόσκαλο. Και η βρύση του ψυγείου είχε στο στόμιο της τυλιγμένο ένα λευκό τουλπάνι σα φίλτρο. Που ηλεκτρικά ψυγεία. Αργότερα θυμάμαι κάτι ΠΙΤΣΟΣ ΙΖΟΛΑ και ΚΕΛΒΙΝΕΙΤΟΡ.

Οι παπλωματάδες, οι καρεκλάδες οι γανωτζήδες οι ακονιστές κι οι τσαγκάρηδες είχαν πολλή δουλειά. Στην κεντρική λεωφόρο ένα πλήθος από λούστρους με καλογυαλισμένα κασελάκια που λαμποκοπούσαν περίμεναν πελάτη. Και σε κάποια γωνιά σε μια καμαρούλα 2Χ2 ήταν το βασίλειο του τσαγκάρη με εκείνο το περίεργο καλαπόδι που έβαζε ανάποδα το παπούτσι και το κόλλαγε και το κάρφωνε με εκείνες τις μαύρες πρόκες με το πλατύ κεφάλι και διάχυτη η μυρουδιά της βενζινόκολλας

Στη γωνιά του δρόμου μια ΕΒΓΑ που πούλαγε γάλα, γιαούρτια και παγωτά σε ψυγεία με μαύρα λαχιστένια καπάκια, και σε μια γωνιά μεταλλικά κουτιά με γυάλινο επάνω μέρος και μέσα μπισκότα γεμιστά με κρέμα γεύση βανίλια σοκολάτα φράουλα και μπανάνα και κουραμπιέδες Μπούσιου αν θυμάμαι τυλιγμένους σε ημιδιαφανές χαρτί.

Στο κομμωτήριο της γειτονιάς οι κυρίες ψηνόντουσαν με τις ώρες κάτω απ τις κάσκες σεσουάρ με τα μαλλιά πασαλειμμένα πλίξ τυλιγμένα σε ρόλλει κι όλα μαζί σκεπασμένα με δίχτυ και τα αυτιά σκεπασμένα με κοκάλινα καπάκια. Η μανικιουρίστα καθάριζε τα πετσάκια και έβαφε τα νύχια με κατακόκκινο μανό που μύριζε ασετόν από δέκα μέτρα μακριά.

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσο ούτε καν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα. Οι πρώτες καφετιέρες ήταν κάτι γυάλινες κανάτες γεμάτες νερό πάνω στη φωτιά, με ένα ειδικό μεταλλικό φίλτρο που ο ατμός που υγροποιούταν έπεφτε πάνω στον καφέ τον έριχνε στο νερό και ο κύκλος συνεχιζόταν μέχρις εξαντλήσεως του περιεχομένου.

Σαββατόβραδο στα μικράτα μας σινεμαδάκι την σπουδαία περίοδο του Ελληνικού κινηματογράφου και το βράδυ ταβερνάκι με μπριζολίτσα παιδάκια και μια γουλιά μπύρα που μας έδινε κρυφά η μάνα μας γιατί «το παιδί δεν πρέπει να πίνει».

Και αργότερα πιο μεγάλοι πια σινεμά και καφετέρια στον Πύργο των Αθηνών, το Loubier, το Blue Bell, του Φλόκα, το Βυζάντιο, του Βρυλώνια με τις φοβερές μακαρονάδες. Τη Σόνια.

Με πόση χαρά ακολουθούσαμε Κυριακή πρωί τον πατέρα στο καφενείο και απολαμβάναμε επί ώρες μια κουταλιά βανίλια, το γνωστό υποβρύχιο μέσα σε ένα ποτήρι παγωμένο νερό, ή τρώγαμε το μεζέ του ούζου και του αφήναμε το ούζο ξεροσφύρι. Κι ύστερα με το ποδήλατο πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο κι εκείνος να μας ρίχνει κλεφτές ματιές κάθε που σήκωνε το κεφάλι του απ το τραπέζι με την πρέφα ή το τάβλι. Και το μεσημέρι της Κυριακής μετά το οικογενειακό γεύμα πόση πίκρα όταν έφευγε για το γήπεδο χωρίς εμάς γιατί ήταν μεγάλο παιγνίδι και με πόση λαχτάρα περιμέναμε να ακούσουμε την περιγραφή απ το ραδιόφωνο. Γεωργίου, Φώσκολος, Λογοθέτης κι αργότερα απ την τηλεόραση Διακογιάννης Φουντουκίδης Κατσαρός.

Η γλυκύτερη αναμονή το καλοκαίρι ήταν ο παγωτατζής με το καρότσι με τις σιδερένιες ρόδες που το έσπρωχνε στο χωματόδρομο. Παπασπύρου ΑΣΤΥ ΕΒΓΑ. Μια δραχμή η κρέμα, μιάμιση το κακάο, δύο η σοκολάτα.

Τα καλοκαίρια μπάνιο με το πούλμαν ή πάνω στις καρότσες των αγροτικών ή με φορτηγά ή άντε με προϊστορικά λεωφορεία που ζεμάταγαν σαν την κόλαση στις κοντινές παραλίες, Καβούρι Βουλιαγμένη, Βάρκιζα άντε και στη Λουμπάρδα ή απ την άλλη μεριά Ραφήνα Νέα Μάκρη Κόκκινο λιμανάκι. Γελάγαμε με κάτι χοντρές γριές που κάνανε μπάνιο με τις κομπιναιζόν, Πέφταμε κάτω και χτυπιόμασταν όταν βλέπαμε κάποιους με το ένα χέρι να κρατάνε τυλιγμένη την πετσέτα γύρω τους και με το άλλο να προσπαθούν να βγάλουν το μαγιό και ναι βάλουν εσώρουχο και παντελόνι. Σιχαινόμασταν τα κεφτεδάκια ή τα ντολμαδάκια στην αμμουδιά. Και το νερό που πίναμε ήταν πάντα χλιαρό.

Και φρούτα, θεούλη μου τι φρούτα ήταν αυτά! Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να κουβαλάει κάτι δωδεκάκιλα Αμερικάνικα ριγέ καρπούζια και γιαρμάδες που σε κάθε δαγκωνιά τα ζουμιά έτρεχαν στο πηγούνι και το λαιμό. Και πεπόνια που μοσχομύριζαν. Και κεράσια μέλι. Και σταφύλια ολόγλυκα. Ψωμί, τυρί φέτα και καρπούζι για φαγητό. Η υπέρτατη γεύση.

Πίναμε νερό απ το λάστιχο του κήπου (τι εμφιαλωμένα και πράσινα άλογα), τρώγαμε λουκουμάδες με ζάχαρη, κουλούρι και τριγωνάκι κεφαλοτύρι απ τον πλανόδιο κουλουρά έξω απ την εκκλησία, αμφίβολης καθαριότητας τυρόπιτες και σάμαλι (δεν έχω ξαναδοκιμάσει από τότε τέτοια νοστιμιά), κοκ και κορνέ με σαντιγύ, και πάστες νουγκατίνες σοκολατίνες και σεράνο απ τις ΕΒΓΑ της γειτονιάς. Γευόμασταν βούτυρα και μαρμελάδες σπιτικές και σπιτικά γλυκά κουταλιού συκαλάκι, περγαμόντο, βύσσινο και πορτοκάλι, νεραντζάκι, και φαγητά που δεν τα φτιάχνουν τώρα γιατί είναι κουραστικά. Ροστ μπήφ, μελιτζάνες παπουτσάκια, ιμάμ, παστίτσια, μουσακάδες. Τρώγαμε τόνους κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές αλλά ποτέ δεν ήμασταν υπέρβαροι γιατί γυρνάγαμε όλη μέρα στους δρόμους και τις αλάνες παίζοντας.

Μοιραζόμασταν με τους φίλους μας μια πορτοκαλάδα ή γκαζόζα απ το ίδιο μπουκάλι και ποτέ κανένας μας δεν έπαθε τίποτε. Δεν πολυαρωσταίναμε, αλλά αν τύχαινε να αρρωστήσουμε πάντα υπήρχε μια καλή μάνα ή γιαγιά να μας δώσει λίγο φιδέ και να μας ρίξει βεντούζες να μας δώσει μια κουταλιά Νορισοντρίν, Ιπεσαντρίν ή ασπιρίνη διαλυμένη στο κουταλάκι μαζί με ζάχαρη, ή να μας κάνει μια ένεση με γυάλινη σύριγγα που τη βράζανε στο κατσαρολάκι, και πιο ύστερα να μας διαβάσει κανένα παραμυθάκι για να αποκοιμηθούμε. Και κάτι θερμόμετρα γυάλινα του πεντάλεπτου και στα πόδια του κρεβατιού να γουργουρίζει η γάτα η παρδαλή και να αναδεύεται και να παίζει με την άκρη της κουβέρτας.

Όταν κάναμε ποδήλατο (eska ή velamos) δεν φορούσαμε κράνος και στην πίσω ρόδα βάζαμε πάντα χαρτόνι από πακέτο τσιγάρα πιασμένο με ξύλινο μανταλάκι έτσι για να κάνει θόρυβο και να μας θυμίζει μηχανάκι

Περνάγαμε ώρες έξω απ το σπίτι φτιάχνοντας πατίνια με ρουλεμάν και σανίδια και κατεβαίναμε τις κατηφόρες τις γειτονιάς απλά για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένο. Κι όταν σηκωνόμασταν μέσα απ τους θάμνους που καταλήγαμε, μαθαίναμε πώς να διορθώνουμε το πρόβλημα των φρένων. Για να μη ξαναπληγώσουμε τα γόνατα μας και να μην αποκτήσουμε ευμεγέθη καρούμπαλα στο κέντρο του μετώπου μας Κι αν τα αποκτούσαμε τα πατάγαμε με εκείνα τα μεγάλα τάλιρα για να μη φουσκώσουν.

Είχαμε φίλους. Βγαίναμε στο δρόμο και τους βρίσκαμε. Παίζαμε μπάλα και κυνηγητό στους δρόμους. Τα δοκάρια στα αυτοσχέδια γήπεδα ήταν ή οι σχολικές τσάντες ή τα πουλόβερ κι οι ζακέτες μας κουβαριασμένες και για καλάθια του μπάσκετ είχαμε τα περβάζια των παραθύρων. Πόσες φορές δεν σπάγαμε και κανένα τζάμι και εξαφανιζόμασταν όλοι μαζί αφήνοντας τη μπάλα στα χέρια κάποιου συνταξιούχου που την έσκιζε με το σουγιά και την πέταγε στο δρόμο. Ο παλιόγερος !

Σκάβαμε λακουβάκια για να παίξουμε γκαζές, ακόμα και κουτσό μαζί με τα κορίτσια, χαρτάκια ή απ αυτά που αγοράζαμε απ τα περίπτερα ή με τα χαρτόνια απ τα πακέτα τα τσιγάρα.

Πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας και χτυπούσαμε την πόρτα, ή το πιο συνηθισμένο μπαίναμε χωρίς να ρωτήσουμε. Πέφταμε από δέντρα, κοβόμασταν, πληγώναμε τα γόνατα μας και σπάγαμε και κανένα χέρι και οι γονείς μας μάς κατσάδιαζαν κι αυτό ήταν. Λίγο βάμμα στην πληγή κι όξω απ την πόρτα. Τσακωνόμασταν και παίζαμε μπουνιές και μαυρίζαμε και μελανιάζαμε και πάλι φιλιώναμε. Παίζαμε ξιφομαχίες με αυτοσχέδια ξύλινα σπαθιά. Τα ακόντια μας ήταν τα κοντάρια απ τις σκούπες ειδικά από εκείνες που τύλιγαν με μια μαξιλαροθήκη και ξαράχνιαζαν τα ταβάνια. Οι ασπίδες μας ήταν τα καπάκια απ τις μεγάλες κατσαρόλες .

Τρώγαμε ακόμα και σκουλήκια και λάσπες απ τον κήπο. Θυμάστε τη γεύση της λάσπης; Ούτε μάτια βγάλαμε, ούτε τα σκουλήκια έζησαν για πολύ το στομάχι μας.

Κι όταν η γιαγιά πότιζε τον κήπο τι πλάκα να της πατάς το λάστιχο του ποτίσματος και να της κόβεις το νερό κι εκείνη να φωνάζει. Κι ο πανικός ακόμα μεγαλύτερος όταν πιάναμε το φλίτ με το εντομοκτόνο για να παίξουμε ανίδεοι για το δηλητήριο που περιείχε.

Στους ποδοσφαιρικούς μας αγώνες την ομάδα την έφτιαχναν μερικοί, οι υπόλοιποι μάθαιναν να ζουν χωρίς αρχηγιλίκι. Φεύγαμε απ το σπίτι το πρωί και παίζαμε όλη μέρα ελεύθεροι αρκεί να γυρίζαμε πίσω μόλις άρχιζε να σκοτεινιάζει, ή όταν η μάνα μας έβαζε τις φωνές απ το μπαλκόνι να τσακιστούμε να ανεβούμε για διάβασμα. Δεν είχαμε βιντεοπαιχνίδια ούτε καν τηλεόραση, ούτε κινητά ούτε υπολογιστές ή internet άντε κανένα ραδιόφωνο με λυχνίες. Το καλύτερο δώρο ήταν ένα μικρό τρανζιστοράκι με εννιάβολτη Bereck για να ακούμε Εθνικό, ή Ενόπλων.

Πηγαίναμε σχολείο και τα Σάββατα. Τρείς μέρες πρωί, τρείς μέρες απόγευμα. Τετάρτη απόγευμα Πέμπτη πρωί και την πρώτη ώρα Μαθηματικά. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το χέρι κάποιου καθηγητή να μας σηκώνει απ τη φαβορίτα ή να μας τραβάει τα αυτιά, η να μας ρίχνει μια σβουριχτή σφαλιάρα. Κι η βίτσα, συνήθως από μουριά να μας πληγώνει την παλάμη. Οι πράξεις μας ήταν δικές μας και οι συνέπειες θα βάρυναν εμάς.

Ποιος δε θυμάται τις καζούρες ιδιαίτερα στους Θεολόγους, τις Αγγλικούδες και τους Τεχνικούς. Τα παρατσούκλια που τους βγάζαμε τα παλιόπαιδα. Ο γιαουρτάς, ο καρκίνος ο θέκλας η θρούμπος ο φισφιρίκος. Την αγωνία μόλις έμπαινε ο μαθηματικός κι άνοιγε τον κατάλογο. -Για να σηκωθεί σήμερα ο ………. Και μέχρι να πει τον μελλοθάνατο, κόμπος το στομάχι.

Θυμάστε στα διαγωνίσματα την απεγνωσμένη προσπάθεια να αντιγράψουμε με το βιβλίο στα γόνατα, ή τα σκονάκια κρυμμένα στα μανίκια, ή τα κορίτσια που τάγραφαν με στυλό BIC ή SCHNEIDER πάνω στα μπούτια τους και τα κάλυπταν με τις μπλε ποδιές τους. Μπλε κοριτσίστικες ποδιές, άσπρο γιακαδάκι και άσπρη μπλε κορδέλα στα μαλλιά. Ποδιές που εξαφανιζόντουσαν στο λεωφορείο και χωνόντουσαν μες στις τσάντες και τα αγόρια που περίμεναν στο τέρμα του λεωφορείου.

Ποιος δε θυμάται τις ημερήσιες εκδρομές στον Κάλαμο, τον Αι Γιάννη το Ρώσο, το Ναύπλιο, τον Όσιο Λουκά, τους Δελφούς για να δούμε τον Ηνίοχο τον σκανδαλιάρη που σε κοίταγε πονηρά όπου κι αν στεκόσουνα, με κάτι απίστευτα πούλμαν.

Και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες των τριών ωρών και βάλε στα άδεια οικόπεδα που τώρα έχουν γίνει μεζονέτες και στούντιο.

Κάποιοι μαθητές όχι τόσο έξυπνοι ή επιμελείς έχαναν την τάξη και ξαναπήγαιναν στην ίδια. Θυμηθείτε πόσους διετείς είχατε στην τάξη σας στο γυμνάσιο. Ήταν εύκολα αναγνωρίσιμοι απ τα γένια και τη χοντρή φωνή.

Ο πρώτος μας έρωτας ήταν συνήθως αδελφή ή εξαδέλφη του καλύτερου φίλου μας. Θυμόσαστε το χτυποκάρδι αλήθεια; Την αγωνία μη μας πάρουν χαμπάρι. Το πρώτο φιλί. Τα ξαναμμένα μάγουλα, το χνούδι πάνω απ το χείλος μας.

Θυμάστε τα πάρτυ γενεθλίων με 15 αγόρια και δύο κορίτσια, (Ποιος να αφήσει την κόρη του να πάει) με πορτοκαλάδα ή ΤΑΜ-ΤΑΜ, πατατάκια τσιπς και σπιτικό κέικ κι αργότερα βερμουτάκι και ξηρούς καρπούς. Τις άπειρες φορές που χορεύαμε το ίδιο μπλουζ σε συνεννόηση με τον υπεύθυνο του πικάπ, έτσι για να μένουμε πιο πολλή ώρα αγκαλιασμένοι με το κορίτσι των ονείρων μας. Την απίστευτη φράση ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ. Τι φτιάξαμε ο Θεός κι η ψυχή μας.

Πηγαίναμε στο γήπεδο τρείς ώρες πριν το ματς και γυρίζαμε παπί απ τη βροχή και παγωμένοι μέχρι το μεδούλι τυλιγμένοι με μουσκεμένες σημαίες και χωμένοι σε πλαστικές σακούλες Κι με τις κάλτσες να τρέχουν

Υπήρχαν τέσσερις εποχές διακριτές μεταξύ τους. Τα φύλλα των δέντρων έπεφταν το φθινόπωρο και τα μπουμπούκια των λουλουδιών άνθιζαν την άνοιξη. Υπήρχαν δέντρα και κήποι στις αυλές των σπιτιών και πηγάδια και χώμα που μύριζε μετά το πότισμα . Θυμάστε τους πανσέδες; Τα σκυλάκια; Τα χρυσάνθεμα;

Τις πλεχτές ζακέτες που βάζαμε κάπου μετά το Πάσχα. Τα πρώτα μακριά παντελόνια.

Τα καλοκαιρινά βράδια τα βγάζαμε ή στα σκαλιά παρέες - παρέες ή παίζοντας κρυφτό και κρυφτοντένεκο, ή στα καλοκαιρινά σινεμά με τα χαλίκια, τις καρέκλες με το πλαστικό σκοινί, τις μπουκαμβίλιες στη μάντρα, τον πασατέμπο και την πορτοκαλάδα ΠΑΡΘΕΝΩΝ.

Αξέχαστα χρόνια.

Οι γενιές αυτές έβγαλαν μερικούς απ τους καλύτερους επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, ανθρώπους εργατικούς και τίμιους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους. Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγινε έκρηξη σε καινοτομίες και νέες ιδέες. Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες και υπευθυνότητα και μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα. Μεγαλώσαμε σαν παιδιά με τις χαρές και τις λύπες μας.

Ζήσαμε.

Και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε όσο μας χρωστάει ο Θεός, σε πείσμα όλων αυτών που μας πλαστικοποίησαν τη ζωή με δικές τους ιδέες και για δικό τους όφελος.

 Νίκος Παπαδέλης

ΠΗΓΗ: Η-ΜΑΙΛ