Το πατριωτικό κίνημα, δηλαδή η συνειδητά οργανωμένη, η διαρκής και η σαφέστατα προσανατολισμένη στάση και δράση των ελλήνων πολιτών με στόχο την προάσπιση της πατρίδας, της εθνικής τους υπόστασης, των δίκαιων του ελληνικού λαού, της εθνικής αξιοπρέπειας και της αταλάντευτης προβολής – και μέσα από τη δράση – των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων του λαού μας, οφείλει στις μέρες που έρχονται να αποσαφηνίζει τα δικά του ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά.
1. Οφείλει να περάσει σε μια ολομέτωπη ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ. Το λαθρομεταναστευτικό αποτελεί βεβαίως το σημείο αιχμής της τρέχουσας περιόδου, δεν παύει όμως να είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας πολιτικής συνολικότερης, μιας πολιτικής επίθεσης γενικευμένης, που θέλει μια Ελλάδα λιγότερο περήφανη, καθόλου συνεκτική, παραιτημένη από τα δίκια της, με το λαό και τη νεολαία της να είναι συμβιβασμένοι, παραδομένοι, χωρίς έμπνευση, με απροσδιόριστη προοπτική, και φυσικά υποταγμένοι στους πιο στυγνούς νόμους μιας ασύδοτης αγοράς που καθορίζει η ασυδοσία των τραπεζών και των καρτέλ που λυμαίνονται την οικονομία.
Θέλουν τους εργαζόμενους χωρισμένους σε ρετιρέ και σε ισόγεια. Θέλουν να ξεμπερδέψουν, συκοφαντώντας και υπονομεύοντας, με τα επιμέρους κινήματα, για να μπορούν ανενόχλητοι να ισοπεδώσουν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή τη χαρά δεν πρέπει να τους τη δώσουμε.
2. Οφείλει να καταστεί ως κίνημα καθ εαυτού ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ με την έννοια, πως πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων βάζοντας το δικό του στίγμα στο περιεχόμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ένα στίγμα που δεν θα είναι ετεροκαθοριζόμενο. Ένα στίγμα που δε θα καλείται να «απαντά» στις προκλήσεις του πολιτικού συστήματος, αλλά ικανό να αναγκάσει το πολιτικό σύστημα να αισθάνεται πολιτικά αμυνόμενο. Να το αναγκάζει να «λογοδοτεί» και να το καθιστά ανίκανο να καθορίζει τις εξελίξεις.
3. Οφείλει ως κίνημα να πάρει την ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ στο πολιτικό επίπεδο, όχι με εκδηλώσεις επιλεκτικής μονομέρειας, αλλά με τρόπο που να επιβάλει στην κοινωνία την αναγνωρισιμότητα του κορυφαίου του πολιτικού ρόλου. Του ρόλου ενός κινήματος που έχει πολιτική θέση και άποψη για το σύνολο των κορυφαίων πολιτικών ζητημάτων που συνθέτουν το τρίπτυχο στόχων για Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία, και Κοινωνική δικαιοσύνη.
4. Οφείλει ως κίνημα να μην αφεθεί στη «γοητεία» των συνθημάτων, αλλά να ΕΜΒΑΘΥΝΕΙ στο πολιτικό τους περιεχόμενο και κυρίως να αναβαθμίσει πολιτικά τους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς αγώνες τους οποίους εκ των πραγμάτων καλείται να οργανώσει και να κατευθύνει επιτυχημένα και αποτελεσματικά.
5. Οφείλει ως κίνημα να ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙ το λαό και τη νεολαία, να αναδεικνύει σταθερά και αταλάντευτα τα ιδανικά και τις αξίες γύρω από τα οποία αξίζει τον κόπο να συσπειρώνεται ένας λαός και μια νεολαία που αγαπούν τη ζωή και τον τόπο τους.
6. Οφείλει να αναδείξει το μεγαλείο μιας ιδέας – της κορυφαίας ίσως ιδέας στην περίοδο που διανύουμε – που συνοψίζεται στην αταλάντευτη πίστη του σε μια θεμελιώδη αρχή:
« ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΑΦΕΝΤΗΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ»
7. Οφείλει να ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ πως η μεγαλύτερη κατάκτησή του, θα είναι να καταφέρνει να συσπειρώνει τις κατά το δυνατόν ευρύτερες λαϊκές μάζες, με συνθήματα που θα εμπνέουν, με διαδικασίες που θα κερδίζουν, με συμπεριφορές που θα γκρεμίζουν τις τεχνητές απόπειρες περιχαράκωσης και θα ενώνουν το λαό. Το μεγάλο κέρδος δε θα είναι το «πείσμα» του συνθήματος αλλά η συστράτευση νέων δυνάμεων καθημερινά στους μεγάλους αγώνες που μας περιμένουν.
8. Αυτό το πατριωτικό κίνημα, οφείλει να αποδεικνύει καθημερινά το μεγαλείο του συνθήματος:
«Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΝΩΝΕΙ».
Εχθρός του δεν είναι η αντίθετη άποψη την οποία οφείλει να αποδεικνύει με τη στάση του πως είναι λαθεμένη κι αδιέξοδη. Εχθρός του είναι ο στρατευμένος μηχανισμός των ανεγκέφαλων που χρησιμοποιεί το πολιτικό σύστημα για να επιβάλει τις επιλογές του. Απέναντι σ αυτόν τον εχθρό. Ο αγώνας μπορεί και πρέπει να παραμένει ασυμβίβαστος.
9. Το πατριωτικό κίνημα οφείλει να ΠΕΙΣΕΙ όλους εκείνους που καταγίνονται με βαρύγδουπες θεωρητικές φλυαρίες, πως η θέση τους είναι ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα εγκαταλείψουν την πένα τους, χωρίς αυτό να προϋποθέτει τον παροπλισμό της πολιτικής τους σκέψης.
Πένα και σκέψεις όμως που δεν ξέρουν να υποτάσσονται στη δράση, είναι ανέξοδες και εκ του αποτελέσματος ανώδυνες και ακίνδυνες για το πολιτικό σύστημα που ΚΑΙ νομοθετεί ΚΑΙ τις τύχες μας θα καθορίζει όσο του το επιτρέπει η απραξία… η ατολμία… και η αυτάρκεια στο ναρκισσισμό της φραστικής αντιπαράθεσης.
Αν αυτό το πατριωτικό κίνημα παρασυρθεί από τη λογική του: «ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ… ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ», τότε μπορεί να κερδίσει πολλές μάχες, αλλά ο ίδιος ο πόλεμος θα χαθεί.
Αν όμως συνειδητοποιήσει πως: «ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ… ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ», τότε τον πόλεμο θα τον έχουμε κερδίσει οριστικά, και κάθε κατεργάρης θα πάει στον …πάγκο του.
Τους κατεργαραίους δε τους θέλουμε μαζί μας.
Ο ελληνικός λαός όμως είναι ο φυσικός μας σύμμαχος…
Είναι κομμάτι από εμάς…
Είναι ο εαυτός μας… είναι η πολιτική μας αναφορά… είναι το αύριο του τόπου.
του Κ . ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
