ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΑΚΥΡΩΝΕΙ!

«... δεν τους μαθαίνουν Ιστορία γιατί δεν συμφέρει να ξέρουν και να κρίνουν... άλλοτε χρησιμοποιούσαν την Ιστορία στα σκολειά για να παράγουν εθνικιστικές συνειδήσεις, μετά για να κάνουν κακή κι αδέξια προπαγάνδα ψευτοαριστερίστικη. Όλοι απλώναν αναχρονιστικά τις ιδεούλες τους και τις πίστεις τους στο παρελθόν, κόβαν και ράβαν την Iστορία στα μικρά μέτρα τους... Σιχάθηκα μια ζωή να παλεύω να διαλύσω ψευτοϊστορικές ερμηνείες του παρελθόντος, εθνικιστών και τάχα μαρξιστών, τάχα συντηρητικών και τάχα προοδευτικών, να μην θαρρούν τα παιδιά πως η αρχαιοελληνική πόλις είναι ό,τι τάχα η εθνικιστική πατρίδα» (Ρένος Αποστολίδης, Ιούνιος 1993)

Mε αφορμή την αναγγελθείσα «ελληνοποίηση» μεταναστών από την ελληνική Πολιτεία, με την ισχυρότατα συμβολική παρουσία μάλιστα του αρχιεπισκόπου Αθηνών στο υπουργικό συμβούλιο της 22ας Δεκεμβρίου 2009 το οποίο προετοίμασε τις διαδικασίες, καθώς και τις μετέπειτα από κοινού εμφανίσεις του ιδίου και του πατριάρχη Νέας Ρώμης σε στέκια μεταναστών, τον τελευταίο καιρό γινόμαστε θεατές αλλεπάλληλων λεκτικών αλλά και φυσικών συγκρούσεων ανάμεσα σε δύο πλήρως εκφασισμένα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που δήθεν κόπτονται από αντιδιαμετρικές θέσεις επί του σοβαρού αυτού ζητήματος. Ένας βαρύτατα εκφασισμένος λόγος (δηλαδή γεμάτος από υπεργενικεύσεις, υπεραπλουστεύσεις, παράλογες επαγωγές και ωμές στοχοποιήσεις) απειλεί να διαχυθεί παντού στην ήδη προβληματική, λόγω χαμηλού επίπεδου παιδείας και ισχυρής θρησκοληψίας, ελληνική κοινωνία, απειλώντας μάλιστα να τιμωρήσει κι από πάνω τους υπόλοιπους πολλούς και φυσιολογικούς ανθρώπους που αρνούνται να συμμετάσχουν σε αυτό το τσίρκο πολιτικού και κοινωνικού πρωτογονισμού.
Ως θρησκευτικός φορέας (δηλαδή ως ο φορέας της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας), το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών δεν θέλησε έως τώρα να πάρει θέση επάνω σε αυτό το σύνθετο, πολυεπίπεδο και πολυπαραμετρικό ζήτημα, κρίνοντας ότι για τα του Κράτους (και επί του προκειμένου για υπηκοοποίηση ανθρώπων) αρμόδιο είναι το Κράτος και μόνο αυτό, υπό την εκάστοτε αιρετή κυβέρνησή του. Είναι γνωστή άλλωστε και χιλιοειπωμένη η ιστορικά τεκμηριωμένη θέση μας ότι το Έθνος (και επί του προκειμένου το Ελληνικό, για την παλινόρθωση του εθνισμού του οποίου εμείς αγωνιζόμαστε) δεν ταυτίζεται με το όποιο Κράτος, ακόμα και στις περιπτώσεις που αυτές οι δύο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους οντότητες τυγχάνει να μοιράζονται το ίδιο όνομα.
Από τη μία πλευρά όμως γινόμαστε μάρτυρες μιας αδικαιολόγητης σπουδής της Πολιτείας να επιχειρεί εν μέσω κρίσης την «ελληνοποίηση» μεταναστών, την οποία σκοπίμως δεν αποκαλεί «απονομή υπηκοότητας» αλλά «απονομή της ελληνικής ιθαγένειας». Και αυτό προκαλεί σε κάθε εγγράμματο άνθρωπο εύλογους συνειρμούς, καθώς είναι αδύνατον να φαντασθούμε ότι οι κυβερνητικοί παράγοντες δεν γνωρίζουν ότι ο όρος «ιθαγένεια» στην γλώσσα των Ελλήνων αποτελεί σύνθεση των λέξεων «ιθύς», δηλαδή ευθύς / αληθής και «γένος», συνεπώς παραπέμπει ευθέως στην καταγωγή και σημαίνει τον αυτόχθονα, τον γηγενή, τον επιχώριο. Από την άλλη πλευρά γινόμαστε επίσης μάρτυρες της χονδροειδούς (όπως το συνηθίζουν άλλωστε) παρέμβασης επί του ζητήματος ουκ ολίγων στελεχών της δικτατορεύουσας Ορθόδοξης Εκκλησίας, γνωστών για τις φασιστικές και μισαλλόδοξες θέσεις τους, καθώς και της εκ μέρους τους κινητοποίησης των πολλών παρεκκλησιαστικών μηχανισμών τους που παριστάνουν τις πολιτικές οργανώσεις ή τους πολιτιστικούς φορείς. Λογικό είναι λοιπόν ότι τα παραπάνω οδηγούν σε άρση του όποιου δικού μας αυτοπεριορισμού και συνεπώς η Ελληνική Εθνική Θρησκεία δικαιωματικά εκφράζει δια του παρόντος την θέση της, καταδικάζοντας προηγουμένως ισόποσα:
1. Τους προγραμματισμένους από μια πονηρή προπαγάνδα 120 ετών αυτοαποκαλούμενους «διεθνιστές», οι οποίοι, αγνοώντας ότι η επαναφορά των όρων «ελευθερία», «δημοκρατία», «πατρίδα» και «έθνος» μετά από αιώνες αφανισμού τους από τον κυρίαρχο Χριστιανισμό, έγινε και εδραιώθηκε από την ευρωπαϊκή δημοκρατική Αριστερά της περιόδου 1790 - 1890, λειτουργούν ως σκύλοι του Παβλώφ κάθε φορά που ακούνε να γίνεται λόγος για «έθνος» και «πατρίδα» και βγάζουν προς αυτά το πιο απροκάλυπτο μίσος, προσπαθώντας να πείσουν τον εαυτό τους και τους άλλους ότι για να είναι κάποιος σωστός άνθρωπος πρέπει πρωτίστως να είναι άρριζος και άπατρις. Προσωποποιήσεις της απόλυτης αντίφασης, από την μία υπερασπίζονται (όσοι υπερασπίζονται.) με υποκρισία τα αυτόχθονα Έθνη της αμερικανικής ηπείρου, τις ιθαγενείς «παραδόσεις» ή ζητούν «πατρίδα για τους Παλαιστινίους» και από την άλλη θεωρούν ύποπτη «φασιστικότητας» την επίκληση του έθνους, της παράδοσης και της πατρίδας στην Ελλάδα από Έλληνες Εθνικούς! Η πιο ανατριχιαστική έκφραση αυτών των «διεθνιστών» φασιστών (χειριστών δηλαδή υπεργενικεύσεων, υπεραπλουστεύσεων, παράλογων επαγωγών και ωμών στοχοποιήσεων) υπάρχει μάλιστα γραμμένη σε κάποιους τοίχους της Αθήνας: «Καρκίνο στο συκώτι του κάθε πατριώτη!»   
2. Τους προγραμματισμένους από την περίπου ίσης ηλικίας με την προηγούμενη εθνοκάπηλη «ελληνο»χριστιανική προπαγάνδα αυτοαποκαλούμενους «εθνικιστές», τους μεγαλύτερους εχθρούς του Ελληνικού Έθνους, την φύση του οποίου διαστρεβλώνουν πολύτροπα και κακοποιούν, ταυτίζοντάς το με την τυπική υπηκοότητα σε ένα σχετικά νεοσύστατο (19ος αιώνας) Κράτος που απλώς ονομάζεται «Ελληνικό», αλλά και, ακόμα χειρότερα, με την ιδιότητα του πιστού της βαθύτατα ανθελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το να αγαπάμε το Έθνος μας ταυτίζεται με την υποχρέωση να υποτασσόμαστε σε αυτούς που κατεξοχήν το πολεμάνε (δηλαδή τους ορθόδοξους θεοκράτες) ή να αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα το να φέρει ο εχθρός μας το όνομά μας με γελοίες εξισώσεις τύπου Έλληνας ίσον Χριστιανός Ορθόδοξος! Προσωποποιήσεις της απόλυτης αντίφασης, από την μία παριστάνουν ότι σέβονται τον πραγματικό, δηλαδή προχριστιανικό Ελληνισμό και από την άλλη θεωρούν ύποπτη «αντεθνικότητας» την ιστορική άρνηση του ανθελληνικού Βυζαντίου ή το κάλεσμα για παλινόρθωση αυτού ακριβώς του πραγματικού, δηλαδή προχριστιανικού Ελληνισμού! Αγκαλιάζουν ανενδοίαστα τις πιο χυδαίες μορφές ρατσισμού, ξενοφοβίας, μισαλλοδοξίας και κοινωνικού φασισμού, ο δε πιο ανατριχιαστικός παραλογισμός τους είναι η αρκετά βίαιη απαίτησή τους για μία δήθεν «εθνική ενότητα», την οποία φυσικά εννοούν μόνο κάτω από τις ισχύουσες συνθήκες της ορθοδοξοκρατίας και όχι μέσα από την ανατροπή τους: για να σώσουμε έναν απροσδιόριστο και θολό «Ελληνισμό» ή μία ενδοσυνοριακή «πατρίδα» (άγνωστη λέξη ούτως ή άλλως στα «ιερά» βιβλία της θρησκείας τους!) πρέπει όχι μόνο να μισούμε όλους τους αλλοεθνείς αλλά και από πολέμιοι της ορθόδοξης θεοκρατίας να γίνουμε υπηρέτες και τραμπούκοι της!     
Το ζήτημα της ελληνικότητας ή μη ελληνικότητας, αντίθετα από το ζήτημα της «ελληνοποίησης» μεταναστών είναι εξαιρετικά απλό. Έλληνας είναι μόνον όποιος με ελεύθερη βούληση αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος, όποιος τιμά ΟΛΗ την ιστορική διαδρομή του Ελληνικού Έθνους, είτε την εποχή που αυτό ήταν ελεύθερο και αυτεξούσιο, είτε τις εποχές που ήταν υπόδουλο σε ξένους κυρίαρχους, όποιος (τουλάχιστον) σέβεται την Ελληνική Εθνική Παράδοση και Θρησκεία και τέλος, όποιος εκδηλώνει εμπράκτως στην ζωή του και επίσης μεταδίδει στους συνανθρώπους του τα κύρια χαρακτηριστικά της Ελληνικότητας που είναι η Ελευθεροπρέπεια, η Αρετή και ο Ανθρωπισμός.
Η δική μας ένσταση στην «ελληνοποίηση» μεταναστών που ετοιμάζει το ελληνικό Κράτος είναι ότι αυτή θα γίνει με κριτήρια που δεν έχουν σχέση με την πιο πάνω απλή, ιστορικά έγκυρη και ορθή διατύπωση της ελληνικότητας, με αποτέλεσμα ο πραγματικός Ελληνισμός να βρεθεί σε ακόμα δυσχερέστερη θέση, περαιτέρω μειούμενος σε ποσοστό επί του «γενικού πληθυσμού» των υπηκόων του Κράτους που απλώς λέγεται «Ελληνικό». Ενώ αριθμητικά όσο και ποιοτικά είχαμε έως τώρα απέναντί μας τους ανθέλληνες ρασοφόρους, το κατ' απονομήν «ελληνικό» (μέσω υπηκοότητας) «ποίμνιό» τους, τους πωρωμένους και ανιστόρητους βυζαντινόπληκτους ρωμιούς («ελληναράδες») και τα παγκοσμιοποιημένα αντιπατριωτικά «fashion victims» της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ, τώρα η ποικιλία θα αυξηθεί και ο ζωολογικός κήπος θα φιλοξενεί και άλλα πολιτισμικά είδη που, όπως και τα προηγούμενα, θα απέχουν έτη φωτός από τον μοναδικό, έλλογο και δοξαστικό για τον Άνθρωπο πολιτισμό που ενέπνευσαν στους προγόνους μας, σε αυτά εδώ τα χώματα, οι Ολύμπιοι Θεοί.
Γνωρίζουμε πόσο δύσκολη είναι η θέση μας και πόσο δυσκολότερη θα γίνει σίγουρα στο μέλλον, όμως εμείς οι Έλληνες Εθνικοί από πλευράς μας δεν θα σταματήσουμε τον αγώνα. Τον τίμιο αγώνα για την παλινόρθωση της Ελληνικής Παράδοσης, Θρησκείας και καθημερινού Τρόπου στην πατρίδα ΜΑΣ, στην χώρα των Ελλήνων, αφετηρία του οποίου αγώνα υπήρξε το κίνημα των πληθωνιστών ομοεθνών μας τον 15ο αιώνα και τα αιτήματα του οποίου εμείς σήμερα επαναπροβάλλουμε και προσυπογράφουμε. Έναν αγώνα που έχει προ πολλού προσδιορίσει με σαφήνεια τον πραγματικό εχθρό, δηλαδή την ορθόδοξη θεοκρατία που έως σήμερα έπνιγε συστηματικά στην γέννησή της κάθε απόπειρα του Έθνους των Ελλήνων να σηκώσει κεφάλι. Όλοι οι άλλοι είναι απλώς σύμμαχοι ή μισθοφόροι αυτού του ενός πραγματικού εχθρού, παρόλο που παρατάσσονται απέναντί μας με διαφορετικές αμφιέσεις και προσωπεία.
Δεν θα πέσουμε ποτέ στην παγίδα να επιλέξουμε ηλιθιωδώς ποιος θα ακυρώνει αύριο τον πραγματικό Ελληνισμό και να συναινέσουμε έτσι στην ακύρωσή μας. Το εάν θα είναι η ελλαδική ή η κωνσταντινουπολίτικη, η βαλκανική ή η ευρωπαϊκή, η ιουδαϊκή ή χριστιανική ή μωαμεθανική, η διεθνιστική ή η ψευτοπατριωτική, η παλαιομοδίτικη ή η μοντέρνα εκδοχή της Παγκόσμιας Ιερουσαλήμ, αυτό αφορά μόνο την ίδια σε επίπεδο εσωτερικής κατανομής αρμοδιοτήτων στα διάφορα κομμάτια της. Είτε απέναντί της συνολικά, είτε απέναντι στα διάφορα μεμονωμένα κομμάτια της που κάθε φορά θα βρίσκουμε απέναντί μας, εμείς οι Έλληνες Εθνικοί, όπως αυτονόητα και οι άλλοι Εθνικοί του πλανήτη, θα αγωνιζόμαστε ακατάπαυστα για το μη διαπραγματεύσιμο δικαίωμα όχι μόνο να υπάρχουμε, αλλά και να μεταδίδουμε την δική μας Παράδοση στις γενιές που ακολουθούνε.
Τολμάμε να αγωνιζόμαστε. Τολμάμε και να νικάμε. 
ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ

«Μακράν σταθήτε βέβηλοι, να ο Θεός εφάνη!
να οι ναοί εσείσθηκαν εις ταις κρυφαίς σπηληαίς μας,
και το βουνό του Παρνασσού συθέμελον βρυχάται.
Πάλιν εκαταδέχθηκε ο Απόλλων να γυρίση
εις τα παληά λιμέρια του, να ζωντανεύση πάλιν
το σπήλαιον που τώβοσκεν αιώνια σαπίλλα,
πάλιν εμπνέει τας ψυχάς των σοβαρών ανθρώπων
και φωλιαστός 'ς τα σωθικά στρέφει, γεννά τον οίστρον,
οπού ποτίζει την καρδιάν με βακχικήν μανίαν
και την ψυχήν μας συγκινεί, πιέζει και συντρίβει...
Ελάτε ν' αγκαλιάσωμεν τους πατρικούς Θεούς μας,
και πρώτον τον μονογενή που μ' άσβεστον λαμπάδα
τον κόσμον όλον κυβερνά, τον Ήλιον πατέρα...
που το πάθος του εδήλωσε κρυμμένος 'ς την μαυρίλλαν
του σκοταδιού, λοξά θορών τα έργα των κακούργων.
Ούτε η δυστυχία μας, τα θαυμαστά μνημεία,
αι τέχναι μας, αι αρεταί κ' αι θείαι συγγραφαί μας
αυτούς τους συνεκίνησαν! κ' έπεσαν τόσα κάστρα
από φωτιάν και σίδηρον σύρριζα φαγωμένα,
και τόσοι χρυσομάρμαροι ναοί των ουρανίων,
κι άνθρωποι που 'χαν εξ αρχής το κράτος γης, θαλάσσης
εδιώχθησαν, κι από ταις σπηληαίς εδιώξαν τα θηρία,
κι ακόμη, δυστυχής εγώ, Ιερόν ζητώ 'ς τον κόσμον!   
Ημείς, οπού το ύστερον ξεθύμασμα της Μοίρας
από πατρίδα εχώρησε και τάφους των γονέων
μένομεν εις παράδειγμα της ανθρωπίνης τύχης.
Αλλ' αν του Βασιλέως μου και του υιού συνάμα
δεν δράμη η βοήθεια, ώ τότε επί τέλους
αι χάριτες ας σβέσωσι της θείας μας της γλώσσης
κι αυταί αι τέχναι ας χαθούν, τα ονόματα τα τόσα,
οπού τα καθιέρωσαν οι κόποι κ' οι αιώνες,
'ς τον βούρκο της λησμονησιάς δια πάντα ας ποντισθώσι,
κι αυτοί εδώ των Πελασγών τα λείψανα ας λάβουν,
και τ' άγια μυστήρια, κι ας φιλοτιμηθώσι
να διασώσουν την τιμήν τοσούτων ονομάτων,
και τα βιβλία που δηλούν τόσους και τόσους κόπους
ψυχών οπού ενίκησαν τον χρόνον και τον Άδην.
Αυτή, ώ πάτερ Ήλιε, θα γίνη η οπλοθήκη
οπού μια 'μέρα την πτωχήν φυλήν θ' αναγεννήση»
(αποσπάσματα από τον «Ύμνο στον Ήλιο» του Μιχαήλ Μάρουλλου, πληθωνιστή «στρατιότο» του 15ου αιώνα, μετάφραση του εθνικού μας ιστορικού Κωνσταντίνου Σάθα - «Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη», τόμος Ζ)
ΠΗΓΗ: ΥΣΕΕ