ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ

Στὶς μέρες μας ὅλο καὶ πιὸ ὀξὺ διαφαίνεται τὸ φαινόμενο τοῦ ἀφελληνισμοῦ τοῦ Ἔθνους μας σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, μέχρι καὶ στὴν πιὸ ‘’ἀσήμαντη’’ πτυχὴ τοῦ καθημερινοῦ μας βίου. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ ἴσως ξεκινᾶ πολὺ πρὶν τὴν ὀθωμανοκρατία, ἐνῶ διάφορες ἐκλεκτὲς μορφὲς τῆς νεότερης Ἑλλάδος, ὅπως ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος, ὁ Ἴων Δραγούμης, ὁ Φώτιος Κόντογλου καὶ ἄλλοι, ἀγωνίστηκαν γιὰ τὸ ζήτημα αὐτό.

Στὸν ἀφελληνισμὸ τῶν Ἑλλήνων κατὰ καιροὺς ἀναφέρονται πολιτικοί,  θρησκευτικοὶ φορεῖς καὶ πνευματικὰ κέντρα. Ἀφιερώνονται ὁμιλίες,  συνεντεύξεις καὶ ἄρθρα ἀπὸ προσωπικότητες κυρίως τοῦ πατριωτικοῦ χώρου. Κατὰ κανόνα, στὸ τέλος ὅλων αὐτῶν, ὡς μέσος πολίτης ἀντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα· γίνομαι δέκτης διαμαρτυρίας, καταγγελίας καὶ προβληματισμοῦ γιὰ τὸ σταδιακὸ αφελληνισμὸ μας. Ἀκούω εὐγενὴ μὲν, ἀόριστα δὲ μηνύματα τοῦ τύπου: ‘’Ἀντισταθεῖτε στὸν ἀφελληνισμό’’, ‘’Ὄχι στὴν ξενομανία’’, ‘’Νὰ ἀφυπνιστοῦμε’’, ‘’Νὰ αντισταθοῦμε στὴν παγκοσμιοποίηση’’, ‘’Νὰ ξεφύγουμε ἀπ’ τὴ μιζέρια’’ καὶ πλῆθος ἄλλων. Σχεδὸν ποτὲ ὅμως, δὲν μᾶς λέει κάποιος τὶ συγκεκριμένα θὰ μπορούσαμε νὰ πράξουμε σὰν εὐαισθητοποιημένοι πολῖτες.

Ἀποφάσισα λοιπὸν νὰ ἀπαριθμήσω, ὅσο τὸ δυνατὸν περιεκτικότερα, μερικοὺς πρακτικοὺς τρόπους ἐπανελλήνισης. Πράγματα που θὰ μποροῦσε ὁ καθένας μας νὰ ἐφαρμόσει στὴν καθημερινότητά του ἀπό τὴ θέση του, ὅσο σημαντικὴ ἤ ἀσήμαντη εἶναι. Πράγματα που εἶναι στὴν εὐχέρεια ὅλων μας ἀσχέτως ἡλικίας, μόρφωσης, κοινωνικῆς τάξης καὶ δυνατοτήτων. Ἴσως μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ φανοῦν σὲ πολλοὺς ὅτι εἶναι ἀσύνδετα μεταξὺ τους καὶ ἄσχετα μὲ τὸν ἀφελληνισμό, ὡστόσο ἀποτελοῦν ψηφίδες τῆς ἀτομικῆς καὶ συλλογικῆς μας ὕπαρξης καὶ μας κάνουν αὐτὸ που εἴμαστε. Θεωρῶ ὅτι ἄν δὲ βαριόμαστε καὶ προσπαθήσουμε ὅλοι νὰ τὰ ἐφαρμόσουμε, ἄλλος περισσότερο ἄλλος λιγότερο, θὰ ξαναβροῦμε τὴν ἀποχρωματισμένη μας Ἑλληνικότητα καὶ θὰ βελτιωθοῦμε ποιοτικά, πρωτίστως σὰν Ἔθνος καὶ δευτερευόντως σὰν κράτος. Ἡ ὠχαδερφιστικὴ στάση ζωῆς τοῦ τύπου «Μὰ καλά, ἀπὸ μένα περιμένει νὰ σωθεῖ ἡ Ἑλλάς;» δὲν ἁρμόζει σὲ Ἕλληνες ἀλλὰ σὲ βάρβαρους. Ναί, ΕΣΥ θὰ σώσεις τὴν Ἑλλάδα.-

1) Γλῶσσα

Ἀναφέρομαι πρωτίστως σ’ αὐτὴν διότι εἶναι ἡ ψυχὴ ἑνὸς ἔθνους καὶ ταυτόχρονα ἐργαλεῖο σκέψης καὶ ἀντίληψης. Ἄς ἀναλογιστοῦμε πόσες ἑλληνικὲς λέξεις χρησιμοποιοῦμε καθημερινά. Εἶναι θλιβερὴ ἡ χρήση τοῦ περιορισμένου λεξιλογίου ὅπου κυριαρχεῖ ἡ προσφώνηση ἀπὸ μ(…). Ἐπὶ πλέον, καθημερινὰ στὸ δρόμο καὶ σὲ διάφορα κοινωνικὰ περιβάλλοντα γίνομαι δέκτης φράσεων ὅπως «ὤπα, σόρυ», «θένξ ρὲ φίλε»,  «ὀκέϊ», «γιές» (θριαμβευτικό). Φράσεις που οὐδεμία σχέση ἔχουν μὲ τὴ θεῖα ἁρμονικὴ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα. Ἕνας ἀνεκτίμητος γλωσσικὸς πλοῦτος χιλιάδων ἑκατομμυρίων λημμάτων ἔχει ἐκφυλιστεῖ σὲ [παρα]μόρφωμα μισοῦ ἑκατομμυρίου καθημερινῶν λέξεων, ὅπου παρεισέφρησαν ἀμερικανιές, ὀθωμανιές καὶ φραγκισμοί. Ἄς ἐμπεδώσουμε ἐπὶ τέλους ὅτι ὁ ‘’ἀνελκυστήρ’’(ἄνω+ἕλκει) δὲν εἶναι ‘’ἀσανσέρ’’ καὶ ὅτι ὁ ‘’ἐξώστης’’ οὐδεμία λογικὴ ἤ γλωσσικὴ σύνδεση ἔχει μὲ τὸ κακόηχο ‘’μπαλκόνι’’. Ἄς προσέχουμε τὴ σκέψη καὶ τὴν ὁμιλία μας. ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

2) Ὀνόματα

Σὰν συνέχεια τοῦ προηγούμενου σκέλους θέτω τὸ θέμα τῶν ὀνομάτων μας. Τὰ ὀνόματα λένε ποιοὶ εἴμαστε. Ἀπὸ τὸ πλῆθος ὡραιότατων καὶ μεστῶν σημασιῶν καὶ νοημάτων ὀνομάτων μας, περιοριστήκαμε σὲ ἐλάχιστα ἐπαναλαμβανόμενα ἑλληνοχριστιανικά καὶ ἰουδαϊκά, τὰ ὁποῖα εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ κληρονομοῦμε ἀπὸ τοὺς παπποῦδες μας δίχως νὰ ἀνανεώνονται διάμεσο τῶν γενεῶν. Ἐπίσης, πολλοὶ νέοι ἀρέσκονται νὰ τοὺς ἀποκαλοῦν Βανέσα, Σίσσυ, Μαίρη, Τζένη, Πέρη, Μπίλης καὶ ὄχι μὲ τὰ κανονικὰ τους ὀνόματα, λὲς καὶ εἶναι ἀλλόφυλοι καὶ ἀλλόθρησκοι. Τόσο κακόηχα εἶναι τὰ Ἀγήνωρ, Θησεύς, Κλέανδρος, Καλλιπάτειρα, Ἰφιάνασσα; ΔΙΝΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ (ἕνα χριστιανικὸ καὶ ἕνα ἐθνικό).

3) Ἐπιγραφές

Παγκοσμίως, σὲ ἐπιχειρήσεις, γεωγραφικὲς τοποθεσίες, ὀργανισμοὺς καὶ τεχνολογικὲς ἐφευρέσεις δίνονται ἑλληνικὲς ὀνομασίες (Atlantis, Arcadia, Zeus, Sirios, Argo κ.α.). Ἀντίθετα, στὴν Ἑλλάδα ἐπικρατοῦν ξένες ἐπιγραφὲς καταστημάτων καὶ ἐπιχειρήσεων. Ὅποιος κυκλοφορεῖ στὴν πόλη ἤ σὲ χωριὸ καὶ διαβάζει ἐπιγραφές, νοιώθει ὅτι βρίσκεται σὲ ξένη χώρα. Αὐτὸ ὀφείλεται  στὸ ὅτι γίναμε τόσο ξενολιγούρηδες που ἀντιλαμβανόμαστε ὡς ‘’πιασάρικες’’ τὶς ξένες ὀνομασίες. Τὸ φαινόμενο εἶναι διαδεδομένο καὶ στὰ διάφορα διαφημιστικὰ ἔντυπα. Διαβάζω, ἀκούω διαφημίσεις καὶ ἀντιλαμβάνομαι ὅτι ὅποιος δὲν ξέρει ἐγγλέζικα ἀπὸ τὴ νηπιακὴ του ἡλικία, δὲν ἔχει ὑπὸ τὸν ἥλιο μοῖρα. ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΝΟΜΑΤΟΘΕΣΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ, λοιπόν.

4) Διασκέδαση

Κατακλυζόμαστε γιὰ δεκαετίες ἀπὸ ἀντιαισθητικὰ ἀκούσματα Ἀνατολῆς καὶ Ἑσπερίας, ἀπὸ τὶς παιδικὲς μας ἑορτὲς μέχρι τὰ γαμήλια τραπέζια. Καταλαβαίνω ὅτι εἶναι δύσκολο νὰ ἀποκολληθοῦν ἀπὸ τὴν αἰσθητικὴ ἀντίληψη τοῦ νεοέλληνα τὰ χυδαῖα τσιφτετέλια καὶ οἱ νεανικοὶ χοροὶ οὐρακοτάγκων στὰ ‘’παρτυ’’. Τὰ κουλτουριάρικα τζάζ, τὰ ἔξαλλα πόπ, ρόκ, ρὰπ καὶ λοιπὰ βάρβαρα, φέροντα συλλαβιστὲς ὀνομασίες ἀκούσματα, ἐπικρατοῦν καὶ ἐπιβάλλουν στὴν πιθηκίζουσα νεολαία τὸν ἀντίστοιχο κώδικα ἔνδυσης (ἡμικατεβασμένα παντελόνια, γοτθικὸ βάψιμο). Οἱ πιὸ [δῆθεν] ἐκλεπτυσμένοι προτιμοῦν τὴ κλασσικὴ μουσικὴ τῶν Μπετόβεν καὶ Μπάχ, ἀγνοῶντας τοὺς ἀρχαιότερους Χρυσάφη, Κορώνη, Ἀλυάτη καὶ πολλοὺς ἄλλους συνθέτες τῆς δικῆς μας ἀδικημένης κλασσικῆς μουσικῆς. Φτύνουμε τὴν παράδοσή μας που εἶναι ἄνθος ἀμάραντο· προστρέχουμε στὴ φραγκιὰ καὶ δῆθεν ἐκπολιτιζόμαστε. Τὰ παράταιρα ἀκούσματα συμπληρώνονται ἀπὸ ἀντίστοιχα ἐδέσματα τύπου ‘’ρεστοράν’’ ἤ κόλαση ἀπὸ ἀλλαντικὰ καὶ λιωμένα τυριά. Ἡ cocacola βασιλεύει. Τὸ δὲ δυτικὸ οὐίσκι δίνει κῦρος σὲ ὅποιον τὸ χαρίζει ἤ τὸ καταναλώνει ἐπιδεικτικά. Καὶ πληρώνει ὁ ἑλληναρᾶς 50€ τὸ μπουκάλι στὰ κέντρα γιὰ νὰ προξενήσει ἐντύπωση στοὺς ὁμοίους του… ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

5) Παιδεία

Μιᾶς καὶ πανθομολογουμένως τὰ σχολεῖα δὲν τὴν προσφέρουν, μποροῦμε καὶ μόνοι μας. Νὰ μορφώνουμε, ὅσο μποροῦμε τὰ παιδιὰ καὶ νὰ τὰ μαθαίνουμε νὰ μὴ χάφτουν τὴ σχολικὴ ρεπούσειο καὶ δραγώνειο ἱστοριογραφία. Μὴ φοβᾶστε τὴν Ἀρχαῖα καὶ Βυζαντινὴ Ἑλληνικὴ Γραμματεία. Τὸ σχολεῖο μᾶς ἔκανε νὰ τὴ μισοῦμε, ἐνῶ εἶναι πάντα δροσερὴ καὶ ἐπίκαιρη. Ὑπάρχει πληθώρα ἀξιόλογων ἐκδόσεων μὲ μεταφράσεις. Ἐπίσης γνωρίζουμε τὸν κάθε Εὐρωπαῖο συγγραφέα καὶ ἀγνοοῦμε οὐσιαστικά Βενέζη, Ροΐδη καὶ πλῆθος ἄλλων. Τὸ ἴδιο ἰσχύει γιὰ τὴν ποίηση. Ἐδῶ χωρεῖ καὶ τὸ στοιχεῖο τοῦ παιχνιδιοῦ, μιᾶς καὶ ἀποτελεῖ μέρος τῆς παιδείας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ. Δὲν ἐξοικειώνουμε τὰ παιδιὰ μας μὲ πνευματικὲς δραστηριότητες που ἐξασκοῦν τὸ νοῦ καὶ διαπλάθουν τὸ χαρακτήρα, ὅπως τὸ σκάκι. Ἀντίθετα, χαρτιά, τάβλι καὶ τυχερὰ παίγνια εἶναι πανεθνικὰ μας ἀθλήματα. ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ - κάνει καλό…

6) Σωμασκία

Ὑποτίθεται ὅτι ἀνήκουμε σὲ ἕναν πολιτισμὸ που δίνει ἰδιαίτερη σημασία στὴ σωματικὴ ρώμη καὶ τὸ κάλλος τῶν γραμμῶν. Ἔτσι καταφέρναμε νὰ εἴμαστε ὑγιεῖς σωματικὰ καὶ ψυχικά, μὰ πάνω ἀπ’ ὅλα ἐλεύθεροι. Σήμερα εἴμαστε λαὸς ἀγύμναστος, παχύσαρκος καὶ τρυφηλός, μὲ τὶς ὅποιες συνέπειες αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Ἐπίσης βρισκόμαστε σὲ πανευρωπαϊκὴ πρωτιὰ στὸ κάπνισμα. Ὅλα τὰ παραπάνω μόνο ἀρνητικὰ δείχνουν γιὰ τὴν ψυχοσύνθεσή μας. Ὁ φυσικὸς ἐκφυλισμὸς συμπληρώνει τὸν προαναφερθέντα πνευματικὸ ἐκφυλισμό. Συνεπῶς, ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΟΥΜΕ, ΓΥΜΝΑΖΟΜΑΣΤΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

7) Κατανάλωση

Σημαντικὸς παράγων στὴ ζωὴ ἑνὸς ἔθνους εἶναι ἡ οἰκονομία του. Πόσο ἀκόμα πρέπει νὰ μειωθεῖ ὁ μισθὸς μας γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε ἐπιτέλους ἑλληνοκεντρικὴ καταναλωτικὴ συμπεριφορά; Ἀκόμα καὶ σήμερα, στὴν κρίση, τὰ ξένα προϊόντα προτιμῶνται ἔναντι τῶν ἑλληνικῶν (ζῦθος, ἔνδυση, εἴδη ὑγιεινῆς κ.τ.λ.), ἀφοῦ τὰ δεύτερα ὑστεροῦν σὲ ἀρκετὰ τῶν πρώτων. Δὲν ἐνισχύουμε ἑλληνικὲς ἐπιχειρήσεις. Ἀντίθετα, τὸ παραεμπόριο ἀνθεῖ καὶ διαρρέει συνάλλαγμα. Τουλάχιστον ἄς ἀποκτήσουμε αὐτάρκεια ἔστω στὰ λίγα ἀγαθὰ που παράγουμε. Τὸ λέω ὠμά : ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΕΓΧΩΡΙΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ (που δὲν εἶναι …).

8) Νόμοι

Ὁ τίτλος τοῦ σκέλους εἶναι ἀπὸ μόνος του ἀλγεινός. Ὅλοι ξέρουμε πόσο τηροῦνται οἱ νόμοι στὸ ἑλλαδιστάν. Ἡδονιζόμαστε μὲ τὸ νὰ τοὺς παραβαίνουμε συστηματικά. Παραβιάζουμε ἀκόμα καὶ στὸ ἐλάχιστο τὸν Κ.Ο.Κ.. Σὲ διαπροσωπικές δοσοληψίες ἀλλὰ καὶ στὶς δοσοληψίες μὲ τὸ κράτος ‘’λαδώνουμε’’ ἤ ἀπαιτοῦμε ‘’λάδωμα’’. ‘’Μέσον’’, ’’φακελάκι’’ ’’βύσμα’’ καὶ ‘’σπρώξιμο’’ παντοῦ. Ὁστόσο, ζηλεύουμε τοὺς Εὐρωπαίους που εἶναι νομοταγεῖς καὶ που ζοῦν σὲ εὔνομα καὶ ὀρθῶς δομημένα κράτη. Εἴμαστε καθημερινοὶ πρωταγωνιστὲς καὶ κομπάρσοι στὴν ἁρπαχτὴ καὶ τὴ λαμογιὰ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Ἀποφυγὴ στράτευσης, ἐπιχειρηματικὴ ἀπάτη, παράκαμψη τῶν μηχανισμῶν τοῦ δημοσίου, ἀμέλεια ἐργασιακοῦ καθήκοντος καὶ ἀμέτρητα ἄλλα.  Μας διαφεύγει ὅτι ἄν ὁ καθένας τηροῦσε φιλότιμα τοὺς νόμους χωρὶς νὰ κοιτᾶ τὸ διπλανὸ του, ἡ καθημερινότητα ὅλων θὰ καλλιτέρευε. Ἄς θυμηθοῦμε τὸ Σωκράτη που ἤπιε τὸ κώνειο τηρῶντας τὸ νόμο τῆς πατρίδας του. Ἡ λαμογιὰ δὲν εἶναι προσὸν ἔξυπνου καὶ ἱκανοῦ ἀτόμου ἀλλά… ὑποδεέστερου καὶ καθυστερημένου. Ἄς εἴμαστε, λοιπόν, ἐνάρετοι πολῖτες καὶ ἄς ΤΗΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ

9) Περιβάλλον

Οἱ πρόγονοί μας ζοῦσαν σὲ ἕνα πανέμορφο καθαρὸ περιβάλλον, καλλωπισμένο ἀπὸ ναούς, ἡρῶα, ἱερά. Κάθε γωνία τοῦ ἄστεως, κάθε ἀξιόλογο σημεῖο τοῦ δάσους ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀγροῦ ἀκόμα, ἀποτελοῦσε κόσμημα που μόνο εὐεργετικὲς συνέπειες εἶχε γιὰ τὸ θεατή. Τώρα μᾶς χαρακτηρίζει ἀδιαφορία γιὰ ό, τι βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν οἰκία μας, εἴτε εἶναι φυσικό, εἴτε ἀνθρωπογενὲς περιβάλλον. Ἀπὸ παιδιά μαθαίνουμε νὰ ὑπάρχουμε σὲ ἕνα καθαρὸ σπίτι καὶ νὰ βρωμίζουμε ὅ, τι δὲν εἶναι ἰδιωτικὴ μας περιουσία. Καταστρέφουμε τοίχους καὶ θρανία στὸ σχολεῖο. Δὲν ἀναφέρομαι κἄν στὸ πανεπιστήμιο. Κατόπιν, εἴμαστε οἱ ἴδιοι που πετᾶμε ἀποτσίγαρα στὸ δρόμο καὶ σκουπίδια σὲ ὑπαίθριους χώρους. Τὸ ἀστικὸ καὶ φυσικὸ περιβάλλον δὲν εἶναι κάτι που μᾶς τιμᾶ. Ἄλλη μία ἔνδειξη τῆς παλλαϊκῆς παρακμῆς καὶ καθυστέρησης. Ἡ ἀνακύκλωση καὶ οἰκονομία παντὸς πόρου εἶναι κάτι ξένο γιὰ μᾶς, τόσο σὲ ἐπίπεδο πολιτῶν ὅσο καὶ σὲ ἐπίπεδο κράτους. Διατηροῦμε τὰ περιβάλλοντα στὰ ὁποῖα ζοῦμε, δημιουργοῦμε καὶ ἐργαζόμαστε στὴν κατάσταση που μᾶς ἀξίζει, ἀφοῦ τέτοιοι εἴμαστε. Ἄν θέλουμε νὰ εἴμαστε Ἕλληνες, ἄς γίνουμε ὑπεύθυνοι πολῖτες που θὰ μετατρέψουν τὴ χώρα τους σὲ ὑπόδειγμα κάλλους ἀπὸ χοιροστάσιο που εἶναι. Ἔστω στὸ βαθμὸ που δύναται ὁ καθένας. ΔΕΝ ΒΡΟΜΙΖΟΥΜΕ-ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΥΜΕ

Θεωρῶ ὅτι τὰ παραπάνω ἀλληλένδετα καὶ ἀλληλοσυμπληρούμενα μποροῦν, μὲ λίγη καλὴ θέληση, νὰ ἐφαρμοστοῦν ἀπὸ ὅλους. Πιστεύω ὅτι ἄν  ὑιοθετήσουμε τέτοιες ἀντιλήψεις καὶ συμπεριφορές, σταδιακὰ θὰ ἐπέλθει ἡ Ἐπανελλήνισις καὶ θὰ βελτιωθεῖ ἡ ποιότητα τῆς ζωῆς μας. Αναμφίβολα, στὶς παραπάνω  θέσεις μποροῦν νὰ προστεθοῦν πολλὲς ἄλλες, πρᾶγμα που προσδοκῶ ἀπὸ σᾶς…

Σπάρτακος Τανασίδης, φοιτητής Δ.Π.Θ.

 

 ΠΗΓΗ: Ημαίηλ