Η προκλητική βουλευτική ασυλία πρέπει να καταργηθεί!

Πολιτικός αυτή, επιχειρηματίας αυτός. Γνωρίστηκαν, τυφλώθηκαν, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά και χώρισαν. Προ ημερών ο πρώην σύζυγός της στράφηκε εναντίον της νομικά όχι γιατί δεν του άρεσαν οι πολιτικές απόψεις της, όχι γιατί διαφωνούσε με ένα νομοσχέδιο που υποστήριζε η πρώην γυναίκα του, αλλά γιατί δεν τον άφηνε να βλέπει, όσες φορές έπρεπε, τα παιδιά τους.


Η υπόθεση έφτασε στη Βουλή και τέθηκε θέμα άρσης της βουλευτικής ασυλίας της για να αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη. Η πρόταση για άρση ή μη της ασυλίας… απορρίφθηκε!

Σε μια άλλη υπόθεση που και πάλι δεν αφορούσε πολιτικές ιδέες, ή διακίνησή τους, δεν αφορούσε ελευθερία γνώμης ή διαφωνίες, η Βουλή κλήθηκε να αποφανθεί αν ένας βουλευτής της βόρειας Ελλάδας έπρεπε να δικαστεί για… πολεοδομικές παραβάσεις, όπως δικάζεται κάθε κάτοικος αυτής της χώρας όταν διαπιστωθεί η τέλεση παρανομιών. Δεν θα κουράσουμε τη φαντασία μας για να υποθέσουμε τι συνέβη και σ’ αυτή τη περίπτωση: Απορρίφθηκε το αίτημα άρσης της ασυλίας του! Οι συνάδελφοί του βουλευτές, οι πολίτες δηλαδή που εντέλλονται -έναντι παχύτατων αμοιβών και γενναίων παροχών- να προασπίζονται το Σύνταγμα, την ευνομία και το Δίκαιο, θεώρησαν υποχρέωσή τους να εξαιρέσουν τον συνάδελφό τους από την εφαρμογή του νόμου, πιθανολογώντας πιθανώς ότι αύριο-μεθαύριο ίσως σκοτώσουν κάποιον με το αυτοκίνητό τους οδηγώντας μεθυσμένοι, ή αρχίσουν το κλωτσομπουνίδι κατά ενός ανθρώπου και απολαύσουν και αυτοί την τόσο προκλητική ασυλία. Να ντραπούν γι αυτό; Όχι βέβαια! Δεν το άρχισαν αυτοί αυτό το προκλητικό, για το κοινό αίσθημα, γαϊτανάκι αλληλοκάλυψης (και ουσιαστικά συνενοχής). Άλλοι, πριν από αυτούς το ξεκίνησαν και αυτοί απλώς… σέβονται το «θεσμό», καταπατώντας κάθε έννοια Δικαίου, αλλά και το ίδιο το πνεύμα του Συντάγματος.

Συχνά η απαράδεκτη αυτή ασυλία παίρνει τέτοιες διαστάσεις που καθίσταται πραγματικό όνειδος: Βουλευτής προσέβαλε απλό πολίτη και ο πολίτης τον μήνυσε. Η Βουλή φυσικά δεν ήρε την ασυλία του και αυτός, αντί να σιωπήσει, στράφηκε εναντίον του πολίτη για «να ζητήσει τα ρέστα»! Ο πολίτης δικάστηκε και, μη υφισταμένης καταδίκης του βουλευτή λόγω της ασυλίας, καταδικάστηκε και πλήρωσε τον βουλευτή! Βλέπει κανείς ότι όχι μόνο η ουσία της Δημοκρατίας και του Συντάγματος καταλύεται, αλλά επίσης και κάθε έννοια Δικαίου και λογικής!

Μεγαλύτερη η κατάχρηση της βουλευτικής ασυλίας, παρά του πανεπιστημιακού ασύλου!

Προ ημερών γράψαμε για το παρεξηγημένο και ταλαιπωρημένο Πανεπιστημιακό Άσυλο.Υποστηρίξαμε ότι το άσυλο καταλύεται από όσους το καταχρώνται και όχι από αυτούς που το αποκαθιστούν στη σωστή βάση του. Έχουμε ως πολίτες δικαίωμα να εκφράζουμε τη συμπάθειά μας προς το (αστρέβλωτο) θεσμό, όσο και άλλοι συμπολίτες μας έχουν δικαίωμα να έχουν παρεξηγήσει τις έννοιες και να υποστηρίζουν ότι το να καταλαμβάνεται το πανεπιστήμιο από τον καθένα είναι δικαίωμα που απορρέει από αυτό το θεσμό, παρανόηση που έχει ως απότοκο τη στάση πολλών υπέρ της κατάργησης του ασύλου. Είτε σωστά, είτε όχι εμείς οι απλοί πολίτες υποστηρίζουμε ότι υποστηρίζουμε.

Με ποιο όμως δικαίωμα ένας βουλευτής που ψηφίζει υπέρ της ατιμωρησίας παρανομούντων συμπολιτών μας βγαίνει και μιλάει για την άρση του Πανεπιστημιακού Ασύλου; Με ποιο δικαίωμα κάποιος που θεωρεί ότι το να κτίζεις παράνομα, το να χτυπάς κάποιον, το να εξαπατάς έναν τρίτο, το να μην σέβεσαι τον ΚΟΚ, ή να παραβιάζεις τον Ποινικό Κώδικα είναι εγκλήματα που δεν πρέπει να τιμωρηθούν μόνο και μόνο επειδή ο παρανομών πολίτης είναι… συνάδελφός τους; Βάσει ποιου πολιτικού δικαιώματος και ποιας δεοντολογίας θα πρέπει ο βουλευτής να καταχράται του προνομίου της θέσης του και να επεκτείνει αυτό το προνόμιο αυθαίρετα σε χώρους που επ’ ουδενί το Σύνταγμα προνοεί τη προστασία του;

Η επέκταση της ατιμωρησίας, μέσω της άρνησης άρσης της ασυλίας για αδικήματα που δεν έχουν σχέση με τη πολιτική υπόσταση του βουλευτή, δεν έχουν σχέση με τις ιδέες, τα πιστεύω και τη στάση του ως μέλους του Κοινοβουλίου, συνιστούν κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και πολιτική εκτροπή μείζονος σημασίας!

Η Βουλή θεωρείται (καλώς ή κακώς είναι μια άλλη ιστορία που άπτεται της λειτουργίας του πολιτεύματος) ναός της Δημοκρατίας. Η έννοια αυτή περικλείει και την «παραδειγματική» υπόστασή της, αφού νομοθετώντας δεν επιβάλλει μόνο, αλλά και προτείνει συμπεριφορές. Όταν ο πολίτης βλέπει φαινόμενα αδιαφανών και ρουσφετολογικών προσλήψεων συγγενών πολιτικών -ακόμα και όταν η χρεοκοπία της χώρας δημοσιοποιήθηκε!- προκλητικών αμοιβών ενός υπεράριθμου και δίχως αντικείμενο προσωπικού, νεποτισμού και αδιαφορίας για τη πρόκληση του δημοσίου αισθήματος, πως είναι δυνατόν η πολιτεία να απαιτεί από αυτούς τους πολίτες διαφορετική συμπεριφορά και να τους… τιμωρεί όταν δεν συμπεριφέρονται με νόμιμο τρόπο;

Όταν, τέλος, ο πολίτης διαπιστώνει επί σειρά δεκαετιών ότι οι πολιτικοί αυτοεξαιρούνται από τη τήρηση του (οποιουδήποτε) νόμου επιθυμούν να παραβιάσουν και περιφέρουν με έπαρση και θράσος το υπεράνω του νόμου εγώ τους, μη διστάζοντας να γίνουν από τηλεοράσεως και μπαλκονιών τιμητές των συμπολιτών τους, τι συνάγει ως δίδαγμα; Φυσικά ότι ο νόμος δεν είναι απαραίτητος κανόνας αρμονικής συμβίωσης μέσα στη κοινωνία, αλλά ένας μηχανισμός που αφορά μόνο τον απλό πολίτη.

Θεωρώ ότι η βουλευτική ασυλία πρέπει να καταργηθεί, αφού και αυτή, όπως άλλωστε τόσοι άλλοι θεσμοί, έχει γίνει αντικείμενο κατάχρησης και κακοήθους χρήσης. Μάλιστα, πολύ περισσότερο από το πανεπιστημιακό άσυλο!

Παναγιώτης Λάτας

ΠΗΓΗ

Χτυπούν ταυτόχρονα το σώμα και την ψυχή...

Επιστολή Μίκη Θεοδωράκη στον Γιώργο Λακόπουλο


στην εφημερίδα «Τα Νέα»

Αγαπητέ μου Γιώργο

Επειδή μου έκανες την τιμή και μου πρόσφερες τη χαρά με την αναφορά σου στην εορταστική συναυλία στον Λυκαβηττό προβάλλοντας και σχολιάζοντας τη φοβερή λέξη «Κατοχή» που εξεστόμισα εκεί, με προκαλείς να εκφράσω δυο-τρεις σκέψεις που δύσκολα βρίσκουν (για ανεξήγητους λόγους εδώ και καιρό) φιλόξενο χώρο στις «καθώς πρέπει» εφημερίδες, με την κρυφή ελπίδα μήπως και η στήλη σου αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα.

Δεν είπα όμως μόνο τη λέξη «Κατοχή» αλλά και απηύθυνα προς κάθε κατεύθυνση την προειδοποίηση ότι με βάση την ιστορική πείρα «ο Έλληνας όταν στριμώχνεται, καθώς είναι πολυμήχανος, υποχωρεί, με τη σκέψη ότι τελικά κάτι θα γίνει για να αποφύγει το κόστος της αναμέτρησης. Υποχωρεί, υποχωρεί λοιπόν έως ότου τον αναγκάσουν να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Τότε μη έχοντας άλλη διαφυγή, θα γίνει είτε ήρωας είτε ραγιάς».

Είναι λοιπόν φρόνιμο, για τους εκάστοτε δυνατούς, να μη ξεγελιώνται από την υπομονή, την παθητικότητα και την υποχωρητικότητα του ελληνικού λαού αγνοώντας είτε υποτιμώντας το γεγονός ότι ο ίδιος έχει θέσει λόγω της ιδιομορφίας του χαρακτήρα του την κόκκινη γραμμή, όπου η «σύνεση» μεταβάλλεται σε κείνο το γνωστό ΟΧΙ, χάρη στο οποίο άλλωστε η έννοια «ελληνικότητα» από αρχαιοτάτων χρόνων είναι συνυφασμένη με υπεράνθρωπες θυσίες με καταστροφικές για τον ίδιο συνέπειες, που όμως τελικά μας χαλυβδώνουν το ήθος και μας επιτρέπουν να βαδίζουμε όρθιοι με το κεφάλι ψηλά. Κι αυτός είναι ο λόγος που αγάπησα με τόσο πάθος την Ελλάδα και τους Έλληνες, ενώ πρέπει να ομολογήσω ότι η καθημερινότητά τους με απωθεί σε σημείο που να αποζητώ την απομόνωση.

Γνωρίζω όμως και κάτι άλλο: ότι ο Έλληνας με τους καλούς γίνεται καλλίτερος, ενώ με τους κακούς χειρότερος. Γι’ αυτό και το σύνθημα «η Ελλάδα στους Έλληνες» τον ομόρφυνε και τον συστράτευσε, γιατί πίσω απ’ αυτό έβλεπε ότι κάποιοι δυνατοί θέλουν να παλέψουν μαζί του για κείνο που αγαπά περισσότερο: την εθνική ανεξαρτησία!

Κοίταξε όμως πόσο παράξενος σκηνοθέτης είναι η ζωή, ώστε ύστερα από τριάντα χρόνια να βρεθεί ένας «κλώνος» εκείνου που ανέμισε το σύνθημα αυτό πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων, να πει το ακριβώς αντίθετο! Ότι δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να παραχωρήσουμε ένα μέρος από την εθνική μας ανεξαρτησία. Υποχρεωμένοι από ποιους; Και τι είναι η εθνική ανεξαρτησία για να την παραχωρείς και μάλιστα εθελοντικά πιστεύοντας και διαλαλώντας ότι έτσι σώζεις τον λαό;

Όμως η εθνική ανεξαρτησία είναι η ψυχή, η πνοή, η ίδια η ζωή ενός ελεύθερου λαού. Χωρίς αυτήν ο λαός είναι ουσιαστικά νεκρός. Μιας και η ψυχή δεν είναι ένα φτηνό πανί που το κόβεις για να δώσεις ένα κομμάτι εδώ κι ένα κομμάτι εκεί. Είναι ένα ΟΛΟΝ, ομοούσιο και αδιαίρετο. Και μου προκαλεί αληθινό πόνο το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και αξιόλογοι, ξεκινώντας από τον Γιώργο Παπανδρέου, λησμόνησαν τις θυσίες αυτού του λαού για την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας.

Θα ΄θελα εδώ να υπενθυμίσω ότι ο Ιταλός πρεσβευτής στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ζήτησε από τον Ιωάννη Μεταξά την άδεια να χρησιμοποιήσουν οι Ιταλοί ορισμένα λιμάνια και αεροδρόμια. Και εκείνος είπε ΟΧΙ εκφράζοντας την θέληση ολόκληρου του ελληνικού λαού. Δεν δήλωσε «για να γλιτώσω την χώρα από την καταστροφή ενός ενδεχομένου πολέμου “παραχώρησα ένα μέρος της εθνικής μας ακεραιότητας”». Και ρωτώ: συγκριτικά ποια παραχώρηση είναι πιο σημαντική για την ανεξαρτησία ενός λαού; Ο έλεγχος 2-3 λιμανιών ή η καθολική υποταγή της οικονομίας; Με άλλα λόγια ποια θα ήταν βαρύτερη μορφή ξένης κατοχής; Η πρώτη ή η δεύτερη;

Και κάτι ακόμη: Πιστεύω και μπορώ να το αποδείξω, ότι δεν είναι η οικονομική μας κρίση που οδήγησε την Τρόϊκα στη χώρα μας αλλά ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας διεθνούς συνωμοσίας με όργανα τρεις Τράπεζες, μια Αμερικανική και δυο Ευρωπαϊκές. Το πώς και το γιατί, όπως φαίνεται, ο ελληνικός λαός θα το δει μόνο όταν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Και τότε θα πονέσει πολύ. Πάρα πολύ.

Όσο για τον ρόλο του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης θέλω να εκφράσω μόνο μια ευχή: Ότι έχουν πέσει θύματα της πρωτοφανούς συκοφαντικής εκστρατείας που κάποιοι ενορχήστρωσαν κατά της χώρας και του λαού μας με καταστροφικές βλέψεις για το μέλλον μας, που άλλωστε δεν τις κρύβουν και που για ανεξήγητους λόγους δεν φαίνεται να τις έχουν αντιληφθεί ακόμα τόσοι και τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων την ευθύνη και τον πατριωτισμό κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.

Όμως και μόνο το γεγονός αυτό αποτελεί κατά την ταπεινή μου γνώμη μέγιστη τραγωδία, δεδομένου ότι γίνονται έτσι άθελά τους ο καλλίτερος αγωγός -σε σχέση με την κομματική γεωγραφία της χώρας μας- για να επιβληθεί η πιο σατανική και καταστρεπτική επίθεση από όσες έχει δεχθεί ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα. Γιατί χτυπούν ταυτόχρονα το σώμα και την ψυχή μας αποβλέποντας στην ολοκληρωτική μας διάλυση.

Με θερμούς χαιρετισμούς,

Μίκης Θεοδωράκης