Ο ανθελληνισμός των Εβραίων και... η Μακάμπι

Απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού: ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ

Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας γιατί πολλοί Έλληνες θεωρούν ότι οι Εβραίοι καταδιώκουν το Ελληνικό έθνος; Υπάρχει από την πλευρά των Εβραίων κάποια συντονισμένη προσπάθεια, εις βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων, ή μήπως υπάρχει μια σατανική σύμπτωση καταστάσεων και προσώπων και εμείς απλά την παρεξηγούμε; Μήπως κινδυ­νεύουμε να πέσουμε και εμείς θύματα μιας υποβό­σκου­σας και διαρκώς διογκούμενης αντισιωνιστικής αντί­λη­ψης των πραγμάτων; Υπάρχει μια βάση ιστορικής αλήθειας, η οποία να δικαιολογεί ένα τέτοιο συμπέρασμα; Σαφώς και υπάρ­χει. Απλά υπάρχει "αποκρυμμένη" με τον πλέον ευφυή τρόπο. Είναι απολύτως φανερή. Φανερή σε τέτοιο σημείο, που στο τέλος να μην γίνεται αντιληπτή.

Αποτελεί ιστορική βεβαιότητα ότι οι Εβραίοι μισούν τη Μακεδονία. Την μισούν, γιατί κάποτε απείλησε την εθνική τους ύπαρξη. Είναι η μόνη δύναμη που ποτέ τους απείλησε πραγματικά. Σε ολόκληρη την ιστορία τους δεν έχουν αγωνι­στεί ποτέ για την ύπαρξή τους όσο αγωνίστηκαν εναν­τίον της Μακεδονίας. Γι' αυτόν τον λόγο μισούν πα­θιασμένα το σύστημα το οποίο εξέφραζε επισήμως τον ελληνισμό. Τον ελληνισμό, που απειλούσε το έθνος τους με διάλυση. Αυτό δεν της το συγχωρούν. Αυτό θέλουν να αποτρέψουν ως ενδεχόμενο να επαναληφθεί στο μέλλον. Γι' αυτό την μισούν. Γι' αυτό θέλουν να την καταστρέψουν.

Απλά πρέπει να γνωρίζεις πώς ακριβώς απειλούνται, για να γνωρίζεις πώς αντιλαμβάνονται την καταστροφή του εχθρού τους. Καταστροφή γι' αυτούς δεν είναι να εξαφα­νίσουν τον λαό της ή να θάψουν το όνομά της στα "βάθη" της ιστορίας. Καταστροφή γι' αυτούς είναι να κατα­στρέ­ψουν το σύνολο των όσων αυτή αντιπροσωπεύει και το αντιλαμβάνονται ως εθνική απειλή. Η Μακεδονία δεν απεί­λησε τον εβραϊσμό με σφαγές ή διώξεις. Οι σφαγές και οι διώξεις είναι το "βούτυρο" στο "ψωμί" των Εβραίων. Τους συντηρούν και τους διατηρούν ακμαίους. Τις περισ­σότερες φορές οι ίδιοι προκαλούν τις διώξεις τους, για να "μαντρώνουν" τους Εβραίους. Μετά από κάθε νέο διωγμό ο εβραϊσμός βγαίνει πανίσχυρος και ανακτά τη φρεσκάδα του.

Η Μακεδονία αποτέλεσε τον πιο ισχυρό εχθρό του εβραϊσμού, γιατί τον απείλησε με τον ανεξέλεγκτο εξελ­ληνι­σμό των Εβραίων, που άφηνε τους ραβίνους χωρίς "ποίμνια". Αφαιρούσε από το σύστημά τους Εβραίους. "Αφυδάτωνε" από έμψυχο δυναμικό το εβραϊκό σύστημα. Τους έκανε Έλληνες. Εξαιτίας της Μακεδονίας οι Εβραίοι για πρώτη φορά στην ιστορία τους πήγαιναν στα γυμνα­στήρια. Για πρώτη φορά πλένονταν. Για πρώτη φορά ερω­τεύονταν ελεύθερα. Για πρώτη φορά αμφισβητούσαν τους "αλάθητους" οδηγούς της ερήμου. Για πρώτη φορά αμφι­σβη­τούσαν την αξία της εβραϊκής τους καταγωγής. Ελληνικά μιλούσαν μεταξύ τους και στην ελληνική γραμ­ματεία αναζητούσαν απαντήσεις στα θεμελιώδη ζητήματα που τους αφορούσαν.

Αυτό ήταν τρομερό για το πρώτο και πιο αυθεντικό έθνος στον κόσμο. Τα παιδιά "απαρνούνταν" τους γονείς τους. Τα παιδιά δεν ήθελαν την πολιτισμική τους "κληρο­νομιά". Ο κρίκος του αίματος, που συνέδεε μεταξύ τους τα μέλη του έθνους, είχε πλέον σπάσει. Αυτό ήταν κάτι το οποίο έθιγε απόλυτα τους ηγέτες του και δεν μπορούσαν να το αποδεχθούν. Θα έμεναν χωρίς λαό. Στα σκουπίδια της ιστορίας θα κατέληγαν. Οι ίδιοι άνθρωποι που αποφά­σι­σαν κάποτε ότι "συμφέρει" το έθνος να θανατωθεί ο Ιησούς, γιατί τους έπαιρνε τον λαό, αποφά­σισαν ότι εθνι­κός τους εχθρός είναι οι Έλληνες, για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Τον Ιησού Τον σταύρωσαν για να Τον "ξεφορτωθούν", ενώ τους Έλληνες ως λαό, απλά προσπα­θούν να τον μπλέκουν σε περιπέτειες, για να μην ισχυρο­ποιηθεί ξανά και τους απειλήσει.

Όλα αυτά μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι εικασίες, οι οποίες προκύπτουν από κάποιο εθνικιστικό παραλήρημα του γράφοντος. "Για όλα φταίνε οι Εβραίοι" ...λένε οι ρατσιστές αντισιωνιστές. Γιατί να μην φταίνε και για τα ελληνικά προβλήματα για τους Έλληνες ομοίους τους; Η εύκολη λύση. Πάντα φταίνε οι κακόμοιροι οι Εβραίοι. Μήπως και ο γράφων, εξαιτίας της αδυναμίας του να κατανοήσει την κατάσταση, κατέφυγε στην εύκολη λύση να κατηγορεί αδίκως τους δύσμοιρους τους Εβραίους; Υπάρ­χουν αποδείξεις ότι υπάρχει αυτό το μίσος; Ένα μίσος, το οποίο θα πρέπει να είναι "άσβεστο", εφόσον θεωρούμε ότι όλους αυτούς τους αιώνες καταδιώκουν τον ελληνισμό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη.

Θα ξεκινήσουμε τη σκέψη μας λίγο ιδιόμορφα και στην πορεία πιστεύουμε ότι θα καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο που το κάνουμε και τι θέλουμε να πούμε. Δεν έχουμε στη διάθεσή μας έγγραφα να επικαλεστούμε, για ν' αποδείξουμε αυτά τα οποία ισχυριζόμαστε. Δεν έχουμε μυστικά έγγραφα σιωνιστικών οργανώσεων, ώστε μέσα από αυτά να μπορούμε ν' αποδείξουμε ότι οι Εβραίοι μι­σούν τους Έλληνες και ως εκ τούτου αποτελεί εθνική τους προτεραιότητα να τους καταστρέψουν. Δεν μπορούμε να επικαλεστούμε ούτε καν τα έγγραφα με τις "ρήσεις" του διαβόητου Κίσινγκερ, εφόσον δεν γνωρίζουμε την αυθε­ντι­κότητά τους.

Το συμπέρασμα που μας ενδιαφέρει θα προσπα­θή­σουμε να το "εξάγουμε" εμμέσως μέσα από πραγματικά γεγονότα, τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Σύμ­μαχος μας είναι ο ιστορικός χρόνος, εφόσον μέσα στο βάθος του μπορεί η αλήθεια να αποκαλυφθεί με τη λογική και τη γνώση, χωρίς να είναι απαραίτητη η πληροφορία. Θα προσπαθήσουμε δηλαδή να βρούμε την αλήθεια δια της "αφής". Όπως κάποιος που βαδίζει στο σκοτάδι και ­ να καταλάβει τι συμβαίνει, ψηλαφίζοντας γνώριμα αντικεί­με­να. Αντικείμενα, που η γνώση του επιτρέπει να τα καταλα­βαίνει με απόλυτη ακρίβεια, χωρίς να χρειάζεται να τα δει. Μέσα στο σκοτάδι —ακόμα κι όταν αυτό είναι απόλυτο— μπορεί κάποιος με αυτήν την μέθοδο να καταλάβει στα σίγουρα για το αν βρίσκεται μέσα σε ένα γραφείο ή μέσα σε μια κουζίνα.

Για να ακολουθήσεις μια τέτοια αναλυτική προσέγγιση, πρέπει να ξεκινήσεις από την ερμηνεία αυτών που θεωρείς γνωστά και άρα γνώριμα για τους πάντες. Είναι όμως τέτοια για όλους —με βάση αντικειμενικά κριτήρια— ή είναι "γνώριμα" επειδή ταιριάζουν στις απόψεις σου; Πρέπει δηλαδή να τεθούν κριτήρια, τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν. Ούτε καν από αυτούς που θίγονται. Κριτήρια, τα οποία να είναι κοινά για τους πάντες. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι πιάνεις μια "κατσαρόλα", υπονοώντας ότι βρίσκεσαι σε μια "κουζίνα" και όλοι οι υπόλοιποι να βλέπουν στην περιγραφή σου μια "γραφο­μηχανή". "Κατσαρόλα" με πλήκτρα δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει και "γραφομηχανή" με βαλβίδα εκτόνωσης. Άρα σε μια τέτοια περίπτωση η καλύτερη μέθοδος ανάλυσης είναι η ερμηνεία ομοίων συμπεριφορών.

Θα ασχοληθούμε με τα "δικά" μας, για να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε αυτά των "άλλων". Θα περιγράψουμε τις δικές μας εθνικές "κατσαρόλες", για να ψάξουμε να βρούμε αυτές των άλλων. Θέλοντας δηλαδή να εντοπί­σουμε τον εθνικό εχθρό των Εβραίων, θα δούμε πώς χτί­ζεται ένας εθνικός "μύθος", γιατί μέσα σ' αυτόν τον "μύθο" υπάρχει πάντα ο εθνικός εχθρός. Θα δούμε πώς μέσα από τα ασήμαντα και τα σημαντικά καλλιεργείται αυτός ο "μύ­θος", που διασφαλίζει εθνικές "πορείες" και "επιβιώ­σεις". Υπάρχει αναγκαιότητα να εμπλέκονται τα ασήμαντα μέσα στα σημαντικά, γιατί διαφορετικά με την πάροδο των αιώνων παύουν τα σημαντικά να είναι τέτοια. Πρέπει τα σημαντικά του εθνικού "μύθου" να περνούν στην καθημερι­νό­τητα, για να επιβιώνουν κατά τη μετάβασή τους από γενιά σε γενιά. Εύκολα οι νέοι βαριούνται τα "μνημόσυνα" και το σύστημα πρέπει να τους πιάσει εκεί όπου μπορεί, για να μην τους χάσει από "πελάτες".

Πού όμως εκφράζεται η αγωνιστική διάθεση μιας εθνικής κοινωνίας μέσα στην καθημερινότητά της; Πού μπορεί αυτή η αγωνιστική διάθεση να λειτουργήσει ως πυροκροτητής μιας εθνικής έκρηξης, όταν θα την έχουν ανάγκη κάποιοι πατριδοκάπηλοι εθνοπατέρες; Εκεί που για ασήμαντη αφορμή υπάρχει μίμηση συνθηκών πολέμου και συγκρούσεων. Στην αθλητική της δραστηριότητα. Στις κερκίδες των σταδίων γίνεται ένας "αχταρμάς" ανθρώ­πινης ηλιθιότητας και ιστορικών παθών εμπλουτισμένων με πλήθος θρησκευτικών "μπαχαρικών".

Κάποιοι πονηροί τη θέληση για νίκη σε ένα παιχνίδι την "διανθίζουν" όπου μπορούν με "αντλήσεις" από την ιστορία. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο βλέπουμε καθημερινά όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά παντού στον κόσμο. Άλλοι παριστάνουν τους "Ιερολοχίτες" και άλλοι "παριστάνουν" τους "Μαραθωνομάχους". Ο ΠΑΟΚ προστα­τεύει "Θερμοπύλες" και ο Ολυμπιακός θριαμβεύει σε νέες "Σαλαμίνες". Όλα αυτά για εμάς τους Έλληνες είναι γνωστά. Τα βλέπουμε καθημερινά. Έχουν κέρδος κάποιοι "εθνοπατέρες" με το να καλλιεργούν έστω και στις κερκί­δες τα εθνικά στερεότυπα.

Ό,τι συμβαίνει με τους Έλληνες, συμβαίνει και με τους άλλους λαούς. Απέναντι στα "τουρκοφάγα" παιδιά του Κολο­κοτρώνη, που χτυπιούνται στις κερκίδες του Παναθη­ναϊκού, στέκονται τα "ελληνοφάγα" παιδιά του Κεμάλ, που υποστηρίζουν την Γαλατά Σεράι ή τη Φενέρ Μπαξέ. Είναι γνωστό ότι τα ακραία εθνικιστικά στοιχεία κάθε λαού "κρύβονται" μέσα στους αθλητικούς συλλόγους. Εκεί μπο­ρούν να εκφράζουν εύκολα τα πάθη τους και να κάνουν "πρόβες" μέχρι να τους "χρειαστεί" το έθνος. Εκεί φιλο­ξε­νούνται οι πάσης φύσεως προβοκάτορες. Οι χαπακωμένοι "ήρωες".

Ακόμα και στην πρόσφατη "βίαιη" διαδήλωση στα Σκόπια είναι βέβαιον ότι τέτοιοι χρησιμοποιήθηκαν. Αυτό καταλαβαίνουμε, κάνοντας μια πρόχειρη εκτίμηση αυτών που είδαμε στην τηλεόραση. Εκτός από τους "πατριώτες" "Σκοπιανούς", που διαδήλωναν σχετικά ήρεμα, αυτοί οι οποίοι έκαναν τη φασαρία ήταν οι οργανωμένοι οπαδοί της Βαρντάρ. Αυτοί οι μαινόμενοι και κατά πάσα βεβαιότητα μαστουρωμένοι "πατριώτες" οπαδοί το ίδιο θα έκαναν ό,τι κι αν τους παράγγελναν οι "χορηγοί" τους. Θα μπορούσαν να τα σπάσουν όλα, ακόμα και για τη διάσωση της "Καρέτα-Καρέτα". Ευκαιρία περιμένουν να βγουν στον δρόμο να σπάσουν και να ρημάξουν. Η αιτία σπάνια τους ενδιαφέρει. Δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ημεδαπούς "γνωστούς-αγνώστους".

Οι ίδιες πρακτικές ακολουθούνται παντού. Άρα αναζητούμε κάτι το ανάλογο και στην περίπτωση των Εβραί­ων. Δεν είναι δυνατόν το πιο αυθεντικό έθνος στον κόσμο να μην έχει βρει τη λύση να περνά στην καθημε­ρινό­τητά του τα εθνικιστικά του "πάθη". Άρα τι ψάχνουμε; Το εθνικό αθλητικό τους περιβάλλον. Εκεί θα βρούμε τους "Ιερολοχίτες" ή τους "Σπαρτιάτες" του εβραϊκού έθνους. Τι βλέπουμε εκεί; Την απόλυτη παντοκρατορία της Μακάμπι. Μακάμπι Τελ Αβίβ, Μακάμπι Χάιφα. Μακάμπι στο ποδό­σφαι­ρο, Μακάμπι στο μπάσκετ, Μακάμπι ακόμα και στο πινγκ-πονγκ. Μακάμπι, όπου μπορεί να εκφραστεί ενθουσιωδώς μέχρι βίας η εθνική "περηφάνια" των Εβραίων. Κάπου δηλαδή καταλήξαμε. Η έννοια "Μακάμπι" εκφράζει στο καθημερινό "πεζοδρόμιο" τα εθνικά τους πάθη. Η έννοια "Μακάμπι", η οποία προκύπτει από τους ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΥΣ. Άρα σημαντικοί για τους Εβραίους θα είναι αυτοί. Κάτι σαν τους δικούς μας "τριακόσιους" του Λεωνίδα.

Αφού είδαμε την "έκφραση" της αγωνιστικότητας στα ασήμαντα, πάμε να δούμε και τα σημαντικά. Το θεμέλιο του εθνικού "μύθου" του σύγχρονου ελληνικού κράτους είναι η επανάσταση κατά των Τούρκων. Αυτοί είναι οι αρνητικοί πρωταγωνιστές του εθνικού μας "μύθου". Οι Τούρκοι είναι οι εχθροί μας και εναντίον αυτών ξεσηκώθηκαν οι Έλλη­νες υπό την ηγεσία των ηρώων τους. Αυτό είναι το θεμέ­λιο. Το φλογερό μίσος κατά των Τούρκων, που διατη­ρεί "ζεστό" το εθνικό ένστικτο.

Δεν είναι "αυθεντικός" Έλληνας όποιος δεν μισεί τους Τούρκους. Όποιος δεν προσπαθεί με τα όποια μέσα διαθέ­τει να τους κάνει ζημιά, γιατί αυτό εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα. Η αρχή είναι μία και μοναδική ...η ζημιά του εχθρού είναι κέρδος για εμάς. Οι εχθροί των εχθρών μας είναι φίλοι μας. Αυτό καλλιεργούν μέσω της παιδείας στον ελληνικό λαό. Από εκεί και πέρα αυτό αναπαράγεται με διάφορες γιορτές, γιατί είναι γνωστό ότι "η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως".

Αυτήν την εθνική γιορτή προσπαθούν να την συνδέ­σουν και με τη θρησκεία, για να την ισχυροποιήσουν όσο μπορούν. Η πιο μεγάλη γιορτή του ελληνικού κράτους είναι την 25^η Μαρτίου. Την ίδια ημέρα που "γιορτάζει" και η Παναγία. Αυτή η "σύμπτωση" έγινε εκ του πονηρού. Πάντα έτσι γίνεται από όλους και βέβαια δεν αποτελεί ελληνική "πατέντα". Για τους Έλληνες η Παναγία συνοδεύει τους αγώνες τους, για τους Ιρλανδούς ο Άγιος Πατρίκιος και για τους Άγγλους ο Άγιος Γεώργιος. Όλοι έχουν τον δικό τους ειδικό υποστηρικτή. Τον δικό τους "άνωθεν" σπόνσορα. Γι' αυτόν τον λόγο στην γιορτή υποτίθεται του Κολοκοτρώνη βάζουν και λίγο Παναγία, για να δώσουν μια πιο υπερβα­τική υπόσταση στον εθνικό αγώνα. Δεν ήταν μόνον ο Κολοκοτρώνης που "ήθελε" την ελευθερία μας, αλλά και η Παναγιά. Μια μέρα ολόκληρη κάθε χρόνο προσπαθούν να μας "υπενθυμίσουν" την επιθυμία Θεών και ηρώων.

Τότε εμφανίζονται όλοι οι πιθανοί και απίθανοι άνθρω­ποι, που μπορούν να εμφανιστούν σαν φορείς της εθνικής ευαισθησίας. Στην κυριολεξία γινόμαστε μάρτυρες μιας "ανάστασης" νεκρών. Άνθρωποι, τους οποίους δεν τους υπολογίζει κανένας για τριακόσιες εξήντα τέσσερις μέρες τον χρόνο, εκείνη την ημέρα έχουν την τιμητική τους. Ανεβαίνουν στο βήμα και αποσπούν την προσοχή όλου του έθνους. Θρησκόληπτοι παπάδες, πατριδοκάπηλοι πολιτικάν­τη­δες, ξεχασμένοι γυμνασιάρχες, παχύσαρκοι θαμώνες του Αγίου Όρους. Όλοι έχουν κάτι να πουν εκείνη την ημέρα, γιατί δεν τους ακούει κανείς όλες τις υπόλοιπες. Όπως και να έχει όμως αυτή η "γιορτή" διαρκεί μία μέρα. Δεν αντέ­χει περισσότερο. Δεν αντέχουν οι μορφωμένοι Έλληνες παραπάνω από μία μέρα την "τουρκοφαγία". Οι μόνες γιορτές που αντέχουν περισσότερους "πανηγυρισμούς" είναι οι θρησκευτικές γιορτές του χριστιανισμού. Εκεί υπάρ­χουν μέχρι και εορταστικά "επταήμερα".

Επαναλαμβάνοντας την ίδια διαδικασία και για τους Εβραίους, αναζητάμε την μεγάλη γιορτή τους. Την μεγάλη εθνική τους γιορτή με το υπερβατικό περιεχόμενο. Την γιορτή που τους συνδέει ως έθνος με το Θείο και τη "βοή­θειά" του. Τη γιορτή που τους "θυμίζει" ποιος είναι ο μεγά­λος εχθρός τους. Τη γιορτή που τους "θυμίζει" ότι ο "σωστός" Εβραίος πρέπει να μεριμνά καθημερινά για την εξασθένιση του μεγάλου εθνικού εχθρού. Τη γιορτή που αποκαλύπτει ποιανού λαού η ζημιά είναι κέρδος για το εβραϊκό έθνος.

Εύκολα εντοπίζουμε τη μεγάλη τους γιορτή και αυτή είναι η περίφημη Χανουκά. Αναζητούμε την αιτία αυτής της οκταήμερης γιορτής και πάλι πέφτουμε στους Μακκα­βαίους. Στη Χανουκά γιορτάζουν τα κατορθώματα των Μακκαβαίων. Μα τι έκαναν επιτέλους αυτοί οι Μακκαβαίοι; Γιατί μπαίνουν τόσο πολύ στην καθημερινότητα των Εβραί­ων μετά από δύο χιλιάδες χρόνια; Γιατί άλλαξαν τόσο πολύ την ιεράρχηση των θρησκευτικών γιορτών σε ένα έθνος με άπειρους "αγίους" και "προφήτες";

Μήπως αντιστάθηκαν σε έναν πανίσχυρο εισβολέα και διασφάλισαν την ελευθερία των συμπατριωτών τους, όπως έκανε για παράδειγμα ο Λεωνίδας; Μήπως επαναστάτησαν εναντίον ενός κατακτητή, εξασφαλίζοντας ένα ανεξάρτητο κράτος για τους συμπατριώτες τους, όπως έκανε για παρά­δειγμα ο Κολοκοτρώνης; Αυτοί όλοι είναι εθνικοί ήρωες, γιατί υποτίθεται εξυπηρέτησαν τα εθνικά συμφέ­ρον­τα του λαού στον οποίον ανήκαν. Οι Μακκαβαίοι προφα­νώς είναι κάτι παραπάνω από τους συμβατικούς εθνικούς ήρωες, γιατί σχεδόν λατρεύονται σαν άγιοι και όχι απλά σαν εθνικοί ήρωες.

Προς τιμήν τους δεν δονούνται μόνον τα σύγχρονα αθλητικά στάδια του Ισραήλ, αλλά γίνεται η μεγαλύτερη εθνική και θρησκευτική γιορτή του εβραϊκού λαού παγκοσμίως. Οκτώ ημέρες τους γιορτάζουν κάθε χρόνο. Ένας πραγματικά εορταστικός "μαραθώνιος". Μπροστά τους ο ίδιος ο πατριάρχης τους Αβραάμ είναι "παραμε­λημένος" από τους απογόνους του. Ο άνθρωπος που "γέννησε" το έθνος από το αίμα του. Ούτε τον Μωυσή δεν τον τιμούν τόσο. Τον άνθρωπο που "έσωσε" το έθνος μέσα από την έρημο. Άρα και οι Μακκαβαίοι θα έκαναν κάτι ανάλογα σημαντικό. Θα πολέμησαν τον εθνικό τους εχθρό. Θα έσωσαν το έθνος από έναν εχθρό, που, τηρουμένων των εορταστικών αναλογιών, θα ήταν πιο επικίνδυνος ακόμα και από την ίδια την έρημο. Οι Μακκαβαίοι δηλαδή είναι αυτοί οι οποίοι αποκαλύπτουν τον πιο σημαντικό εχθρό που γνώρισαν ποτέ οι Εβραίοι.

Τι έκαναν λοιπόν οι Μακκαβαίοι και οι Εβραίοι τους λατρεύουν στην κυριολεξία; Η ιστορία λέει ότι υπό μακε­δονική κατοχή επαναστάτησαν και κατέλαβαν για κάποιο ελάχιστο χρονικό διάστημα τον Ναό του Σολομώντα. Στα χρόνια του Αντίοχου του Δ’ του Επιφανή πήγαν υπό την καθοδήγηση του Ιούδα του γιου του Ματαθία και κατέλα­βαν τον Ναό του Σολομώντα. Με βάση μια συμβατική εθνική πολιτική δεν έκαναν τίποτε το σπουδαίο. Στρατιω­τικά, οικονομικά και πολιτικά θα έλεγε κανείς ότι έκαναν μια "τρύπα" στο νερό.

Μια ομάδα θρησκόληπτων κακομοίρηδων πήγε και έκανε μια προβοκάτσια εναντίον της επίσημης αρχής. Μερικοί άπλυτοι και δυστυχισμένοι "περιθωριακοί" της κοινωνίας έφυγαν από το χωριό τους και πήγαν και "κατέ­λαβαν" τον ναό στην Ιερουσαλήμ. Σε ένα χαλαρό από πλευράς εξουσίας σύστημα πήγαν κάποιοι φανατικοί και έκαναν μια συμβολική κίνηση. Δεν είχαν μαζί τους ούτε καν μια λίστα αιτημάτων. Δεν απαίτησαν ούτε ανεξαρτησία ούτε αυτοδιάθεση. Δεν απαίτησαν καν μια πιο ευνοϊκή φορολογική πολιτική. Πήγαν και με δολοφονικό τρόπο προ­κά­λεσαν ένα πρόβλημα, για να δρομολογήσουν κάποιες εξελίξεις. Τα γνωστά εβραϊκά κολπάκια. Όπως μετά από αιώνες πήγε ο δολοφόνος Σαρόν στην Ιερουσαλήμ και σκότωσε Παλαιστίνιους, προκειμένου να ενεργοποιήσει μια "Ιντιφάντα", η οποία βρισκόταν σε κατάσταση ύφεσης.

Στο συμβατικό επίπεδο αυτοί όχι μόνον ήρωες δεν ήταν, αλλά ήταν καταστροφείς. Σε φυσιολογικές συνθήκες οι ίδιοι οι Εβραίοι της εποχής θα έπρεπε να τους αρπά­ξουν και να τους λιώσουν. Γιατί; Γιατί προκάλεσαν ένα χαλαρό σύστημα και το ανάγκασαν να σκληραίνει τη στάση του. Γιατί έβαλαν σε μπελά έναν ολόκληρο λαό, που εκείνη τη στιγμή είχε βελτιώσει τη ζωή του εξαιτίας των "κατα­κτητών" και δεν την είχε επιβαρύνει. Αυτά δεν αποτε­λούν δικές μας υποκειμενικές διαπιστώσεις. Δικές τους δια­πι­στώ­­σεις ήταν, εφόσον από αυτήν τη βελτίωση είχε δημι­ουργηθεί το πρόβλημά τους.

Ο εβραϊκός λαός στην εποχή των Μακεδόνων είχε μορφωθεί καλύτερα απ' ό,τι μορφωνόταν μέχρι τότε. Είχε οικονομικές δραστηριότητες μέσα σε ένα μεγάλο και οργα­νω­μένο σύστημα, που τους πρόσφερε μεγαλύτερα κέρδη απ' ό,τι μέχρι τότε είχαν. Μέχρι και το νερό είχαν ανακαλύψει εκείνη την εποχή οι Εβραίοι. Πλένονταν και δεν ξεφλούδιζαν τη βρομιά από πάνω τους. Μπορούσαν και θαύμαζαν τα ελληνικά αγάλματα και δεν τα έβλεπαν σαν πορνογραφικό υλικό, όπως οι αυνανιστές πρόγονοί τους.

Τέτοιου είδους "ήρωες" ένας λαός όχι μόνον δεν έχει λόγο να τους θυμάται, αλλά αντίθετα προσπαθεί να τους ξεχάσει. Οι Εβραίοι όμως δεν είναι συμβατικό έθνος και άρα και τα συμφέροντά του δεν είναι τέτοια. Οι Μακκα­βαίοι στην κυριολεξία "έσωσαν" το εβραϊκό έθνος. Το έθνος, που εκείνη τη στιγμή κινδύνευε να χαθεί, γιατί έχανε τη "συνέχειά" του. Τα νεαρά εβραιόπουλα εξελλη­νί­ζονταν και δεν ακολουθούσαν. Ο ελληνισμός ήταν για τον εβραϊσμό πιο επικίνδυνος από την πιο αφιλόξενη έρημο. Τα ελληνικά συγγράμματα ήταν πιο επικίνδυνα από το πιο δηλητηριασμένο νερό της ερήμου.

Οι Μακκαβαίοι με την προβοκάτσια τους έβαλαν το "ψωμί" τους μπροστά στους Μακεδόνες και αυτοί από την άγνοιά τους έβαλαν πάνω σ' αυτό το πολυπόθητο "βού­τυρο". Οι αγράμματοι προκάλεσαν την εχθρότητα των εξουσια­στών απέναντι στους μορφωμένους και εξελληνι­σμένους Εβραίους και τους συσπείρωσαν γύρω από την αγράμματη και θρησκόληπτη ηγεσία τους. Έχυσαν αίμα μακεδονικό, για να προκαλέσουν τα αντίποινα και άρα να προκαλέσουν αιμορραγία στον εβραϊκό κορμό. Αυτός ήταν ο στόχος τους. Στόχος τους δεν ήταν οι Μακεδόνες. Στόχος τους ήταν οι ανυπάκουοι Εβραίοι, που μέχρι τότε τους ξέφευγαν και μπορούσαν να "μαντρωθούν" μόνον υπό την απειλή των μακεδονικών όπλων.

Όλα αυτά τα εξασφάλισαν με μια απλή προβοκάτσια. Οι νεαροί Εβραίοι ξαφνικά μέσα σε έναν εξελληνισμένο κόσμο έπαψαν να είναι και οι ίδιοι Έλληνες. Έγιναν και πάλι Εβραίοι. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Να πάψουν να συνα­να­στρέφονται ξένους και κυρίως τους Έλληνες. Να πά­ψουν να υιοθετούν τις συνήθειές τους. Να πάψουν να πηγαίνουν στα γυμναστήρια, για να είναι όμοιοι με τους καχεκτικούς πατέρες τους. Να πάψουν να πλένονται, για να είναι όμοιοι με τους βρομύλους πατέρες τους. Να πάψουν να μιλάνε ελληνικά, για να καταλαβαίνουν μόνον τους αγράμματους πατέρες τους. Να πάψουν να μορφώ­νονται, για να μαθαίνουν την "αλήθεια" από τους ιερείς τους. Με λίγα λόγια να επιστρέψουν στον "πάγκο" του πατέρα. Οι Εβραίοι έπρεπε να βλέπουν μόνον τους συγ­γενείς και τους ιερείς τους ως δικούς τους ανθρώπους.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της προβοκάτσιας. Οι φίλοι και οι γνωστοί έπαψαν να τους εμπιστεύονται. Αυτό ήταν αμοιβαίο, εφόσον και αυτοί έπαψαν να τους εμπιστεύονται. Διχάστηκε ο κόσμος και τα μίση επανήλθαν ξανά στα επί­πεδ­α που ευνοούσαν τους "προστάτες". Με μια προβο­κάτσια έμπλεξαν τον λαό σε έναν ανταρτοπόλεμο της συμφοράς, ο οποίος μπορεί να μην απέδωσε συμβατικούς καρπούς για ένα έθνος, αλλά εξασφάλισε πιστούς στα ιερατεία. Ο ραβίνος και πάλι βρήκε νεκρούς να θάψει σαν μάρτυρες. Ο ραβίνος και πάλι βρήκε κλαμένους να παρη­γο­ρήσει. Ο ραβίνος και πάλι βρήκε διωκόμενους να κρύψει. Ο εβραϊσμός είχε "σωθεί". Από εκεί και πέρα "Business as usual". Ως εχθροί οι Μακεδόνες ήταν μια χαρά. "Καλύτεροι" απ' ό,τι ήταν πριν την προβοκάτσια, γιατί ήταν πλέον εχθρικοί προς τους Εβραίους. Χρήσιμοι για το εβραϊκό έθνος όπως ήταν οι Ρωμαίοι, οι ναζιστές και όλοι οι ρατσιστές αυτού του κόσμου.

Αυτά όλα τα οποία περιγράφουμε μπορεί να φαίνονται παράξενα, αλλά δεν είναι. Ακόμα και στις μέρες μας συμβαίνουν, έστω και σε άλλες κλίμακες πολύ μικρότερες από αυτές των εθνών. Όλες οι ιδιόμορφες κοινωνικές ομάδες, που ασκούν εξουσία στα μέλη τους, με έναν ανάλογο τρόπο λειτουργούν. Απλά δεν φαίνονται. Ένας γύφτος, για παράδειγμα, λειτουργεί με ανάλογο τρόπο. Συνήθως κάνει τα αντίθετα από αυτά για τα οποία κλαίει και παραπονιέται. Κλαίει, για να δείξει σε κάποιους ότι έστω και στοιχειωδώς αγωνίζεται μέσα στην άδικη "κενωνία". Παραπονιέται διαρκώς, για να επωφεληθεί από τον πολιτισμό της υπόλοιπης κοινωνίας, μπας και τσιμπήσει κανένα "ψιλό" και όχι επειδή θέλει ν' αλλάξει. Δεν τον συμφέρει ν' αλλάξει.

Δεν τον συμφέρει να πάει το παιδί του σχολείο, γιατί σ' αυτήν την περίπτωση δεν θα πάει στα φανάρια να ζητιανέψει, για να του φέρει χρήματα να τα πιει στο καφενείο. Δεν τον συμφέρει να μορφωθεί αυτό το παιδί, γιατί δεν θα υπακούει στη "σοφία" του. Δεν τον συμφέρει να είναι καθαρό, γιατί χωρίς τη βρώμα δεν θα στιγμα­τίζεται και ως εκ τούτου δεν θα απομονώνεται μέσα στην κοινωνία. Δεν τον συμφέρει καν να είναι υγιές, γιατί μειώ­νεται η "απόδοσή" του στη ζητιανιά. Δεν τον συμφέρει να εκπολιτιστεί, γιατί αυτό θα καταστρέψει το γένος του. Θα τους βλέπει κι αυτό σαν γύφτους. Απλά πράγματα. Ο κάθε γύφτος κάνει από δέκα παιδιά, για να έχει δέκα διαφο­ρε­τικούς οικονομικούς "πόρους". Κάθε "φανάρι", όπου αυτά ζητιανεύουν, γίνεται ένα "μαγαζί" του. Θα έκανε δέκα παι­διά, αν έπρεπε να δουλέψει ο ίδιος για να τα σπουδάσει;

Τα ακριβώς ανάλογα συμβαίνουν και με τους Εβραί­ους. Ακόμα και τα παράπονά τους για τον αντισιωνισμό είναι εκ του πονηρού. Δεν τους συμφέρει να μην υπάρχει αντισιωνισμός. Βγάζουν κέρδη από τον αντισιωνισμό. Το λειτουργικό αυτής της κοινωνίας το εφεύραν οι "ήρωες" Μακκαβαίοι. Τα απόλυτα και αξεπέραστα "πρότυπα" όλων των γύφτων. Έτσι έσωσαν τον εβραϊσμό και γι' αυτό λατρεύονται σαν ήρωες. Χάρη σ' αυτούς έφτασαν όπως έφτασαν οι Εβραίοι στη σημερινή εποχή. Χάρη σ' αυτούς ζούσαν "όμορφα" σε τρισάθλια γκέτο. Έμεναν για χρόνια άπλυτοι, έστηναν πάγκους, προωθούσαν πόρνες, χαφιέ­διζαν τους λαούς επί αιώνες. Χάρη σ' αυτούς το έθνος αποκτούσε το "στίγμα", που δεν τους επέτρεπε να ενσωμα­τωθούν στις κοινωνίες που τους φιλοξενούσαν. "Άκμαζε" το έθνος επί αιώνες. Όποιος ήθελε χαφιέδες, δολο­φόνους, προβοκάτορες, μπορούσε να τους εξασφα­λίσει. Αρκεί να είχε χρήματα, για να πληρώσει τα "παιδιά" των Μακκαβαίων. Οι λαοί τους μισούσαν, μετατρέποντας τις κοινωνίες τους σε αφιλόξενες "έρημους", που έδιναν λόγο ύπαρξης στους διαδόχους των "οδοιπόρων" Μακ­καβαίων.

Τραγικό και μόνον να το σκεφτεί κάποιος. Μερικοί αγράμματοι παρέσυραν στο λάθος τους μορφωμένους Έλληνες και Εβραίους της εποχής και τους παγίδευσαν θανάσιμα. Αυτό ήταν ένα λάθος, το οποίο το χρεώνονται εξ’ ολοκλήρου οι Μακεδόνες. Αν ήταν πονηροί οι Μακε­δόνες, δεν έπρεπε καν ν' ασχοληθούν μαζί τους. Ούτε καν να τους έβγαζαν από τον ναό. Να τους έστελναν ακόμα και προμήθειες, για να καθίσουν όσο θέλουν εκεί μέσα. Να τους έχουν μαζεμένους σε έναν χώρο. Να τους εξευ­τε­­λίσουν. Απέναντι σε προβοκάτορες μόνον με προβο­κάτσια μπορείς να απαντήσεις.

Αυτή η πονηριά έλειπε από τους Μακεδόνες, γιατί απλούστατα ήταν Έλληνες. Οι Έλληνες δεν είναι πονηροί. Οι Έλληνες εκφράζουν πάντα την ισχύ και αυτό τους καθι­στά αγαθούς. Δεν γνωρίζουν την τέχνη της προβο­κάτσιας. Δεν έχουν μάθει να τρώνε ψωμί με κλάματα σαν θύματα. Όταν είναι ισχυροί, στέκονται στα πόδια τους και γελάνε. Όταν είναι αδύναμοι, γονατίζουν και δεν σταμα­τούν να κλαίνε μέχρι να σηκωθούν. Δεν έχουν μάθει να προο­δεύουν, παριστάνοντας τους κακομοίρηδες. Δεν έχουν μάθει να αισθάνονται ισχυροί στα γόνατα. Αυτό το οποίο κάνουν μονίμως οι Εβραίοι. Εκεί την "πάτησαν" οι Μακε­δόνες.

Είδαν τους Μακκαβαίους όρθιους και νόμισαν ότι έχουν μπροστά τους έναν εχθρό, που πρέπει να του επιτεθούν. Δεν κατάλαβαν ότι αυτοί "σηκώθηκαν" όρθιοι, απλά για να ρίξουν και τους υπόλοιπους ομοεθνείς τους στα "γόνατα". Δεν κατάλαβαν ότι οι "παράλυτοι" σηκώθηκαν στιγμιαία, ποντάροντας στο ότι οι εξουσιαστές —αντι­δρώ­ντας ενστικτωδώς— θα τους ξαναρίξουν κάτω. Οι Μακεδό­νες επιτέθηκαν στους έρποντες Μακκαβαίους και στην ουσία έκαναν ζημιά στους μόνους Εβραίους οι οποίοι λόγω του εξελληνισμού τους κατόρθωσαν να σταθούν στα πόδια τους. Αυτό ήταν λάθος.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για έλλειψη πονηριάς από την πλευρά των Μακεδόνων. Αντέδρασαν με λάθος τρόπο απέναντι σε εξειδικευμένους προβοκάτορες. Δεν έκαναν αυτό που έπρεπε. Μετά την προβοκάτσια των Μακκαβαίων έπρεπε να βάλουν πάγκους έξω από τον ναό και να κόβουν εισιτήρια για όποιον θέλει να δει "ζωντανά" τα "απώτατα" όρια της ανθρώπινης ύπαρξης. Να οργανώνουν "χάπενινγκ" με καλλίγραμμες κοπέλες. Ήταν θέμα χρόνου να τους τελειώσουν. Από πανούκλα θα πέθαιναν οι βρομιάρηδες. Με αυνανισμό θα γέμιζαν τις ώρες τους.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για αντισυμβατικότητα. Αν οι Εβραίοι ήταν συμβατικό έθνος, οι μεγαλύτεροι ήρωές του θα ήταν οι Εβραίοι που ίδρυσαν το Ισραήλ το 1948. Πρώτος ο Μωυσής, που τους παρέδωσε εκείνο το μέρος ως "Γη της Επαγγελίας" και δεύτεροι αυτοί που χιλιάδες χρόνια μετά το ανέκτησαν για λογαριασμό του έθνους. Ενδιάμεσα δεν μπορούν να υπάρχουν ήρωες σε εθνικό επίπεδο. Ήρωες, που να τρέχουν κλαίγοντας με τους πάγκους τους στους ώμους για να σωθούν, δεν υπάρχουν. Ήρωες, κρυβόμενοι σε λαγούμια και υπονόμους, δεν υπάρχουν. Άρα για τους Εβραίους η εθνική τους "επιτυχία" ήταν διαφορετική από αυτήν που αντιλαμβάνονται ως τέτοια τα υπόλοιπα έθνη. Γι' αυτούς επιτυχία είναι να επιβιώνουν και να προοδεύουν με τους πάγκους. Επιτυχία τους είναι να τρώνε "παντεσπάνι", έστω και στα γόνατα.

Ακόμα και η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ δεν αποτελεί ξεχωριστή εθνική επιτυχία γι' αυτούς. Δεν την γιορτάζουν ως τέτοια. Είναι ένα ακόμα εθνικό "πρότζεκτ", που ενισχύει τα συμφέροντα του εβραϊσμού παγκοσμίως. Για κάποιους Εβραίους το κράτος του Ισραήλ δεν σημαίνει τίποτε σημαντικό και γι' αυτόν τον λόγο δεν υπάρχει στο εορτολόγιό τους με την ανάλογη έκταση. Για όλους όμως τους Εβραίους ανεξαιρέτως οι Μακκαβαίοι είναι οι εθνικοί ήρωες. Στο κράτος του Ισραήλ "διαπρέπουν" οι κάθε λογής Μακάμπι. Το έθνος προοδεύει όπως αποφάσισαν εκείνοι οι Μακκαβαίοι και απλά το Ισραήλ είναι μέρος αυτής της προόδου και όχι το θεμέλιό της, όπως θα ήταν για ένα συμβατικό έθνος.

Βλέποντας λοιπόν ο αναγνώστης όλα αυτά, καταλα­βαίνει τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο. Εθνικός εχθρός των Εβραίων είναι αυτός τον οποίον όρισαν οι εθνικοί του ήρωες ως τέτοιον. Εχθρός τους είναι η Μακε­δονία και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει. Εχθρός τους είναι ο ελληνισμός, που απειλεί μόνιμα το εβραϊκό έθνος και καθιστά τον αγώνα των Μακκαβαίων παντοτινά επίκαι­ρο. Όταν γνωρίζεις ποιος είναι ο εχθρός τους, μπορείς να καταλάβεις και ποιοι είναι οι "σωστοί" Εβραίοι με βάση τα πρότυπά τους. Με βάση τα πρότυπα που για οκτώ ημέρες κάθε χρόνο θα τους υπενθυμίζονται. Με βάση τα μνημόσυνα των "σωστών" Εβραίων, που για οκτώ ημέρες θα υπενθυμίζονται στους υπολοίπους.

"Σωστός" Εβραίος είναι ο Ιωσήφ "Τίτο", που έβαλε τα "θεμέλια", για να κάνει ζημιά στη Μακεδονία. "Σωστός" Εβραίος είναι ο Μπεναρόγια, που δημιούργησε το μετέ­πειτα ΚΚΕ ως μοχλό πρόκλησης έντασης στη Μακεδονία. "Σωστός" Εβραίος είναι ο Κίσινγκερ, που έκανε ζημιά στον ελληνισμό με την Κύπρο. "Σωστός" Εβραίος είναι ο Νίμιτς, που παριστάνει τον διαπραγματευτή, για να εξασφαλίσει τα εβραϊκά συμφέροντα εις βάρος των εχθρών του. "Σωστός" Εβραίος είναι ο Σόρος, που χρηματοδοτεί τον κάθε πιθανό ή απίθανο παράγοντα, που μπορεί να κάνει κακό στη Μακεδονία. "Σωστός" Εβραίος είναι ο Γιωργάκης, που, ως υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, αναγνώρισε "ίχνη" μακεδονικού έθνους στη σημερινή Ελλάδα. Όλοι αυτοί είναι "σωστοί" όχι μόνον γιατί πρόσφεραν κέρδη στο έθνος τους, αλλά γιατί δεν ξέχασαν να κάνουν ζημιά και στους εχθρούς του. Όλοι αυτοί "τιμούνται" στη Χανουκά, γιατί είναι γνήσιοι "Μακκαβαίοι".

ΠΗΓΗ

 

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Στο κείμενο που ακολουθεί παρουσιάζονται τα πρώτα πορίσματα μιάς στοχαστικής ιχνηλασίας στο λατρειακό έθος του θύειν προς τους θεούς, έθος με απαράβατη, απόλυτη ισχύ στη θρησκεία και απόλυτα σαφές νόημα στη συνείδηση των προγόνων μας.
Τα πορίσματα αυτά συνοψίζονται στα εξής:
· Ο Κόσμος, παν ό,τι γεννάται και γεννά το παν από την ίδια την ενεργή του ουσία, είναι Όλος, ως σύνολο και κατά τα στοιχεία του, θείος και ιερός.
· Ο άνθρωπος υπάρχει και εξελίσσεται ως ισότιμος και ομόρρυθμος των άλλων όντων.
· Η πράξη και η αναγκαιότητα της θυσίας (προσφοράς, απαρνήσεως) του διαθέσιμου και του υπάρχοντος είναι αναπόφευκτη και γίνεται συνεχώς στον φυσικό κόσμο, χάριν της γενέσεως, της επαναγεννήσεως, εξελίξεως και διαιωνίσεως των πάντων.
· Οι θεοί πάσχουν. Η όλη διαδικασία της Κοσμογονίας από το μη-Είναι στο Είναι εν τω Γίγνεσθαί του, (στη διαδικασία της διαρκούς αλλαγής) είναι μια ατέρμονη, εναντιόδρομη και βασανιστική κλίμακα αυξομειώσεων, αντιπαραχωρήσεων και μεταβολών των Αρχών, των Δυνάμεων, των Θεών, κατά τη θέση, την ισχύ, την δραστικότητα, την ένταση της δυνάμεώς τους.
· (συνεπώς) Θυσία σημαίνει κατ' αρχάς και εκδηλώνεται ως αυτοθυσία, ως τέλεια προσφορά κάποιου ζωτικού αγαθού χάριν της κοινής, καθολικής προόδου- από το συμπαντικό έως το κοινωνικό ή το ειδολογικό επίπεδο. Αυτή είναι και η γνήσια θυσία.
· Η τελετουργική θυσία (ως ιεροπραξία) γίνεται κατά μίμησιν της εγγενούς προσφοράς των όντων. Εθεσπίσθη ως κύριο μέρος της λατρειακής πρακτικής, όχι μόνον ως ένδειξη ανταποδόσεως του προσφερομένου αγαθού προς τις δυνάμεις που το παρέσχον. Αλλά κυρίως προέρχεται από την βαθυτάτη κατανόηση των κοσμικών τρόπων, της κοσμικής τάξεως, της κοσμικής νομοτέλειας. Και η μίμηση ως θυσιαστική πρακτική δεν είναι απλή αναπαράσταση, αλλά πλήρης νοήματος, προοπτικής και διδακτικής δυνάμεως, απόδοση ενός γνησίου γεγονότος.
· Κάθε τι που δια της θυσίας παραδίδεται στα αρχέγονα, κοσμογονικά στοιχεία και τις ανάλογες διεργασίες, αποτελεί διαπίστευση του δωρητού προς τις θείες δυνάμεις ότι ενθυμείται, αναγνωρίζει και τιμά την προέλευση, τα ποιητικά αίτια και την πρώτη θεμελιακή φύση της Ζωής.

ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΟ ΕΘΟΣ ΤΟΥ ΘΥΕΙΝ - Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

«ανιέρου πόλεως και αθέου ουδείς εστιν ουδ' εσται γεγονώς θεατής» : '' κανείς δεν θα δεί πόλη όπου δεν λατρεύεται θεός''. «Καίτοι το θείον ωι γλίχονται συνοικειούν και συναφομοιούν αυτούς, τρισί δοκεί διαφέρειν, αφθαρσίαι και δυνάμει και αρετήι, ων και σεμνότατον η αρετή και θειότατον εστιν· αφθάρτωι μεν γαρ είναι και τωι κενώι και τοις στοιχείοις συμβέβηκε, δύναμιν δε και σεισμοί και κεραυνοί και πνευμάτων ορμαί (.........) έχουσιν, δίκης δε και θέμιδος ουδέν ό ,τι μη τωι φρονείν και λογίζεσθαι μεταλαγχάνει. Διό και τριών όντων, ά πεπόνθασι οι πολλοί προς το θείον, ζήλου και φόβου και τιμής, ζηλούν μεν αυτούς και μακαρίζειν εοίκασι κατά το άφθαρτον και αϊδιον, εκπλήττεσθαι δε και δεδιέναι κατά το κύριον και δυνατόν, αγαπάν δε και τιμάν και σέβεσθαι κατά την δικαιοσύνην. (Πλούτ. Αριστείδης): ''Tο θείον, που τόσο ποθούν και αγωνίζονται οι άνθρωποι να πλησιάσουν και να αφομοιωθούν σ' αυτό, τριπλά υπερέχει αυτών: στην αφθαρσία, στη δύναμη και στην αρετή· από αυτά το σοβαρότερο και πιο θεϊκό είναι η αρετή. Γιατί αφθαρσία ευρίσκεται και στο κενό και στα στοιχεία ενώ μεγάλη δύναμη έχουν και οι σεισμοί και οι κεραυνοί και οι σφοδροί άνεμοι και οι πλημμύρες· η Δικαιοσύνη όμως και η Θέμιδα, ευρίσκεται σ' αυτό που διαθέτει φρόνηση και λογική. Γι' αυτό από τα τρία συναισθήματα από τα οποία διακατέχονται οι πολλοί και μακαρίζουν το θείον, δηλ. τον ζήλο, τον φόβο και την τιμή, φαίνονται ότι πρόθυμα το θαυμάζουν και το μακαρίζουν για την αφθαρσία και την αιωνιότητά του, εκπλήσσονται και το δέονται για την εξουσία και τη δύναμή του, αλλά το αγαπούν και το τιμούν και το σέβονται για τη δικαιοσύνη του''.

Η πανάρχαια θρησκεία των Ελλήνων, μέσα από το πλήρες θεωρητικό-θεολογικό σύστημά της και το ανάλογο λατρευτικό τυπικό της, παρουσιάζει την πράξη και το νόημα της θυσίας σε όλα τα δυνατά επίπεδα τους, σε όλες τις δυνατές εκδηλώσεις τους.
Είναι ανάγκη να θυμόμαστε συνεχώς και να αποδεχόμαστε όχι μόνο νοητικώς, αλλά και εμπράκτως και διαρκώς, το θεμελιώδες θεώρημα το οποίο διαπερνά και στηρίζει όλο το αεικίνητο και ιλιγγιωδώς εκπτυσσόμενο στο πέλαγος της μεστής αλήθειας των όντων, σ' αυτό το ίδιο το πέλαγος των μυστηριακών αληθειών, σώμα της θρησκείας αυτής: ο Κόσμος (παν ότι γεννάται και γεννά από την ίδια την εντελεχή ουσία του) είναι όλος, ως σύνολον και κατά τα στοιχεία του, θείος και ιερός. Και τούτο το θεώρημα είναι το στέρεο βάθρο της Ελληνικής θεολογίας, που χάρις και στη Διαλεκτική Μεθοδολογία, και την Υπερβατική Λογική της Ελληνικής Σκέψης, αναπτύσσεται σε ανεξάντλητες δέσμες αξιωμάτων και άλλων θεωρημάτων. Από τον πλούτο και το βάθος της εννοιοδοτήσεως των πραγμάτων, νοηματοδοτείται και η τελεστική- ιεροπρακτική, η όλη συμπεριφορά.
Ο άνθρωπος υπάρχει και εξελίσσεται ως ισότιμος και ομόρρυθμος των άλλων όντων συνδεδεμένος προς το παν και προς οποιαδήποτε μονάδα που απαρτίζει αυτό το παν με τον αδιάσπαστο δεσμό του κοινού Νόμου-Λόγου και των ιδίων πρωτογενών γενετησίων ουσιών.
Τούτο ισχύει και για τους θεούς, και για τους ποταμούς και για κάθε άνθος της ανοίξεως, κάθε καρπό του θέρους, κάθε σπόρο του χειμώνα, κάθε γυμνό κλώνο του φθινοπώρου, κάθε ακτίνα του Ήλιου.
Και παρατηρούμε τούτο: ότι η κοινή μοίρα όλων ανεξαιρέτως των όντων είναι Έρως(1), Γέννηση, Θάνατος, Επαναγέννηση. Αυτά τα τέσσερα στάδια παραδίδουν τον Ρυθμό του Κόσμου, τον Ρυθμό της Υπάρξεως. Πρόκειται για ένα διθυραμβικό Ρυθμό, όπου δεσπόζει ο Έρως και θριαμβεύει η Ζωή, όχι ως επανάληψη, αλλά ως αύξηση και παντοειδής εξέλιξη- ακόμη και αρνητική- εκάστου και του συνόλου των όντων. Ο θάνατος είναι ένα επεισόδιο, μια παύση στην γιγαντιαία συμφωνία του Είναι. Αναγκαίος και πολύσημος, αλλά μόνον όσον αφορά την συνέχεια, τον εμπλουτισμό και την πρόοδο της Ζωής. Οτιδήποτε υπάρχει, οτιδήποτε φθάνει στα επίπεδα του όντος, οτιδήποτε έχει μορφή και είδος και ουσία, από την ίδια τη φύση του είναι δεξαμενή και πηγή συγχρόνως του φαινομένου της Ζωής και του Θείου Νόμου. Για να υπάρξει, είναι ανάγκη να θυσιάζει κάτι από τα ήδη υπάρχοντα «εν αυτώ» ή «υπέρ αυτού». Για να γεννηθεί οτιδήποτε, ώστε να διαιωνισθεί το σύστημα των όντων και των ειδών, κάτι άλλο προσφέρει, κάτι από την ύπαρξή του, ή και όλη την ατομική του υπόσταση. Αλλά και εφόσον υπάρχει, για να θεωρηθεί ότι πράγματι ζει, κάθε ένα άτομο- μονάδα είδους- διαρκώς υπόκειται, αποδέχεται και προκαλεί φθορές και μειώσεις και μερικούς «θανάτους», αυτό το ίδιο, προς αυτό το ίδιο.
Η Ελληνική θρησκεία, από την αρχή της κοσμογονίας, διδάσκει την πράξη και την ανάγκη και το αναπόφευκτο της θυσίας του διαθεσίμου και του υπάρχοντος, χάριν της γενέσεως, της επαναγεννήσεως και της εξελίξεως των ανθρώπων και των άλλων πραγμάτων, στην αιωνιότητα. Είναι η αέναη πορεία των φυσικών γεννημάτων, των όντων, από την κατάσταση «δυνάμει» (δυνατότητα) στην κατάσταση «ενεργεία» (δραστικότητα, εξελικτική δραστηριότητα) προς την κατάσταση «εντελεχεία» (τελειότητα) η οποία παράγει τους μεγίστους και πλήρεις γονιμότητος τόπους, τα πεδία και τις δυνάμεις που θα παράγουν αενάως τους Κόσμους του Μεγάλου Πραγματικού (τον Κόσμο των Ιδεών και τον Κόσμο των Αισθητών - όντων και μορφών).
Στην θεμελιώδη για το σύνολο του Ελληνικού Κόσμου Ορφική Θεολογία, το ίδιο το Εν -η πρώτη ολοσχερής εντελέχεια στο όλο φάσμα των Υποστάσεων - αυτοδιασπάται και δίνει σε πρωτόλεια υφή ό, τι χρειάζεται για να αρχίσει η μεγάλη περιπέτεια της Κοσμογονίας, του Γίγνεσθαι. Στη συνέχεια, μετά από μια σειρά αναλόγων παθών και άλλων ενδιαμέσων υποστάσεων, και το Χάος (όπως διαφαίνεται και στη Θεογονία του Ησιόδου) αυτοσυνθλίβεται, αυτοαναιρείται ποιοτικώς (από την αρνητική φύση στη θετική) αλλά και ως σχηματισμός, το επίπεδο σφαιροποιείται στον Συμπαντικό Χωροχρόνο, το Ωόν. Ακολούθως, με τη δημιουργική συνέργεια του Αιθέρος - πεδίο πρωταρχικής αδιαφοροποίητης ενέργειας με τις ιδιότητες του ΄Ερωτος - η Γαία, ως πραγματική, ενεργή ύλη, γεννά τον ίδιο τον Ουρανό και τον πληροί με σώματα. Έτσι παίρνει υπόσταση (Είναι) και εισέρχεται στο Γίγνεσθαι του ο κόσμος των αισθητών όντων αφ' ενός· αφ' ετέρου βρίσκει πραγματικό πεδίο εφαρμογής ο κόσμος των προτύπων εκείνων όντων, των Ιδεών, που θα καθορίζουν ακαταπαύστως και θα ωθούν, σε κάθε επίπεδο αναπτύξεως της, την ύπαρξη και την λειτουργία των πρώτων, δηλ. των αισθητών. Έτσι έχουν και τα ίδια τα γένη των Θεών τόπον προελεύσεως- γενετήσιο τόπο- και επίπεδα προορισμού και δράσεως.
Ο Έρως, ως η εγγενής και αναπότρεπτος κινητήριος ορμή των πραγμάτων προς την συνεύρεση, την αλλαγή, την αύξηση και την διαιώνισή τους, φαίνεται- και είναι- αδιάφθορος αλλά όχι και αναλλοίωτος. Ως πλήρης και απόλυτη έκφραση του Νόμου της Ανάγκης, (2) θα εκδηλωθεί πρώτον ως κοσμογονική ισχύς, ως ενιαία Αρχή, που προσδοκεί και την κατάλληλη Στιγμή για την πρόκληση της δημιουργίας.
Και τότε πραγματώνεται -ενσωματώνεται και αυτός, διπλασιάζοντας την ύπαρξή του, ως Αρχή αφ' ενός, ως Πρωτόγονος Φάνης αφ' ετέρου. Και ως Αρχή μεν, πρωτίστως ενεργεί ως Εδεστής (3)(καταστροφέας) ώστε να παραχθούν τα όντα πολλαπλάσια και ως οι όροι για να καταστεί δυνατόν να ενεργήσει ο 'Ερως και ως Πόσι-Ζεύκτης. (4)
Και όσον τα όντα γεννώνται και αυξάνουν κατά είδη και αριθμό με την φροντίδα της Αφροδίτης, και της Αρτέμιδος, γεννώνται από την ουσία του αρχέγονου εκείνου ΄Ερωτος και οι έρωτες που εξασφαλίζουν την χαρά και τον θρίαμβο της Υπάρξεως- και πλέον, ο Έρως, αποκτά νέα Μητέρα, την Αφροδίτη και τροφούς: τη Δήμητρα, τη Ρέα...... Προσαρμόζεται, επομένως, λαμβάνοντας πολλαπλές υποστάσεις-εκδηλώσεις στην πολλαπλότητα και την ιδιαιτερότητα των μορφών, αισθητών ή πνευματικών, άρα συμβαδίζει και συμπάσχει προς την όλη περιπέτεια των όντων.
Και οι Θεοί; Πόσα πάθη, πόσα άλγη και βασάνους υφίστανται; Άλλοτε πάσχουν επειδή, καθώς ο κόσμος αυξάνεται και μεταβάλλεται, πρέπει και αυτοί να μεταβάλλουν την θέση και την ισχύ τους, παραχωρούντες θέση και ισχύ σε νέα θεϊκά γένη.
Άλλοτε πάσχουν από την εντελεχή ανάγκη να αναπτύξουν το Είναι τους αυτοί οι ίδιοι δια της καθάρσεως που μόνον η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία και η οδύνη- όσο και η ηδονή- της Γνώσεως επιφέρουν. Επειδή δεν είναι εκ φύσεως «παντογνώστες» οι Θεοί αλλά σοφοί, και αποκτούν την υψηλότατη γνώση που κατέχουν και συνεχώς εμπλουτίζουν δια μακρών και επιπόνων διαδικασιών συμμετέχοντες καθ' όλον του το φάσμα στο υπαρξιακό Δράμα.
Άλλοτε πάσχουν για να μεταβάλλουν το Είναι τους, όχι κατ' ουσίαν, αλλά κατά το είδος και την τάξη της ισχύος, άλλοτε για να υποστούν τις συνέπειες σφαλμάτων που διαπράττουν- παράβαση του Όρκου ή υπέρβαση του τεταγμένου σ' αυτούς καθήκοντος ή του Μέτρου και της Δίκης. Πάσχοντες, λοιπόν, και εσαεί διδασκόμενοι οι Θεοί οι τόσον κοντά στα θνητά πλάσματα, ώστε να φαίνονται τα δικά τους, τα ανήκοντα στον χειρισμό των κοσμικών νόμων πάθη, όμοια προς εκείνα των θνητών όντων- όχι μόνον των ανθρώπων. Ας θυμηθούμε την Ιώ- αγελάδα, την Δήμητρα- φορβάδα, την Αφροδίτη-ιχθύ κλπ.
Κορυφαίος πάσχων Θεός ο Διόνυσος που, όχι τυχαίως, είναι και η προσωποποίηση της Ζωής στην έξαρση και την κορύφωσή της, προ και κατά το στάδιο του θανάτου και της αναγεννήσεως. Αλλά και των Ηλίων, ιδίως του Ηλίου μας.
Εκείνος: ο Λύσιος, ο Σωτήρ, ο Ελευθερεύς, διαμελίζεται, διασπαράσσεται, διασκορπίζεται, ώστε να λυθεί, να ελευθερωθεί και να σωθεί το παλλόμενο κέντρο της ουσίας Του,- η καρδιά Του- να θεραπευθεί δε από την Αθηνά, την Σοφία , που περιθάλπει με στοργή τις γενναίες ψυχές και των κοινών θνητών. Μετά από αυτά θα δυνηθεί ο Διόνυσος να επαναγεννηθεί ενισχυμένος, «όταν οι Μοίρες έκριναν ότι είναι τέλειος», μέσα από το άφθαρτο σώμα του Διός - της αιθέριας συνεχούς κοσμογονικής δυνάμεως.
Πόσα έπαθε ο Ηρακλής; Πόσα ο Αχιλλέας; ο Οδυσσέας; η Ινώ; η Ιώ; η Δήμητρα; η Περσεφόνη; ο Άδωνις; η Αφροδίτη; ο Κρόνος; ο Ουρανός; ο Ζεύς ο ίδιος; η Ήρα; ο Απόλλων; ο Άρης; ο Ήφαιστος; Αλλά και οι θνητοί εκείνοι που θυσιάστηκαν χάριν των πλέον αγνών, γνησίων, αγαθών όπως η Φιλοσοφία, η Φιλία, η Ελευθερία της πατρίδας;
Στη μεγάλη ιεροτελεστία του Γίγνεσθαι η απάρνηση μέρους ή και όλου αυτού που είμαστε ή έχουμε ή νεμόμαστε είναι όρος αναγκαίος και ικανός για τη διασφάλιση της ζωτικότητας οποιασδήποτε διαδικασίας.

Και η απάρνηση αυτή έχει την μορφή του αφανισμού του όντος εκείνου ή μέρους ή του κτήματος του όντος ή του χρηστικού αγαθού που νέμεται το ον, το οποίο προσφέρεται χάριν της αναγκαίας προόδου καθ' όλα τα πεδία του Γίγνεσθαι.
Το Διονυσιακό δράμα θα το διαπιστώσουμε σε κάθε στιγμή και κάθε συμπεριφορά μέσα στο Σύμπαν. Γαλαξίες, αστέρες, ήλιοι, καταστρέφονται, διαλύονται και διασπείρονται στον χώρο, προκειμένου να τροφοδοτηθεί η γέννηση νέων συστημάτων από την ίδια αυτή ύλη, την ίδια ψυχή και την ίδια μοίρα. Το αυτό συμβαίνει με οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωής. Με οτιδήποτε γεννάται, ζει και θνήσκει, μεταβάλλοντας την υπόσταση του, απελευθερώνοντας την αγνότερη ουσία του Είναι του, προσφορά στην ατελεύτητη διαδικασία του Γίγνεσθαι.
Αυτό ισχύει και για τις ώριμες ψυχές: έχοντας καθαρθεί και ενισχυθεί από τους άθλους-θυσίες υπέρ των Άλλων, όταν ο κύκλος των βίων του όντος ολοκληρωθεί, αφήνεται το μέρος της υπάρξεως που προορίζεται να συμμετάσχει στη διαδικασία της Ζωής και οι ίδιες, ελαφρές, πλήρεις δυνάμεως, γνώσεως, ικανότητος και αγαθότητος, περιθάλπονται για τον αναγκαίο χρόνο στα επίπεδα εκείνα του Κόσμου όπου κατοικούν οι αρμόδιοι Θεοί, έως ότου κρίνονται άξιες, περιβεβλημένες τη μορφή και τις ιδιότητες ιερών και θείων οντοτήτων, να αναλάβουν άλλους αγώνες, να τελέσουν άλλες θυσίες υπέρ της εύρυθμης και ευδόκιμης και ατελεύτητης λειτουργίας του θειότατου Κοσμικού Νόμου.
Ώστε η θυσία σημαίνει κατ' αρχάς και εκδηλώνεται ως αυτοθυσία, ως τέλεια προσφορά κάποιου ζωτικού αγαθού χάριν της κοινής προόδου - από το συμπαντικό έως το κοινωνικό ή το ειδολογικό επίπεδο.
Πάντως, εκείνο που προσφέρεται, παραδίδεται, πάντοτε, να αναλωθεί στα αρχέγονα στοιχεία· αφήνεται να επιστρέψει στις στοιχειακές δομές της υπάρξεως, αφιερώνεται στις χθόνιες, τις υδάτινες ή τις αιθέριες τάξεις της οντολογικής κλίμακας, όπου έχουν ρίζα και πηγή όλες οι μορφές, όλες οι κατηγορίες της Ζωής: καίγεται, θάπτεται, χέεται στη γη, στο ύδωρ, τρώγεται, πίνεται. Αφανίζεται ως ένζωος ή ανεξάρτητη μονάδα ή μερίδα, χάριν του πολλαπλασιασμού ή και αυτής της σωτηρίας των άλλων - ομοίων του ή μη.
Κατ' αρχήν λοιπόν, διακρίνουμε την θυσιαστική ενέργεια ως ορμή σύμφυτη των γνησίων όντων. Είναι δυνατόν, επομένως, να ομιλούμε για θυσίες γνήσιου χαρακτήρα - γνήσιες θυσίες.
Η ιεροπραξία του θύειν εθεσπίθη κατά μίμηση του γενικού, εγγενούς τρόπου των όντων να προσφέρουν καθ' ολοκληρίαν ή εν μέρει, εφ' άπαξ ή διαρκώς (όπως οι ήρωες μεταξύ των ανθρώπων) είτε τον εαυτό τους, είτε κάτι από όσα έχουν ή κατά φύσιν νέμονται. Το θύειν, η θυσία, θεωρείται διαχρονικά ως απολύτως απαραίτητη για να έχει η επίκληση των θείων οντοτήτων κύρος και αποτέλεσμα. Πρόκειται για την συμβατική, την καθιερωμένη από τους κανόνες και τους θεσμούς της παραδοσιακής θρησκείας, λατρευτική πράξη. Πηγάζει όχι από άλογη παρόρμηση ή από το συναίσθημα της ευλαβικής ανταποδόσεως του συγκεκριμένου αγαθού προς τους Θεούς δωρητάς του αγαθού αυτού- όχι μόνον, τουλάχιστον-. Αλλά, όπως συνάγεται και από τα ανωτέρω, τα οποία ήσαν συνείδηση και παράδοση βέβαια των Ελλήνων, η λατρευτική αυτή πράξη προέρχεται από την βαθύτατη και σοφώτατη κατανόηση των κοσμικών τρόπων, της κοσμικής τάξεως, της κοσμικής νομοτέλειας. Η μίμηση δε, δεν είναι απλή αναπαράσταση ενός γνησίου προηγούμενου, αλλά πλήρης νοήματος, προοπτικής και διδακτικής δυνάμεως απόδοση εκείνου που σε άλλο επίπεδο και μέγεθος του χώρου και του χρόνου έχει ήδη συμβεί ή συμβαίνει. Ο σοφώτατος Αριστοτέλης δίνει τον ορισμό: «Μίμησις, έξις μετά λόγου αληθούς ποιητική», «η Μίμηση είναι ικανότητα δημιουργική, που κινείται από αληθή (γνήσια) αίτια και υποστηρίζεται από λόγια αληθινά» (Αριστοτ. «Ποιητική»).
Και εάν η θεατρική μίμηση αναπαράγει σε σμικρυμένο χρόνο και χώρο, αλλά με πυκνωμένο δια του λόγου και της εικόνας νόημα, όσα πάθη, πράξεις, τύχες δοκίμασαν και προκάλεσαν άνθρωποι και Θεοί, η θυσιαστική μίμηση αναπαράγει εις μικρόν, αλλά απολύτως αντίστοιχο κατά την ουσίαν αυτού, το κοσμικό, το οντολογικό δράμα κατ' αντιστροφήν της πραγματικής διαδικασίας. Δηλαδή, ενώ το κοσμικό δράμα άρχεται από του επιπέδου του μη-Όντος και φθάνει στο επίπεδο του Είναι, η θυσία εκκινεί από τα ήδη υπάρχοντα όντα τα οποία επιστρέφει στην κατάσταση του μη-Όντος Αρ. «Περί Γενέσεως και Φθοράς» 319α 26: «Η μεν Γένεσις φθορά του μη- Όντος, η δε φθορά γένεσις του μη-Όντος».
Ό, τι συμβαίνει στην άπειρη θυμέλη του Κόσμου, αποδίδεται μέσω των αγαθών που προσφέρονται στα πρωτογενή και παντογενή στοιχεία της ζωής , ως διαβεβαίωση του ανθρώπου ότι έχει κατανοήσει, αναδεχθεί και αναγνωρίσει την πραγματική, την γνήσια λειτουργία και τους εσωτερικούς-κινητήριους νόμους της Υπάρξεως που έχει την ουσιώδη αιτία της σε αυτά και σε ό, τι σημαίνουν αυτά.
Το αντικείμενο της προσφοράς συμβολίζει, λοιπόν, κατά τις ειδικές του ιδιότητες, κάποια ή κάποιες όψεις του αιώνιου Γίγνεσθαι, όπως αυτές προσωποποιούνται σε κάθε Θεό και όπως φθάνουν να καταλήγουν- στο στοιχειώδες και το άπειρο- στα ριζώματα του Γίγνεσθαι. Ο δε τρόπος της προσφοράς- αφανισμός μέσω της παραδόσεως του στην πλήρη ανάλωσή του από κάποιο πρωτογενές στοιχείο-συστατικό και αίτιο του Είναι, δηλαδή από το Ύδωρ, την Γη, το Πυρ, τον Αέρα, ή από κάποια στοιχειώδη βιολογική λειτουργία ως βρώση, πόση, αναπνοή- επισφραγίζει την αναγκαιότητα της μετατροπής του όντος στην ελαχίστη και καθαρή του ουσία, ούτως ώστε να δύναται να συμμετάσχει ως «καθαρά δύναμις», ως παλλόμενη καρδιά στο μεγάλο πεδίο του Γίγνεσθαι. Και ο λόγος που επιλέγονται ως αντικείμενα της θυσίας τα άριστα και άψογα του είδους τους είναι η συμβολική απόδοση αυτού που πράγματι συμβαίνει: το τέλειο και άρτιο, είναι εκείνο που έχει την ωριμότητα και την ικανότητα να προαχθεί από το επίπεδο της ατομικής υπάρξεως στο επίπεδο του καθολικού, του όλου Γίγνεσθαι. Ώστε και κατά τούτο, η συμβατική θυσία μιμείται την γνήσια.
Κάθε τι που δια της θυσίας παραδίδεται στα αρχέγονα, κοσμογονικά στοιχεία και στις πρωτόγονες ζωτικές διεργασίες, αποτελεί περισσότερο από «αντίδωρο» προς τις ζωοφόρες δυνάμεις, διαπίστευση του δωρητού προς τις θείες δυνάμεις, ότι ενθυμείται, αναγνωρίζει και τιμά την προέλευση, τα ποιητικά αίτια και την πρώτη, την θεμελιακή φύση της Ζωής.
Η θυσία είναι πράξη αναγνωρίσεως μεταξύ των Θεών και των ανθρώπων, διότι οι δεύτεροι με τον τρόπο αυτό καταθέτουν προς τους πρώτους το σημείο μιας κοινής γνώσεως, μιας κοινής αποδοχής, αυτής που αφορά στην φύση των πραγμάτων και στη Αλήθεια της ίλιγγας των εξελικτικών διαδοχών της Ζωής από τον θάνατο και το αντίστροφο.
Είναι επίσης, διαβεβαίωση ότι ο άνθρωπος ενθυμείται την κοινή του προς τα άλλα καταγωγή, ότι αυτός ο ίδιος δεν θεωρεί τον εαυτό του παντοδύναμο ή κτήτορα του κόσμου, αλλά μέρος του Όλου και συγγενή του Άλλου, είναι λοιπόν, πράξη ομολογίας και, επίσης, πράξη Σοφίας. Από δε το θυσιαζόμενο αγαθό, μένει, όπως ειπώθηκε, η καθαρή του ουσία - το άρωμα, η θρεπτική δύναμη, η ζωογόνος ισχύς ( ή προκειμένου περί των ηρωϊκών πράξεων, η σωτηρία ισχύς, η καθαρτήρια ισχύς των πράξεων αυτών), που χαροποιούν και ενδυναμώνουν του αποδέκτες περισσότερο από τα συνήθη όμοιά τους. Επειδή τα θυσιαζόμενα έχουν προσλάβει το καθαρό πνεύμα και την αγνή πρόθεση του δωρητού, και έχουν επομένως ενδυναμωθεί τα ίδια ως καθαγιασμένα δια της καθαρής ψυχικής και νοητικής δυνάμεως.
Είναι, επομένως, μεγίστης σημασίας, πράγματι, και απόλυτης βαρύτητας πράξη ιερή η θυσία, και καθόλου τυχαία ή συμπτωματική, αλλά προέρχεται από την Γνώση (Ανάμνηση) της γνησίας Αληθείας και Αρχής των Πάντων.


Μαρία Ιω, Σίδερη

_______________________________________________________________
Υποσημειώσεις:

(1) Η θεμελιώδης σημασία του Ονόματος αυτού είναι ταυτόσημη προς μια από τις πρωταρχικές έννοιες, αλλά και δύναμη προοντολογική ήδη, αλλά και ρυθμιστική όλης της οντογενετικής και οντικής διαδικασίας, αυτή του Λόγου. Ο Έρως ή Λογος ή Ζεύς Νοητός, στο τριαδικό Έν ή Άρρητον Αρχήν της Ελληνικής - «Ορφικής» Θεολογίας, είναι το λίκνο, (μια από τις πρώϊμες έννοιες της λέξεως «λόγος» το οριοθετικό περίβλημα, η επιφάνεια του σφαιροειδούς εκείνου , άυλου, μηδενικής πυκνότητος, Νοητού Κόσμου.


Για τον άνθρωπο είναι και έλξη της Ψυχής προς το Ωραίο και το Αγαθό, που ακολουθεί την κλίμακα αναγωγής του ανθρώπου από το φάσμα των αισθήσεων στα πεδία της πνευματικής ανελίξεως, ή από το επίπεδο των φαινομένων σ' εκείνο των Ιδεών- Ειδών. Για τα στοιχεία του Κόσμου, είναι ο κοινός δεσμός τους. Αναλογία, σχέση λογικής-λειτουργικής έλξεως, συστάσεως και συναρτήσεως, ενεργεί μέσω του Κριτικού Πνεύματος, ιδιότητα της Μητέρας του Νυκτός. Έτσι κρατεί σε ισορροπία τόσο τα απείρου μεγέθους γαλαξιακά συστήματα και τα Σύμπαντα, όσο και τα υποατομικά σωματίδια που συγκροτούν την ύλη.

(2) Η λέξη «ανάγκη» προέρχεται από τον αόρ. α΄ του φέρω: «ήνεγκα», αόρ. β΄: «ήνεγκον», Υποτακτ. «ενέγκω» κ.λ.π. Σημαίνει κυρίως: φέρω, οδηγώ, υποστηρίζω, βαστάζω, παράγω, καρποφορώ. Βλ. και: Παρμενίδης απ. 8, 26-31, Σιμπλίκιος εις Φυσικά, «κρατερή γαρ Ανάγκη πείρατος....έχει», «των δε συμμιγών....την απάσαις αρχήν τε και αιτίαν κινήσεως και γενέσεως υπάρχειν, ήντινα και δαίμονα κυβερνήτην και κληιδούχον επονομάζει Δίκην τε και Ανάγκην.....» (Αέτιος ΙΙ· 7,1 σχ. στον Παρμενίδη) κ.α.

(3) Εδεστής: Η λέξη, από το ρήμα έδω (τρώγω) παραπέμπει στην έννοια του Πρωτογόνου Θεού Φάνητος-Μήτιος-Ηρικεπαίου. Η πρώτη (εδεστής) σημαίνει εκείνος που τρώγει, όπως και η ρίζα √καη του ονόματος Ηρικεπαίος. Συνάπτεται προς την ενέργεια της μασήσεως, τη διάσπαση μιάς ενότητος, όπως αυτή που έγινε στην ενότητα του Νοητού σφαιρώματος («Ενός»), και συνεκδοχικώς σημαίνει «καταστρέφω, αναλίσκω» όπως και σήμερα: «με τρώγει ο καϋμός, «τρώει τα σωθηκά μου η αρρώστια» κ.τ.ο.

(4) Πόσις-ιος (ο) : Σύζυγος, ανήρ, κύριος, ισχυρός. Η λέξη παράγεται από το θηλ. «Ποτνία» (δεσ-ποτ-νία). Εδώ με τη σημασία εκείνου που συζεύγνεται, φέρει τον ζυγό, πρώτος, της ενότητος.


ΠΗΓΗ

ΑΛΛΟ ΒΟΥΛΕΥΟΜΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΒΟΛΕΥΟΜΑΙ...

Όσοι από σας αγοράζετε την Καθημερινή ίσως να είδατε το Κ (περιοδικό ) της κυριακής 26/9/10 και το πρωτοσέλιδο <ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ >...και να διαβάσατε το αφιέρωμα του Νίκου Βαφειάδη..ας τα μάθετε όσοι δεν έπεσε στα χέρια σας ..!!!


Μέσα στις 3 βδομάδες που έζησε ο συνεργάτης της Καθημερινής μέσα στην βουλή κατέγραψε τα χάλια αυτών των ..........? και των υπαλλήλων τους .....

εν μέσω κρίσης αναφέρω συνοπτικά τι αποφάσισαν για τούς ευατούς τους πάρτε μία γεύση όσοι δεν γνωρίζετε το μέγεθος........

Παρόλες τις φαινομενικά αντικρουόμενες απόψεις μεταξύ τους θα δεί λέει κανείς στούς διαδρόμους πώς όλοι χαριεντίζονται μεταξύ τους . Άλλωστε τα πολιτικά κόμματα δεν πλήτονται οικονομικά απο την κρίση, γιατί κυβερνητική απόφαση αύξησε κατά 30% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης τους η οποία απο τα 37 εκατ.ευρώ που είχε περιοριστεί θα φτάσει τελικά το 2010 στα 49 εκατ.ευρώ . Συνολικά τα πολιτικά κόμματα χρωστούν 36 εκ.ευρώ στο ελλην.δημόσιο και 245 εκ.ευρώ στις τράπεζες.

Πάμε τώρα στούς βουλευτές .....

Το 2010 οι 300 θα μοιραστούν 42,5 εκατ.ευρώ. Συνεπώς ο μέσος όρος των μηνιαίων αποδοχών τους ανέρχεται στα 10.000 ευρώ.Το 50% της βουλευτικής αποζημίωσης φορολογείται αυτοτελώς και μόνο το υπόλοιπο 50% προστίθεται στα τυχόν άλλα εισοδήματα.Περίπου 35 εκατ.ευρώ θα μοιραστούν μέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι των θανόντων και οι άγαμες θυγατέρες θανόντων βουλευτών.Άλλο ένα κονδύλι 4,3 εκατ.ευρώ προορίζεται για τις συντάξεις των πρώην πρωθυπουργών.Ολοι γνωρίζουμε ότι για κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται μόλις 4 χρόνια θητεία ενώ πρίν το 1993 συνταξιοδοτούνται απο τα 55 χρόνια. Ο σαρωτικός νόμος για το ασφαλιστικό δεν άγγιξε στο ελάχιστο τούς επαγγελματίες της πολιτικής. Οι συνταξιούχοι βουλευτές είναι οι μοναδικοί Έλληνες που έχουν την δυνατότητα να λαμβάνουν παράλληλα και δεύτερη σύνταξη απο το επάγγελμα που ασκούσαν εφόσον δεν εργάζονται στο δημόσιο ή και τρίτηστην περίπτωση που ήταν συνδικαλιστές πρώην δήμαρχοι ή πρώην Νομάρχες (χορηγίες).

Θέλετε και άλλο ....πάμε...!!

Όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και βουλευτική σύνταξη. Μέσα στην τριετία 2010-2012 υπολογίζεται απο το Γεν.Λογιστήριο του Κράτους ότι μπορεί να δοθούν στου συνταξ.βουλευτές άλλα περίπου 80 εκατ.ευρώ που διεκδικούν αναδρομικά λόγω των αναδρομικών αυξήσεων που πήραν πρόσφατα οι δικαστές (έχουν πάρει ήδη το 25% ενώ το άλλο 75% θα καταβληθεί το Μάιο του 2011) όταν η άλλη πληγή των Ελλήνων οι δικαστές αύξησαν τούς μισθούς τους κατά περίπου 80%.Είναι πάγια μέθοδος των συνταξ.βουλευτών όταν οι ανώτεροι δικαστικοί διεκδικούν και δικαιώνονται να ακολουθούν και αυτοί τον ίδιο δρόμο και να τα παίρνουν.

Εχει και άλλο αν δεν κουραστήκατε...!!

Τα 300 καμάρια μας δεν πληρώνουν ούτε το κινητό τους καθώς δικαιούνται ένα κινητό τηλ.μέχρι 200 ευρώ μηνιαίως οκτώ σταθερές γραμμές τηλεφωνίας (μέχρι 12.000 ευρώ) αυτοκίνητο (το μισθώνει η βουλή με λίζινγκ) δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο για τούς βουλευτές της επαρχίας (70 ευρώ ημερησίως) γραφείο εκτός βουλής γραφική ύλη ταχυδρομική ατέλεια , ατελώς και στις μετακινήσεις με λεωφορεία, σιδηρόδρομο και ακτοπλοϊα καθώς και 52 αεροπορικά εισιτήρια μετ' επιστροφής για τον νομό τους, εφόσον είναι 200χλμ απο την Αθήνα.

Έχουν την δυνατότητα λήψης άτοκων δανείων απο την Βουλή και χαμηλότοκα απο τις τράπεζες .Και βέβαια κάθε βουλευτής έχει στην υπηρεσία του 4 δημοσίους υπαλλ.αποσπασμένους κα μετακλητούς καθώς και έναν επιστημονικό συνεργάτη ο οποίος πληρώνεται απο την βουλή ...δηλ. 300 βουλευτές + 300 συνεργάτες.....!!

πλήρωνε κορόιδο Έλληνα τούς ειδήμονες που πτώχευσαν την χώρα.......

Οι υπάλληλοι της βουλής...... Δεν φτάνουν λέει οι καρέκλες......

Εκτός απο τούς 1200 αποσπασμένους δημ.υπαλ. και τούς επιστημ.συνεργάτες υπάρχουν και άλλοι 1340 που έχουν προσληφθεί χωρίς διαγωνισμό (οι ημέτεροι δηλ.) στο μόνιμο προσωπικό της βουλής. Θα στοιχίσουν το 2010 στο ελλην.δημόσιο 54 εκατ.ευρώ και ο νεωπροσλαμβανόμενος με υποχρεωτική εκπαίδευση (πχ καθαρίστριες) λαμβάνει 1.900 ευρώ καθαρά μηνιαίως, Όλοι οι υπάλληλοι συνολικά το 2010 θα στοιχίσουν στο ελληνικό δημόσιο 106 εκατ.ευρώ.

Αποτελεί κοινό μυστικό πως δεν προσέρχονται όλοι οι υπάλληλοι στην εργασία τους διότι αν έρχονταν όλοι θα εδημιουργήτο το αδιαχώρητο καθώς δεν έχουν καρέκλα να κάτσουν. Είχα λέει ο δημοσιογράφος την ευκαιρία να δώ με τα μάτια μου ότι μόλις έβγαινε κάποιος για τσιγάρο αμέσως την θέση του στην οθόνη του κομπιούτερ ακινητοποιημένη στο facebook καταλάμβανε κάποιος άλλος.

Οι δύο επιπλέον μισθοί τους δηλ ο 15ος και ο 16ος ενσωματώθηκαν τελευταία, με την μορφή επιδόματος στην βασική αποζημίωση και είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή εξαιρέθηκαν (αυτοί και όσοι προσληφθούν) απο την υποχρωτική υπαγωγή τους στον κλάδο κύριας ασφάλισης το χρεωκοπημένο δηλ ΙΚΑ-ΕΤΑΜ αυτό που θα μπούμε όλοι μας. Συνταξιοδοτούνται από 28,5 χρόνια ενώ εμείς στα 40 χρόνια, και λαμβάνουν απο το ταμείο αρωγής της βουλής ΕΦΑΠΑΞ ίσο με δύο μηνιαίους μισθούς για κάθε έτος ασφάλισης (100.000 με 150.000) ευρώ ο καθένας.

Επίσης απο την βουλή μισθοδοτούνται και 74 ειδικοί φρουροί (άγνωστο που υπηρετούν ) ενώ καταβάλλεται και ειδικό επίδομα σε όλους τούς αστυνομικούς που φρουρούν το κοινοβούλιο... Στούς 70 κοινοβουλευτικούς δημοσιογράφους έχει παραχωρηθεί προσωπικός χώρος στάθμευσης και τούς δίδεται καινούργιο laptop σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Εχουν επίσης την δυνατότητα να στέλνουν τα παιδιά τους στον εξαιρετικό παιδικό σταθμό που λειτουργεί στο υπόγειο στην μεριά του κήπου και δημιουργείται και άλλος γιατί δεν φτάνει, σε κτίριο στην Πλάκα του υπ.πολιτισμού, και βέβαια γυμνάζονται όλοι μαζί υπάλληλοι συνεργάτες βουλευτές στο άρτια εξοπλισμένο ακόμα και με χαμάμ δωρεάν γυμναστήριο με τούς εννέα γυμναστές.

Ο νόμος προβλέπει ότι εάν απουσιάσει βουλευτής αδικαιολόγητα σε περισσότερες απο 5 συνεδριάσεις τον μήνα θα παρακρατείται το 1/30 του μισθού του. Στην πράξη όμως ενώ τα νομοσχέδια συζητούνται κα ψηφίζονται με άδεια έδρανα ούτε ένα ευρώ δεν έχει παρακρατηθεί.

Κανένας έλεγχος στο πόθεν έσχες και στούς τραπεζικούς λογαριασμούς των βουλευτών ενώ οι μετοχές ετσι και αλλιώς είναι ανώνυμες. Και όπως όλοι ξέρετε τα αδικήματα τους παραγράφονται επικαλούμενοι την βουλευτική τους ασυλία και ο νέος δήθεν κανονισμός της βουλής αναφέρει ότι θα ερευνάται το αδίκημα μόνο όταν έχει σχέση με την πολιτική του δραστηριότητα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ένας πολίτης που μήνυσε βουλευτή για εκβιασμό τελικά μπήκε ο ίδιος φυλακή έπειτα απο αντιμήνυση που του έκανε ο βουλευτής ο οποίος λόγω της ασυλίας, ουδέποτε δικάστηκε......!!!!!!

Κάποιοι λένε σωστά να μην ψηφίζουμε τα μεγάλα κόμματα αλλά εύλογα ρωτώ μήπως σε όλα αυτά δεν είναι και οι βουλευτές των αριστερών κομμάτων που υπερασπίζονται τον φτωχό εργάτη μήπως του ΛΑΟΣ οι οικολόγοι πάνε πίσω.... ; μήπως μας δουλεύουν κανονικά ; Βγήκε έστω ένας μέσα στην οικονομική κρίση και ένα εκατομμύριο ανέργους να αρνηθεί τις υπέρογκες αυτές απολαβές και να τις καταγγείλει ; ...έχει κανείς από τούς 300 συνείδηση....;

Και κάτι για το μνημόνιο ...όπως όλοι φαντάζομαι γνωρίζετε, ψηφίστηκε σαν νομοσχέδιο με απαίτηση 151 ψήφους και όχι σαν διεθνής σύμβαση όπως και είναι που θέλει 180 ψήφους αλλά και την επομένη της ψηφισής του ψηφίστηκε αντισυνταγματική τροπολογία -προσθήκη που έλεγε ότι οι συμβάσεις δανεισμού ισχύουν απο τη στιγμή της υπογραφής τους χωρίς να χρειάζεται κύρωση απο το Kοινοβούλιο ενώ το σύνταγμα προβλέπει πως καμμία προσθήκη ή τροπολογία δεν εισάγεται για συζήτηση αν δεν σχετίζεται με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου που ψηφίζεται.

Τα συμπεράσματα δικά σας....!!


Ιωάννης Καποδίστριας

«Εφόσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

Και ο Εμμανουήλ Ροΐδης, λόγιος, συγγραφέας και δημοσιογράφος είχε πει: «Η Ελλάς εδαπάνησε άπαν το χρήμα του λαού, αντί έργων χρησίμων, εις συντήρησιν κοπαδίoυ κομματικών κηφήνων, χάριν του οποίου στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου». Θα τρίζουν τα κόκκαλά τους.

Ο Γιάννης Τασσιόπουλος στο «Μετρό Ελλάδα», μεταξύ των άλλων, έγραφε πρόσφατα για τα κόμματα: «Αν τα πολιτικά κόμματα της χώρας λειτουργούσαν με το νομικό καθεστώς που λειτουργούν σε όλον τον κόσμο οι επιχειρήσεις, οι τράπεζες θα τους είχαν κατασχέσει ό,τι είχαν και δεν είχαν στην κατοχή τους.».

Άναυδη έμεινε η διεθνής Κοινή Γνώμη για τις ταραχές στη χώρα μας από τα επώδυνα μέτρα κατά του λαού και ιδιαίτερα κατά των συνταξιούχων και την εξαθλιωμένη οικονομική μας κατάσταση. Η Ελλάδα γίνεται τελικά η χώρα με τους πάμφτωχους Έλληνες και τους πάμπλουτους πολιτικούς.

Σύμφωνα εξάλλου με γκάλοπ της Πρωτοποριακής διαδυκτιακής έρευνας, F.S. (6-6-2010), «το 96% των Ελλήνων θεωρεί ότι οι βουλευτές μετά την εκλογή τους δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους, ότι ενδιαφέρονται κυρίως για τα συμφέροντά τους». Το υπόλοιπο 4% αποτελεί το σόι, εξ αίματος, εξ αγχιστείας και τα επιστήθια φιλαράκια.

Η προφητική συνέντευξη ενός πρώην σοβιετικού πράκτορα...

Ο Yuri Alexandrovich Bezmenov, γιός υψηλόβαθμου σοβιετικού αξιωματικού γεννήθηκε το 1939 στην Μόσχα.

Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην Novosti Press και ως πράκτορας στην KGB (Κα Γκε Μπε) αλλά και στο Κεντρικό Κομμουνιστικό Συμβούλιο τα χρόνια της Σοβιετικής Ενώσεως. Ειδικότητα του ήταν η προπαγάνδα.

Λόγω διαφωνίας του με το σοβιετικό καθεστώς, τον Φεβρουάριο του 1970 διέφυγε στη Δύση και μάλιστα από την Αθήνα όπου είχε έρθει ως τουρίστας. Μετά την παραχώρηση ασύλου από την πρεσβεία των ΗΠΑ, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη χώρα αυτή,

Σε συνέντευξη που έδωσε το 1985 όπως θα δείτε στο βίντεο, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαφωτιστική ανάλυση των τεχνικών προπαγάνδας που εφάρμοζαν οι σοβιετικοί από την εποχή που υπηρετούσε. Τεχνικές που μέσα από την συνέντευξη, προκύπτει ως οφθαλμοφανές ότι έχουν εφαρμοστεί κατά γράμμα και για την πολύχρονη προετοιμασία της δικής μας κρίσης.

Σκοπός των σοβιετικών κατά τον πράκτορα, ήταν η οικονομική αποσταθεροποίηση της χώρας (ΗΠΑ) και όπως βγαίνει από συνειρμούς με την σημερινή κατάσταση, προφανώς μέσα από τα ίδια σκοτεινά και υπερεθνικά κέντρα αθέατης εξουσίας που την εφήρμοσαν και στην περίπτωση της Ελλάδος αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.

Μερικά χαρακτηριστικά σημεία της συνέντευξης, αναφορικά με την τεχνική αυτή του ψυχολογικού πολέμου μέσω χειρισμού των συνειδήσεων, που οι σοβιετικοί έχουν ονομάσει προπαγάνδα :
· Η κύρια δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών καλύπτει μια ιδιαίτερα χρονοβόρα διαδικασία την οποία ονομάζουν ιδεολογική υπονόμευση.
· Βασικός στόχος της είναι ο ‘εχθρικός’ πληθυσμός να αλλάξει την αντίληψη που έχει για την πραγματικότητα σε τέτοιο βαθμό ώστε κανείς να μην μπορεί να βγάλει λογικά συμπεράσματα για να προστατεύσει τον εαυτό του, τους δικούς του και την χώρα του

· Πρόκειται για μια πολύ αργή διαδικασία πλύσης εγκεφάλου την οποία χωρίζουν σε 4 στάδια :

Το 1ο από αυτά λέγεται ‘υπονόμευση του ηθικού’ και διαρκεί 15 με 20 χρόνια ! Αυτό θεωρήθηκε το ελάχιστο απαιτούμενο διάστημα για να εκπαιδευθεί μια τουλάχιστον γενιά μαθητών ώστε να στραφεί εναντίον της επικρατούσας τοπικής νοοτροπίας και ιδεολογίας.
Μετά την εν λόγω υπονόμευση, το άτομο δεν επηρεάζεται πλέον από την επαφή με γεγονότα που αφορούν πραγματικές καταστάσεις. Καθίσταται ανίκανο να διακρίνει την πραγματική πληροφορία, έστω και μετά από καταιγισμό αυθεντικών αποδείξεων και ντοκουμέντων, σε φωτογραφίες ή βίντεο.

Το 2ο στάδιο λέγεται ‘Αποσταθεροποίηση’ και διαρκεί 2 με 5 χρόνια. Εδώ ο στόχος είναι η Οικονομία, οι Διεθνείς Σχέσεις και τα Αμυντικά Συστήματα. Στο στάδιο αυτό, η αποσταθεροποίηση επέρχεται μέσα από την επιρροή και την επίδραση των Μαρξιστικών – Λενινιστικών θεωριών της τότε ΕΣΣΔ (εν προκειμένω αναφέρεται στις ΗΠΑ ως στόχο !)

Το 3ο στάδιο είναι η Κρίση η οποία επέρχεται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. (αναφέρεται στις ΗΠΑ του 1985 όπου η κρίση επήλθε μέσα σε 6 μόλις εβδομάδες) !

Το 4ο στάδιο λέγεται ‘Εξομάλυνση’ με απροσδιόριστη διάρκεια, όπου επιβάλλονται δυσβάστακτα και καταδυναστευτικά μέτρα με σκοπό την δήθεν επαναφορά στο κανονικό επίπεδο ποιότητας ζωής, αλλά με πραγματικό στόχο την απόλυτη οικονομική υποδούλωση.

Έχει σημασία να παρατηρήσουμε ότι η συνέντευξη αυτή, αν και δίδεται πριν από 25 ολόκληρα χρόνια, μοιάζει να αναφέρεται σε καταστάσεις πολύ πρόσφατες για μας τους Έλληνες και οπωσδήποτε πανομοιότυπες με την σημερινή κατάσταση στη χώρα μας.

Επίσης ενδιαφέρον έχει στο τέλος της συνέντευξης, όπου ο πρώην πράκτορας επισημαίνει πως όλοι αυτοί οι φορείς των αριστερών ιδεολογιών στις ΗΠΑ, των ανθρωπιστικών ιδεών του πανεπιστημιακού κατεστημένου και οι ‘προστάτες’ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε μια τέτοια διαδικασία, καθίστανται ακούσια όργανα της υπονόμευσης που αναφέρεται στο 1ο στάδιο, (έπαιξαν άθελα τους δηλαδή το παιχνίδι των σοβιετικών), με μοναδικό σκοπό από πλευράς του ‘επιτιθεμένου’ την αποσταθεροποίηση του κράτους των ΗΠΑ.

Αν και ο επηρεασμός ενός αποσκιρτήσαντος κατασκόπου θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος -με ό,τι αυτό συνεπάγεται-, μοναδική για μας σημασία έχει η επαλήθευση των λεγομένων του σε κάθε σημείο, σε σχέση με τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας σήμερα.

Εκτός των ποικίλων άλλων παραλληλισμών με την δική μας Κρίση, οι ομοιότητες με την ασύμμετρη ‘ανθρωπιστική’ υστερία υπέρ των λαθρομεταναστών είναι κάτι παραπάνω από προφανείς.

Κ.Σ.


http://www.youtube.com/watch?v=t-GbY_IYDN8&feature=player_embedded#!

ΤΟ ΔΕΛΦΙΚΟ Ε (ΕΨΙΛΟΝ)

ΤΟ ΔΕΛΦΙΚΟ Ε (ΕΨΙΛΟΝ) Ή αλλιώς το «Έψιλον εν Δελφοίς» είναι σήμερα ένα πολύ παρεξηγημένο σύμβολο που οι αδαείς θέλουν να το ταυτίζουν, από άγνοια βέβαια, με μυστικές ομάδες, (βλέπε ομάδα Έψιλον), συνομωσίες και άλλου είδους φανταστικές θεωρίες. Αντιθέτως το Δελφικό Έψιλον, δηλαδή το σύμβολο αυτό που ήταν τοποθετημένο (σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα και τα ευρήματα), στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, είχε για τον αρχαίο κόσμο την δικιά του σημαντική αξία και φιλοσοφία.
Είναι σαν να ρωτάς κάποιον να σου πει τι είναι «ζούγκλα» και να σου απαντάει με μεγαλόπρεπη αφέλεια: «εκπομπή του ΑΛΤΕΡ με τον Τριανταφυλλόπουλο».

Να λοιπόν ποιο ήταν και τι σήμαινε το ΔΕΛΦΙΚΟ ΕΨΙΛΟΝ:

Το Γράμμα Έψιλον σαν σύμβολο σχετίζεται άμεσα με την Δελφική Ηλιακή μυσταγωγία, την μύηση του ανθρώπου στο ΦΩΣ. Η τοποθέτησης του στο αέτωμα του Δελφικού Ναού του ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ (θεού του Φωτός - Ηλιακή λατρεία) δηλώνει την αέναη σχέση του με το Φως, την τελείωση και ως εκ τούτου σαν Έψιλον υποδηλώνεται ο Φωτεινός. Το γράμμα Ε είναι σαν σχήμα η έκφανση της τριαδικότητας εξ ου και η τρείς φορές τοποθέτηση του εις το αέτωμα του Απολλώνιου ναού μια σε ξύλο, δεύτερη σε χαλκό και τρίτη σε χρυσό.Το γράμμα Ε ως αριθμός συμβολίζεται με τον αριθμό 5. Τα 4 κοσμογονικά στοιχεία της Γής, του Αέρα, του Νερού και του Πυρ με την πεμπτουσία του Ουράνιου - Αιθέρα. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τον Άνθρωπο. Ομοίως γνωρίζουμε ότι το ιερό πεντάγραμμο (πεντάλφα) συμβολίζει τον άνθρωπο και παράλληλα τα 5 στοιχεία που τον αποτελούν κατά τους Πυθαγόρειους μύστες όπου το είχαν σαν ιερό σύμβολο.

Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, κατάντικρυ σε όποιον πλησίαζε την κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από το ΓΝΩΘΙ Σ'ΑΥΤΟΝ στην κάτω αριστερή γωνία και το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στην κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σαν ''Δελφικά παραγγέλματα'', το δε Ε το ''προεδρεύον'' αυτών. Το παλαιότερο από αυτά (τα Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σαν ''Ε των Σοφών '', γιατί αφιερώθηκε από τον Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στο Ναό το δεύτερο, το οποίο ήταν χάλκινο. Σε αντικατάσταση και αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε το τρίτο και τελευταίο, από καθαρό χρυσό. Η μοναδική πληροφορία για το Ε των Δελφών προέρχεται από τον Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, πρέπει να ήταν κοινωνός και γνώστης των Μυστηρίων.

Το ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι το αποκλειστικό αντικείμενο μιας ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως και τα γραφόμενα, την μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας της ολκής του, απέδιδε σ' αυτό. Το ότι κανείς άλλος δεν έγραψε γι' αυτό, αλλά κι ο τρόπος (σε μορφή διαλόγου) πού ο ίδιος ο Πλούταρχος το παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται για κλείδα των Δελφικών Μυστηρίων, γιατί ως γνωστόν η αποκάλυψη στοιχείων τους στους αμύητους, αποτελούσε ηθικό και ποινικό αδίκημα.

Στον διάλογο αυτόν, προβάλλονται διάφορες ερμηνείες από τούς διαλεγόμενους, σαν προσωπικές τους απόψεις, μερικές αδύναμα τεκμηριωμένες, άλλες ισχυρά, πολλές αλληλοαναιρούσες. Σε κάποιες επεμβαίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, με πληθώρα αναλύσεων, μη παίρνοντας ρητή θέση, αλλ' ωστόσο καθοδηγώντας διακριτικά τον αναγνώστη. Δεν μπορεί έτσι να κατηγορηθεί ότι αποκαλύπτει τα των Μυστηρίων, αλλά προτρέπει σε συλλογισμούς προσέγγισής τους, τηρώντας το ρηθέν από τον Ηράκλειτο ότι : "Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ". Τα δε σημαίνοντα διαφέρουν ως προς την προσέγγισή τους, ανάλογα με την πνευματική, την ποιοτική και την μυητική διαβάθμιση των πιστών. Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα προς αυτούς: είναι ΛΟΞΙΑΣ για τούς μη νοούντας, ΠΥΘΙΟΣ για εκείνους που αρχίζουν να μαθαίνουν, να ερωτούν, να ενημερώνονται και ΔΗΛΙΟΣ και ΦΑΝΑΙΟΣ σε όσους φανερώνεται και διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια και ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν την Αλήθεια, φιλοσοφώντας. Η πρώτη άποψη στο διάλογο, δηλωμένη από τον αδελφό τού Πλουτάρχου Λαμπρία, είναι πώς οι πέντε από τούς επτά Σοφούς - οι Χίλων, Θαλής, Σόλων, Βίας και Πιττακός θέλοντας να διαχωριστούν από τούς άλλους δύο, τον Κλεόβουλο τον Λίνδιο και τον Περίανδρο τον Κορίνθιο, οι οποίοι με πλάγια μέσα εξεπόρθησαν τη φήμη τού Σοφού - αφιέρωσαν το Ε (δηλαδή τον αριθμό 5) στον Θεό, δηλώνοντας έτσι το πραγματικό πλήθος τους. Άλλος είπε πως το Ε, όντας το δεύτερο των γραμμάτων, των εχόντων Φωνήν (φωνηέντων), δηλώνει τον Απόλλωνα, τον δεύτερο τη ταξει, μετά τον Δία, Θεόν. Η τρίτη άποψη τού Ιερέως Νικάνδρου είναι ότι, επειδή το Ε γράφεται και ΕΙ (βλ. Δειπνοσοφιστού βιβλ. β'.5: '' πάντες οι Αρχαίοι τώ ΟΥ αντί τού Ο μακρού στοιχείου προσεχρώντο, παραπλησίως και τώ ΕΙ αντί τού Ε μακρού. Ώσπερ ορώμεν καν τή Ιλιάδι το πέμπτον βιβλίον σημειούμενον διά τού ΕΙ.), είναι χαρακτηριστικό των προς χρησμοδότησιν ερωτημάτων (εάν), αλλά και μόριο ευχής ή παράκλησης (ΕΙ-θε). Η άποψη τού Θέοντος, πού ακολουθεί, είναι πως ο Θεός ευνοώντας την Διαλεκτική, παραδέχεται αυτό το μόριο (ΕΙ) τού συλλογισμού και χρησιμοποιώντας το συχνά στους Χρησμούς του, προτείνει τή χρήση του στους Φιλοσόφους. Γιατί Φιλοσοφία είναι η έρευνα της Αλήθειας και φώς της Αλήθειας η απόδειξη και της απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Και κανένα πράγμα δεν υπάρχει χωρίς αιτία και κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.

Ο Έυστροφος ο Αθηναίος υποστηρίζει πως το Ε δηλώνει την έννοια των αριθμών ως Πεμπάς, αφού οι Σοφοί το αριθμείν ονομάζουν ''πεμπάζειν''. Εκφράζει έτσι την Πυθαγόρεια θέση ότι ο αριθμός είναι πρώτη και απόλυτη αιτία των πάντων κι ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί. Την άποψη αυτή συμπληρώνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, λέγοντας ότι οι αριθμοί διαιρούνται σε άρτιους και περιττούς και η Μονάδα είναι κοινή κατά τη δύναμη και στα δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τον άρτιο περιττό και τον περιττό άρτιο. Το δύο είναι ο πρώτος άρτιος και το τρία ο πρώτος περιττός. Το άθροισμα αυτών των δύο δίνει αριθμό εξαιρετικής τιμής, γιατί πρώτος αυτός αποτελείται από πρώτους και έχει ονομασθεί από τούς Πυθαγόρειους Γάμος, λόγω της ομοιότητάς του με την ενωτική σχέση τού άρτιου προς το θήλυ και τού περιττού προς το άρρεν. Γιατί από καμιά ανάμιξη τους δεν γεννιέται άρτιος, μα πάντα περιττός και ποτέ άρτιος όταν προστεθεί σε άρτιο δεν γεννά περιττό, ούτε βγαίνει από τή φύση του, από αυτήν ακριβώς την αδυναμία του να γεννήσει άλλον. Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σε περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν το γόνιμο στοιχείο. Το πέντε (Ε) λέγεται και φύσις γιατί με τον πολλαπλασιασμό επί τον εαυτό του τελειώνει πάντα στον εαυτό του. Γιατί και η φύση - πού από το σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο - πάντα τελειώνει στον εαυτό της. Κι όταν αυτό (το Ε) προστίθεται στον εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τον εαυτό του ή την δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ' άπειρον. Η ένωση λοιπόν της Πεμπάδος (Ε) με τον εαυτό της δεν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ' έχει καθορισμένες μεταβολές. Γεννά ή τον αριθμό τού είδους της ή τον τέλειο αριθμό. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κοινόν με τον Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως αιώνιος και άφθαρτος από την ίδια του την φύση, και άλλοτε ως πυρ τα πάντα εξομοιώνει προς τα πάντα (ΠΥΡΟΣ Τ' ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ), άλλοτε δε καταφεύγει σε μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως προς τή μορφή, τή διάθεση και τή δύναμη, όπως ακριβώς κι ο Κόσμος. Αλλά και στη Μουσική πού τόσο αρέσει στον Θεό, η Πεμπάς έχει την σημασία της. Γιατί πέντε είναι οι ορθές συμφωνίες και αν και υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ των τόνων, η Μελωδία, πέντε μόνο χρησιμοποιεί: τή Δίεση, το Ημιτόνιο, τον Τόνο, το Τριημιτόνιο και το Δίτονο. Μα και κατά τον Πλάτωνα, αν υπάρχουν περισσότεροι από έναν κόσμοι, τότε αυτοί είναι πέντε. Αλλά κι αν υπάρχει μόνο ένας, όπως λέγει ο Αριστοτέλης, αυτός αποτελείται από πέντε: τον κόσμο της Γής, τον κόσμο τού Ύδατος, αυτόν τού Πυρός, τον τέταρτο τού Αέρος και τον πέμπτο που άλλοι ονομάζουν Ουρανό, άλλοι Φώς, άλλοι Αιθέρα και άλλοι Πέμπτη Ουσία ή Πεμπτουσία. Αρκετοί Φιλόσοφοι συσχετίζουν με αυτούς τούς πέντε κόσμους, τις πέντε αισθήσεις, γιατί θεωρούν ότι η αφή είναι σκληρή και γεώδης, η γεύση από την υγρότητά της αποκτά αντίληψη για τις ποιότητες γευστών. Η όσφρηση επειδή είναι αναθυμίασης και άρα γεννάται από την θερμότητα, έχει τή φύση τού πυρός. Ο αέρας όταν προσκρούει στο αυτί γίνεται φωνή και ήχος. Και τέλος η όρασης διαλάμπει από το φώς και τον Αιθέρα. Ο διάλογος κλείνει με την άποψη τού Αμμωνίου που υποστηρίζει ότι ούτε αριθμό, ούτε τάξη, ούτε σύνδεσμο, ούτε κάποιο άλλο ελλίπον μόριο λέξεως, δηλώνει το Ε. Αλλά ότι είναι αυτοτελής τού Θεού προσαγόρευσης και προσφώνησης. Ο Θεός όταν πλησιάζει κάποιος στο Ναό, τον χαιρετά και τον προσαγορεύει με το ''Γνώθι σ’αυτόν'', κι αυτός ανταπαντά '' ΕΙ '' (είσαι), αναγνωρίζοντας και ομολογώντας ότι πραγματικά Αυτός υπάρχει. Και ''ΕΙ ΕΝ'', γιατί είναι Ένας (ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ) - γι' αυτό λέγεται Α-πολλών - αρνούμενος τα πολλά και το πλήθος. Λέγεται και Ιήϊος γιατί είναι Ένας και μόνος, και Φοίβος γιατί οι Αρχαίοι έτσι ονόμαζαν κάθε καθαρό κι αγνό. Ο Πλούταρχος τελειώνει εδώ τον διάλογο, με την τελευταία άποψη να αναιρεί όλες τις προηγούμενες, χωρίς κάποιο συμπερασματικό επίλογο ή σχόλιο, μη κλείνοντας ουσιαστικά το θέμα κι αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχουν πιθανώς και άλλες πτυχές της Αλήθειας. Τηρεί έτσι ως Μύστης και Ιερεύς, τις Μυστηριακές επιταγές, κάνοντας συγχρόνως ένα άνοιγμα προς τούς έξω και αμύητους. Άνοιγμα που έχει από μια μεριά σκοπιμότητα - σε μια εποχή παρακμής τού Μαντείου και ανταγωνισμού του από άλλες θρησκείες και Θεούς που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι από τα πέρατα της Αυτοκρατορίας - αλλά και ανάγκη της προβολής και δικαίωσης τού Κοσμικού και Νοητικού χαρακτήρα της Απολλώνιας Θεοσέβειας.

Από τούς νεότερους συγγραφείς μόνο δύο έχουν γράψει για το Ε των Δελφών. Ο Στέφ. Καραθεοδωρής, Ιατρός και ο Γ. Λευκοφρύδης, Δικηγόρος (Αθήνα 1977), οι οποίοι αφού αναφέρονται στα τού Πλουτάρχου, διατυπώνουν ο καθένας κι από μια δική του άποψη. Ο μεν πρώτος επισημαίνοντας ότι το Ε συμβολίζει τον Θεό, το συνδέει με το γράμμα (συλλαβή) τού Εβραϊκού αλφαβήτου, που επίσης συμβολίζει το Θείον, υποστηρίζοντας ότι είναι μετάφρασή του και συνεπώς αποτέλεσμα μαθητείας κι αποδοχής της Εβραϊκής Θρησκείας. Ο δε δεύτερος, Λευκοφρύδης, συνδέοντας το Δελφικό Ε με την κατά την άποψή του αποκωδικοποίηση τού έργου τού Αριστοτέλη '' Οργάνων Όργανον'', υποστηρίζει ότι πρόκειται για διακριτικό σύμβολο ενός Πλανητικού συστήματος στον αστερισμό τού Λαγού και τού συνωνύμου του Κοσμοσκάφους. Αν και η λογική της αποκωδικοποίησης τού έργου είναι ισχυρή, εναπόκειται στην κρίση τού κάθε ερευνητή να καταλήξει για το ακραίο ή όχι της θέσης αυτής. Η δική μου άποψη για το γράμμα αυτό τού Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι ότι αποτελεί σε Κοσμικό επίπεδο, καθαρό συμβολισμό τού Ενούντος Θείου.

Στη Σαμοθράκη έχουν βρεθεί κεραμικά πιάτα που χρησιμοποιούνταν σε τελετές των Καβειρίων Μυστηρίων. Τα μισά από αυτά είχαν χαραγμένο ένα Ο (Θήτα) και τα υπόλοιπα ένα Ε. Και τα δύο συμβολίζουν το Θείον. Το πρώτο σαν Κέντρο τού Σύμπαντος Όλου, το δεύτερο σαν Ενωτικό των Πάντων στοιχείο. Η Ελληνική γλώσσα δεν είναι απλά μια γλώσσα επικοινωνίας. Είναι το παράγωγο μιας Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων.

Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι: '' Παλαμήδης εύρε τα γράμματα ουχ υπέρ τού γράφειν μόνον, αλλά και υπέρ τού γιγνώσκειν ά δεί μή γράφειν''. Κατά τον Λουκιανό, ο Παλαμήδης - υιός τού Ναυπλίου, Ομηρικός ήρως και εφευρέτης τού Αλφαβήτου- ''... πρώτος ημίν τούς νόμους τούτους διατυπώσας, ου τή ταξει μόνον καθ' ήν προεδρίαν βεβαιούνται, διώρισεν τί πρώτον έσται ή δεύτερον, αλλά καί ποιότητας άς έκαστον έχει καί δυνάμεις συνείδον''. Χαρακτηριστικά δηλαδή τού Αλφαβήτου εκτός από τή σειρά των γραμμάτων είναι και οι ποιότητες αυτών, αλλά και οι δυνάμεις. Τί σημαίνει όμως, τα γράμματα έχουν ποιότητες και δυνάμεις; Δυνάμεις να κάνουν τί, ή δυνάμεις τίνων; Η Ελληνική γλώσσα είναι Λόγος, και ο Λόγος είναι πρώτιστα αναλογία. Κι εκφράζεται πολυσήμαντα και κατ' αναλογία σε άπειρα διαβαθμιστικά επίπεδα. Από τα πλέον Γήινα σαν επικοινωνία, έως τα πλέον Κοσμικά σαν Κοσμικές, Συμπαντικές έννοιες. Έτσι το Ν είναι Νόησης. Το Λ είναι Λόγος. Ο Λόγος όταν αποκτά βάση (-), γίνεται -Δ- Δραστηριοποιείται, αποκτά Διαστάσεις. Το Ο είναι μία Ολότητα, ένα Πάν. Το Όλον με το Κέντρο του, ο Δημιουργός και η Δημιουργία, αδιαίρετα μαζί, είναι το Θ (Θήτα) το Θείον, το Σύν-Πάν. Το Ε είναι τα τρία στοιχεία (οι τρείς παράλληλες γραμμές) τού Τρισυπόστατου Θείου, ενωμένα. Εξ ου και Ένωσης= ώσις πρό τό ΕΝ = ώθηση προς τή Θεία Νόηση.

Τό Ε δηλώνει, τον Ενωτικό χαρακτήρα τού Τρισυπόστατου Θείου και γι' αυτό αφιερώθηκε, μαζί με τα ''Γνώθι σ’αυτόν'' καί ''Μηδέν Άγαν'', που είναι επίσης Ενωτικά παραγγέλματα - αφού δεν νοείται Ένωσης χωρίς την βαθιά, Νοητική γνώση τού Εγώ, αλλ' ούτε και προσέγγισης της με παραθλαστικές λειτουργίες υπερβολής- στον Θεό τού Φωτός και της Αρμονίας. Αυτό το στοιχείο της Ένωσης συνηγορεί προς την ονομασία ''Γάμος'', που έδωσαν στο Ε, οι Πυθαγόρειοι.

ΠΗΓΗ

ΠΕΡΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ...

Αν θέλετε να δείτε πότε καταρρέει μια κοινωνία, δείτε τι μουσική ακούει.


Με τον όρο Μουσική, όλοι κατανοούμε σε πρώτο επίπεδο, την Τέχνη του συνδυασμού ήχων με έναν ευχάριστο για το ανθρώπινο αυτί τρόπο. Τι σημαίνει όμως πραγματικά ο όρος Μουσική;

Η Μουσική είναι ένας αρχαίος Ελληνικός όρος που στις μέρες μας έχει αλλοιωθεί ολοκληρωτικά. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Μουσική, την τέχνη των Μουσών. Ο όρος σήμαινε αρχικά το τραγούδι και την οργανοπαιξία, την Ποίηση, το Μέλος και τον Χορό, ως αδιάσπαστη ενότητα, και στη συνέχεια αυτό που θα ονομάζαμε σήμερα «πνευματική καλλιέργεια».

Σε όλες σχεδόν τις γνωστές καθομιλούμενες γλώσσες του κόσμου η Ελληνική λέξη Μουσική, περνάει αυτούσια σ’αυτές, πχ music, musica κ.α.

Στην Ελληνική γλώσσα η έννοια Μουσική ετυμολογικά προέρχεται από την έννοια Μούσα. Η έννοια Μούσα προέρχεται από την αρχαιοελληνική ρίζα «μω», η οποία σημαίνει «ερευνώ, ζητώ να μάθω σε βάθος». Κατά μερικούς άλλους, από τη ρίζα «μας» ή «μους» που σημαίνει «γενιά, παραγωγή, ανάπτυξη έξω από μια αρχή, μύηση».

Η Μουσική όπως την εννοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, είναι η επιστήμη των αρμονικών σχέσεων του σύμπαντος που βασίζεται σε σταθερές αρχές που τίποτα δεν μπορεί να τις αλλάξει καθώς και η γνώση της τάξης όλων των πραγμάτων. Η Μουσική για τους αρχαίους δεν ήταν απλά η τέχνη του συνδυασμού τόνων ή το ταλέντο της αναπαραγωγής τους με έναν ευχάριστο για το ανθρώπινο αυτί τρόπο. Αυτή είναι μόνο η πρακτική της πλευρά από την οποία απορρέουν οι εφήμερες μορφές της Μουσικής σήμερα. Ήταν νόηση, διάνοια, πνευματική καλλιέργεια και γνώση.

«Οι Έλληνες δια του λόγου τραγουδούσαν και δια του τραγουδιού ομιλούσαν».

Η Μουσική είναι η επιστήμη που για να γίνει κατανοητή από την ανθρώπινη διάνοια χρησιμοποιεί στο εξωτερικό επίπεδο δύο βασικά δομικά στοιχεία, τον ήχο και το χρόνο, θεωρώντας το ένα σαν ύλη και το άλλο σαν ρυθμιστή της μορφής που την προσδιορίζει και ως τέχνη. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα οι επιστήμες ήταν τρεις. Φιλοσοφία, Αστρονομία και Μουσική, και η υστάτη των επιστημών αυτών ήταν η Μουσική, όλες οι υπόλοιπες επιστήμες θεωρούνταν «τέχνες». Σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η μουσική θεωρείται «τέχνη» και οι υπόλοιπες «επιστήμες». Η έννοια Μούσα και Μουσική εκφράζανε έναν τρόπο ύπαρξης και ζωής. Έναν τρόπο αυτογνωσίας, αυτοπραγμάτωσης, βελτίωσης και εξέλιξης του ανθρώπου και της κοινωνίας γενικότερα. Σήμερα, ο όρος Μούσα χρησιμοποιείται συχνά για να δείξει ότι κάποια νέα εμπνέει κάποιον άνδρα. Οι Μούσες ήταν θυγατέρες του Δία-Ζευ (δηλαδή της αιώνιας ζώσης θείας πνευματικής οντότητας), και της Μνημοσύνης, δηλαδή της ιδιότητας διατήρησης τους στην μνήμη των ανθρώπων, άρα αιώνιες διαχρονικές αξίες. Συνεπώς μια μουσική είναι μουσική μόνο όταν έχει ως αποτέλεσμα την πνευματική καλλιέργεια, τον εξευγενισμό και τη διατήρηση στην μνήμη άρα την Α-λήθεια και χωρίς την ζεύξη με την πνευματικότητα και την διατήρηση στην μνήμη καμιά μουσική δεν υφίσταται. Οι Μούσες, συνόδευαν, συντρόφευαν και αναγνώριζαν σαν ηγέτη τους τον Θεό του φωτός και της Μουσικής, τον Απόλλωνα τον συμπαντικό γεννήτορα, (Απόλλων Μουσηγέτης). Ο Απόλλων ήταν επίσης και πατέρας του Ασκληπιού του Θεού της Ιατρικής, και από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε την σχέση που έχει η μουσική με την ιατρική. Δεν ήταν τυχαία η χρήση της μουσικής στις εγκοιμήσεις στα αρχαία ιερά, στα οποία δίδονταν μουσικές συνταγές για θεραπεία ψυχικών ασθενειών, πολύ πριν η σύγχρονη επιστήμη ξαναανακαλύψει την μέθοδο της μουσικοθεραπείας. Ο Πίνδαρος υμνεί τον Ασκληπιό, που θεραπεύει όλες τις ασθένειες με τραγούδια, ενώ ο Θεόφραστος χρησιμοποιούσε μελωδίες του Φρύγιου ήχου για να «επικουφίζει τα άλγη». Οι Μούσες ήταν θεότητες – προστάτιδες της πνευματικής δημιουργίας και αντιστοιχούσαν σε είδη δημιουργίας όλων των τεχνών που σχετίζονται με τη μουσική, την τέχνη, την ποίηση, το τραγούδι, το χορό, το θέατρο αλλά και την αστρονομία αφού η διάρθρωση του σύμπαντος είναι αρμονική.

Η Μουσική είναι τόσο παλιά όσο και η Γλώσσα. Ουσιαστικά εξελίχθηκε παράλληλα με τον άνθρωπο. Όμως ο έναρθρος λόγος, ποτέ δεν μπόρεσε να αποδώσει επακριβώς, στον κόσμο των τριών διαστάσεων που ζούμε, όλες τις αποχρώσεις των υποκειμενικών, προσωπικών, ανθρώπινων σκέψεων και συναισθημάτων. Για αυτό και ο άνθρωπος ανέπτυξε ένα άλλο μέσο για να εκδηλώνεται και να εκφράζεται: Τον Μουσικό Λόγο. Όπως η Γλώσσα χρησιμεύει για την έκφραση των παραστάσεων, των εννοιών, για την ονομασία των πραγμάτων και την επικοινωνία, έτσι και η Μουσική, αποδεικνύεται μία απαραίτητη ανάγκη της ζωής, διερμηνεύοντας την ανθρώπινη ύπαρξη σε περισσότερες από τρεις διαστάσεις και χρησιμεύει για την επικοινωνία με το Θείο ή το Θεϊκό.

Η Μουσική λοιπόν, το άλλο όνομα της «πνευματικής καλλιέργειας», δεν είναι απλά «γούστο» όπως πολλοί αδαής θέλουν να πιστεύουν στις μέρες μας. Δύο ακροατές με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, είναι δύσκολο να εξάγουν τα ίδια συναισθήματα ακούγοντας ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. Το «γούστο» είναι ένας χαρακτηρισμός που μπορεί να εφαρμοστεί και να εμφανιστεί μόνο σε ίδιες μορφές πνευματικής καλλιέργειας ή πολιτιστικού επιπέδου, δηλαδή μόνο αν οι δύο ακροατές του παραδείγματος έχουν παρόμοια πνευματική καλλιέργεια, πολιτιστικό επίπεδο ή επίπεδο νόησης.

Η Μουσική δεν ανήκει στους «ειδικούς». Είναι πανανθρώπινη, παγκόσμια, διαχρονική πολιτισμική αξία και ανήκει σε όλους ανεξαρτήτου εθνικότητας και φρονημάτων. Δεν έχει εθνική ταυτότητα και σημαία. Γιατί δεν αναφέρουμε ποτέ την κλασσική μουσική ως Γερμανική ή ως Ιταλική αλλά ως «κλασσική». Γιατί, πώς θα λεγόταν η μουσική σε μπουζούκι που συνθέτει για παράδειγμα ένας Ολλανδός λάτρης του μπουζουκιού; Ελληνική ή Ολλανδική; Γιατί η Rock μουσική παιγμένη από Έλληνες να ονομάζεται Ελληνική Rock;

Το ίδιο ισχύει για τα μεγάλα πνευματικά έργα, που μας χάρισαν οι πιο προικισμένοι από τους δημιουργούς αυτής της «Θεϊκής τέχνης». Δεν υπάρχουν «δικά μας» και «ξένα», δεν υπάρχουν «κοντινά» ή «μακρινά». Όλα ανήκουν στο σύνολο της ανθρωπότητας, στον κάθε ένα από εμάς, αποτελούν κληρονομιά μας. Κάθε άνθρωπος μπορεί να αναπτύξει το μουσικό του αισθητήριο. Αρκεί να στρέψει το ενδιαφέρον του. Να εμπιστευτεί τις αισθήσεις του. Να αφιερώσει λίγες ώρες για να ακούσει, συγκεντρωμένος, ότι πιο όμορφο δημιούργησε ποτέ ο ανθρώπινος νους.!

Όταν αλλάζουν οι νόμοι της μουσικής, αλλάζουν και οι νόμοι της πολιτείας.

(Πλάτωνας).

Θα δανειστώ μερικά λόγια του Λιαντίνη για να περιγράψω με λίγα λόγια το νόημα όσων θα ακολουθήσουν:

«Όταν είσαι μέσα στο μάτι του κυκλώνα, είναι δύσκολο να έχεις εικόνα για τα γύρω σου. Και ζώντας μέσα στη χώρα δεν έχουμε εικόνα για τη σημερινή Ελλάδα.

Θέλεις να έχεις πιστή την εικόνα του νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λαβε τις ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι Μακαρίου Β της Κύπρου. Και τα γένια τα καλογερικά, που κρύβουν το πρόσωπο, καθώς άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας, και έχεις το νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο».

Τα τρία κύρια συστατικά στοιχεία της μουσικής, δηλαδή η μελωδία, η αρμονία, και ο ρυθμός, περνάνε και αυτά αυτούσια παγκοσμίως με τις Ελληνικές τους ονομασίες melody – harmony – rhythm. Ο Ρυθμός απευθύνεται στο υλικό σώμα του ανθρώπου ως κινητική ενέργεια. Η έννοια ρυθμός προέρχεται από το ρήμα «ρέω». Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία η διάσπαση και η κατάρρευση των κοινωνιών, των οποίων έχει κλονιστεί ο συνεκτικός κρίκος της μουσικής, δηλαδή η διάσπαση της τάξης που υποβάλλει ο ρυθμός με την αρχέγονη αρχετυπική δύναμή του. Στις μέρες μας δεν μετασχηματίζεται απλώς η μουσική μας παράδοση, αλλά θίγεται άμεσα η καρδιά του μουσικού μας συστήματος (κλίμακες και ρυθμοί), αφού αλλοιώνεται η δομή του, άρα και η Ελληνική φιλοσοφία και αντίληψη περί της «υστάτης των επιστημών», της μουσικής.

Η έννοια Αρμονία για τους αρχαίους Έλληνες, σήμαινε γενικά την αρμογή, την σύνδεση, το ταίριασμα των μερών ενός δομημένου συνόλου όπως π.χ. των ουράνιων σωμάτων στο σύμπαν. Στη νεότερη μουσική ορολογία η λέξη αρμονία χαρακτηρίζει γενικά το σύνολο των κανόνων που διέπουν το ταυτόχρονο άκουσμα δύο ή περισσότερων φθόγγων, την συνήχηση ή αλλιώς τη συγχορδία.

Η Μελωδία για τους αρχαίους Έλληνες θεωρούνταν ακόμα πιο πρωταρχικό σημείο της μουσικής γιατί απευθύνεται στο ψυχικό μέρος της ανθρώπινης υπόστασης. Για τον Πυθαγόρα η μουσική ήταν πάνω απ΄όλα μια μαθηματική επιστήμη που η ουσία της ήταν ο αριθμός, και η ομορφιά της η έκφραση των αρμονικών σχέσεων των αριθμών. Κατά τους Πυθαγορείους, οι πλανήτες καθώς περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους και γύρω από τον Ήλιο, παράγουν διάφορους μουσικούς ήχους «ουράνια μουσική», που δεν μπορεί να τους συλλάβει το ανθρώπινο αυτί. Το σύνολο αυτών των ήχων αποτελεί την «αρμονία των σφαιρών». Για τον Πυθαγόρα η μουσική ήταν η εικόνα της ουράνιας αρμονίας και για τον Πλάτωνα, η αστρονομία και η μουσική ήταν αδελφές επιστήμες. Σήμερα, αν ανατρέξει κανείς στα τελευταία δημοσιεύματα της ΝΑΣΑ ή της ΕΣΑ, για τον Ήλιο, με έκπληξη θα διαπιστώσει ότι η σύγχρονη επιστήμη έχει ανακαλύψει την «Ουράνια Μουσική» που παράγει ο Ήλιος κατά την κίνησή του, που είναι μάλιστα διαθέσιμη για τους χρήστες του διαδικτύου ώστε να ακούσουν πλέον αυτή την θεία Μουσική. Η λέξη «τραγούδι», όπως χρησιμοποιείται σήμερα, δεν έχει και πολύ σχέση με την αρχαία έννοια του όρου κατά την οποία «τραγουδέω - τραγουδώ» σημαίνει παριστάνω τραγωδία, δηλαδή τραγωδώ. Κατά τον Αριστοτέλη η τραγωδία συνδέεται με τους αοιδούς των διθυράμβων προς τιμή του Διονύσου. Πρόκειται για «Μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας», η οποία με «Οιδησμένο Λόγο» οδηγεί τον ακροατή – θεατή μέσω του «ελέους» και του «φόβου» στην «Κάθαρση». Η έννοια λοιπόν «τραγωδία», δεν συνδέεται κατά κανέναν τρόπο με την σημερινή έννοια του «τραγουδιού».

Πως έχουν όμως τα πράγματα στη χώρα μας σήμερα; Τι είναι αυτό που αποκαλούμε σήμερα Ελληνικό τραγούδι;

Είναι ένα ψευδεπίγραφο κατασκεύασμα που έχει να κάνει με την οικτρή κακοποίηση της Ελληνικής γλώσσας. Αποκαλούμε ορχήστρα συμφωνική, (λες και οι λοιπές είναι ασύμφωνες), αυτό το μουσικό σύνολο που μας ακινητοποιεί στην καρέκλα, όταν «όρχησις εστί χορός». Αποκαλούμε «έντεχνη μουσική» και «έντεχνο τραγούδι» σαν να λέμε πως το είδος αυτό είναι έντεχνο ενώ όλα τα άλλα άτεχνα. Οι δημιουργοί του όμως και οι ακροατές του χορεύουν αλλότριους χορούς. Να λοιπόν όταν η χυδαία αντιγραφή αποκτάει αυτοσυνείδηση και προχωράει προς την αυτοδιοίκησή της. Από την άλλη το λαϊκό λεγόμενο τραγούδι, βουτηγμένο στην κυριολεξία μέσα στην Αραβοτουρκική κολυμπήθρα και πρόσφατα και στην Αγγλοσαξονική, να βρίθει από χυδαίους στίχους και αλλότριους χορούς. Αλλά και οι ποιητές μας στην συντριπτική τους πλειοψηφία απαξιούν να γράφουν τραγούδια, όντες άμουσοι και άρρυθμοι, αποφεύγοντας στην ποίηση τους τον ρυθμό, το κατεξοχήν αυτό Ελληνικό στοιχείο, ο οποίος καθιστά τουλάχιστον την ποίηση δεκτική στην απαγγελία, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι όποιο ποίημα έχει ρυθμό κατ’ανάγκη είναι και καλό.

Η ανελλήνιστη όμως αυτή μουσικοχορευτική κατάσταση δεν έχει σταματημό ούτε τελειωμό: Η Ελλάδα είναι σήμερα η μοναδική χώρα στην Ευρώπη, και από τις ελάχιστες στον κόσμο, που δεν έχει ακόμα καθιερώσει τα μαθήματα της μουσικής και του χορού στη δημόσια εκπαίδευση, όταν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον «αι των Ελλήνων πόλεις πρώτιστα και μάλιστα δια της μουσικής παιδεύουσιν τους νέους», όπως μας πληροφορεί ο Στράβων ο αρχαίος Έλληνας γεωγράφος. Γιατί άραγε οι αρχαίοι Έλληνες έστελναν τα παιδιά τους πρώτα στη μουσική και κατόπιν στα γράμματα; Όταν η Τουρκία διαθέτει Ανώτατη Ακαδημία Τουρκικής Μουσικής, η χώρα μας δεν διαθέτει τίποτα ανάλογο και συνεχίζει στην ίδια πολιτική αδιαφορώντας εγκληματικά το Ελληνικό κράτος.

Όσα μεγάλα πράγματα και αν κληρονομήσει κανείς, πεθαίνουν, εάν δεν τα περισώσει. Το ερώτημα είναι, εάν εμείς σήμερα θα αποτελέσουμε το παρελθόν του μέλλοντός μας. Χρονολογικά θα είμαστε παρελθόν μετά από 500 χρόνια. Δημιουργικά όμως δεν θα είμαστε, διότι είμαστε στείροι, επειδή μαϊμουδίζουμε, και μάλιστα μαϊμουδίζουμε αλλότριες παραδόσεις. Αλλά εάν ένας λαός στον κόσμο έχει λιγότερο την ανάγκη να αντιγράφει λόγω της τεράστιας ιστορίας και παράδοσής του και του ασύλληπτου πολιτισμού του, αυτός είναι ο Ελληνικός. Ποιές αξίες και ποιες ιδέες θα διδάξουμε και θα εμπιστευτούμε στα παιδιά μας; Που είναι σήμερα ο λαός που έχτιζε Παρθενώνες; Είναι ο ίδιος λαός που σήμερα βρίσκεται εδώ στην Ελλάδα;

Όπως άρχισα το δεύτερο αυτό μέρος της «Μουσικής», έτσι πάλι θα το κλείσω, με λίγα λόγια από το ΓΚΕΜΜΑ του Λιαντίνη:

«Έλληνας θα πει: δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι στον ουρανό. Έλληνας θα πει να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους, και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα. Έλληνα θα πει να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το «ΓΝΩΘΙ Σ’ΑΥΤΟΝ». Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες. Έλληνας θα πει να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: «ΣΤΑΘΙ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΟΝ». Σταμάτα , και δάκρυσε, γιατί δε ζω πια. Όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.

ΠΗΓΗ