Όπως είναι γνωστό, μετά την Ιουλιανή μεταπολίτευση του 1974, συνέρρευσαν ή επανέκαμψαν στην Ελλάδα Καραβάνια «αντιστασιακών» διδακτόρων της αλλοδαπής, οι οποίοι εν μέσω πυρετώδους και επικινδύνου αντιστάσεως φρόντισαν και την επαγγελματική τους αποκατάσταση αγωνιζόμενοι και για το πολυπόθητο διδακτορικό. Έτσι, όταν πια «έδιωξαν» τη Χούντα κατηφόρησαν προς την Αθήνα, παρέες, παρέες, ομάδες, ομάδες και συμμαχίες «ιδεολογικές».
Με τη ρομφαία του... αντιστασιακού άλωσαν τα Α.Ε.Ι. της χώρας με κάποιο «χαρτί» στο χέρι και με την κομματική ταυτότητα.
Ταλαντούχοι και ατάλαντοι. Προσοντούχοι και αριβίστες κυρίευσαν τα Α.Ε.Ι., τα οποία μετέτρεψαν σε προσωπικά και κομματικά φέουδα.
Κοινός τόπος συνάντησης όλων αυτών των κομματικών καπετανάτων στα Α.Ε.Ι. ο κάθε λογής και μορφής προοδευτισμός, ο οποίος συνετέλεσε στην επιστημονική κονιορτοποίηση της Ανωτάτης Παιδείας και στην ιδεολογική της γκετοποίηση.
Απότοκο αυτού του φαινομένου ήταν – και είναι – τα Α.Ε.Ι. να λειτουργούν περισσότερο για το κομματοποιημένο εκπαιδευτικό προσωπικό και την προώθηση των ιδεολογιών των πολιτικών κομμάτων, παρά για τους σκοπούς τους, όπως αυτοί διαγράφονται από το άρθρο 16 του Συντάγματος, η παράγραφος 2 του οποίου ορίζει ότι: «Η παιδεία... έχει σκοπό την ηθική, πνευματική... αγωγή των Ελλήνων... και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Πρόκειται ακριβώς για την πολυσήμαντη αποστολή την οποία όχι μόνο αγνόησαν αλλά, και έως ένα σημείο, πολέμησαν οι φορείς των Α.Ε.Ι. εφαρμόζοντας – κατά κανόνα – κομματικές και ιδεολογικές ντιρεκτίβες, οι οποίες κυριάρχησαν στις σκέψεις και στη δράση τους.
Μετέχοντας ενεργά, κομματικά και ιδιοτελέστατα στην πολιτική αθλιότητα ετούτων των χρόνων, οι ταγμένοι να υπηρετήσουν και να διαφεντεύσουν αυτή τους την βαρυσήμαντη εθνική τους αποστολή όχι μόνο δεν το μπόρεσαν και δεν είχαν το ηθικό έρεισμα να το κάνουν, αλλά έκαναν το εντελώς αντίθετο: Γκετοποίησαν και τις ιδέες και την ελεύθερη διακίνησή τους.
Έτσι, το μόνο που δεν έκαναν ήταν να διαπλάσουν ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες, αφού τα πάντα τα είχαν υποτάξει στο κόμμα και αφού, κατά κανόνα, λειτουργούσαν και δρούσαν μέσα σε κομματικές φόρμες.
Όσοι, ελάχιστοι, από τους καθηγητές επέμειναν να είναι καθηγητές και να λειτουργούν στα πλαίσια της αποστολής τους, έπαιρναν το δρόμο της περιθωριοποίησης με τη σφραγίδα του «μη προοδευτικού», εν μέσω φανατισμένων και ακρίτων φοιτητικών ακροατηρίων. Ακροατηρίων που δεν διψούσαν για γνώση και αναζήτηση της αλήθειας αλλά για επιβολή των δικών τους κομματικών και πολιτικο-ιδεολογικών πεποιθήσεων, που θεωρούσαν ως τις μόνες ορθές.
Θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι αυτές οι αγελαίες κομματικές μάζες σκέπτονταν και δρούσαν με τις αντιλήψεις μιας μοντέρνας Ιερής Εξέτασης. Ατόφιο σκοτάδι.
Ένα αντιεπιστημονικό και ανθελληνικό και αντιδημοκρατικό φαινόμενο το οποίο έμμεσα ή άμεσα, κρυφά ή φανερά, σκόπιμα ή αφελώς καλλιεργούσε το σύνολο του παρηκμασμένου πολιτικού συστήματος, του οποίου τα τρωκτικά βρήκαν την ευκαιρία να λεηλατήσουν την Ελλάδα.
Μέσα σ’ αυτό τον ισοπεδωτικό ορυμαγδό θάβονταν κάποιες εθνωφελείς φωνές που αγωνιούσαν για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας.
Να, π.χ. τι έγραφα τότε, στα 1992, σ’ ένα κείμενό μου, το οποίο είχε ως τίτλο: «Το κατηγορώ ενός πολίτη» («Πολιτικά Θέματα», της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992).
«Κατηγορώ την πνευματική ηγεσία της χώρας, γιατί τούτη την έσχατη ώρα της εθνικής ύπαρξης δεν τίθεται επικεφαλής μιας πανεθνικής έγερσης ώστε να διασωθεί ό,τι είναι μπορετό... Κατηγορώ την επιστημονική κοινότητα γιατί από κοινότητα ακαδημαϊκής ελευθερίας, σκέψεως, στοχασμού, γνώσεως και έρευνας, μετατράπηκε σε αρένα κομματικών συγκρούσεων και πνευματικής και επιστημονικής τρομοκρατίας, με την οποία οι διδασκόμενοι υπαγορεύουν τις θελήσεις τους και τις θελήσεις των κομμάτων τους στους διδάσκοντες. Κατηγορώ του πανεπιστημιακούς δασκάλους γιατί όχι μόνο ανέχτηκαν αυτό το ανελεύθερο φαινόμενο, αλλά πολλές φορές, πολλοί από αυτούς το υποβοήθησαν για να έχουν την υποστήριξη των κομμάτων στις προσωπικές τους επιδιώξεις και στην εκλογή τους με τα κόκκινα τηλέφωνα...» (Ολόκληρο το κείμενο αυτό αναδημοσιεύεται στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002, σελ. 82-94).
Από τότε πέρασαν, σχεδόν, δυο δεκαετίες χωρίς ν’ αλλάξει τίποτα. Απόλυτη απραξία!
Μέσα σ’αυτό, λοιπόν, το «επιστημονικό» κλίμα άνθησαν και οι «καθηγητές» βουλευτές και υπουργοί, οι οποίοι όντας στελέχη των κομμάτων τους και όντας παράγοντες της πολιτικής είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόζουν τη μεθοδολογία της, δηλαδή: Να ψεύδονται, να δολιχοδρομούν, να κάνουν το μαύρο άσπρο και να παραχαράσσουν και να καταπατούν κάθε ηθική αρχή, διαφθείροντες και διαφθειρόμενοι. Αυτή είναι η πολιτική και αυτό οφείλουν να κάνουν.
Συνεπώς, οι «λειτουργοί» αυτοί της παιδείας δίνουν το πρόστυχο πολιτικό παράδειγμα στη σπουδάζουσα νεολαία ότι στη ζωή και στην πολιτική επιτρέπονται τα πάντα.
Μπροστά στο κόμμα και το ατομικό συμφέρον όλα υποχωρούν και όλα ανασκολοπίζονται: Αξίες, εντιμότητα, γνώση, ηθικοί κανόνες.
Αυτοί, λοιπόν, οι «καθηγητές» πως θα τολμήσουν ν’ ανεβούν στην έδρα και με πιο ηθικό ανάστημα; Τι θα διδάξουν; Ποιος θα τους πίστευε αφού είναι παραχαράκτες των ηθικών αξιών και της συνταγματικής νομιμότητας;
ΠΗΓΗ
ΕΠΙ-ΣΚΕΨΕΙΣ:
21 Σεπ 2010
Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς»
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές...
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε... Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν.
Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο.
Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε... Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν.
Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο.
Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού
13 Σεπ 2010
Η Θεά Εστία
Η Θεά Εστία συμβολίζει το Νόμο του Ιερού Πυρός.
Στην Ελληνική παράδοση οι Εστίες ήταν δύο. Η πρώτη μορφή,
ήταν μητέρα του Κρόνου, είναι η πρωταρχική δύναμη της ουσίας της Ύλης – Γης,
που εκδηλώνεται ως θερμότης στην περιφέρεια των υλικών ατόμων και ως
συνισταμένη των δύο ιδιοτήτων της (ως διαστολικής φυγοκέντρου και ως συστολικής
κεντρομόλου).
Στην δεύτερη μορφή της, ως πρωτότοκη κόρη του Κρόνου και της
Ρέας, είναι ο φυσικός νόμος της θερμότητος, φανερός στην μορφή του καθολικού ή
στοιχειακού πυρός.
Ακολουθούν έπειτα οι μορφές του υλικού πυρός οι προερχόμενες
από το καθολικό πυρ.
Η «πυργοφόρος» λεγόμενη Εστία της παράδοσης και ο «Ζηνός πύργος και φυλακή» των Πυθαγορείων
είναι η δύναμη προστάτιδα της κατοικίας.
Αυτές οι μορφές της Εστίας της διαδέχεται εξελικτικά ο
φυσικός νόμος του οντογονικού πυρός, με πρώτη εκδήλωση του το ζωϊκό πυρ. Με
αυτή τη εκδήλωση αρχίζει η εκδήλωση της
ζωής στην Γη, ως πρωτοζωϊκά κύτταρα μικροσκοπικών εστιών αφανούς πυρός.
Η ζωϊκή θερμότης είναι έκφραση του αφανούς ζωϊκού πυρός του
οργανισμού, το οποίο είναι αισθητό μόνο ως θερμότης και ονομάζεται τότε ζωντανό
ή ενσώματο πυρ που είναι η δεύτερη μορφή του οντογονικού.
Μια εξελιγμένη μορφή του ανωτέρου οντογονικού πυρός είναι η
μορφή του ψυχικού πυρός. Με την δημιουργία των ψυχών δημιουργούνται μικρές
θαυμαστές αόρατες εστίες ενός πυρός ζώντος, δυναμικού και αθανάτου. Σε όλη την
ζωϊκή κλίμακα η έννοια του πυρός έχει την μορφή των καύσεων, που οφείλεται στα
ερυθροκύτταρα του αίματος. Κάθε ον, κάθε όργανο είναι μια εστία ζωντανού
ενσώματου πυρός, που πρέπει να καίει συνεχώς ομαλά και αρμονικά για να μπορεί
να ζει, να κινείται, να εξελίσσεται.
Στο υγιές γυναικείο σώμα συναντιέται η αναγκαία ειδική μορφή
του ζωντανού ενσώματου πυρός για την αναπαραγωγή του ανθρώπινου γένους. Αν
υπάρχει αρμονική συλλειτουργία του σώματος και της ψυχής της γυναίκας, θα
παρουσιαστεί μια ειδική μορφή ενσώματου πυρός που ονομάζεται μυστηριακή μορφή Εστίας
– Πυρός. Η εμφάνιση αυτή της μορφής βοηθούσε την γυναίκα να εναρμονίζεται με
τις ανώτερες πνευματικές επιδράσεις και επιρροές αλλά και η επικοινωνία της με
την θεότητα. Αυτές ήταν οι ιέρειες Εστιάδες στις οποίες πίστευαν ότι το
ενσώματο, το ψυχικό και το μυστηριακό πυρ, μεταβαλλόταν σε πνευματικό. Τότε η
μεταβολή αυτή το μετέφερε στην δικαιοδοσία του Θεού Ηφαίστου.
ΠΗΓΗ
Στην Ελληνική παράδοση οι Εστίες ήταν δύο. Η πρώτη μορφή,
ήταν μητέρα του Κρόνου, είναι η πρωταρχική δύναμη της ουσίας της Ύλης – Γης,
που εκδηλώνεται ως θερμότης στην περιφέρεια των υλικών ατόμων και ως
συνισταμένη των δύο ιδιοτήτων της (ως διαστολικής φυγοκέντρου και ως συστολικής
κεντρομόλου).
Στην δεύτερη μορφή της, ως πρωτότοκη κόρη του Κρόνου και της
Ρέας, είναι ο φυσικός νόμος της θερμότητος, φανερός στην μορφή του καθολικού ή
στοιχειακού πυρός.
Ακολουθούν έπειτα οι μορφές του υλικού πυρός οι προερχόμενες
από το καθολικό πυρ.
Η «πυργοφόρος» λεγόμενη Εστία της παράδοσης και ο «Ζηνός πύργος και φυλακή» των Πυθαγορείων
είναι η δύναμη προστάτιδα της κατοικίας.
Αυτές οι μορφές της Εστίας της διαδέχεται εξελικτικά ο
φυσικός νόμος του οντογονικού πυρός, με πρώτη εκδήλωση του το ζωϊκό πυρ. Με
αυτή τη εκδήλωση αρχίζει η εκδήλωση της
ζωής στην Γη, ως πρωτοζωϊκά κύτταρα μικροσκοπικών εστιών αφανούς πυρός.
Η ζωϊκή θερμότης είναι έκφραση του αφανούς ζωϊκού πυρός του
οργανισμού, το οποίο είναι αισθητό μόνο ως θερμότης και ονομάζεται τότε ζωντανό
ή ενσώματο πυρ που είναι η δεύτερη μορφή του οντογονικού.
Μια εξελιγμένη μορφή του ανωτέρου οντογονικού πυρός είναι η
μορφή του ψυχικού πυρός. Με την δημιουργία των ψυχών δημιουργούνται μικρές
θαυμαστές αόρατες εστίες ενός πυρός ζώντος, δυναμικού και αθανάτου. Σε όλη την
ζωϊκή κλίμακα η έννοια του πυρός έχει την μορφή των καύσεων, που οφείλεται στα
ερυθροκύτταρα του αίματος. Κάθε ον, κάθε όργανο είναι μια εστία ζωντανού
ενσώματου πυρός, που πρέπει να καίει συνεχώς ομαλά και αρμονικά για να μπορεί
να ζει, να κινείται, να εξελίσσεται.
Στο υγιές γυναικείο σώμα συναντιέται η αναγκαία ειδική μορφή
του ζωντανού ενσώματου πυρός για την αναπαραγωγή του ανθρώπινου γένους. Αν
υπάρχει αρμονική συλλειτουργία του σώματος και της ψυχής της γυναίκας, θα
παρουσιαστεί μια ειδική μορφή ενσώματου πυρός που ονομάζεται μυστηριακή μορφή Εστίας
– Πυρός. Η εμφάνιση αυτή της μορφής βοηθούσε την γυναίκα να εναρμονίζεται με
τις ανώτερες πνευματικές επιδράσεις και επιρροές αλλά και η επικοινωνία της με
την θεότητα. Αυτές ήταν οι ιέρειες Εστιάδες στις οποίες πίστευαν ότι το
ενσώματο, το ψυχικό και το μυστηριακό πυρ, μεταβαλλόταν σε πνευματικό. Τότε η
μεταβολή αυτή το μετέφερε στην δικαιοδοσία του Θεού Ηφαίστου.
ΠΗΓΗ
2 Σεπ 2010
Το χειρόγραφο της Προμηθέας: Τα διαχρονικά πάθη του Ελληνισμού
Πρόλογος
Καλησπέρα σας Ελληνίδες και Έλληνες, τέκνα αθανάτων θεών και αθανάτων ηρώων, κληρονόμοι του μεγαλύτερου παγκοσμίου πολιτισμού του απώτατου παρελθόντος από το οποίο ακέραιο λείψανο διασώζεται σήμερα το μεγαλειώδες δημιούργημα του, η Ελληνική γλώσσα μας, που χρειάστηκε πολλές χιλιάδες ετών να εξελιχθεί, και να τελειοποιηθεί, ποιοτικός ανάλογη φυσικά με τον Ελληνικό πολιτισμό, που αποτέλεσε, το εργαλείο, για την οικοδόμηση του και την λειτουργία του.
Έτσι δημιούργησε ο Θεός την Ελλάδα και ονόμασε «Γη του Φωτός», γιατί «έλ» σημαίνει Φως και «-λαδ» σημαίνει Πέτρα – έδαφος – Γη.
Και από την Γη του Φωτός, την Γη που πρώτη αντίκρισε το φως του Ήλιου γεννήθηκαν οι Έλληνες, οι φωτοδότες των αρετών και του Πολιτισμού. Και σκόρπησαν αυτοί, τον Πολιτισμό των εις όλη την Οικουμένη - καθώς και ετάχθη!
Η Γέννηση της Ελλάδας και της Ελληνικής Γλώσσας:
«Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας» Η. Τσατσόμηρος
Όπως σημειώνει η επιστήμη της Γεωλογίας και των άλλων συναφών κλάδων προ 140.000.000 ετών, όταν ολόκληρος ο πλανήτης σκεπαζόταν από νερά και χέρσα γη δεν εφαίνετο πουθενά, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνησισ ανύψωσε υπέρ την επιφάνεια της υδρόσφαιρας, προς τον Ήλιο, την λεγόμενη «Πελαγονική Οροσειρά», μια στενή ζώνη ξηράς που περιελάβανε την βορειότερη Μακεδονία, τον Όλυμπο, την ανατολική πλευρά της μετέπειτα Θεσσαλίας και την βόρειο Εύβοια…
Επί 115.000.000 χρόνια, αυτή η μοναδική νησίδα, η Ελλάδα μας εν μέρει, αντίκριζε ολομόναχη την πανθάλασσα που την περιτριγύριζε. Εις αυτήν την νησίδα για ογδόντα εκατομύρια (80.000.000) έτη πριν ακόμα αναδηθούν άλλες οροσειρές, άρχισε η διαδικασία των νέων μορφών της γενέσεως όντων.
Πριν 35.000.000 έτοι δηλαδή 105.000.000 έτοι μετά την άνοδο της Πελογονικής Οροσειράς στην επιφάνεια, αναδύονται ως άλλα νησιά οι ορεινοί όγκοι όπως η Πίνδος, οι Δειναρικές Άλπεις, τα Πυρηναία και τα Ιμαλάϊα…
Η λογική λοιπόν παρουσία του ανθρώπου, σε όποια εποχή και αν εμφανίστηκε αυτός ο Άνθρωπος στον πλανήτη, πρέπει να αναζητηθεί στον Όλυμπο.
Είναι δε αδύνατο ποτέ σε μία περιοχή που για λόγους ανερμήνευτους, αναδύεται η πρώτη χέρσος γη, ο άνθρωπος της προνομιούχου αυτής γης, να σχηματίζει γλώσσα αργότερα, από ότι οι άλλοι άνθρωποι που η ανάδυση της γης τους καθυστερούσε κατά πάρα πολλά εκατομμύρια έτη.
Χώρος και άνθρωπος εδώ, μεταξύ Ολύμπου και Πίνδου, εσχημάτισαν την Πανάρχαια Ελληνική Γλώσσα, η οποία και εδάνεισε, τις λέξεις του Πολιτισμού της, εις όλους τους άλλους λαούς. Αυτή δε η Ελληνική Γλώσσα περικλύει τις λύσεις στα οικουμενικά προβλήματα της ανθρωπότητας.
Πληθώρα ερευνών και μελετών, προσκομίζουν συντριπτικά στοιχεία με τα οποία αποδεικνύεται ότι ποτέ δεν υπήρξε Ινδοευρωπαϊκή μητέρα γλώσσα, αλλά αντιθέτως, η γονιμοποιός γλωσσική επίδραση η οποία εισήγαγε στις διάφορες γλώσσες, παγκοσμίως τα γνωστά λεκτικά στοιχεία, κοινά σήμερα σε αυτές, ασκήθηκε από την πανάρχαια Ελληνική γλώσσα.
Η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως ολοένα και περισσότερα και πειστικότερα τεκμήρια, που επιβεβαιώνουν, το τεράστιο ιστορικό βάθος, της ανθρώπινης παρουσίας στον Ελλαδικό χώρο.
Αυτά τα τεκμήρια αποδεικνύουν, πως οι πολιτισμικές ρίζες της Ελλάδος, χάνονται στα βάθη του απωτάτου παρελθόντος και ταυτόχρονα αχρηστεύουν αυθαίρετες θεωρίες και δόγματα, περί εμφανίσεως του ανθρώπου και του πολιτισμού στην Ανατολή ή στην Αφρική.
Η Ελληνική Γλώσσα υπήρξε και είναι η τελειότερη μέχρι σήμερα ανθρώπινη γλώσσα επί της Γης.
Οι Έλληνες διέθεταν όχι μόνο ένα αλλά είκοσι-συν αλφάβητα - το Χαλκιδικό (εκ’ του οποίου προέρχεται το Λατινικό), το Ιωνικό, το Κορινθιακό… κ.τ.λ.
Μια θεωρεία που εκτρέπεται της λογικής - το τερατογενές ψεύδος, περί φοινικικού αλφάβητου - δέχεται την σύνδεση της τελειότερης γραφής (της Ελληνικής) με τον πολιτισμό των Φοινίκων, οι οποίοι είχαν έναν χαμηλοτάτης στάθμης πολιτισμόν.
Η αρχαιολογική σκαπάνη αποδεικνύει ότι το Ιωνικό Αλφάβητο, ένα από τα είκοσι-συν Ελληνικά αλφάβητά μας - που ψευδώς θεωρείτε Φοινικικής προσελεύσεως - είναι τουλάχιστο 4.000 έτη παλαιότερον των Φοινίκων.
Υπάρχουν δηλαδή πολλά κείμενα, όπως υπάρχουν και πολλά αρχαιολογικά ευρήματα που βεβαιώνουν την ύπαρξη γραφής στην Ελλάδα για τουλάχιστον 7.000 χρόνια, δηλαδή χιλιάδες χρόνια πριν εμφανισθούν στην ιστορία οι Σημίτες/Φοίνικες.
Ποιο δε είναι το βάθος της Ελληνικής Γλώσσας ;
Με προτροπή της Ελληνίστριας Mary McDonald και με πρόεδρο τον καθηγητή T. Βrunner ξεκινά το 1972 στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (UCLA) το πρόγραμμα «θυσαυρός της Ελληνικής Γλώσσας» το περίφημο TLG [Thesaurus Linguae Grecae]. Μετά 13 χρόνια, το 2000 ο 5ος δίσκος κυκλοφόρησε (TLGe) που περιλαμβάνει περίπου 90.000.000 (εννηνήντα εκατομύρια) λεκτικούς τύπους, εν συγκρίση με τους λεκτικούς τύπους άλλων γλωσσών, Γαλλικής, Αγγλικής κ.τ.λ. που φθάνουν όχι περισσότεροι από 500.000 ή 600.000 και λιγότεροι.
{Σημ. mytF: Στο σημείο αυτό η Προμηθέα - ίσως άθελά της χωρίς να γνωρίζει – επαναλαμβάνει το λάθος αυτών που μετάφρασαν την φράση words of text του προγράμματος TLG σε λεκτικούς τύπους, ενώ το σωστό θα ήταν σε λέξεις κειμένου. Όπου λοιπόν στο TLGe αναφέρετε ότι περιλαμβάνει περίπου 90.000.000 words of text αυτό σημαίνει ότι ο δίσκος περιέχει συνολικά 90.000.000 λέξεις κειμένου πολλές εκ’ των οποίων και όμοιες μεταξύ τους και όχι βέβαια 90.000.000 διαφορετικούς λεκτικούς τύπους πράγμα το οποίο είναι τόσο μια τερατολογία όσο και αδύνατο. Άλλωστε ουκ’ το ευ εν τω πολλώ της Ελληνικής Γλώσσας. Η Προμηθέα βέβαια συνεχίζει:}
Τα 90.000.000 ελληνικοί λεκτικοί τύποι { Σημ. mytF: ενώ το σωστό θα ήταν να πει words of text δηλαδή λέξεις κειμένου} ελήφθησαν από 11.000 έργα τριών χιλιάδων συγγραφέων, από τον 8ο αι.π.Χ έως τον 15ο αι.μ.Χ. Μόνον 2.000 από τους 3.500 συγγραφείς είναι καθαρά Έλληνες και από τα 11.000 έργα μόνον 3.500 έργα ολόκληρα ή γραμμές είναι συγγράματα των αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας. Αυτά δε τα 3.500 έργα ολόκληρα η γραμμές αποτελούν το ένα εκατομυριοστό των επισήμων Αρχαίων Ελληνικών συγγραμάτων που επίζησαν, (που μας απόμειναν) μετά τους εμπρησμούς όλων των βιβλιοθηκών της Ελληνικής επικράτειας, κατά τα Βυζαντινά χρόνια από το μένος των χριστιανών.
Οι εμπρησμοί αυτοί κατέστρεψαν και αφάνισαν τα θαυματουργά επιτεύγματα του μεγαλύτερου λαμπρότερου Παγκόσμιου Πολιτισμού των Ελλήνων Προγόνων μας. Έτσι κατεστράφη η Ελληνική Γραμματεία.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Καλησπέρα σας Ελληνίδες και Έλληνες, τέκνα αθανάτων θεών και αθανάτων ηρώων, κληρονόμοι του μεγαλύτερου παγκοσμίου πολιτισμού του απώτατου παρελθόντος από το οποίο ακέραιο λείψανο διασώζεται σήμερα το μεγαλειώδες δημιούργημα του, η Ελληνική γλώσσα μας, που χρειάστηκε πολλές χιλιάδες ετών να εξελιχθεί, και να τελειοποιηθεί, ποιοτικός ανάλογη φυσικά με τον Ελληνικό πολιτισμό, που αποτέλεσε, το εργαλείο, για την οικοδόμηση του και την λειτουργία του.
Έτσι δημιούργησε ο Θεός την Ελλάδα και ονόμασε «Γη του Φωτός», γιατί «έλ» σημαίνει Φως και «-λαδ» σημαίνει Πέτρα – έδαφος – Γη.
Και από την Γη του Φωτός, την Γη που πρώτη αντίκρισε το φως του Ήλιου γεννήθηκαν οι Έλληνες, οι φωτοδότες των αρετών και του Πολιτισμού. Και σκόρπησαν αυτοί, τον Πολιτισμό των εις όλη την Οικουμένη - καθώς και ετάχθη!
Η Γέννηση της Ελλάδας και της Ελληνικής Γλώσσας:
«Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας» Η. Τσατσόμηρος
Όπως σημειώνει η επιστήμη της Γεωλογίας και των άλλων συναφών κλάδων προ 140.000.000 ετών, όταν ολόκληρος ο πλανήτης σκεπαζόταν από νερά και χέρσα γη δεν εφαίνετο πουθενά, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνησισ ανύψωσε υπέρ την επιφάνεια της υδρόσφαιρας, προς τον Ήλιο, την λεγόμενη «Πελαγονική Οροσειρά», μια στενή ζώνη ξηράς που περιελάβανε την βορειότερη Μακεδονία, τον Όλυμπο, την ανατολική πλευρά της μετέπειτα Θεσσαλίας και την βόρειο Εύβοια…
Επί 115.000.000 χρόνια, αυτή η μοναδική νησίδα, η Ελλάδα μας εν μέρει, αντίκριζε ολομόναχη την πανθάλασσα που την περιτριγύριζε. Εις αυτήν την νησίδα για ογδόντα εκατομύρια (80.000.000) έτη πριν ακόμα αναδηθούν άλλες οροσειρές, άρχισε η διαδικασία των νέων μορφών της γενέσεως όντων.
Πριν 35.000.000 έτοι δηλαδή 105.000.000 έτοι μετά την άνοδο της Πελογονικής Οροσειράς στην επιφάνεια, αναδύονται ως άλλα νησιά οι ορεινοί όγκοι όπως η Πίνδος, οι Δειναρικές Άλπεις, τα Πυρηναία και τα Ιμαλάϊα…
Η λογική λοιπόν παρουσία του ανθρώπου, σε όποια εποχή και αν εμφανίστηκε αυτός ο Άνθρωπος στον πλανήτη, πρέπει να αναζητηθεί στον Όλυμπο.
Είναι δε αδύνατο ποτέ σε μία περιοχή που για λόγους ανερμήνευτους, αναδύεται η πρώτη χέρσος γη, ο άνθρωπος της προνομιούχου αυτής γης, να σχηματίζει γλώσσα αργότερα, από ότι οι άλλοι άνθρωποι που η ανάδυση της γης τους καθυστερούσε κατά πάρα πολλά εκατομμύρια έτη.
Χώρος και άνθρωπος εδώ, μεταξύ Ολύμπου και Πίνδου, εσχημάτισαν την Πανάρχαια Ελληνική Γλώσσα, η οποία και εδάνεισε, τις λέξεις του Πολιτισμού της, εις όλους τους άλλους λαούς. Αυτή δε η Ελληνική Γλώσσα περικλύει τις λύσεις στα οικουμενικά προβλήματα της ανθρωπότητας.
Πληθώρα ερευνών και μελετών, προσκομίζουν συντριπτικά στοιχεία με τα οποία αποδεικνύεται ότι ποτέ δεν υπήρξε Ινδοευρωπαϊκή μητέρα γλώσσα, αλλά αντιθέτως, η γονιμοποιός γλωσσική επίδραση η οποία εισήγαγε στις διάφορες γλώσσες, παγκοσμίως τα γνωστά λεκτικά στοιχεία, κοινά σήμερα σε αυτές, ασκήθηκε από την πανάρχαια Ελληνική γλώσσα.
Η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως ολοένα και περισσότερα και πειστικότερα τεκμήρια, που επιβεβαιώνουν, το τεράστιο ιστορικό βάθος, της ανθρώπινης παρουσίας στον Ελλαδικό χώρο.
Αυτά τα τεκμήρια αποδεικνύουν, πως οι πολιτισμικές ρίζες της Ελλάδος, χάνονται στα βάθη του απωτάτου παρελθόντος και ταυτόχρονα αχρηστεύουν αυθαίρετες θεωρίες και δόγματα, περί εμφανίσεως του ανθρώπου και του πολιτισμού στην Ανατολή ή στην Αφρική.
Η Ελληνική Γλώσσα υπήρξε και είναι η τελειότερη μέχρι σήμερα ανθρώπινη γλώσσα επί της Γης.
Οι Έλληνες διέθεταν όχι μόνο ένα αλλά είκοσι-συν αλφάβητα - το Χαλκιδικό (εκ’ του οποίου προέρχεται το Λατινικό), το Ιωνικό, το Κορινθιακό… κ.τ.λ.
Μια θεωρεία που εκτρέπεται της λογικής - το τερατογενές ψεύδος, περί φοινικικού αλφάβητου - δέχεται την σύνδεση της τελειότερης γραφής (της Ελληνικής) με τον πολιτισμό των Φοινίκων, οι οποίοι είχαν έναν χαμηλοτάτης στάθμης πολιτισμόν.
Η αρχαιολογική σκαπάνη αποδεικνύει ότι το Ιωνικό Αλφάβητο, ένα από τα είκοσι-συν Ελληνικά αλφάβητά μας - που ψευδώς θεωρείτε Φοινικικής προσελεύσεως - είναι τουλάχιστο 4.000 έτη παλαιότερον των Φοινίκων.
Υπάρχουν δηλαδή πολλά κείμενα, όπως υπάρχουν και πολλά αρχαιολογικά ευρήματα που βεβαιώνουν την ύπαρξη γραφής στην Ελλάδα για τουλάχιστον 7.000 χρόνια, δηλαδή χιλιάδες χρόνια πριν εμφανισθούν στην ιστορία οι Σημίτες/Φοίνικες.
Ποιο δε είναι το βάθος της Ελληνικής Γλώσσας ;
Με προτροπή της Ελληνίστριας Mary McDonald και με πρόεδρο τον καθηγητή T. Βrunner ξεκινά το 1972 στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (UCLA) το πρόγραμμα «θυσαυρός της Ελληνικής Γλώσσας» το περίφημο TLG [Thesaurus Linguae Grecae]. Μετά 13 χρόνια, το 2000 ο 5ος δίσκος κυκλοφόρησε (TLGe) που περιλαμβάνει περίπου 90.000.000 (εννηνήντα εκατομύρια) λεκτικούς τύπους, εν συγκρίση με τους λεκτικούς τύπους άλλων γλωσσών, Γαλλικής, Αγγλικής κ.τ.λ. που φθάνουν όχι περισσότεροι από 500.000 ή 600.000 και λιγότεροι.
{Σημ. mytF: Στο σημείο αυτό η Προμηθέα - ίσως άθελά της χωρίς να γνωρίζει – επαναλαμβάνει το λάθος αυτών που μετάφρασαν την φράση words of text του προγράμματος TLG σε λεκτικούς τύπους, ενώ το σωστό θα ήταν σε λέξεις κειμένου. Όπου λοιπόν στο TLGe αναφέρετε ότι περιλαμβάνει περίπου 90.000.000 words of text αυτό σημαίνει ότι ο δίσκος περιέχει συνολικά 90.000.000 λέξεις κειμένου πολλές εκ’ των οποίων και όμοιες μεταξύ τους και όχι βέβαια 90.000.000 διαφορετικούς λεκτικούς τύπους πράγμα το οποίο είναι τόσο μια τερατολογία όσο και αδύνατο. Άλλωστε ουκ’ το ευ εν τω πολλώ της Ελληνικής Γλώσσας. Η Προμηθέα βέβαια συνεχίζει:}
Τα 90.000.000 ελληνικοί λεκτικοί τύποι { Σημ. mytF: ενώ το σωστό θα ήταν να πει words of text δηλαδή λέξεις κειμένου} ελήφθησαν από 11.000 έργα τριών χιλιάδων συγγραφέων, από τον 8ο αι.π.Χ έως τον 15ο αι.μ.Χ. Μόνον 2.000 από τους 3.500 συγγραφείς είναι καθαρά Έλληνες και από τα 11.000 έργα μόνον 3.500 έργα ολόκληρα ή γραμμές είναι συγγράματα των αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας. Αυτά δε τα 3.500 έργα ολόκληρα η γραμμές αποτελούν το ένα εκατομυριοστό των επισήμων Αρχαίων Ελληνικών συγγραμάτων που επίζησαν, (που μας απόμειναν) μετά τους εμπρησμούς όλων των βιβλιοθηκών της Ελληνικής επικράτειας, κατά τα Βυζαντινά χρόνια από το μένος των χριστιανών.
Οι εμπρησμοί αυτοί κατέστρεψαν και αφάνισαν τα θαυματουργά επιτεύγματα του μεγαλύτερου λαμπρότερου Παγκόσμιου Πολιτισμού των Ελλήνων Προγόνων μας. Έτσι κατεστράφη η Ελληνική Γραμματεία.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
