Το δημόσιο χρέος στο Ελληνικό Κράτος από το 1824

Α. 1824-1897

Την περίοδο αυτή η Ελλάδα πήρε 10 εξωτερικά δάνεια, συνολικά 770 εκ. γαλ. φράγκα (στο εξής γ.φ.). Κατά μέσο όρο η τιμή έκδοσης κυμάνθηκε στο 72,54%, δηλαδή χρεώθηκε 770 εκ. γ.φ. αλλά “στο χέρι” πήρε 464,1 εκ. γ.φ., τα υπόλοιπα ήταν τιμή έκδοσης και διάφορα άλλα έξοδα-κρατήσεις, ή πιο απλά ήταν το... κοινωνικό έργο των τραπεζών.

1 Αναλυτικότερα:

• Δύο δάνεια από την Αγγλία κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το 1824 και το 1825, συνολικά 2,8 εκ. λίρες στερλίνες (στο εξής λ.σ.) ή 70.261.000 γ.φ.2 • Ένα, 60 εκ. γ.φ. με την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, το 1832.

• Δύο επί Κουμουνδούρου, το 1879 και το 1890, συνολικά 180 εκ. γ.φ.

•Πέντε επί Χ. Τρικούπη το 1882-1885 και το 1886-1881, συνολικά 450 εκ. γ.φ. και τέλος

•Ενα επί Σωτηρόπουλου-Ράλλη το 1893, 9.739.000 εκ. γ.φ.



Αι. Τα δάνεια της ανεξαρτησίας

- Κατά κοινή ομολογία υποκίνησαν τους δύο εμφύλιους το 1824. Οπως έλεγε ο Γκούρας, “χρυσού λαλούντος άπας άπρακτος λόγος”. 3 Επι πλέον ήταν προφανές ότι θα επικρατούσε εκείνο το κόμμα που θα έπαιρνε το δάνειο, καθʼόσον, “νόμος και ισχύς αι λίραι του δανείου”.

- Με την εξαγορά βουλευτών και στρατιωτικών διέφθειραν τον κοινοβουλευτισμό και τη διοίκηση. Οπως γράφει ο Παπατσώνης, “δια το μέσον του δανείου τούτου, εδιώρισαν εις όλας τας επαρχίας οπαδούς των υπαλλήλους”4.

Η πελατειακή διαχείριση των δανείων είχε στρέψει την αιχμή του δόρατος προς τη δύναμη της εποχής, τις οπλικές δυνάμεις, με τις μαζικές βαθμοδοσίες, το οικονομικό κόστος των οποίων κάλυπταν τα δάνεια. Οπως επισημάνθηκε “κατάντησε το έθνος να έχει υπέρ των 12.000 αξιωματικούς”, σε σύνολο οπλικών δυνάμεων 20.000 ανδρών5 .

Οι περισσότεροι καπετάνιοι εμφάνιζαν περισσότερους άνδρες για να επωφελούνται τους επιπλέον μισθούς. Έτσι ο Γκούμας έπαιρνε μισθούς για 12.000 άνδρες ενώ είχε μόνο 3.0006. Αυτήν την ευρεμισθία ο λαός την τιτλοποίησε με το σκωπτικό, “ο καπετάν ένας”, δηλαδή έπαιρνε πολλούς μισθούς για τους άνδρες του, ενώ είχε μόνον ένα, τον εαυτόν του. 7 Δεν είχαν απομείνει ούτε 20.000 λίρες για να σωθεί το Μεσολόγγι, όπως λέει ο Παπαρηγόπουλος. 8 Το “ταμείον κενόν”, όπως ενημέρωνε τη Βουλή η Επιτροπή Ταμείου. 9 Η κυβέρνηση έκτοτε επωνομάσθη ψωροκώσταινα” 10 .

Το 1825 η κυβέρνηση θα κηρύξει την πρώτη πτώχευση. Τον Απρίλιο του 1926, αναλαμβάνοντας η κυβέρνηση Α. Ζαΐμη, στο ταμείο υπήρχαν μόνο 16 γρόσια, ουτε μία λίρα! Καθαρή δανειακή πρόσοδος από μεν το πρώτο δάνειο των 800.000 λιρών, 36%.

Από το δεύτερο των 2 εκ. λιρών το 10,5%.

Α2 Οθωνική περίοδος

Το δάνειο των 60 εκ. γ.φ. του Όθωνα εγγυήθηκαν οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις (στο εξής Μ.Δ.) κάθε μία το ένα τρίτο.

Η τρίτη δόση των 20 εκ. γ.φ. ουδέποτε καταβλήθηκε στην Ελλάδα.

Κατακρατήθηκε από τη δανειοδότρια τράπεζα για την εξυπηρέτηση του δανειου. Από τις υπόλοιπες δύο δόσεις, 40 εκ. γ.φ., το 56,8% κατακρατήθηκε στο εξωτερικό, το υπόλοιπο σπαταλήθηκε από την αντιβασιλεία και σε έξοδα του Βαυαρικού στρατού.11

Τέλος, το 1835, στο δημόσιο ταμείο υπήρχαν 1,8 εκ. δρχ. και απʼ αυτά έπρεπε να καλυφθούν τα ελλείμματα 1833-35 και η εξυπηρέτηση του δανείου, που ήταν 2,7 εκατ. δρχ.

Τελικά η καθαρή πρόσοδος, από το δάνειο, για την Ελλάδα ήταν 14,2%. Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο, ενώ από το 1843 είχαμε τη δεύτερη χρεοκοπία.

Α3. Τρικουπική περίοδος

Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Α. Συγγρός. Ηταν ο άνθρωπος που εξασφάλιζε στο Ελληνικό Δημόσιο δανειοδότες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος. Ήταν ο άνθρωπος που από τη δανειακή πρόσοδο εκτελούσε δημόσια έργα (Ισθμός Κορίνθου, σιδηρόδρομοι Λαυρίου, Θεσσαλίας κλπ.). Ηταν ο υπερεργολάβος με ό,τι αυτό σημαίνει.

Από την άλλη πλευρά ο Χ. Τρικούπης θα αναδυθεί σε πρωταθλητή του εξωτερικού δανεισμού. Την περίοδο του ελληνικού βασιλείου 1832-1893 στον Τρικούπη χρεώνεται το 58,4% του εξωτερικού δανεισμού, με 450 εκ. γ.φ. Παρʼόλα αυτά το 1893 θα έχουμε την τρίτη χρεοκοπία.

Τον αιώνα αυτόν μέχρι το 1897, ο συνολικός δανεισμός έφθασε στα 770 εκ. γ.φ., από τα οποία “στο χέρι πήρε” 389 εκ. γ.φ. ή το 50,5%. Μέχρι το 1993 είχε αποσβέσει 472 εκ., δηλαδή το 120% των όσων δανειακά εισέπραξε και πάλι χρωστούσε 631,4 εκ., δηλαδή το 82% των όσων είχε δανεισθεί. Την ίδια χρονιά τα ετήσια έσοδα του ελληνικού κράτους ήταν 64 εκ. φ. δηλαδή μόλις το 10% του εξωτερικού δημόσιου χρέους.

Το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον  Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο και ταυτόχρονα θα της παραχωρηθεί δάνειο 150 εκ. φ.

Απʼ αυτό το 62% καταβλήθηκε ως αποζημίωση της Οθ. Αυτοκρατορίας (παραχώρηση Θεσσαλίας, πόλεμος 1897), 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης.

Β. 1900-1945

Β1. 1902-1914

Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και την υποχώρηση του κρατικού.12 Την ίδια αυτή εποχή η Αθήνα αντιμετωπίζει τον Μακεδονικό αγώνα και από το 1912 τους Βαλκανικούς.

Μέχρι το 1909 συνεχίζεται η ανεπάρκεια διαχείρισης των δημοσιονομικών. 13 Οι αθηναϊκές συντεχνίες με ψήφισμα τους τον Δεκέμβριο του 1908 διεκήρυτταν ότι δεν δέχονται πια νέους φόρους “προς συντήρηση εν τη αρχή του εκάστοτε κόμματος”14 , ενώ η εισαγγελία Θεσ/κης θα επέμβει για διασπάθιση του δημοσιου χρήματος κατά την εγκατάσταση των προσφύγων στη Μακεδονία15 .

Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκ. φ. Τα δύο πρώτα (76 εκ. φ.) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκ. φ. το 1914. Η δανειακή πρόσοδος χρησιμοποιήθηκε

- Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων.

- Υπέρ της διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων και

- Στην ενσωμάτωση των νέων περιοχών που προέκυψαν μετά τους Βαλκανικούς.

Με απλά λόγια τα νέα δάνεια ξεπλήρωναν τα παλιά.

Β2. 1915-1923

Η Ελλάδα του διχασμού εν μέσω του Αʼ ΠΠ. Στη συνέχεια θα βιώσει τη Μικρασιατική καταστροφή και να βρεθεί με τους πρόσφυγες απʼ αυτήν.

Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.). Είναι περίοδος έξαρσης του εσωτερικού δανεισμού και σχεδόν έλλειψης εξωτερικού.

Στον εξωτερικό δανεισμό υπάρχουν δύο μυστικά γερμανικά δάνεια, από 40 εκ. μάρκα έκαστο προς την κυβέρνηση Σκουλούδη το 1915 και 1916. Τα δάνεια κρατήθηκαν εντελώς μυστικά, ακόμα και από τη Βουλή και ουδαμού αναγραφόμενα. Η μυστικότητα αυτή θα αποτελέσει θέμα της ποινικής δικαιοσύνης το 1918. Στο ειδικό δικαστήριο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκλειφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας.

Τέλος υπήρξε ένα μικρό δάνειο καναδικό 8 εκ. δολ. Επίσης και ένα για την εξαγορά, από τη Γαλλία, της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσ/κης-Κων/λης, την οποία είχε καταλάβει ο ελληνικός στρατός το 1913.

Β3. Μεσοπόλεμος 1924-1932

Με τη Μικρασιατική καταστροφή ο ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση. Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτισμός θα βρεθεί σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και με αποκορύφωμα το παγκαλικό “Θόδωρος κερνά και Θόδωρος πίνει”. 16

Ο Βενιζέλος θα επιστρέψει και θα κερδίσει τις εκλογές του 1928, με 223 έδρες από τις 250. Εχει επιστρέψει συμβιβαστικός για να γεφυρώσει το χάσμα του διχασμού και είχε στόχο τον αστικό εκσυγχρονισμό. Η τετραετία του θα είναι περίοδος κοινοβουλευτικής ομαλότητας.

Τα επιτακτικότερα προβλήματα είναι το προσφυγικό και η σταθεροποίηση της δραχμής που η αξίας της είχε πέσει στο δέκατο πέμπτο της προπολεμικής. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη. Σε σχέση με την προπολεμική έχει αυξηθεί κατά 37 φορές.

Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια.17

Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκ. φρ. ή 14,9 δισ. δρχ. 18 Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία.

Τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού, τη σταθεροποίηση της δραχμής και παραγωγικά.

Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων.

Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρ. φρ. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ. δηλαδή 183 περισσότερα απʼ όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούμε 2 δισ. χρ. ερ.

Το 1932 είχαμε την τέταρτη πτώχευση.

Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός ενώ θα παγώσει, λόγω παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση τωνπαλαιών.

Γ. 1946-1966 Ανασυγκρότηση και ανάπτυξη

Πρώτο μέλημα της χώρας η ανασυγκρότηση της από την κατοχική καταστροφή που είχε φθάσει 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946.

Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ο εμφύλιος και το τρίτο οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι μεγαλύτερες στη Δυτ. Ευρώπη 19 και που έφθαναν στο 27,5% των συνολικών εξόδων.

Τα προβλήματα μέχρι το 1952-53 θα τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις. Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση.

Το δημ. χρέος (στο εξής Δ.Χ.) συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό ΔΧ το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός.

Την περίοδο 1962-67 οι ελληνικές κυβερνήσεις θα διακανονίσουν το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ., το οποίο μαζί με τους τόκους ανερχόταν στα 6,41 δισ. δρχ.

Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει μόνο τρια εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκ. δολ. Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα 28 εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκ. δολ.

Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από τη Δυτ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς.

Για την εξυπηρέτηση του μετακατοχικού εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει!

Δ. Δικτατορία, 1967-1974

Περίοδος υπέρογκου εσωτερικού δανεισμού, ο οποίος και τετραπλασιάσθηκε. Αντίθετα ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει μικρή αύξηση.

Συνολικά 19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δ.Χ. εξ αυτών το 92,2% ήταν σε δολ., ενώ η αγγλική λίρα απουσίαζε.

Την περίοδο αυτή εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα.

Πρόκειται για δάνεια εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό, υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο προς εκτέλεση δημοσιων εργων, με ανάδοχους τις εν λόγω εταιρείες. Συνολικά συνομολογήθηκαν 59 τέτοια δάνεια. Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ο δανειολήπτης, έτσι δεν θεωρείται εξωτερικός δανεισμός. Στο νέο Δ.Χ. ο δανεισμός σε συνάλλαγμα αντιπροσώπευε το 23,6%.

Ε. Μεταπολίτευση 1975-1981

Το προπολεμικό εξωτερικό Δ.Χ., λόγω του διακανονισμού 1962-67 βαίνει συνεχώς μειούμενο. Από το 4% του συνολικού Δ.Χ. το 1974 θα πέσει το 1981 στο 0,6%.

Ο μεταπολεμικός εξωτερικός, κατά μέσο όρο, στο 3,9% των τακτικών εσόδων.

Συνολικά έχουμε 24 εξωτερικά δάνεια. Τρια από την γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα απο διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες. Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.

Η επιδείνωση του Δ.Χ. προέρχεται από την αύξηση του εσωτερικού δανεισμού.

Στ. 1981-1989

Μετά το 1974 ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά.

Μεταξύ 1978-87 οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση -ΔΕΚΟ από 300.000 θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις θα φθάσουν τις 640.000.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%. Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό.

Το 1985 η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν Δ.Χ. Το Δ.Χ. είχε αρχίσει να προσδιορίζει την ύπαρξη της οικονομίας και όχι την ανάπτυξή της.

Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου. Μεταξύ το 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διετέθει για την εξυπηρέτηση των δανείων.

Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής. Ένα, το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981 και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών.

Προφανώς μετά το 1824 ο εξωτερικός δανεισμός είχε γίνει έσοδο τακτικό και έξοδο υπέρβαρο.

Ζ. 1974-2008

α. εξωτερικό Δ.Χ

1990 2.452,4 δισ. δρχ.

1993 5.236,8 δισ. δρχ.

2004 2.503 εκ. ευρώ

2008 1.632 εκ. ευρώ

β. Δ.Σ. ποσοστό του ΑΕΠ

1974 22,5% του ΑΕΠ

1981 31,2% του ΑΕΠ

1987 56,1% του ΑΕΠ

1990 80,7% του ΑΕΠ

1993 111,6% του ΑΕΠ

2004 108,5% του ΑΕΠ

2008 97,16% του ΑΕΠ

Πηγές Απολογισμοί ελληνικού κράτους

Στατιστικά Δελτία Τράπεζας της Ελλάδος

1. Την ίδια εποχή η Αγγλία είχε δανείσει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής 18,5 εκ. λίρες στερλίνες (λ.σ.), αλλά οι δανειολήπτες “πήραν στο χέρι” 11 εκ., δηλαδή το 60% των όσων χρεώθηκαν.

2. Την εποχή εκείνη 1 λ.σ.=25,01 γ.φ.

3. Καν. Δεληγιάννης, Απομνημονεύματα, Τ2, σ. 210

4. Π. Παπατσώνης, Απομνημονεύματα, σ. 79

5. Αμβρ. Φραντζής, Επιτομή της Ιστορίας..., Τ2, σ. 295 σημ. 1

Αρχεία Ελληνικής Επανάστασης, Τ4, σελ. 456 Prokes Osten, Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, Τ1, σελ. 439

6. Κ. Παπαρρηγόπουλος, σ. 167

Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματ, σ. 181

7. Μιχ. Οικονόμου, Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, Τ2, σ. 25 Σπηλιάδης, Απομνημονεύματα, Τ2, σ. 260 σημ. 1

8. Κ. Παπαρρηγόπουλος, σ. 171

9. Φωτάκος, Απομνημονεύματα, Τ2, σ. 293

Αρχεία Ελληνικής Επανάστασης, Τ4, σ. 244

Θ. Ρηγόπουλος, Απομνημονεύματα, σ. 41

Ι. Ορλάνδος, Ο Ορλάνδος απολογούμενος ενώπιον του κοινού, σ. 46

10. Θ. Ρηγόπουλος, ο.π., σ. 41

11. Γ. Κολοκοτρώνης, Απομνημονεύματα, χειρόγραφο Β., σ. 74

Θ. Ρηγόπουλος, σ. 168, Γ. Κρέμος, Νεοτάτη Γενική Ιστορία, σ. 1020-1021

Ανασ. Γούδας, Βίοι Παράλληλοι, Τ7, σ. 56

Ν. Βλάχος, Ιστορία της Ελλάδος, σ. 27-28

Α. Σκανδάμης, Η. Τριαντακονταετία της βασιλείας του Όθωνα, σ. 520

Σ. Μαρκεζίνης, Πολιτική Ιστορία της Νεοτέρας Ελλάδος, Τ2, σ. 42

12. Σπ. Κορώδης, Η εργατική πολιτική των ετών 1909-1918, σ. 14

Ξ. Ζολώτας, Η Ελλάδα στο στάδιο της εκβιομηχανήσεως, σ. 108

13. Λ. Κορομηλάς, Εισηγήσεις επί του προϋπολογισμού του 1912, Δελτίο Υπ. Οικονομικών 1912, σ. 283. 284.

Αθ. Ευταξίας, Ενώπιον του Οικονομικού Αδιεξόδου, σ. 51 Εφημ. Συζητήσεων Βουλής 12.12.1911, σ. 1363, 1364

14. Αρ. Θεοδωρίδης, Η Επανάστασις και το έργο αυτής σ. 132, 135, 137

Κ. Οικονόμου, Σκέψεις επί της καταστάσεως, σ. 7,48

Ν. Ζορμπάς, Απομνημονεύματα, σ. 17, 124-125

Θ. Πάγκαλος, Απομνημονεύματα, Τ1, σ. 92-93

Σ. Μελάς, Η Επανάστασις του 1909, σ. 201

Α. Ανδρεάδης, Έργα, Τ2, σ. 545

15. Αθ. Ευταξίας, Το οικονομικόν πρόβλημα και το εθνικόν μας μέλλον, σ. 46

Πρακτικά Β Βουλής 17.12.1914

16. Ι. Μεταξάς, Ημερολόγιο, Τ5, σ. 461 σημ. 1

Ν. Καστρινός, Αλ. Παπαναστασίου, σ. 153

17. Ηλιαδάκης, Δανεική Κοινωνικοποίηση (διδακτορικό), σ. 311

18. Ηλιαδάκης, ο.π., σ. 313-314

19. Νέα Οικονομία, Τ6, 1950

Γ. Καρτάλης, Εισηγητική έκθεση επί του προϋπολογισμού 1950-51, σ. 19-20

Χρ. Ευελπίδης, Εισηγητική 1952-53, σ. 4, 43

Σ. Λιναρδάτος, Από τον Εμφύλιο στην Χούντα, Τ2, σ. 57.

Τάσος Μ. Ηλιαδάκης είναι μαθηματικός, πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας, καθηγητής Σχολής Εθνικής Ασφάλειας

Δημοσιεύθηκε στην εφημερία ΠΑΤΡΙΣ, 3/11/2009

ΠΗΓΗ

Θα είναι η Ελλάδα το τέλος της ΕΕ;

Πριν από είκοσι χρόνια, άρτι ενοποιηθείσα η Γερμανία, στην πρώτη πράξη «στρατηγικής ενηλικίωσής» της, «αποτέλειωσε» την πολυεθνική, ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία, επιβάλλοντας στους εταίρους της την αναγνώριση των Δημοκρατιών. Το αποτέλεσμα ήταν, πρώτον, μια αλυσίδα πολέμων που κατέστρεψαν τη Βαλκανική χωρίς να λύσουν κανένα της πρόβλημα, δεύτερον, ο θάνατος, εν τη γενέσει της, της κοινής εξωτερικής – αμυντικής πολιτικής της Ευρώπης και, τρίτον, η πανηγυρική επιστροφή των ΗΠΑ σε ρόλο απολύτου κυρίαρχου στη Νοτιανατολική Ευρώπη.

Όλα αυτά όμως θα μοιάζουν με απλό πταίσμα, συγκρινόμενα με όσα μπορεί να συμβούν τώρα, ως αποτέλεσμα του δογματικού και ακραία εγωιστικού και κοντόφθαλμου τρόπου με τον οποίο το Βερολίνο υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, διατεθειμένο, κατά τα φαινόμενα, να ρίξει έναν ή περισσότερους εταίρους του, και μάλιστα του «σκληρού πυρήνα» της Ευρωζώνης, στον «Καιάδα» μιας οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Τώρα, με την «ελληνική», αύριο με την «ισπανική», «πορτογαλική» ή κάποια άλλη κρίση, το διακύβευμα δεν είναι απλώς η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική και η μοίρα των Βαλκανίων, αλλά η ίδια η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης που κινδυνεύει να πεθάνει μαζί με το κοινό νόμισμά της, όπως ήδη σημειώνουν οι πιο οξυδερκείς πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές στην Ευρώπη, και διεθνώς. Αν το 1990-1991, η γερμανική πολιτική εδραίωσε το… ρόλο των ΗΠΑ στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, η σημερινή γερμανική πολιτική οδηγεί στη σταθεροποίηση για δεκαετίες του κλονιζόμενου σήμερα ηγεμονικού τους ρόλου στα ευρωπαϊκά, αν όχι παγκόσμια πράγματα.

Ιστορικά σφάλματα

Τέτοια κολοσσιαία ιστορικά σφάλματα δεν είναι πρωτόγνωρα στη γερμανική ιστορία: σήμερα το Βερολίνο υπερεκτιμά την οικονομική του δύναμη, όπως υπερτίμησε τη στρατιωτική του στις δεκαετίες του 1910 και 1930, συμβάλλοντας στην καταστροφή της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας με τους δύο παγκοσμίους πολέμους.

Το Βερολίνο είναι το κυρίως ωφελημένο από την καθιέρωση του κοινού νομίσματος και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ, αρνείται όμως τώρα να «βάλει το χέρι στην τσέπη», για να στηρίξει τους πιο αδύναμους. Δεν υπερασπίζεται την Ευρώπη ούτε εξωτερικά, απέναντι στις επιθέσεις των κυριαρχούμενων από τους Αγγλοαμερικανούς διεθνών τραπεζών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, που ονομάζονται ευσχήμως «αγορές». Δεν την υπερασπίζεται ούτε εσωτερικά όχι μόνο αρνούμενη να συμπαρασταθεί, αλλά και λοιδορώντας έναν υποτιθέμενο εταίρο της, την Ελλάδα, τη στιγμή που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.

Οι κανόνες του Μάαστριχτ

Η Γερμανία έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι ενεργώντας έτσι υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, που απαγορεύουν κάθε αλληλεγγύη  και αλληλοβοήθεια μεταξύ των μελών της ΕΕ και επιβάλλουν, εις τον αιώνα τον άπαντα, μια νομισματική πολιτική που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Οι κανόνες αυτοί ανταποκρίνονται στα γερμανικά συμφέροντα, όπως τα αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχοι τουλάχιστον κύκλοι του Βερολίνου, και, κυρίως ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των τραπεζών και εν γένει κατόχων χρηματιστικού κεφαλαίου. Τα δικά τους κέρδη εγγυάται το Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με το οικοδόμημα πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, που απαγορεύουν άμεσα και έμμεσα στους Ευρωπαίους να ασκήσουν πληθωριστική, κεϋνσιανή, αντικυκλική πολιτική όταν χρειάζεται, αλλά και να αμυνθούν απέναντι στον εξωτερικό οικονομικό ανταγωνισμό, από τις ΗΠΑ ή την Κίνα.

Υποστηρίζοντας όμως ορθώς ότι τη σημερινή πολιτική της την υπαγορεύει το ίδιο το Μάαστριχτ, που πρέπει να τηρείται σαν Ευαγγέλιο, το Βερολίνο αποκαλύπτει άθελά του τον τερατώδη χαρακτήρα του σημερινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, κοινή λογική φτάνει για να καταλάβει ότι καμία ένωση, κανενός είδους, ανθρώπων λαών, κρατών, οτιδήποτε, δεν μπορεί να μακροημερεύσει στηριγμένη στην… απαγόρευση της αλληλεγγύης! Οι λαοί της Ευρώπης δεν συγκατατέθηκαν στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης για να… καταστραφούν, συγκατατέθηκαν για να αποκτήσουν περισσότερη ασφάλεια και ευημερία.

Στέλνοντας τους εταίρους της να.. κόψουν το κεφάλι τους στην πρώτη δυσκολία, η γερμανική ηγεσία απονομιμοποιεί η ίδια σε μεγάλο βαθμό και την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης και την ιδέα του κοινού νομίσματος και τη δική της φιλοδοξία να ηγείται της Ευρώπης. Ο μόνος λόγος που απομένει στα πληττόμενα μέλη της Ευρωζώνης να παραμένουν σε αυτή είναι ο φόβος από τις συνέπειες μιας αποχώρησης-και διάφορα ιδιοτελή συμφέροντα ιθυνόντων κύκλων τους. Για πόσο καιρό όμως θα είναι επαρκής, ιδίως στην πιθανή περίπτωση εμβάθυνσης της οικονομικής κρίσης, που θα οδηγήσει σε «λατινοαμερικανοποίηση» μεγάλων περιοχών της Ευρώπης; Όπως και στον 20ό αιώνα, η Γερμανία θα πληρώσει και η ίδια τελικά το τίμημα του εγωισμού της, πολιτικά υπονομεύοντας το ρόλο της, οικονομικά στραγγαλίζοντας τους αγοραστές των προϊόντων της, αλλά κινδυνεύει να το συνειδητοποιήσει όταν θα είναι πολύ αργά για να επανορθώσει.

Είναι προφανές ότι η ελληνική κρίση δεν έχει να κάνει μόνο ή κύρια με τα καθόλου ασήμαντα εσωτερικά προβλήματα της χώρας και το ίδιο το υπάρχον πολιτικό σύστημα, πηγή απέραντης διαφθοράς και ίσως σημαντικότερη από την Τουρκία απειλή για την χώρα. Αυτοί είναι παράγοντες που προσδιορίζουν όμως τη μορφή, το χρόνο εκδήλωσης, τις δυνατότητες απάντησης στην κρίση, δεν είναι εκεί το αίτιό της, όπως αποδεικνύει η εμφάνισή της στην Ισπανία, την Πορτογαλία και αλλού. Στην Ελλάδα μπορεί να εκδηλώνεται ως κρίση δημόσιου χρέους, στην Ισπανία ιδιωτικού, εκδηλώνεται όμως παντού. Αντανακλά τη μακροχρόνια αδυναμία των πιο αδύνατων μελών της Ένωσης να αντεπεξέλθουν στο περιβάλλον, αφενός, μιας νομισματικής πολιτικής κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της Γερμανίας και των διεθνών τραπεζών, αφετέρου, στην άρση κάθε εξωτερικού προστατευτικού φραγμού της Ευρωζώνης.

Το κοινό νόμισμα

Η «εσωτερική» λειτουργία του κοινού νομίσματος, ελλείψει αντισταθμιστικών μηχανισμών, οδηγεί σε διαρκή μεταφορά υπεραξίας από τον ευρωπαϊκό νότο στο βορρά. Η «εξωτερική» λειτουργία μιας Ευρωζώνης, που έχει οικειοθελώς απαγορεύσει στον εαυτό της κάθε προστασία από  το βορειοαμερικανικό και κινεζικό ανταγωνισμό, οδηγεί στην καταστροφή της ευρωπαϊκής παραγωγικής ικανότητας, αρχής γενομένης από τους πιο αδύνατους. Η βιομηχανία μας μεταναστεύει από τη Βόρεια Ελλάδα στα Βαλκάνια, οι τουρίστες αποφεύγουν τη χώρα του ακριβού ευρώ, προτιμώντας τα τουρκικά παράλια. Το πρόβλημα θα επιδεινωθεί με τον τερματισμό οσονούπω των πολιτικών συνοχής. Το δικό μας, εσωτερικό ζήτημα ασφαλώς παρόξυνε, δεν είναι αυτό όμως που δημιούργησε το ζήτημα.

Ευρωσύνταγμα και Ευρωζώνη

Τα προβλήματα αυτά δεν τα αντιμετωπίζει μόνο η Νότια Ευρώπη, τα διακρίνει και τα αντιμετωπίζει και η περισσότερο κεντρική, μητροπολιτική Γαλλία. Είναι στη ρίζα της απόρριψης από το γαλλικό λαό του ευρωσυντάγματος το 2005.

Σημαντικοί Γάλλοι διανοούμενοι έκτοτε έχουν επισημάνει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η Ευρωζώνη. Ο δημοσιογράφος Εμανουέλ Τοντ, από τους αρχιτέκτονες της πολιτικής στρατηγικής των γκωλικών τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αλλά και ο πρώην διευθυντής της Le Monde Diplomatique Μπερνουάρ Κασέν, για παράδειγμα, υπογραμμίζουν ότι είναι αδύνατο στην παραγωγική και κοινωνική Ευρώπη να επιβιώσει χωρίς κάποιας μορφής προστατευτισμό. Η εμμονή στους σημερινούς κανόνες της Ευρωζώνης οδηγεί και προϋποθέτει ολοκληρωτισμό, υποστηρίζει ο Τοντ, που προτείνει στο Παρίσι να απαιτήσει από το Βερολίνο τη ριζική μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης, απειλώντας το με αποχώρηση σε αντίθετη περίπτωση. Ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Σαπίρ υποστηρίζει μια «ημιεπιστροφή» στα εθνικά νομίσματα, με την επιστροφή σε μερικώς μετατρέψιμα, μέσω του ευρώ και, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, εθνικά νομίσματα. Ο φιλελεύθερος οικονομολόγος Μωρίς Αλέ, βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομίας, τονίζει ότι η Ευρώπη οδηγείται σε καταστροφή  με το υπερφιλελεύθερο σύστημα ανταλλαγών και την κατάργηση της κοινοτικής προτίμησης από τις Βρυξέλλες.

Μέχρι τώρα, οι ιδέες αυτές δεν μπορούσα να εφαρμοστούν, γιατί δεν υπήρχε πίσω τους πολιτική βούληση. Θα είναι μεγάλη κατάρα, τραγωδία για τον ελληνικό λαό, αν, εξαιτίας του τρόπου που το πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται τη χώρα, πληρώσουμε με το τίμημα της καταστροφής μας την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση του ευρώ, που ίσως θα γίνει, αν γίνει, όταν θα είναι πολύ αργά για να επωφεληθούμε απ’ αυτή.

ΠΗΓΗ

Πως το οικονομικό Δ΄ Ράιχ πνίγει την Ελλάδα!

Το γερμανικό σχέδιο οικονομικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, με στόχο τη δημιουργία ενός Τέταρτου Ράιχ με οικονομικά μέσα, βρίσκεται πίσω από την ασφυκτική πίεση στην Ελλάδα, ενώ και οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνειδητοποιούν τώρα, ότι αργά ή γρήγορα θα γίνουν οι επόμενοι στόχοι αυτής της γερμανικής προέλασης.

Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, η γερμανική πολιτική και επιχειρηματική ηγεσία έχει θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο, που τείνει να μετατρέψει τα επόμενα χρόνια όλες τις χώρες της Ευρωζώνης σε φτηνές βάσεις παραγωγής της Γερμανίας:

-         Το 1995, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, το μοναδιαίο κόστος εργασίας στην Γερμανία έφθασε στο ιστορικό αποκορύφωμά του και έκτοτε πάγωσε, με συνεχείς μεταρρυθμίσεις που συμπιέζουν τα εισοδήματα των εργαζομένων, με «αντάλλαγμα» τη διατήρηση θέσεων εργασίας. Παράλληλα, συμπιέζεται και η ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών, που θα μπορούσαν να εξάγουν οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης στην Γερμανία.

-         Το αποτέλεσμα της φρενήρους κούρσας της Γερμανίας προς όλο και μεγαλύτερη μείωση του εργατικού κόστους είναι δραματικό, ιδιαίτερα για τις χώρες του Νότου, αλλά τελευταία και για την Γαλλία: το κόστος εργασίας στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 17% από το ’95, της Ισπανίας κατά 30% και της Ιταλίας κατά 75%. Τα διεθνή μερίδια αγοράς των χωρών του νότου συρρικνώνονται, ενώ το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας έχει ξεπεράσει τα 120 δις. ευρώ και είναι πλέον υπερδιπλάσιο από το πλεόνασμα της Γαλλίας (49 δις. ευρώ).

-         Η δημιουργία της νομισματικής ένωσης έδωσε ακόμη μεγαλύτερα πλεονεκτήματα στην Γερμανία, διευρύνοντας τις ανισορροπίες: οι χώρες που δεν μπορούν να ακολουθήσουν τη γερμανική κούρσα ανταγωνιστικότητας έχουν χάσει τη δυνατότητα να προχωρήσουν σε ανταγωνιστικές υποτιμήσεις των νομισμάτων τους, ενώ τα εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια που έχει διατηρήσει η ΕΚΤ εδώ και δέκα χρόνια εξυπηρετούσαν μεν τη γερμανική οικονομία, που είχε χαμηλό ρυθμό ανάπτυξης, αλλά συνέβαλαν στη μεγάλη αύξηση των ιδιωτικών και δημόσιων χρεών στις χώρες του Νότου, όπως και στην αύξηση των ελλειμμάτων των ισοζυγίων πληρωμών.

-         Η παγκόσμια κρίση επέτεινε το πρόβλημα, καθώς οι χώρες του Νότου βρέθηκαν αντιμέτωπες με το πάγωμα της ανάπτυξης και με νέα χρέη, για να στηρίξουν τις οικονομίες στη διεθνή ύφεση, η Γερμανία πάτησε ακόμη περισσότερο το «γκάζι» των εξαγωγών, για να τις χρησιμοποιήσει ως μηχανισμό εξόδου από την κρίση και παράλληλα συγκράτησε ακόμη περισσότερο το εργατικό κόστος, βυθίζοντας ακόμη χαμηλότερα τη ζήτηση στην αγορά της.

Καθώς οι χώρες του Νότου, με πρώτη την Ελλάδα, γονατίζουν από το βάρος των χρεών και της οικονομικής καχεξίας, η Γερμανία περνά στο επόμενο και πιο επικίνδυνο στάδιο της πολιτικής της, που έχει θορυβήσει ακόμη και την Γαλλία, ιστορικό εταίρο των Γερμανών στο σχέδιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, μετά το μακελειό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι Γερμανοί, αρχής γενομένης από την Ελλάδα, προτείνουν σε όσες χώρες «γονατίζουν», αντιμετωπίζοντας τεράστια ανοίγματα στο ισοζύγιο πληρωμών, που είναι το πραγματικά σοβαρό πρόβλημα, πέρα από τα δημοσιονομικά ελλείμματα, μια συνταγή που δεν έχει ακολουθηθεί καν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο: εισηγούνται αιματηρά μέτρα σταθεροποίησης, χωρίς καν να παρέχεται στα κράτη η χρηματοδοτική στήριξη που συνοδεύει πάντα ακόμη και τα σκληρότερα προγράμματα του ΔΝΤ.

Πρόγραμμα ΔΝΤ, χωρίς λεφτά ΔΝΤ

«Η Ελλάδα εφαρμόζει πρόγραμμα του ΔΝΤ, χωρίς τα λεφτά του ΔΝΤ», επισήμανε χθες χαρακτηριστικά ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο διεθνούς φήμης καθηγητής Ζαν Πισανί-Φερί, συμφωνώντας απόλυτα με την τοποθέτηση, νωρίτερα, του Γιώργου Παπανδρέου στην ίδια συζήτηση. «Η Ευρώπη πρέπει να θέσει σε εφαρμογή ένα σύστημα υπό όρων παροχής βοήθειας», τόνισε ο καθηγητής, αλλά την ίδια ώρα η γερμανική πλευρά επέμενε σε μια «κλειστή» ερμηνεία της Ευρωπαϊκής Συνθήκης, λέγοντας συνεχώς «όχι» στην υποστήριξη της Ελλάδας.

Εφαρμογή «αιματηρών» μέτρων λιτότητας (η BNP έχει τονίσει ότι η Ελλάδα εφαρμόζει το αυστηρότερο πρόγραμμα που έχει τεθεί σε εφαρμογή από το 1978!) χωρίς χρηματοδοτική υποστήριξη οδηγεί σε κάθετη υποχώρηση εισοδημάτων και βαριά υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου μιας χώρας. Η γερμανική ηγεσία, όμως, δεν φαίνεται να θορυβείται από την προοπτική αυτή, ούτε και να ανησυχεί από τον κίνδυνο πτώχευσης μιας ή περισσότερων χωρών. Στην πιο ακραία εκδοχή της γερμανικής πολιτικής, που πλέον υιοθετείται και δημόσια από την Μέρκελ ή τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όποιος δεν μπορεί να μείνει στο ευρώ, μπορεί και να φύγει!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι θα εκπληρωθεί ο επόμενος στόχος του γερμανικού σχεδίου: χώρες με τρομακτικά οικονομικά προβλήματα, που θα είναι υποχρεωμένες να υποστούν βαθιά ύφεση και συμπίεση εισοδημάτων, θα είναι έτοιμες να ενδώσουν στις επεκτατικές διαθέσεις των γερμανικών πολυεθνικών.

Το οικονομικό Δ’ Ράιχ ευελπιστεί, ότι για πρώτη φορά από την έναρξη της ευρωπαϊκής διαδικασίας ενοποίησης, θα σπάσουν οι εθνικές γραμμές αντίστασης στις εξαγοράς στρατηγικών επιχειρήσεων από ξένες εταιρείες και, αργά ή γρήγορα, οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις των ασθενέστερων χωρών θα περάσουν με ελάχιστο κόστος στα χέρια γερμανικών, ώστε να επεκτείνουν θεαματικά τις βάσεις παραγωγής τους και να συνεχίσουν με νέα μέσα και δυνατότητες την κούρσα ανταγωνιστικότητας, για την κατάκτηση μιας παγκοσμίως πρωταγωνιστικής θέσεις, δίπλα στις εξαγωγικές υπερδυνάμεις της Ασίας, νέες και αναδυόμενες.

Άλλωστε, αυτή την επέκταση παραγωγικής βάσης προώθησαν με επιτυχία οι Γερμανοί στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και σε αυτή την επέκταση στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό το διεθνές ανταγωνιστικό θαύμα των τελευταίων ετών από τις γερμανικές πολυεθνικές. Σήμερα, όπως ιστορικές βιομηχανίες, σαν την τσεχική Skoda, βρέθηκαν στον έλεγχο γερμανικών πολυεθνικών με ψίχουλα, οι Γερμανοί ελπίζουν ότι κάτι ανάλογο θα επαναληφθεί και σε πολλές χώρες της Ευρωζώνης, όσο αυτές θα βρίσκονται σε όλο και μεγαλύτερη οικονομική αδυναμία.

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συμβαίνει με τον ΟΤΕ: την ώρα που η Ελλάδα βρίσκεται με το πιστόλι στον κρόταφο και αντιμετωπίζει τον κίνδυνο χρεοκοπίας, οι Γερμανοί της Deutsche Telekom έχουν ζητήσει επισήμως την άδεια από το υπουργείο Οικονομικών, για να αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί μετοχές του Οργανισμού από το Χρηματιστήριο και να αποκτήσουν την πλειοψηφία και τον πλήρη έλεγχο. Προς το παρόν η κυβέρνηση αρνείται την… ευγενική προσφορά, αλλά ουδείς γνωρίζει πόσο ακόμη θα αντέξει την πίεση.

Αν η Ελλάδα πέσει σε ακόμη βαθύτερη ύφεση, πτωχεύσει ή εκδώσει δραχμές με τριτοκοσμικές ισοτιμίες με το ευρώ, ίσως το κακόγουστο αστείο γερμανικών media («πουλήστε την Κέρκυρα ή την Ακρόπολη για να σωθείτε») να πάψει να είναι τόσο αστείο: μετρημένες στα δάχτυλα γερμανικές πολυεθνικές και εύποροι Γερμανοί θα μπορούν να αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί από στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις, μέχρι τα καλύτερα «φιλέτα» του ελληνικού real estate.

Το ξύπνημα της Γαλλίας

Για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η απειλή αρχίζει να γίνεται πλέον ορατή. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρώπης, υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, η Κριστίν Λαγκάρντ, καταφέρθηκε ευθέως αυτή την εβδομάδα κατά της γερμανικής πολιτικής, από τις στήλες μάλιστα της βρετανικής «ναυαρχίδας» του οικονομικού Τύπου, των Financial Times. Η Λαγκάρντ καυτηρίασε τη συνεχή μείωση του εργατικού κόστους στη Γερμανία, για να ενισχύεται η ανταγωνιστικότητα, καθώς διαπιστώνει ότι οι γαλλικές επιχειρήσεις δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να πουλήσουν αγαθά στο βασικό εμπορικό εταίρο της Γαλλίας.

Οι Γάλλοι διαπιστώνουν με έκπληξη, ότι ο ιστορικός συμβιβασμός των αρχών της δεκαετίας του ’90, όταν η Γερμανία δέχθηκε να θυσιάσει το πολύτιμο μάρκο της στο βωμό της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αρχίζει να χάνει την αξία του, όσο το Βερολίνο εφαρμόζει μια ακραία επιθετική πολιτική στο εμπορικό και οικονομικό πεδίο, θυσιάζοντας αυτή τη φορά όχι τις ζωές στρατιωτών, αλλά τα εισοδήματα πολιτών. Η Γερμανία, όπως διαπιστώνει το Παρίσι, δεν ακολουθεί πλέον πολιτικές σύγκλισης και ενίσχυσης των θεσμών οικονομικής συνεργασίας, αλλά στρατηγικές που επιτρέπουν όλο και μεγαλύτερες αποκλίσεις, ανάμεσα στους ισχυρούς και τους ασθενέστερους οικονομικά στην Ευρωζώνη.

Οι Γάλλοι βλέπουν με αγωνία το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας να αυξάνεται με ρυθμούς που οι ίδιοι είναι αδύνατο να παρακολουθήσουν, χωρίς να θυσιάζουν εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών και το βιοτικό επίπεδο που σήμερα απολαμβάνουν και δεν είναι διατεθειμένοι να επιτρέψουν τη γερμανική προέλαση.

Από μια άλλη οπτική γωνία, επίσης, το master plan των πολιτικών της Δεξιάς και των συμμάχων τους στη γερμανική βιομηχανία αρχίζει να ενοχλεί τους τραπεζίτες στην ίδια τη Γερμανία: η ΕΚΤ διαφωνεί με την προτροπή στην Ελλάδα να απευθυνθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, γιατί αντιλαμβάνεται, ότι η Ουάσιγκτον θα βάλει με αυτό τον τρόπο «πόδι» στην επικράτειά της, ενώ ο Γιόζεφ Άκερμαν της Deutsche Bank προειδοποίησε χθες την Μέρκελ, ότι αν η Ελλάδα δεν στηριχθεί, θα έχουν πολλά να χάσουν οι γερμανικές και οι άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, ως έμπειρος στη διεθνή διπλωματία, έχει διαγνώσει την τάση απομόνωσης που έχει δημιουργήσει στην Ευρώπη η στρατηγική και οι τακτικές της γερμανικής ηγεσίας και επιδιώκει να το εκμεταλλευθεί στο έπακρο. Έχοντας κερδίσει την υποστήριξη της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Γαλλίας και των περισσότερων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, αλλά και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο αίτημα της Ελλάδας να παρουσιασθεί επιτέλους δημόσια ο μηχανισμός στήριξης της χώρας που θα ενεργοποιηθεί αν χρειασθεί, ο κ. Παπανδρέου σχεδιάζει να ολοκληρώσει τη διπλωματική του εκστρατεία στη Σύνοδο Κορυφής του Βερολίνου, στις 25 Μαρτίου.

Το μήνυμά του προς τους ηγέτες θα είναι απλό: «αν δεν μας στηρίξετε, προσφεύγουμε άμεσα στο ΔΝΤ». Οι περισσότεροι ηγέτες και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχουν ήδη υποστηρίξει το αίτημα της Ελλάδας και πλέον θα κληθεί η γερμανική ηγεσία να δώσει την οριστική της απάντηση, αντιμετωπίζοντας πιθανότατα συνθήκες πολιτικής απομόνωσης πρωτοφανείς στο χρονικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πολιτικοί παρατηρητές τονίζουν, ότι δεν θα είναι εύκολο για την κυβέρνηση Μέρκελ να πει ένα «όχι» που ουσιαστικά θα κλονίζει τα θεμέλια της μεταπολεμικής συνεργασίας στην Ευρώπη, που έχει προσφέρει 70 χρόνια ειρηνικής συνύπαρξης των ευρωπαϊκών λαών. Αν οι Γερμανοί υποχρεώσουν τους εταίρους τους να αμυνθούν απέναντι σε μια νέα γερμανική προέλαση, έστω ειρηνική αυτή τη φορά, το Βερολίνο θα έχει πολλά να χάσει: η ιστορία έχει αποδείξει, ότι η γερμανική ισχύς μπορεί να φαίνεται ανυπέρβλητη, αλλά αργά ή γρήγορα δημιουργεί τόσο ισχυρές αντισυσπειρώσεις, που οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην ήττα.

ΠΗΓΗ

ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ

Τη συλλογή υπογραφών για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας φυσικά την επικροτώ. Θα έλεγα μάλιστα ότι θα έπρεπε να βάζει επιτακτικά κα το ζήτημα της απαλλοτρίωσης μέρους τουλάχιστον των τεράστιων εκτάσεων που κατέχει με ασθενείς ή ανίσχυρους τίτλους ιδιοκτησίας (βυζαντινά χρυσόβουλα, σουλτανικοί φετφάδες κ.α.).


Βέβαια σχετικά με το θέμα έχω δύο απορίες. Με την πρώτη, που ίσως δεν έχει τόση σημασία, αναρωτιέμαι ποιοι ξεκίνησαν αυτή την κίνηση, ενώ με τη δεύτερη, που για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία, αγανακτώ για το κείμενο που διατυπώθηκε βασικά στα αγγλικά, σαν να απευθύνεται από ιθαγενείς αποικίας στον Αγγλο κυβερνήτη τους. Ομως ανεξάρτητα από αυτή την προσπάθεια εγώ θα πρότεινα κάτι ακόμα. Κάτι που το θεωρώ πολύ σοβαρώτερο μια και έχει σχέση με την αξιοπρέπεια μας και την, έστω και σταδιακή, απελευθέρωση από τον θανάσιμο, ανθελληνικό και αναχρονιστικό εναγκαλισμό του ιουδαιοχριστιανισμού. Δεν είναι δυνατόν να αναζητούμε τη χαμένη τιμή μας και να απαιτούμε τα όποια ιστορικά δίκαια μας από τη διεθνή κοινότητα όταν εμείς οι ίδιοι, όχι μόνο δεν σεβόμαστε την ιστορία μας αλλά ευλογούμε και δοξάζουμε όσους μας βρίζουν πατόκορφα. Και εννοώ βέβαια αφ'ενός το ανθελληνικό περιεχόμενο της "επικρατούσας θρησκείας" στη χώρα μας και αφ'ετέρου την παντελή απουσία από τις 365 μέρες του εορτολόγιου μας μορφών και ιστορικών στιγμών του Ελληνικού Πνεύματος.


Δεν υπάρχει προηγούμενο λαού που να αυτοεξευτελίζεται και να αυτομαστιγώνεται με αυτόν τον τρόπο.


Είναι καιρός πια λοιπόν και είναι ώριμες οι συνθήκες να γίνει το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Ενα βήμα απλό και στηριγμένο στην απλή λογική που λέει ότι κάθε λαός έχει δικαίωμα να αποβάλλει από το σπίτι του από ότι τον μειώνει και τον προσβάλλει. Και παράλληλα να προβάλλει και να τιμά αυτούς που τον εξυψώνουν και τον κάνουν να νοιώθει υπερήφανος.


Προτείνω λοιπόν:


1. Μια προσεχτικά διατυπωμένη επίσημη διαμαρτυρία προς την "Εκκλησία της Ελλάδος" για τα πλείστα όσα ανθελληνικά υβρεολόγια στα κείμενα της, καθώς και για το πλήθος των ανθελλήνων αγίων και οσίων που έχει στο εορτολόγιο της αναγκάζοντας τους Ελληνες να τους δοξολογούν και να τους τιμούν. Και φυσικά απαίτηση για άμεση απαλοιφή τους.


Στη βάση της απλής, και δύσκολης να αντικρουστεί, λογικής ότι: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΊΜΕΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΞΑΖΕΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΑΓΙΟΥΣ. Σε κανένα σοβαρό κράτος δεν θα επιτρεπότανε αυτή η ξεφτίλα. Η ίδια η Πολιτεία έπρεπε από καιρό να είχε αντιδράσει και να είχε επιβάλλει την εκκαθάριση. Ο κάθε Ελληνας, έστω και ευλαβής Χριστιανός, μπορεί εύκολα να καταλάβει το άτοπο του πράγματος. Οτι δεν μπορεί δηλαδή η θρησκεία του να του επιβάλλει να προσκυνά αυτούς που τον βρίζουν με τον χειρότερο τρόπο. Ούτε αυτούς που κατέστρεψαν τον πολιτισμό του, απαγόρεψαν τη χρήση της λέξης "Ελλην" ή έστειλαν τον Αλάριχο να ισοπεδώσει τη χώρα τους! Οπως π.χ. τους αγίους και οσίους Ι.Χρυσόστομο, Βασίλειο, Αθανάσιο, Κύριλλο, Ρωμανό, Θεοδόσιο, Ιουστινιανό, Γεώργιο κ.α. Αλλά ούτε, το τρισχειρότερο, να δοξάζει κάποιους Ιουδαίους επειδή αγωνίστηκαν κατά των Ελλήνων και Ελληνιζόντων!!! Οπως οι Μακκαβαίοι ή ο προφήτης Ζαχαρίας π.χ. Κάτι τέτοιο αγγίζει τα όρια της παράκρουσης. Είναι σαν να τιμούν, ας πούμε, οι Τούρκοι στα τζαμιά τους τον...Κολοκοτρώνη!


2. Μια παρόμοια διαμαρτυρία προς την Κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας. Οπου να υπενθυμίζεται ότι στον τόπο αυτό μπήκαν οι βάσεις του σημερινού Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, με τη Δημοκρατία, τις Επιστήμες, τη Φιλοσοφία, το Θέατρο κ.λπ, από κάποια ξεχασμένα ονόματα όπως, Δημόκριτος, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Ιπποκράτης, Επίκουρος, Ευριπίδης, Πραξιτέλης και χιλιάδες άλλα. Εδώ επίσης κάποια ιστορικά γεγονότα σημάδεψαν καθοριστικά την πορεία του ανθρώπου προς την πρόοδο και ανάδειξαν την υπεροχή του πολίτη έναντι του άβουλου υπηκόου. Οπως η μάχη του Μαραθώνα, η ναυμαχία της Σαλαμίνας κ.α. Είναι λοιπόν ντροπή και ξεφτίλα ολόκληρο το εορτολόγιο των 365 ημερών του έτους να είναι καπελωμένο από απίθανους και μηδαμινούς αγίους και οσίους, τσαρλατάνους και παντελώς αγνώστους τους περισσότερους. Και να μην υπάρχει μια μέρα τιμής στον Ιπποκράτη π.χ. ή στον Δημόκριτο, τον Πλάτωνα, τον Επίκουρο κ.α. Ούτε να γιορτάζονται οι επέτειοι του Μαραθώνα ή της Σαλαμίνας.


Διαμαρτυρία λοιπόν και απαίτηση να βγούν από το εορτολόγιο οι ανθέλληνες και άσχετοι άγιοι και όσιοι και στη θέση τους να μπουν μεγάλα ονόματα του Πνεύματος και του Πολιτισμού. Οχι φυσικά για να τους ψέλνονται απολυτίκια ή να προσκυνώνται με κωλοσουρσίματα σε στυλ χριστιανικό, αλλά για να τιμώνται σύμφωνα με τις σημερινές προοδευτικές αντιλήψεις, με συνέδρια, ομιλίες, διαγωνισμούς εκθέσεων στα σχολεία κ.α.


Πιστεύω ότι σήμερα που η εικόνα της Ελλάδας διεθνώς έχει ταυτιστεί με την απάτη, την ξεφτίλα και τα μοναστήρια, είναι μια καλή ευκαιρία για την όποια Κυβέρνηση να δείξει επί τέλους και το άλλο πρόσωπο αυτής της χώρας. Και τι πιο φυσικό από το να προβληθούν οι θεσμοί και οι αξίες που επικρατούν στον σημερινό πολιτισμένο κόσμο, στον τόπο που τους γέννησε. Σαν στοιχείο σοβαρότητας και αξιοπρέπειας που θα προκαλέσει ασφαλώς την αποδοχή και τη συμπάθεια του πολιτισμένου κόσμου.


Το γεγονός ότι το παπαδαριό θα σκούζει ότι όλα αυτά έγιναν στην εποχή της... επάρατου "ειδωλολατρείας" ουδόλως μας απασχολεί. Ας προβληματιστούν αυτοί για τον σκοταδισμό και τη φοβερή οπισθοδρόμηση που επέφερε η μάστιγα των "εξ αποκαλύψεως" δογμάτων της θρησκείας τους και ας επαναπροσδιορίσουν οι Ελληνες τον όρο της λεγόμενης "ειδωλολατρείας" δίνοντας του ένα περιεχόμενο σύμφωνο με τις σημερινές προοδευτικές αντιλήψεις. Δηλαδή λατρείας της Φύσης, της Γνώσης, του Αθλητισμού, των Τεχνών κ.λπ. Φυσικά μια τέτοια κίνηση θέλει προσεκτική και σοβαρή προετοιμασία. Ως προς το περιεχόμενο και ως προς την προβολή της. Η διατύπωση της διαμαρτυρίας να είναι τέτοια ώστε να ξεμπροστιάζεται η Εκκλησία για τα όσα εξόφθαλμα παράλογα επιβάλλει χωρίς να μπορεί να αντιδράσει ούτε να μεταθέσει το ζήτημα αλλού. Στη φάση αυτή δεν πρέπει να θίγει τα πιστεύω της. Απλά να απαιτεί αποκατάσταση αυτών που θίγουν την Ελλάδα, τους Ελληνες και τον Πολιτισμό τους. Επίμονα να της μπαίνει το ερώτημα κατά πόσον έχει το δικαίωμα να βρίζει και να αναθεματίζει τον λαό που πληρώνει αναγκαστικά τους λειτουργούς της.


Και φυσικά χρειάζεται η κίνηση να πλαισιωθεί από πρόσωπα επώνυμα με κύρος και πρόσβαση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Κυρίως στα κανάλια. Στόχος να γίνει θόρυβος, να βγουν στα παράθυρα εκπρόσωποι της Εκκλησίας και να υποχρεωθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Να γίνουν θέμα της ημέρας:


- Τα 7 αναθέματα κατά των Ελλήνων.
- Οι ανθέλληνες και σκοταδιστές 3 Ιεράρχες που τελείως ξεκάρφωτα ορίστηκαν "προστάτες" της Ελληνικής Παιδείας.
- Η ανθελληνική Παλαιά Διαθήκη.
- Ο "καθαιρέτης Ελλήνων" Αγ.Γεώργιος που είναι "προστάτης" των Ενόπλων Δυνάμεων μας!
- Ο προφήτης Ζαχαρίας που απειλούσε με θάψιμο τους Ελληνες και η εκκλησία του έχει καπελώσει τον ιερό χώρο της Ελευσίνας.
- Οι συνειδητά εγκαταλειμένοι χώροι του Λύκειου του Αριστοτέλη, του Τύμβου των Σαλαμινομάχων, της Ακαδημίας του Πλάτωνα κ.α
- Η καταστροφή του Αλσους των Μουσών στον Ελικώνα. Ειδικά πάνω σ'αυτό το τελευταίο μπορεί να γίνει καμπάνια ενάντια στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, που έδρασε εκεί ως νέος Αλάριχος και με χοντρές παρανομίες και καταπατήσεις χώρων, νόμων και αρχαιολογικών απαγορεύσεων, κατέστρεψε αρχαία ιερά και έχτισε εκκλησίες εξαφανίζοντας το πιο ιερό ίσως Αλσος των Ελλήνων. Το Αλσος που θα έπρεπε να έχει διαφυλαχτεί και αναδειχτεί σαν Παγκόσμιος Χώρος Απόδοσης Τιμών στις Τέχνες, στις Επιστήμες, στην Ποίηση, στη Λογοτεχνία!


Στοιχεία για τον Ιερώνυμο υπάρχουν πάμπολλα και τρανταχτά. Εχουν κυκλοφορήσει και στο Διαδίκτυο.


Μανώλης Σταγάκης 10-3-2010

ΠΗΓΗ: ΠΥΛΗ ΙΑΣΩΝΟΣ

Ανθεστήρια: Η Ελληνική Γιορτή των Νεκρών

Αρχικός Τίτλος: Ανθεστήρια- η εορτή των νεκρών, όταν πνεύματα συνυπάρχουν με τους ανθρώπους.


Μια κραυγή, λες και την κρατούσα μήνες μέσα μου, βγήκε από τα χείλη μου τινάζοντας με από τον βαθύ ύπνο στον οποίο είχα βυθιστεί. Λιγοστές ακτίνες του ηλίου φώτιζαν με γραμμές τους τοίχους του δωματίου μου. Θυμήθηκα.. ήταν ξημερώματα της 11ης ημέρας του μήνα Ανθεστηριώνα(*1.1), αρχής της άνοιξης. Σήμερα, σε όλη την έκταση της Αθήνας, θα σήμανε η έναρξη του τριημέρου τελετουργιών και εορτών των Ανθεστηρίων, μία εορτή που, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γέμιζε με τρόμο τη ψυχή μου.. κάθε χρονιά. Πως δεν θα μπορούσε άλλωστε; Θυμάμαι αυτολεξεί τα λόγια και τις εκφράσεις της μητέρας μου, όταν ένα πρωινό δέχτηκε να μου εξηγήσει τη σημασία της ημέρας.
«Είναι μία εορτή μιαρή υιέ μου, ένα διήμερο όπου οι πόρτες του ’δη ανοίγουν και ψυχές ξεχύνονται γύρω μας. Κατά τη διάρκεια των εορτών ζούμε παράλληλα με τις ψυχές..»
Καθώς τα έτη περνούσαν, έμαθα σταδιακά ότι τα Ανθεστήρια είναι η Εορτή του Κρασιού του θεού Διονύσου, αυτού του εύχαρου και “ζωντανού” θεού. Όμως, όσο η νόηση μου γινόταν όλο και πιο ικανή να συνειδητοποιήσει κάποια βαθύτερα νοήματα, κατανόησα σταδιακά τη ουσιαστική σημασία του τριημέρου. Τα Ανθεστήρια είναι κάτι περισσότερο από μία απλή τελετουργία για το θεό Διόνυσο, είναι η εορτή «Όλων των Ψυχών».. μία προσπάθεια εξευμενισμού των νεκρών. Αυτή τη χρονιά όμως έμελλε να μάθω ότι ήταν κάτι ακόμα περισσότερο, στο τέλος του τριημέρου θα συνειδητοποιούσα ότι ήμουν έτοιμος πνευματικά να κατανοήσω τη βαθύτερη, και τόσο ουσιαστική, σημασία των εορταστικών τελετουργιών.
Οι ονομασίες και η ουσία των τριών ημερών των Ανθεστηρίων.
Καθώς έπλενα το σώμα μου ώστε να προετοιμαστώ για την ημέρα αυτή, σκέψεις με επισκέπτονταν. Μέσα στις επόμενες τρεις ημέρες θα ζούσα ξανά έναν «μυστικιστικό κύκλο», μία αλληλουχία ημερών..
Η πρώτη ημέρα των εορταστικών τελετουργιών έχει την ονομασία «Πιθοιγία», δηλαδή το άνοιγμα των Πιθαριών, και είναι μία σπονδή προς τον Αγαθό Δαίμονα(μία έννοια που προυπήρχε κάθε θεότητας). Η δεύτερη ημέρα ονομάζεται «Χόες», υπό την έννοια «κούπες πόσης», και είναι η έναρξη του γλεντιού για όλους τους πιστούς.
Κατά τη διάρκεια της γίνονται αγώνες οινοποσίας και κάθε άνδρας στεφανώνει το ποτήρι του με μία γιρλάντα και το προσφέρει στην ιέρεια του ναού Διονύσου του «εν Λίμναις». Η τρίτη, και σημαντικότερη, ημέρα αποκαλείται «Χύτρες»(*1.2)
Στην πραγματικότητα τα Ανθεστήρια είναι ένα μεγάλο, πολυήμερο, συμπόσιο μιας και κατά τη « Πιθοιγία» τα δοχεία κρασιού ανοίγουν, κατά τις «Χόες» οι πιστοί πίνουν το κρασί με κάθε επισημότητα και κατά την τελευταία ημέρα, «Χύτροις», μία πανσπερμία, ένα μεγάλο καλάθι με κάθε λογής σπόρους και καρπούς, προετοιμάζεται και προσφέρεται στους νεκρούς λίγο πριν την αναχώρηση τους.
Η παραπάνω σκέψη με βρήκε να περπατάω στους δρόμους μιας αγουροξυπνημένης Αθήνας, ο ήλιος έπαιζε με την Ακρόπολη στέλνοντας τις ακτίνες του διαμέσου των κιόνων. Κοίταξα γύρω μου, αρκετοί πολίτες είχαν ήδη προετοιμαστεί για το τριήμερο και είχαν βγει στους δρόμους. Όλοι με το φόβο ζωγραφισμένο στα άλλοτε σίγουρα μάτια τους, έναν φόβο άρρηκτα συνδεδεμένο με την 2η ημέρα των εορτών, αυτή των «Χοών». Αν και ημέρα γλεντιού, ήταν ημέρα μιαρή(*1), κατά την οποία οι περισσότεροι Αθηναίοι, συμπεριλαμβανομένου και εμού, πιστεύουν ότι τα πνεύματα των νεκρών ανέρχονται στη γη.
Αυτός είναι και ο λόγος που το αυριανό πρωινό οι προετοιμασίες θα είναι πολύ περισσότερες από ό,τι σήμερα..
Η έλευση των νεκρών ψυχών και οι άμυνες των ζωντανών.
Και σήμερα το ξύπνημα έμελλε να είναι εξίσου δυσάρεστο, μία κραυγή με τίναξε από το βαθύ μου ύπνο. Δεν είχα χρόνο, έπρεπε να ετοιμαστώ και να προλάβω να προετοιμάσω την οικία της οικογενείας μου. Πλύθηκα βιαστικά και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο όπου φυλάσσουμε το ράμνο, το ξακουστό φυτό με τις εξαγνιστικές ιδιότητες. Κάθισα και αφού ακολούθησα το μικρό τελετουργικό άρχισα να το μασάω.. αυτή είναι η άμυνα μας απέναντι στις ψυχές, τις Κήρες, που ήδη έχουν ξεχυθεί στους δρόμους της Αθήνας.
Βγήκα έξω από το σπίτι. Ήδη κάποιες φιγούρες με είχαν προλάβει και είχαν αρχίσει να αλείφουν τις πόρτες τους με πίσσα. Στο ημίφως των πρώτων λεπτών από την στιγμή που ο ήλιος εμφανίστηκε στον ορίζοντα της πόλης, φιγούρες με σκυφτό το κεφάλι και με σπασμωδικές νευρικές κινήσεις προσπαθούσαν να ολοκληρώσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα την άμυνα της οικίας τους.. να αλείψουν την πόρτα με πίσσα. Παντού διέκρινες έναν απροσδιόριστο και άμορφο φόβο που έμοιαζε να βαραίνει απειλητικά πάνω από τα κεφάλια των Αθηναίων. Οι ψυχές ήταν δίπλα μας και σχεδόν όλοι μπορούσαμε να τις νιώσουμε.. ρίγος τρόμου, πρέπει να βιαστώ..
Είχαν περάσει περίπου δύο χρόνια από τότε που είχα ακούσει για τις Κήρες, τις τρομερές ψυχές των νεκρών που μας επισκέπτονταν αυτές τις ημέρες. Κανένας δεν μιλούσε για έναν συγκεκριμένο πρόγονο μας, κάποιον ήρωα ίσως, αλλά για ένα πλήθος αυτών. Ένα πλήθος δίχως πρόσωπο, ίσως αυτό να μας φόβιζε περισσότερο μιας και όλοι επιθυμούσαμε βαθιά να επισκεφτούμε κάποιο νεκρομαντείο ώστε να συναντήσουμε κάποιον από τους νεκρούς συγγενείς μας και να συνομιλήσουμε μαζί του.
Αν και οι Κήρες(*2) προκαλούσαν τον τρόμο στους πολίτες της Αθήνας εντούτοις έχαιραν και του απόλυτου σεβασμού μας. ’λλωστε, σύμφωνα με έναν γέροντα, που συνήθιζε να επισκέπτεται τον πατέρα μου, στους Αθηναίους ο φόβος για τους νεκρούς προηγείται της λατρείας τους.
«Ο φόβος των αοράτων είναι, εν μέρει, ο φυσικός σπόρος της Θρησκείας» (*3)
Ο πραγματικός και σημαντικότατος πυρήνας των Ανθεστηρίων.
Ο ίδιος γέροντας ονόματι Σόλων, ένας από τους πολλούς αφανείς στοχαστές που σήμερα ζουν στην Αθήνα, μας επισκέφτηκε το μεσημέρι. Από αυτόν είχα μάθει όλα όσα ήξερα για τα Ανθεστήρια. Συνήθιζε να μου λέει ότι κάποια μέρα ίσως είμαι έτοιμος να καταλάβω την πραγματική φύση των τελετουργιών αυτών. «Σήμερα είναι η μέρα αυτή» , με σύνεση με ενημέρωσε και μου ζήτησε να τον ακολουθήσω. Μέσα από τα λόγια του, κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης μέρας, έμαθα όλα όσα ήμουν πλέον έτοιμος να κατανοήσω..
«Νεαρέ μου ακόλουθε, σήμερα θα καταλάβεις ότι δεν είναι οι νεκροί αυτοί που τιμούνται, μήτε ο ίδιος ο θάνατος.. αλλά ο θυμός, η ζωή διαμέσου του θανάτου» ήταν τα πρώτα του, δίχως ίχνος κατανόησης λόγια του. Συνέχισε «κάτι τέτοιο μπορείς να το καταλάβεις από τη κεντρική τελετή των Χυτρών, το βράσιμο δηλαδή, πρόσεχε και όχι τη βρώση, της πανσπερμίας. Από την χύτρα της πανσπερμίας κανένας δεν επιτρέπεται να γευτεί, μήτε ιερέας μήτε κάποιος πολίτης» (*4)
«Τι εννοείς ως πανσπερμία γέροντα, διότι μάλλον δεν κατανοώ πλήρως την έννοια που έχεις κατά νου» του απηύθυνα την ερώτηση ώστε να λάβω.. «Η πανσπερμία δεν αποτελεί απλώς ένα δείπνο για τις ψυχές, μήτε η ουσία είναι να τις εξευμενίσουμε με αυτό. Μην αποπροσανατολίζεται με την προσαρμογή των εννοιών στα Ολύμπια πλέον πρότυπα. Οι νεκροί δεν τρώνε απλά τη βρώση και αναχωρούν προς τον Κάτω Κόσμο, αλλά παίρνουν το δείπνο μαζί τους. Παίρνουν την πανσπερμία στο τέλος των Ανθεστηρίων και φέρνουν πίσω, το Φθινόπωρο, την παγκαρπία» (*5)
Οι παραπάνω φράσεις του γέροντα ήταν ικανές να με ταράξουν, όλα όσα ήξερα για τα Ανθεστήρια έμοιαζαν να ταράσσονται εκ των θεμελίων τους, κάτι που ανέφερα αμέσως.. «Μα αυτός δεν είναι ο τρόπος για να αποκτήσεις την πραγματική γνώση, μία διαρκή απαλλοτρίωση των όσων θεωρείς σίγουρων;» και συνέχισε λέγοντας «Δεν υφίσταται αυτό το τριήμερο απόδοση τιμών στους νεκρούς, αλλά πραγματοποιείται μία συνεργασία μεταξύ νεκρών και ζωντανών, μία συνεργασία που υπάρχει από τις απαρχές των χρόνων. Οι ζωντανοί χρειάζονται τους καρπούς για να τους φάνε, για να ζήσουν, ενώ οι νεκροί για να τους πάρουν μαζί τους, να τους φροντίσουν και να τους επιστρέψουν ως καρπούς.» (*6)
Ο ήλιος είχε ήδη χαμηλώσει στον ουράνιο θόλο και σε λίγο θα χανόταν πίσω από την άκρη του επίπεδου κόσμου μας, όταν ο γέροντας με καληνύχτισε, στο τέλος της 2ης ημέρας, με τα εξής λόγια.. «Η σημαντική εποχή για τον άνθρωπο είναι το φθινόπωρο, όπου τότε συλλέγει τους καρπούς, τους τρώει και τους αποθηκεύει. Ακόμα και τότε όμως δεν ξεχνάει τους νεκρούς, μιας και κρατάει μέρος των σπόρων που συνέλλεξε ώστε αυτοί να ωριμάσουν και να ευημερήσουν. Η άνοιξη, και ειδικότερα το τριήμερο των Ανθεστηρίων, είναι η εποχή των νεκρών μιας και οι σπόροι ανήκουν σε αυτούς. Δεν πρόκειται για τιμές των ζωντανών προς τους νεκρούς, αλλά για συνεργασία.. ο σκοπός είναι άκρως πιο ουσιαστικός» (*7).
Η αναχώρηση των νεκρών από την πόλη.
Όλο το βράδυ ο ύπνος μου βιάζονταν από τα τελευταία λόγια του γέροντα, που σαν τα φίδια που τύλιγαν το κηρύκειο του θεού Ερμή έζωναν και εμένα.. «δεν πρόκειται για τιμές, αλλά για συνεργασία» .
Ξύπνησα.. ετοιμάστηκα γοργά και περίμενα υπομονετικά το γέροντα Σόλων ώστε να περάσω κοντά του την τελευταία ημέρα των Ανθεστηρίων, να δω μέσα από τα δικά του μάτια τη ληκτήρια τελετή. Δεν άργησε να έρθει. Αφού με χαιρέτησε με ένα νεύμα, δίχως να βγει λέξη από τα χείλη του, βρεθήκαμε να περπατάμε στους δρόμους της Αθήνας.
Η ατμόσφαιρα παρέμενε υποτονική και νευρική κατά τη διάρκεια της 3ης ημέρας, αυτής των Χύτρων, στην οποία γινόταν ξεκάθαρη πλέον η παρουσία των νεκρών στην πόλη.
Κατά την 1η ημέρα των Ανθεστηρίων, την Πιθοιγία, φαντάσματα αφήνονταν ελεύθερα στην πόλη. Επί τρεις ημέρες τριγυρνούσαν και συνυπήρχαν με τους ανθρώπους γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με έναν ανείπωτο τρόμο, κάνοντας τους να μασούν ράμνο, να αλείφουν τις πόρτες τους με πίσσα και να κλείνουν τα ιερά τους. Την τρίτη ημέρα, μέσω της ληκτήριας τελετής, καλούνταν με σεπτό διάταγμα να αναχωρήσουν. Αυτά ήξερα για τα Ανθεστήρια, έως σήμερα όμως, μιας και ο γέροντας μου είχε δείξει την πραγματική ουσία των τελετών.
Δεν άργησε να μου μιλήσει.. «Η πανσπερμία λοιπόν ετοιμάζεται από εμάς κατά την 3η ημέρα των Ανθεστηρίων και προσφέρεται στους νεκρούς. Σήμερα μπορούμε να δούμε κάτι τέτοιο. Οι ψυχές αναχωρώντας για τον Κάτω Κόσμο την παίρνουν μαζί τους, φροντίζουν τους σπόρους ώστε να γίνου καρποί και επιστρέφουν την προσφορά πίσω σε εμάς ως παγκαρπία»
«Με λίγα λόγια, σπέρνεται πανσπερμία, θερίζεται παγκαρπία» είπα απευθυνόμενος στο γέροντα. Χαμογέλασε και κούνησε καταφατικά το βλέμμα του.. «κάπως έτσι νεαρέ μου, η σημερινή μέρα είναι η γιορτή του παλιγγενισιακού κύκλου του ανθρώπου και της φύσης, το επιστέγασμα μιας αιώνιας συνεργασίας μεταξύ ζωής και θανάτου, ζωντανών και νεκρών».
Φωνές από όλη την πόλη διέκοψαν την τελευταία του φράση.. Ήταν το τέλος της ληκτήριας τελετής των Ανθεστηρίων και όλοι οι πολίτες βγήκαν χαρούμενοι στους δρόμους της Αθήνας φωνάζοντας.. «Έξω από εδώ, Κήρες. Δεν είναι πλέον Ανθεστήρια» (*8) διώχνοντας με θορύβους την ηρεμία που επικρατούσε τις τρεις αυτές μέρες στην πόλη.. «χαρούμενοι μέσα στην άγνοια τους» σκέφτηκα.
Ο θόρυβος κόπασε τις επόμενες ώρες και η Αθήνα βυθίστηκε για ακόμα ένα βράδυ στο σκοτάδι και τη σιωπή. Ο γέροντας με είχε αφήσει εδώ και ώρα, λέγοντας μου ότι το σώμα του ζητάει επίμονα ανάπαυση. Μόνος μου ανέβηκα σε έναν λόφο βυθισμένος μέσα στις σκέψεις μου, απέναντι μου η Ακρόπολη φαινόταν αδρά μέσα στο ελάχιστο φως μιας έναστρης νύχτας. Το τριήμερο αυτό των Ανθεστηρίων αποδείχθηκε πολύ πιο ουσιαστικό από κάθε προηγούμενο έτος, μιας και κατά τη διάρκεια του αναγκάστηκα να ρίξω τα θεμέλια των γνώσεων μου και να χτίσω τα νέα, τα πραγματικά.. έως την επόμενη φορά που θα αναγκαστώ να κάνω κάτι τέτοιο. «Μία διαρκή απαλλοτρίωση των όσων θεωρείς σίγουρων» σκέφτηκα.
Τα Ανθεστήρια αποτελούν την εορτή Όλων των Ψυχών, των νεκρών, της άνοιξης, της άνθησης των λουλουδιών.. τη γιορτή του παλιγγενισιακού κύκλου του ανθρώπου και της φύσης.
«Πόσοι όμως το γνωρίζουν αυτό», σκέφτηκα, «’ραγε, πως θα μείνει στην ιστορία αυτή η γιορτή, τα Ανθεστήρια; Θα διασωθεί το τόσο ουσιαστικό νόημα της, εκ των απαρχών του χρόνου, παλιγγενεσίας και της συνεργασίας μας με τους νεκρούς ή θα μείνει απλά ως μία χαρούμενη εορτή Κρασιού για το θεό Διόνυσο;».
Έχοντας απέναντι μου την Ακρόπολη, λουσμένη από το φως των αστεριών, της απηύθυνα ασυνείδητα, μέσα στις σκέψεις μου, το ερώτημα που με βασάνιζε.. «θα διασωθεί το νόημα ή θα καταλήξει και αυτή μία απλή γιορτή οινοποσίας;» Δεν έλαβα καμιά απάντηση.. Μόνο μία φράση δημιουργήθηκε στο θόλο της συνείδησης μου «ο χρόνος θα δείξει..» .

Νικόλαος Κ. Περιστερίδης

* Το παραπάνω άρθρο αποτελεί λογοτεχνικό κείμενο στηριγμένο σε ιστορικά στοιχεία. Κάθε στοιχείο που δίνεται μέσα στο κείμενο είναι άκρως τεκμηριωμένο και αποδεκτό από την κοινότητα των ενασχολούμενων με την Αρχαία Ελληνική.
Παραπομπές:
(*1.1) Τέλη Φεβρουαρίου.
(*1.2) Σημαίνει «τσουκάλια».
(*1) Ο Φώτιος εξηγεί ότι ήταν «μέρα μιαρή», κατά τη διάρκεια της οποίας οι Έλληνες πίστευαν ότι ανέρχονταν στη γη τα πνεύματα των νεκρών.
(*2) Το όνομα Κήρες δεν μπορεί να θεωρηθεί ισοδύναμο με την έννοια ψυχές, μιας και το πρώτο εμπεριέχει και την έννοια του φόβου. Για το λόγο αυτό είναι πιο κοντά στην έννοια που έχει η λέξη φάντασμα, μιας και η τελευταία εμπεριέχει την αίσθηση του φόβου. Η προέλευση της λέξης είναι άγνωστη, ενώ τείνει να υποδηλώνει πάντα τον θάνατο και το κακό.
(*3) Χωρίο από το εξαίρετο βιβλίο της Jane Ellen Harrison(Λέκτωρ των αρχαίων Ελληνικών στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, 1850- 1928)., «Δαίμων και Ήρως», που στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θέμις.
(*4) Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του σχολιαστή στους Βατράχους «Και κανένας ιερέας δε γεύεται από τη χύτρα όπου μαγειρεύουν όλοι οι πολίτες», όπως επίσης και στους Αχαρνής, «μαγειρεύουν χύτρες πανσπερμίας από όπου πήρε το όνομα της η γιορτή, από τη χύτρα όμως κανένας δε δοκίμαζε».
(*5) Οι νεκροί εδώ λαμβάνουν τις ευθύνες των Χθόνιων, των Δημήτρειων, τελούν δηλαδή το έργο της Θεάς Δήμητρας και της Κόρης με την Κάθοδο και την ’νοδο της.
(*6) Αν και στα σημερινά λεξικά οι όροι πανσπερμία και παγκαρπία είναι συνώνυμες εντούτοις στην αρχαιοελληνική λατρεία ήταν σαφώς διαχωρισμένες, σύμφωνα με την J.E.Harrison.
(*7) Ο Αισχύλος παρουσιάζει αυτόν τον κύκλο, την παληγγενεσία, κάπως πιο αφηρημένο και τοποθετεί στη θέση των νεκρών ψυχών τη μάνα Γη.. «Και ας κληθεί η Γη που γεννά τα πάντα, τα θρέφει και τα παίρνει πάλι πίσω στη μήτρα της»
(*8) Σύμφωνα με το Ζηνόδοτο.

ΠΗΓΗ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΕΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ - ΔΗΛΩΣΕΙΣ

Επιστολή του Θιάσου «Δελφύς» - ΥΣΕΕ
ΘΙΑΣΟΣ «ΔΕΛΦΥΣ» - ΥΣΕΕ
Αστική Μη κερδοσκοπική Εταιρεία.
Αρ. καταστ/κού Πρωτοδικείου Αθηνών:
18953 / 4 - 12 - 08.
Ευφράνορος 35 - 37, 11635 Αθήνα.
Αρ. επιστ. 100/5/8 - 3 - 2010.
ΠΡΟΣ: α) Αξιότιμο Πρέσβη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
                   Διδάκτορα κύριο Βόλφγκανκ Σούλτχαϊς.
              β) Ένωση Ελληνογερμανικών Εταιρειών
                   στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.
              γ) Ελληνογερμανικό Σύλλογο «Φιλαδέλφεια».
              δ) Ελληνογερμανικό Κέντρο Αλληλεγγύης.
              ε) Σύνδεσμο Ελληνογερμανικής Φιλίας «ΧΕΡΜΠΕΡΤ ΦΟΝ ΚΑΡΑΓΙΑΝ».
                   (Οι ανωτέρω φορείς, μετά των ταχυδρομικών τους διευθύνσεων).
ΘΕΜΑ: Φωτομοντάζ Θεάς Αφροδίτης και Δημοσίευμα για την Πώληση Ιερών του Παρθενώνα.

Αξιότιμε πρέσβη, Κυρίες και κύριοι των Ενώσεων και Συνδέσμων των οποίων εκπροσωπείτε.
Με την παρούσα επιστολή μας ευελπιστούμε, ότι στο πλαίσιο της επικοινωνιακής σας πολιτικής ως συνδετικοί κρίκοι των μέχρι τώρα φιλικά προσκείμενων λαών, Ελλήνων και Γερμανών, Γερμανών και Ελλήνων, θα ενεργήσετε τουλάχιστον ΄΄πυροσβεστικά΄΄ στην κατάσβεση της πασιφανούς επαναλαμβανόμενης θρησκευτικής προσβολής την οποία δέχονται οι Έλληνες λατρευτές της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας οι οποίοι τηρούν έμπρακτα, τα πάτρια ελληνικά ειωθότα και νομιζόμενα, αντιλαμβανόμενοι τη θέαση του Κόσμου όπως την αντιλαμβάνονταν οι πρόγονοι τους.

Δηλαδή όπως εκείνοι οι Έλληνες (που όπως καλά γνωρίζετε), μη έχοντας χριστιανικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, μεταλαμπάδευσαν τον ελληνικό πολιτισμό σε όλη την οικουμένη, φτάνοντάς τον, μέχρι την εσχατιά της γης.

Συνεπώς, επιθυμούμε να τονίσουμε, ότι η εκχυδαϊσμένη αστειότητα του περιοδικού «FOCUS» με το εξυπνακίστικο μοντάζ του ανασηκωμένου δακτύλου της Θεάς Αφροδίτης και η περίσσιου θράσους λαϊκίστικη γκεμπελική προπαγάνδα της εφημερίδας «BILD», που απευθύνεται - όπως η ίδια διατείνεται - σε 12 εκατομμύρια αναγνώστες, παροτρύνοντας τους Έλληνες να . πουλήσουν την Ακρόπολη 100 δις ευρώ για να ξεχρεώσουν, δεν μας θίγουν μόνο πολιτισμικά αλλά και θρησκευτικά!  

Κυρίες και κύριοι, εξ ημών θεωρούμενοι φίλοι μας.

Στην παρούσα επιστολή μας θα αποφύγουμε τις ιστορικά αποδεδειγμένες αναδρομές , οι οποίες μεταξύ άλλων αναφέρονται και σε γερμανικές βιβλιογραφικές πηγές, για το ποιοι οφείλουν σε ποιους και δεν εννοούμε μόνο χρήματα.

Δεν θα αντιπαραθέσουμε τις οφειλές της Γερμανίας που ανέρχονται σε 70 δις ευρώ από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο εξ αιτίας των ζημιών που προκάλεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής στην οικονομική υποδομή της χώρας και στον ελληνικό πληθυσμό.

Δεν θα κριτικάρουμε το γεγονός, ότι είναι ηλίου φαεινότερο, πως μια μερίδα του γερμανικού λαού τρέφει και διατηρεί υποσυνείδητα συμπλέγματα για τον προ απαρχής χριστιανικής χρονολόγησης ελληνικό πολιτισμό και για τους Γερμανούς φιλοσόφους που τον λάτρεψαν όπως ο Νίτσε.

Δεν θα αντιπαραθέσουμε τις ιστορικές και πολιτισμικές μας καταβολές οι οποίες στηριζόμενες στις γεωπολιτικές και κλιματολογικές διαφορές των χωρών μας, οδήγησαν εσάς στην ανάπτυξη της τεχνολογίας και εμάς στη γέννηση της φιλοσοφίας και του παράγωγου αυτής πολιτισμού.

Δεν θα αναφερθούμε σε ιστορικά καταγεγραμμένες ρήσεις και αποφθέγματα που καταδεικνύουν το πολιτιστικό επίπεδο των γερμανικών φύλλων, όταν το 335 προ απαρχής χριστιανικής χρονολόγησης, συναντήθηκαν με τον Αλέξανδρο φιλικά, πέρα από τον Δούναβη, κοντά στον μυχό της Αδριατικής.

Προς το παρόν δεν θα αναφερθούμε σε τίποτα εκ των ανωτέρω, για δύο λόγους:

1) Διότι ο Ιεροπρακτικός Θίασος «ΔΕΛΦΥΣ» εξ αντικειμένου και αρμοδιότητας επιθυμεί να περιορίζεται στην τέλεση των ιεροπραξιών στις ανά την Ελλάδα εορτές της Ελληνικής Θρησκείας και να αποφεύγει τις δημοσιεύσεις θεμάτων που άπτονται γενικότερων ενδιαφερόντων.

2) Διότι δεν επιθυμούμε την επικοινωνιακή όξυνση εφόσον παρά τις θρησκευτικές και πολιτισμικές προσβολές που μας έχουν γίνει από τον ομοεθνή σας τύπο, προσβλέπουμε ότι μέσω του βήματος που σας δίνουν οι συλλογικές σας δραστηριότητες, θα εξομαλύνετε την κατάσταση άμεσα.

Ωστόσο και επειδή επί του προκειμένου εθίγησαν θεότητες και ναοί της Ελληνικής θρησκείας (όπως ίσως γνωρίζετε ο βράχος της Ακρόπολης έχει τέσσερεις ναούς), έχουμε ηθική υποχρέωση να δώσουμε «στίγμα» και να σας διαβεβαιώσουμε ότι εάν υπάρξει συνέχεια ή υποτροπή των προσβλητικών δημοσιευμάτων του γερμανικού τύπου, θα ανοίξει ο ασκός  του Αιόλου, διότι μερικές φορές πρέπει να κατεβαίνεις χαμηλά για να φαίνεσαι στα μάτια των άλλων ψηλότερος απ` ότι είσαι.

Επειδή λοιπόν αξιότιμε Πρέσβη διδάκτορα κύριε Βόλφγκανκ Σούλτχαϊς, δηλώσατε στην αναρτημένη ιστοσελίδα της πρεσβείας σας πως, «θλίβεστε για το γεγονός ότι πρόσφατα άρθρα του γερμανικού τύπου θίγουν και δημιουργούν στο ελληνικό κοινό και τα ελληνικά μέσα αίσθημα προσβολής.», περιμένουμε από εσάς αλλά και από τις Ενώσεις - Συνδέσμους των ελληνογερμανικών σχέσεων, κάτι περισσότερο από την διπλωματική σας θλίψη. Ως τότε, διατελούμε
                                                                           
Μετά τιμής και πικρίας.

Για τον ΘΙΑΣΟ «ΔΕΛΦΥΣ»
Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης

ΠΗΓΗ

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΠΕΙΘΗΝΙΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ

« ...Η ελίτ δεν θα δίσταζε να πραγματοποιήσει τους πολιτικούς της σκοπούς, χρησιμοποιώντας τις τελευταίες σύγχρονες τεχνικές για να επηρεάσει τη συμπεριφορά του κοινού και να κρατήσει την κοινωνία υπό στενή παρακολούθηση».
Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ.

  Τα τελευταία  χρόνια έχει γίνει επιστητό ότι, για τη νεοταξική μεταμόρφωση του πλανήτη, χρησιμοποιείται μια ολόκληρη «επιστήμη» ψυχολογικών επιχειρήσεων από την υπερεθνική ελίτ. Η σημερινή κοινωνική κατάσταση είναι παραπροϊόν μιας σειράς τεχνικών «κοινωνικής μηχανικής» η οποία δρα στο παρασκήνιο της πολιτικής, της κοινωνικής μέριμνας, της οικονομίας, της ενημέρωσης, του πολιτισμού, της βιομηχανίας, του θεάματος και του μάρκετινγκ, επιχειρώντας να χειραγωγήσει και να παθητικοποιήσει τους πολίτες, να μεγιστοποιήσει τα κέρδη των πολυεθνικών, να αποδομήσει τα παραδοσιακά έθνη, τις κοινωνίες και τα θρησκευτικά συστήματα, επιβάλλοντας πολέμους και «τρομοκρατία» εναντίον ολόκληρων λαών και μετακινώντας στρατιές φθηνής εργατικής δύναμης με τη λαθρομετανάστευση επιδιώκοντας τη νέα δουλοκρατία.
  Όλα αυτά τα φαινόμενα που παρουσιάζονται από τα καθεστωτικά media περιτυλιγμένα με το εύηχο ιδεολόγημα της ποικιλομορφίας / πολύ-πολιτισμικότητας, είναι το αποτέλεσμα των -φανερών και κρυφών- σχεδιασμών μιας διεθνούς ελίτ, επικεφαλής του χρηματιστηριακού καπιταλιστικού μοντέλου, που θέλει τους πολίτες απόλυτα παραδομένους, ανήμπορους να υπερασπίσουν τις κοινωνικές κατακτήσεις, τα εθνικά σύμβολα και τις -με αίμα- αποκτημένες πολιτικές ελευθερίες.

  Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ
  Ο όρος «κοινωνική μηχανική» μπορεί να έχει καθιερωθεί σχετικά πρόσφατα, αλλά πολλές σχετικές τεχνικές χειρισμού των μαζών έχουν χρησιμοποιηθεί ανά τους αιώνες από τους κατέχοντες την εξουσία. Αν και δεν είναι βεβαιωμένο ότι υπήρξε ως  ιστορικό πρόσωπο, ως πατέρας αυτής της ιδέας θα μπορούσε να θεωρηθεί ο Κινέζος θεωρητικός της στρατηγικής και φιλόσοφος, Σουν Τζου (4^ος -5^ος αι. π.Χ.).
  Το έργο του δεν έγινε δημοφιλές μόνο μεταξύ των θεωρητικών του πολέμου, αλλά και μεταξύ των πολιτικών ηγετών και των διευθυντικών στελεχών στον επιχειρηματικό χώρο. Διαβάζοντας ορισμένες αρχές του μεταφορικά (στην εποχή της παγκοσμιοποίησης), λένε: «Αυτό που έχει μεγίστη σημασία στον (κοινωνικό) πόλεμο είναι να επιτεθείς στην στρατηγική του εχθρού (των εθνών). Δεύτερο, κατά σειρά σπουδαιότητας, είναι να διαλύσεις τις συμμαχίες του (τα παραδοσιακά στηρίγματα)» (με βάση την ελληνική έκδοση, Παπασωτηρίου 2008).
  Στην νεώτερη ιστορία, η κοινωνική μηχανική εφαρμόσθηκε κατά κόρον από τα μεγάλα ολοκληρωτικά καθεστώτα, με σκοπό να ισοπεδωθούν οι ανθρώπινες προσωπικότητες και να εξοντωθούν οι αντιφρονούντες. Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα με την ενορχηστρωμένη «μετανάστευση» τεράστιων μουσουλμανικών και αφροασιατικών πληθυσμών, η οποία λειτουργεί ως μοχλός διάβρωσης του εθνικού και κοινωνικού ιστού.
  Στο modus vivendi του αμερικανικού τρόπου ζωής, που έγινε σιγά- σιγά πλανητικό μοντέλο, η κοινωνική μηχανική αποσκοπούσε στην απονεύρωση των πολιτών και στην μετατροπή τους σε αμοραλιστές καταναλωτές χωρίς ιστορική μνήμη φιλοσοφικές αναζητήσεις και ηθικές αντιστάσεις.
  Το σύγχρονο μοντέλο του νεοταξικού «homo lupus economicus» είναι πιο ολοκληρωτικό και αντιανθρώπινο , αφού χρησιμοποιείται πλέον μια πανίσχυρη τεχνολογία επηρεασμού της συνειδήσεως, πέρα από γεωγραφικά σύνορα και πολιτικές ιδεολογίες. Το μοντέλο αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο, γιατί παρουσιάζεται σαν δημοκρατικό, ενώ στην πραγματικότητα λέει:
  «Επιτρέπεται να επιλέξετε ελεύθερα, στον βαθμό που μπορούμε να προγραμματίζουμε τις κινήσεις σας και να επιβάλλουμε -με πλύση εγκεφάλου- αυτό που εμείς θέλουμε και μας συμφέρει να κάνετε»...
 
  ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ
  1. Η στρατηγική της παραπλάνησης: Προκειμένου να αποκτήσουν τον έλεγχο του κοινού, αφ' ενός το διατηρούν ασυντόνιστο και με άγνοια των βασικών αρχών του συστήματος και αφ' ετέρου, συγχυσμένο αποδιοργανωμένο και διασπασμένο με ζητήματα που δεν έχουν πραγματική σημασία.
  Αυτό επιτυγχάνεται ως εξής: α) παρέχοντας χαμηλού επιπέδου δημόσια παιδεία και κρατώντας μόνο για την ελίτ την υψηλή γνώση,
β) Κατευθύνοντας τα αισθήματά τους , αυξάνοντας τη μαλθακότητά τους (πνευματική και φυσική) μέσα από συνεχή βομβαρδισμό από φθηνό σεξ, βία και τρομοκρατία μέσω των ΜΜΕ,
γ) Ξαναγράφοντας την ιστορία και τους νόμους και υποβάλλοντας τους πολίτες σε αποκλίνουσα συμπεριφορά, ώστε να μπορούν να μεταστρέψουν τη σκέψη τους από τις πραγματικές τους ανάγκες σε μη απαραίτητες προτεραιότητες.
  Ο γενικός κανόνας είναι ότι υπάρχει κέρδος από τη σύγχυση: όσο περισσότερη σύγχυση τόσο μεγαλύτερο το κέρδος.
  Άρα η καλλίτερη μέθοδος είναι να δημιουργούνται προβλήματα και μετά να προσφέρονται έτοιμες λύσεις γι' αυτά.
-Μεθόδευση της Παραπλάνησης
ΜΜΕ: Απομακρύνουν την προσοχή του ενήλικου κοινού από τα πραγματικά κοινωνικά ζητήματα και τη στρέφουν σε ανούσια ριάλιτυ.
ΣΧΟΛΕΙΑ: Διατηρούν αστοιχείωτα τα νεαρά παιδιά σε τομείς όπως τα μαθηματικά, τα οικονομικά, το δίκαιο, τη φιλοσοφία, την ιστορία.
ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ: Κρατούν σε χαμηλό επίπεδο την ψυχαγωγία του κοινού και τον πολιτισμό.
ΕΡΓΑΣΙΑ: Εφαρμόζεται η τακτική να είναι συνεχώς απασχολημένο το κοινό ώστε να μην μένει χρόνος για να σκεφθεί. Κατά τον Άλντους Χάξλεϋ, ο κόσμος αυτός θα είναι «μια δικτατορία χωρίς δάκρυα» όπου οι μάζες  θα «λατρεύουν τη δουλεία τους».
2. Αποσιώπηση: Με τον έλεγχο των ΜΜΕ φιλτράρονται οι ειδήσεις και οι πληροφορίες, ώστε σημαντικά αποσπάσματα των πραγματικών γεγονότων να αποκρύπτονται. Έτσι περνούν στον κόσμο την εικόνα των πραγμάτων που τους συμφέρει.
3. Γελοιοποίηση της «επικίνδυνης» πληροφορίας: Αν κάποιο σημαντικό γεγονός, (π.χ. οι επιθέσεις της 11^ης 9 στη Νέα Υόρκη) δεν «χωράει» στις επίσημες εξηγήσεις που προωθούνται από τα media, τότε μπαίνουν μπροστά οι μηχανισμοί εξευτελισμού: «γραφικοί», «συνωμοσιολόγοι» κ.λπ. Παράλληλα προωθούν υπούλως στημένες εξωφρενικές θεωρίες (π.χ. εξωγήινοι), ώστε να επιτείνουν τη σύγχυση του κοινού και να ακυρώνουν τις σοβαρές μαρτυρίες (π.χ. τις καταθέσεις των μηχανικών που μιλούν για κατεδάφιση από μέσα των Διδύμων Πύργων).
4. Κατασκευή «ειδικών»: Προώθηση δικών τους επιστημόνων και εξωνημένων διανοουμένων σε θέσεις κλειδιά του δημοσίου βίου (π.χ. καθηγητές πανεπιστημίου, διευθυντές ινστιτούτων), οι οποίοι στηρίζονται από τα επίσης κατευθυνόμενα ΜΜΕ.
Στην χώρα μας, όπου διεξάγεται ένας ανελέητος ιδεολογικός πόλεμος για εξόντωση κάθε τι ελληνικού, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της κατάληψης πολλών πανεπιστημιακών θέσεων από καθηγητές της εθνομηδενιστικής σχολής τα τελευταία 20 χρόνια, για να πρωτοστατούν σήμερα στη διάλυση της Παιδείας και στον αφελληνισμό της Ιστορίας.
5. Λειτουργία προβοκάτσιας: Όταν μια κοινωνική κατάσταση αρχίζει να γίνεται απειλητική γι' αυτούς (π.χ. αρχίζει να αφυπνίζεται πατριωτικά ή κοινωνικά ο μέσος πολίτης), τότε προωθούν κάποιον δικόν τους άνθρωπο ή κίνημα για να προλάβουν τους πραγματικούς εκπροσώπους του λαού και να σπείρουν την παραπληροφόρηση. Αν, παρ' όλα αυτά οι κοινωνικοί μηχανικοί αποτύχουν να επιβληθούν, τότε αρχίζει μια επίθεση ηττοπάθειας και δράσης άλλων αχυρανθρώπων.
6. Διάσπαση της προσοχής με την υπερπληροφόρηση: Αν κάποιο γεγονός τραβήξει την προσοχή του κοινού, οι κοινωνικοί μηχανικοί φροντίζουν ώστε τα ΜΜΕ να επιμείνουν σε άχρηστες λεπτομέρειες και στην αποπροσανατολιστική παρουσίασή του. Ταυτόχρονα σκηνοθετούν ένα άλλο γεγονός για να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού. Τα παραδείγματα στην Ελλάδα είναι πολλά...

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:
Η ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ
Η αρχή της νεοταξικής λογοκρισίας να εξαφανίζει τις ουσιαστικές πληροφορίες μέσα σε έναν κυκεώνα ασήμαντων πληροφοριών, επιτρέπει  στη νέου τύπου λογοκρισία να εμφανίζεται πλουραλιστική και δημοκρατική. Αυτή η στρατηγική εφαρμόζεται, κατ' αρχάς, στη τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, τη βασική πηγή ενημέρωσης των πολιτών.
Όλοι οι ψυχολόγοι και ειδικοί της νευροεπιστήμης γνωρίζουν ότι η απομνημόνευση πληροφοριών από τον εγκέφαλο γίνεται καλλίτερα όταν αυτές παρουσιάζονται με δομημένο τρόπο. Όμως τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων κάνουν ακριβώς το αντίθετο, ανακατεύοντας άναρχα ετερόκλητα θέματα διαφορετικής σπουδαιότητας (λίγο πολιτική, αθλητικά, ένα κοινωνικό θέμα, κάτι διασκεδαστικό, μετά ξανά πολιτική κ.λπ.). Έτσι είναι πολύ εύκολο να χειραγωγήσεις έναν πληθυσμό...
Η αληθινή ενημέρωση παρέχεται πλέον από τα εναλλακτικά, ειδικά και φανζιν έντυπα, τα οποία διαβάζονται όλο και περισσότερο από υποψιασμένους πολίτες.
- Στόχοι της κατευθυνόμενης ενημέρωσης:Ο ολοκληρωτικός έλεγχος των ατόμων. Να εμποδίζεται τι κοινό να σκέπτεται και να θέτει ευφυή ερωτήματα για την κατάστασή του και τον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένη και διευθύνεται η κοινωνία.
Να γίνει πιο  εύκολα χειραγωγήσιμο το κοινό, αποδυναμώνοντας  την αναλυτική και κριτική  του ικανότητα. Ο ηλεκτρονικό  έλεγχος της ψυχικής διάθεσης και της συμπεριφοράς του πληθυσμού. Δυνατότητα επηρεασμού ενός πλήθους, κάνοντάς το παθητικό ή, αντιθέτως, βίαιο ξαφνικά. Τέτοια τεστ έχουν γίνει στην Ρουάντα, στο Μπουρούντι, στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τώρα στο Ιράκ. Πιλοτικό πρόγραμμα για κοινωνία Δυτικού τύπου αποτελεί η Ελλάδα γιατί όταν μπήκε στην ΕΟΚ ο Έλληνας εθεωρείτο ιδιαιτέρως απείθαρχος και πολιτικοποιημένος. Γι' αυτό δόθηκαν και συνεχίζουν να κυκλοφορούν πολλά δισεκατομμύρια σε ευρω-πακέτα και ναρκοδολλάρια, και χτίστηκαν πολλές νεόπλουτες περιουσίες και επαύλεις για να ελεγχθεί το μυαλό των Νεοελλήνων...
Η υπερεθνική ελίτ έχει καταφέρει να κατευθύνει την κοινή γνώμη μέσω της παγκόσμιας αγοράς των ΜΜΕ που ελέγχεται από 7-9 πολυεθνικές επιχειρήσεις: τις Disney/ABC,  AOL-TimeWarner, Sony, Viacom/CBS, την News Corporation/Fox του Μέρντοχ, την General Electric/NBC, τη Universal/Seagram, την Tele-Communications και AT&T, και τις Vivendi και Bertelsman.
Σ' αυτές ανήκουν όλα τα  μεγάλα αμερικανικά κινηματογραφικά στούντιο, όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα, περισσότερο από το 80% της παγκόσμιας μουσικής αγοράς, οι μεγαλύτεροι δορυφόροι που εκπέμπουν διεθνώς, ένα μεγάλο μέρος της αγοράς των εκδόσεων βιβλίων και περιοδικών ποικίλης ύλης, η μεγάλη πλειοψηφία των εμπορικών καλωδιακών καναλιών στις ΗΠΑ και διεθνώς, καθώς και η μερίδα του λέοντος της ευρωπαϊκής τηλεόρασης...
Όπως επισημαίνει ο Λανς Μπένετ, ο οποίος διδάσκει πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτων στο βιβλίο του The politics of Illusion: «Οι ειδήσεις κατευθύνονται από δυνάμεις που δύσκολα συμβιβάζονται με τις ανάγκες της δημοκρατίας...»
«Μέσα από την προσεκτική προπαρασκευή των μηνυμάτων, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι πετυχαίνουν συχνά να ελέγχουν τις πληροφορίες που σχετίζονται με όλα τα στοιχεία-κλειδιά των ειδησεογραφικών θεμάτων. Ο σκοπός φυσικά είναι ο έλεγχος των πληροφοριών που σχετίζονται με το σύνολο των συστατικών μερών των εκτυλισσομένων πραγματικών πολιτικών δραμάτων και επομένως, ο έλεγχος του περιεχομένου όλων των ειδησεογραφικών θεμάτων που έχουν γραφτεί για αυτά».(ελληνική έκδοση, Η πολιτική των ψευδαισθήσεων, Δρομέας, Αθήνα 1999, σελ. 71-72, 178).
Ο Γάλλος θεωρητικός Ζαν Μπωντριγιάρ χρησιμοποιεί τον όρο «υπερπραγματικότητα» ως υπόμνηση του γεγονότος ότι αυτός ο απόμακρος, κατασκευασμένος  συμβολικός κόσμος είναι που παρέχει όλο και περισσότερο την πρώτη ύλη για την σκέψη και το συναίσθημα.

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΩΝ
Όπως το έχει θέσει εύστοχα ο παλαιός Βρετανός πρωθυπουργός Βενιαμίν Ντισραέλι: «Υπάρχουν 3 ειδών ψεύδη: τα ψέμματα, τα χοντρά ψέμματα και η στατιστική».
Κόμματα και πολιτικοί εκδοτικά συγκροτήματα, τηλεοπτικοί σταθμοί, αλλά και πλήθος εταιρειών που στηρίζουν την επιβίωσή τους στην ελεύθερη αγορά, παραγγέλλουν συχνά δημοσκοπήσεις, προσπαθώντας να επηρεάσουν τον ψηφοφόρο-καταναλωτή. Ο πολιτικός σύμβουλος Ρότζερ Άιλ κάποτε ευφυολόγησε λέγοντας: «Όταν πεθάνω θέλω να ξαναγυρίσω με πραγματική εξουσία. Θέλω να ξανάρθω ως μέλος μιας ομάδας δημοσκοπήσεων.» Μόνο στην Ευρώπη επενδύονται 8 δις. ευρώ ετησίως, για να σκιαγραφηθούν οι σκέψεις και οι προθέσεις των πολιτών.
Το 2006, σε συνέδριο με θέμα Δημοσκοπήσεις και Στατιστική, που πραγματοποίησε στην Κω το Ε.Σ.Ι. (Ελληνικό Στατιστικό Ινστιτούτο) ειδικοί επιστήμονες εξέθεσαν τις ανησυχίες τους σχετικά με τις «θολές» διαδικασίες υπό τις οποίες διενεργούνται πολλές δημοσκοπήσεις και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.
Ο Κωνσταντίνος Μπάσιος, υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών, αναφέρει στο άρθρο του «Η πολιτική δημοσκόπηση ως ένα ακόμα σύμπτωμα ιδιαίτερης πολιτικής παθογένειας (www.greekelections.com/gpj/articles/2004/ac04.asp?state=elections,09/02/04) τα σημεία εκείνα που συχνά παραβλέπονται ή αποσιωπούνται: α) Ποιος είναι αυτός που καθορίζει ότι ένα συγκεκριμένο κι όχι κάποιο άλλο θέμα χρήζει σφυγμομέτρησης;
β) Πώς διατυπώνονται τα ερωτήματα, σε ποια πράγματα δίδεται έμφαση και με ποια σειρά υποβάλλονται σε αυτούς που παίρνουν μέρος στη σφυγμομέτρηση;
γ) πόσα πρόσωπα απαρτίζουν το δείγμα και με ποια κριτήρια επιλέγονται αυτά τα πρόσωπα;
Ως προς τις πολιτικές δημοσκοπήσεις, το εκλογικό σώμα μαθαίνει μόνο για τις δημόσιες και όχι για τις μυστικές. Επομένως, το επίμαχο σημείο είναι: γιατί κάποιος με πληροφορεί για ένα θέμα για το οποίο εγώ δεν έχω ενδιαφερθεί; Προφανώς γιατί λέγοντάς μου ό,τι εκείνος θέλει, διαμορφώνει μια «βολική» για εκείνον πραγματικότητα.
Η «έρευνα αγοράς» αποτελεί άλλο ένα παγκόσμιο ολιγοπώλιο στα χέρια των επικυριάρχων.  Τέσσερις εταιρείες ελέγχουν το μεγαλύτερο τμήμα της παγκόσμιας αγοράς, χρησιμοποιώντας πληθώρα επωνυμιών: οι WPPGroup, McCann Ericsson, TNS και Thomson Corporation. Οι 4 αυτές αγγλοσαξονικές εταιρείες υπολογίζεται ότι ελέγχουν περί το 90% της ελληνικής αγοράς, συγκεντρώνοντας όγκο και ποιότητα πληροφοριών και αναλύσεων, ανά έτος, μεγαλύτερα από οποιαδήποτε κρατική υπηρεσία, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας!

ΤΟ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ ΤΟΥ BIG BROTHER
Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι αυτά που δεν ξέρουμε είναι πολύ πιο σημαντικά από τον όγκο των σκουπιδο-πληροφοριών που μεταδίδονται. Η κατοχή της μυστικής γνώσης ισοδυναμεί με περισσότερη εξουσία και το τελικό αποτέλεσμα είναι ο καλλίτερος έλεγχος των μαζών. Κατ' αναλογίαν, στον βαθμό που ό,τι σκεπτόμαστε βασίζεται σε ό,τι μαθαίνουμε, η χειραγώγηση ενός νου ή ενός έθνους από νόες, μπορεί να επιτευχθεί μέσω του ελέγχου των πληροφοριών.
Επιπλέον, η «κοινωνική μηχανική» (η ανάλυση κι ο αυτοματισμός μιας κοινωνίας) απαιτεί τη συσχέτιση μεγάλων ποσοτήτων σταθερά μεταβαλλόμενων οικονομικών πληροφοριών (δεδομένων) και για αυτό χρειάζεται ένα υψηλής ταχύτητας σύστημα ψηφιακής επεξεργασίας δεδομένων. Αυτό θα μπορούσε να προηγηθεί της κοινωνίας και να προβλέψει πότε αυτή θα είναι έτοιμη να συνθηκολογήσει.
Για να επιτευχθεί μια απολύτως προβλέψιμη Οικονομία, τα μέλη των χαμηλοτέρων τάξεων της κοινωνίας πρέπει να μπουν υπό απόλυτο έλεγχο: να «εξημερωθούν» να εκπαιδευθούν και να δεσμευθούν με βάρη  και μακροχρόνια κοινωνικά καθήκοντα από νεαρή ηλικία, προτού έχουν την ευκαιρία να αναρωτηθούν για την πραγματική φύση των αγαθών και να αμφισβητήσουν το σύστημα.
Για να εξασφαλισθεί μια τέτοια υπακοή, έπρεπε να διαλυθούν οι παραδοσιακές οικογένειες των μέσων και κατωτέρων τάξεων, μέσα από την εντατικοποίηση της απασχόλησης και των δύο γονέων και την καθιέρωση κρατικών κέντρων ολοήμερης απασχόλησης και εκπαίδευσης των παραμελημένων παιδιών τους.
Το 2005, ένα μεγάλο ερευνητικό consortium, χρηματοδοτούμενο από την Ε.Ε. ξεκίνησε τη δημιουργία ενός κατάλληλου για προσομοιώσεις μοντέλου κοινωνικών αλληλεπιδράσεων, με την βοήθεια αυτόνομων προγραμμάτων. Το πρόγραμμα ονομάσθηκε New Ties και έχει ολοκληρώσει την πρώτη φάση του. Με την συμμετοχή 5 μεγάλων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, ανοίγει τον δρόμο σε προσομοιώσεις μεγάλης κλίμακας ανθρώπινων πληθυσμών που αναμένεται να ακολουθήσουν τα επόμενα 20 χρόνια, οπότε και αναμένεται να εκατονταπλασιασθεί η ισχύς των υπολογιστικών συστημάτων. Τότε θα είναι δυνατή μια ακόμη πιο άμεση συλλογή δεδομένων, σχεδόν σε πραγματικό χρόνο, καθώς εκατομμύρια αυτόνομα προγράμματα θα είναι σε θέση να παρακολουθούν και να καταγράφουν, να ταξινομούν πακτωλούς δεδομένων σχετικά με τις ζωές των πολιτών.
Αν ο χειρισμός των μαζών καταστεί δυνατός, τότε θα γίνει εφικτή σε μεγάλο βαθμό η πρόβλεψη της αγοραστικής συμπεριφοράς του καθένα, ακόμα και για μικρό χρονικό διάστημα. Κατ' επέκταση, μια Κρατική Οικονομία μπορεί να κατευθυνθεί με τις κατάλληλες πιέσεις, αν οι αντιδράσεις των μαζών μπορούν να προβλεφθούν εγκαίρως, και να ακυρωθεί εντελώς ο ρόλος του κράτους ως διαμεσολαβητού μεταξύ ιδιωτικών συμφερόντων.
Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, ένα νέο πρόγραμμα μπορεί να συνδυάσει εγκεφαλική δραστηριότητα με οπτικές εικόνες, αλλά και να προβλέψει τι βλέπουν οι άνθρωποι. Η εν λόγω μελέτη προβάλλει ως πιθανό ότι κάποια μέρα οι υπολογιστές θα μπορούν να «διαβάζουν»τον εγκέφαλο ενός ανθρώπου, αναπλάθοντας ψηφιακά αναμνήσεις, όνειρα ή φαντασιώσεις.
Οι νευροεπιστήμονες που ερευνούν τον, σχεδόν φουτουριστικό, κλάδο της επιστημονικής έρευνας, το Νευρομάρκετινγκ, γνωρίζουν ότι υπάρχουν συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου που αποτελούν «αποθήκη»όλων όσων έχουμε μάθει, καθώς και το περιεχόμενο των φιλοδοξιών το εγώ μας. Μια έντονη δραστηριότητα στον αριστερό προμετωπιαίο φλοιό μπορεί να υπονοεί ότι το υποκείμενο έλκεται από την εικόνα ή το διαφημιστικό μήνυμα μιας φίρμας. Έτσι οι ερευνητές μπορούν να πουν ποια μέρη των διαφημιστικών μηνυμάτων αποθηκεύονται στη μακροπρόθεσμη μνήμη των εξεταζομένων και να ανακαλύψουν το πώς το μάρκετινγκ μπορεί να σημαδέψει τις προτιμήσεις του νου για προϊόντα  και πολιτικούς.
Ψυχολόγοι και οικονομολόγοι χρησιμοποιούν εξελιγμένα σκάνερ του εγκεφάλου για να προσδιορίσουν τους μηχανισμούς κρίσης που αναπτύσσονται στο υποσυνείδητο και στο ασυνείδητο. Οι μεγάλες εταιρείες καλλυντικών, ενδυμάτων, κινητής τηλεφωνίας, καπνοβιομηχανίες κ.λπ. δοκιμάζουν αυτά τα εργαλεία έρευνας της εγκεφαλικής δραστηριότητας και επενδύουν στις μεθόδους αυτές, προκειμένου να εκλεπτύνουν την διαφημιστική τους στρατηγική. Τα ποσά που δαπανώνται είναι κολοσσιαία. Κατά μία εκτίμηση, κάθε μέρα κυκλοφορούν 700 νέα προϊόντα, ενώ συνολικά 2 εκατ. Μάρκες επιζητούν την προσοχή του καταναλωτή.
Για να υπάρξουν κέρδη μεταξύ όλων αυτών των παρόμοιων προϊόντων, οι επικεφαλής των πωλήσεων προσπαθούν να εντυπώσουν ένα προϊόν στο μυαλό του αγοραστή. Ως εκ τούτου, στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, ο μέσος ενήλικας καταναλωτής δέχεται 3.000 διαφημιστικά μηνύματα κατά μέσον όρο την ήμέρα (5πλάσιο απ' ό,τι 20  χρόνια πριν).

Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ
Η απελευθέρωση του διαδικτύου, όπου με ελάχιστα μέσα μπορεί ο καθένας να αποκτήσει δυνατότητα παγκόσμιας πληροφόρησης, είναι ένα πείραμα κοινωνικής μηχανικής επομένου επιπέδου. Ήδη, ένας μυστικός πόλεμος εξελίσσεται μέσα στον κυβερνοχώρο. Όχι με λογοκρισία, αλλά με «δικαιωματικό έλεγχο» πληροφοριών και αντιλήψεων (αυτό κάνουν οι μηχανές αναζήτησης) και ακόμη πιο πλάγιες μεθόδους.
Στην Τεχεράνη είδαμε τον Ιούνιο να ξεσπάει η μεγαλύτερη λαϊκή εξέγερση από την ισλαμική επανάσταση του 1979. Μετά την επανεκλογή του Αχμαντινετζάντ, η οποία αμφισβητήθηκε εντέχνως από τα δυτικά ΜΜΕ, ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, Μιρ Χουσείν Μουσαβί, κάλεσε τους οπαδούς του σε μαζικές διαδηλώσεις, που κατέληξαν σε άγριες συγκρούσεις με την αστυνομία. Η κινητοποίηση εναντίον του καθεστώτος πραγματοποιήθηκε έπειτα από μεγάλη εκστρατεία μέσω ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης όπως το Twitter και το Facebook.
Νωρίτερα είχε πραγματοποιηθεί ένα άλλο διαδικτυακό «αντάρτικο». Στη Μολδαβία περίπου 20.000 διαδηλωτές απαίτησαν την προσάρτηση της χώρας στη Ρουμανία και την Ε.Ε., μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 5^ης Απριλίου, όπου ο φιλορωσικός  κομμουνιστικός σχηματισμός του Vladimir Voronin συγκέντρωσε ακριβώς το 50% των ψήφων. Υπό το προφίλ #pman (τα ακρωνύμια της κεντρικής πλατείας της μολδαβικής πρωτεύουσας  Piata Marii Adunari Nationale) και με μια μέση ροή μέχρι και 10 μηνυμάτων το λεπτό, οργανώθηκε στη Μολδαβία ένα νεανικό πλήθος, το οποίο ήταν πληροφορημένο τόσο για τον σκοπό της διαδήλωσης, αλλά και για τις ακριβείς κινήσεις της αστυνομίας.
Τον Φεβρουάριο του 2006, αποδιαβαθμίσθηκε στις ΗΠΑ η Χάρτα Επιχειρήσεων Πληροφοριών (Information Operations Roadmap), η οποία είχε συνταχθεί τον Οκτώβριο του 2003 από τον υπουργό αμύνης Ντόναλντ Ράμσφελντ και σκιαγραφούσε τη νέα στρατηγική του Πενταγώνου στο διαδίκτυο. Συγκεκριμένα περιλαμβάνει επαφές με δημοσιογράφους σε ηλεκτρονικά μέσα και ειδικούς ηλεκτρονικών συστημάτων, οι οποίοι θα εξαπολύουν επιθέσεις σε εχθρικά συστήματα, καθώς και ψυχολογικές επιχειρήσεις.
Με πάνω από 1,3 δις. Ανθρώπους διαδικτυωμένους και με μαζική συμμετοχή σε συνδέσμους κοινωνικής δικτύωσης (Facebook +200 εκατ. χρήστες,
MySpace +125 εκατ. χρήστες, Twitter +1,4 εκατ. tweets/ ημέρα), θα ήταν δύσκολο να παρακαμφθούν οι δυνατότητες μια τέτοιας δεξαμενής δεδομένων, τα οποία, σημειωτέον, δίνονται με χαρακτηριστική ευκολία από τους ίδιους τους χρήστες.
Πρέπει να αναφερθεί, τέλος , ότι μετά από μια «χρυσή περίοδο» ελευθερίας στο διαδίκτυο -που αφέθηκε εσκεμμένα μέχρι σήμερα προκειμένου να εντοπισθούν οι αντίθετες φωνές προς την νέα τάξη και να μελετηθούν οι τάσεις και προθέσεις των πολιτών- μεθοδεύεται τώρα ο ασφυκτικός έλεγχος από την ελίτ, μέσω ενός παγκόσμιου πλέγματος νόμων... 

ΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ
Ένα ντοκουμέντο με τίτλο «Σιωπηλά Όπλα για Αθόρυβους Πολέμους» ( Silent Weapons for Quiet Wars), επιβεβαιώνει ότι όλα αυτά είναι μέρος ενός προσχεδιασμένου πολέμου κατά της Ανθρωπότητας.
Ο «έλεγχος του κοινού» επιτυγχάνεται μέσω των «σιωπηλών όπλων» που εφαρμόζονται  στα ΜΜΕ και τα σχολεία: « Το κοινό δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτά τα όπλα και συνεπώς δεν μπορεί να πιστέψει ότι δέχεται επίθεση και χαλιναγωγείται από ένα όπλο... Όταν το σιωπηλό όπλο εφαρμόζεται σταδιακά, το κοινό προσαρμόζεται...»
Το ντοκουμέντο αυτό, αποτυπώνει τις πρώτες φάσεις του Σχεδίου της Παγκόσμιας Χειραγώγησης, είναι το προϊόν μιας επιχείρησης με το όνομα «Operations Research», που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια το Β' Παγκοσμίου Πολέμου για επίθεση κατά των εχθρικών πληθυσμών, χρησιμοποιώντας εργαλεία κοινωνικής μηχανικής και ψυχολογικού πολέμου. Σύμφωνα μ' αυτό,  η υπερεθνική ελίτ αποφάσισε το 1954 να εξαπολύσει έναν «σιωπηλό πόλεμο» (αρχικά κατά του αμερικάνικού λαού και στη συνέχεια κατά της Ανθρωπότητας), με στόχο την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας οικονομίας.
Το ντοκουμέντο αναφέρεται «στον έλεγχο της κοινωνίας μέσω της απειθαρχίας, της άγνοιας, του αποπροσανατολισμού, της αποδιοργάνωσης και της σύγχυσης» (βλ. Τρίτο Μάτι, τ. 154, καλοκαίρι 2007).
Η ουσία των στρατηγημάτων, μπορεί, επίσης, να αναζητηθεί σε μια μελέτη ενός think tank που κυκλοφόρησε το 1967, με τον τίτλο Report from Iron Mountain (Αναφορά από το Σιδηρούν Όρος). Το έγγραφο υπαινίσσεται ότι προέρχεται από το αμερικάνικό υπουργείο αμύνης, όταν υπουργός ήταν ο Ρόμπερτ Μακναμάρα, και δημιουργήθηκε από το ινστιτούτο Hudson, που τοποθετείται στην βάση του Iron Mountain στο Croton on Hudson, στη Νέα Υόρκη. Το ινστιτούτο Hudson ίδρυσε και διηύθυνε ο   Herman Kahn, στέλεχος της  Rand Corporation παλαιότερα. Τόσο ο Μακναμάρα όσο και ο Kahn ήταν μέλη του πανίσχυρου CFR (Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων). Ο υποτιθέμενος στόχος ήταν να διερευνήσει τρόπους για την «σταθεροποίηση της κοινωνίας».
Μια ανάγνωση της αναφοράς αποκαλύπτει ότι η λέξη «κοινωνία» χρησιμοποιείται ως συνώνυμο της «παγκόσμιας κυβέρνησης». Επιπλέον η λέξη «σταθεροποίηση» χρησιμοποιείται με την έννοια  της διατήρησης και της διαιώνισης των επικυρίαρχων στην εξουσία και στους τρόπους να ελέγχουν τους πολίτες και να αποτρέπουν την εξέγερσή τους. Στην συνέχεια εξηγεί ότι πλησιάζουμε σ' ένα σημείο στην ιστορία, όπου οι παλιές συνταγές επιβολής, όπως ήταν ο πόλεμος, ίσως να μην λειτουργούν. Τι άλλο λοιπόν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει η παγκόσμια ελίτ για να νομιμοποιήσει και να διαιωνίσει την εξουσία της;
Η αναφορά καταλήγει ότι ένα υποκατάστατο του πολέμου πρέπει να πληροί τρεις προϋποθέσεις: α) να είναι οικονομικά πολυέξοδο, β) να αντιπροσωπεύει μια αξιόπιστη απειλή μεγάλου μεγέθους, και γ) να παρέχει μια λογική δικαιολογία που θα εξυπηρετεί την εξουσία.
Συνεπώς, πρέπει να βρεθεί ένας νέος εχθρός που θα απειλεί ολόκληρο τον κόσμο και η προοπτική να κυριευθεί από τον εχθρό αυτό η ανθρωπότητα θα πρέπει να είναι πιο τρομακτική κι απ' τον ίδιο τον πόλεμο (βλ. NEXUS τ. 26 Ιούνιος -Ιούλιος 2008).
Τα διάφορα  σενάρια που έχουν επεξεργασθεί τα στρατηγήματα της κοινωνικής μηχανικής της Νέας τάξης στηρίζονται στα μοντέλα του «Σοκ». Από τη δεκαετία του '40, οι εξελίξεις στην Ψυχιατρική με τη χρήση του ηλεκτροσόκ είχαν κάνει τους γιατρούς να πιστέψουν ότι είναι σε θέση να «καθαρίσουν» εντελώς το μυαλό των πασχόντων: Επηρεάζουμε τους ανθρώπους τους οδηγούμε στην υπακοή! Αλλά οι τεχνικές αυτές δεν λειτουργούν  μόνο σε μεμονωμένα άτομα. Μπορούν να λειτουργήσουν  σε ολόκληρες κοινωνίες. Ένα συλλογικό τραύμα, ένας πόλεμος, μια φυσική καταστροφή, μια τρομακτική ενέργεια μας φέρνει όλους σε κατάσταση σοκ.
Στο βιβλίο της The Shock Doctrine (http://www.schizas.com/site3/el/koinonikos-klonismos.html) η Καναδή δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, Naomi Klein, αποδεικνύει με τεκμηριωμένο τρόπο πώς οι αμερικανικές πολιτικές της «ελεύθερης αγοράς» έφθασαν αν κυριαρχούν στον κόσμο μέσω της προγραμματισμένης εκμετάλλευσης και καταστροφής ανθρώπων και χωρών.
Η θεωρία της Klein περιγράφει τις διασυνδέσεις μεταξύ  της οικονομικής πολιτικής, του πολέμου υπό το δόγμα «Σοκ και Δέος» και τα χρηματοδοτούμενα από τις Μυστικές  Υπηρεσίες  πειράματα με ηλεκτροσόκ, αποδεικνύοντας με καθηλωτικές λεπτομέρειες το πώς, πολύ γνωστά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας ήταν εσκεμμένες εφαρμογές του «Δόγματος του Σοκ».
Τα διάφορα μοντέλα της κοινωνικής μηχανικής του «παγκόσμιου τρόμου» περιλαμβάνουν:

• Το σενάριο της παγκόσμιας τρομοκρατίας, στο οποίο έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως.
• Το σενάριο της παγκόσμιας επιδημίας. Η πρόβα με την γρίππη των πτηνών αρχικά, και τον ιό Η1Ν1 σήμερα, έχει τροφοδοτήσει τους Επικυρίαρχους με πλήθος συμπερασμάτων για τις αντιδράσεις πολιτών, οργανισμών, κυβερνήσεων και ΜΜΕ σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
• Το σενάριο των φυσικών καταστροφών. Όπως περιγράφει η Naomi Klein, όταν ταξίδεψε για ρεπορτάζ στη Σρι Λάνκα μετά το καταστροφικό τσουνάμι, έγινε μάρτυρας μια εξωφρενικής κατάστασης: ξένοι επενδυτές-αρπακτικά και διεθνείς τοκογλύφοι είχαν συνασπισθεί για να εκμεταλλευθούν την ατμόσφαιρα πανικού, ώστε να «βάλουν στο χέρι» όλη την ακτογραμμή με τις πανέμορφες παραλίες, απαγορεύοντας στις χιλιάδες οικογένειες των ψαράδων που ζούσαν πατροπαράδοτα εκεί να κτίσουν ξανά τα σπίτια τους. Την επόμενη φορά στη Νέα Ορλεάνη, ήταν πλέον ολοφάνερο ότι το σύστημα εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις «συλλογικού τραύματος» για να προωθήσει ριζικές κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές. Η κρίση που ακολούθησε το πέρασμα του τυφώνα Κατρίνα από τη Νέα Ορλεάνη θα μπορούσε ίσως να αποτελεί το σημαντικότερο πείραμα  κοινωνικής μηχανικής.  
• Το σενάριο της περιβαλλοντικής κρίσης. Το άλλο σενάριο αποτελεσματικής παγκόσμιας απειλής ήταν η μόλυνση του περιβάλλοντος. Αυτό θεωρήθηκε ότι ήταν πιθανότερο να επιτύχει γιατί μπορούσε να συνδεθεί με ορατές καταστάσεις, όπως η αιθαλομίχλη και η μόλυνση των υδάτων. Μπορούσαν να γίνονται προβλέψεις που θα έδειχναν ότι πλησιάζει το τέλος της Γης, και θα ήταν τόσο τρομακτικό όσο κι ένας πυρηνικός πόλεμος. Η ακρίβεια αυτών των προβλέψεων δεν ήταν το ζητούμενο.
• Σκοπός τους θα ήταν να τρομοκρατήσουν κι όχι να ενημερώσουν. Οι μάζες θα δεχθούν πιο πρόθυμα την πτώση του βιοτικού τους επιπέδου, την αύξηση των φόρων και τη γραφειοκρατία, με τη δικαιολογία ότι «είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε, για να σώσουμε την Μητέρα Γη».
  Το σενάριο της διατροφικής κρίσης. Στις 2 Απριλίου του 2008, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας (WB), Robert Zoellick, εξέφρασε την ανησυχία του για την άνοδο των τιμών των τροφίμων σε 33 χώρες, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε κοινωνικές αναταραχές. Τα στοιχεία που βγήκαν στο φως έκαναν τους εκπροσώπους του προγράμματος World Food του ΟΗΕ να αποκαλέσουν την κρίση «σιωπηλό τσουνάμι». Σε αυτό το πλαίσιο, ο οικονομικός αναλυτής William Blum μίλησε ξεκάθαρα για μια παγκόσμια οικονομική ελίτ που παίρνει όλες τις σημαντικές αποφάσεις  με κριτήριο τον φόβο και την απληστία.(Eric Walber, Food Crisis A Conspiracy?- Silent Tsunami, 17/05/08, www.rense.com/general82/food.htm) 
  Το σενάριο της ενεργειακής και οικονομικής κρίσης. Όταν η τιμή του πετρελαίου είχε φθάσει 147 δολάρια το βαρέλι, κανείς δεν περίμενε ότι θα έπεφτε κάτω από τα 50 δολάρια. Μήπως η διεθνής τιμή του πετρελαίου έπρεπε να πέσει για να «μελετηθούν» χωρίς «εξωτερικές» επιρροές και ανεξάρτητα μιας γενικευμένης οικονομικής κρίσης;

Ένας από τους ανθρώπους που φαίνονται να έχουν  εσωτερική πληροφόρηση (ο τηλεοπτικός αναλυτής Jim Cramer), ανέφερε στις 6 Οκτωβρίου σε τηλεοπτική συνέντευξη (www.colbertnation.com/the-colbert-report-videos/187307/october-06-2008/jim-cramer) ότι το επόμενο βήμα (στο σενάριο της μεθοδευμένης κοινωνικής αποδόμησης) θα είναι να σταματήσουν να εφοδιάζονται με χρήματα τα τερματικά των τραπεζών (τα ATM).

• Το σενάριο της εξωγήινης απειλής. Η εισβολή εξωγήινων από το Διάστημα άρχισε να εξετάζεται σοβαρά μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και φαίνεται ότι μπορεί να έχουν ήδη γίνει πειράματα μέσα σ' αυτό το πλαίσιο. Όμως, η αντίδραση του κοινού δεν ήταν εντελώς προβλέψιμη, επειδή η απειλή δεν ήταν τόσο «αξιόπιστη».

Ωστόσο, το θέμα ότι μια συγκλονιστική εισβολή  εξωγήινων που θα δείξει η τηλεόραση -ακόμα κι αν πρόκειται για κατασκευασμένη με υψηλής τεχνολογίας γραφικά ή  προβολές λέιζερ στον ουρανό- μπορεί για  να σπρώξει όλα τα κράτη στην αγκαλιά  της παγκόσμιας κυβέρνησης, η οποία, υποτίθεται, θα προστατεύσει τη γη από την εισβολή. Από την άλλη, αν οι εξωγήινοι παρουσιάζονταν ως «φιλικά διακείμενοι» θα υπήρχε ένα εναλλακτικό σενάριο που θα προέβλεπε τον σχηματισμό παγκόσμιας κυβέρνησης η οποία θα εκπροσωπούσε το ενωμένο ανθρώπινο γένος σε ένα είδος γαλαξιακής ομοσπονδίας. ( βλ. Dirty Watchtower Secrets, http://www.theforbiddenknoledge.com/hardtruth/dirtywatchtowersecrets.htm), Like Father Like Son: George W. Bush and the Fake Alien Invasion, http://www.theforbiddenknowledge.com/hardtruth/fake_invasion.htm).
Σ' αυτό το πλαίσιο, οργιάζουν ήδη οι φήμες στο διαδίκτυο ότι την περίοδο απονομής του Νόμπελ Ειρήνης στον Μπαράκ Ομπάμα, ο Αμερικανός πρόεδρος θα προβεί σε δηλώσεις, μαζί με την NASA, περί εξωγήινης παρουσίας...

ΤΟ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΗΣ ΕΛΙΤ
Όπως επισημαίνει, επίσης, ο επίτιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Χάουαρτν, Νικόλαος Σταύρου, «Οι αήθεις ελίτ των μάνατζερ της νέας εποχής, εντός κι εκτός κυβέρνησης, είναι σίγουρες ότι μια φοβισμένη παγκόσμια κοινωνία, μπορεί να οδηγηθεί μέσω σοκ στη συμμόρφωση, μόνο εάν η κριτική σκέψη δεν αναμιχθεί στις προσχεδιασμένες σκευωρίες. Και ελάχιστοι άνθρωποι θέτουν ερωτήματα σε μια ατμόσφαιρα κρίσης. Τελικώς, όλες οι κρίσεις -είτε πρόκειται για χρηματοπιστωτικές ληστείες υψηλής τεχνολογίας, είτε για τυφώνες, τσουνάμι ή πολέμους- μπορούν να μετατραπούν σε ευκαιρίες, συνήθως για εκείνους που τις προεκάλεσαν». (Ν. Σταύρου, «Η αποδόμηση των εθνών» Ελευθεροτυπία 18/7/09)
Η πρόσφατη ελληνική ιστορία αποτυπώνει ανάγλυφα την εμπειρία του «Δόγματος του Σοκ», όπως αυτή μπορεί να εφαρμόζεται είτε με αυταρχικές, είτε με «δημοκρατικές»εκδοχές της κοινωνικής μηχανικής. Το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης του μεταπολεμικού καπιταλισμού των εργολάβων και της αρπαχτής, γεννήθηκε μέσα στο μετεμφυλιοπολεμικό καθεστώς και γιγαντώθηκε στην περίοδο της χούντας. Στην μεταπολίτευση συνεχίσθηκε η χωροταξική αναρχία και ολοκληρώθηκε η περιβαλλοντική καταστροφή.
Το σοκ του πολέμου και της εισβολής στην Κύπρο έγινε αφορμή για την παράδοση της Οικονομίας του νησιού στο πολυεθνικό «οικονομικό θαύμα», με αποτέλεσμα την άμβλυνση των συνειδήσεων και την ελαχιστοποίηση των αντιστάσεων.
Στην Ελλάδα το σοκ της γρήγορης ένταξης στην ΕΟΚ χωρίς σχεδιασμό, και αργότερα, της πλήρους παράδοσης στην ΟΝΕ και στο ευρώ κατέστρεψαν τους βασικούς τομείς της Οικονομίας (αποβιομηχάνιση, πτώση εξαγωγών, περιορισμός αγροτικής παραγωγής) και περιθωριοποίησαν μεγάλα στρώματα του λαού. Ακολούθησε το σοκ αθρόας εισροής μεταναστών, με αποτέλεσμα τη μεγάλη ανεργία και την εκμετάλλευση της ελληνικής εργατικής τάξης. Κι όμως, όλη η ανεπανόρθωτη βλάβη παρουσιάζεται ως «αναπτυξιακό μοντέλο» από  τη νεοταξική προπαγάνδα και τους εκπροσώπους της παγκοσμιοποίησης.
Αν θέλουμε βαθιά να μην ευοδωθούν τα «σκοτεινά» σενάριά τους, πρέπει να κάνουμε «ένα άλμα πάνω από τη φθορά», όπως θα 'λεγε ο Ελύτης, να αρνηθούμε τον φόβο και να οργανώσουμε την αποτελεσματική μας άμυνα, ως πολίτες που αρνούμαστε να αποδεχθούμε την εθνοκτονία μας, επειδή το θέλουν «τα παιχνίδια πανικού» της Νέας Τάξης.    

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

• Naomi Klein, The Shock Doctrine, Knopf Canada, 2007 Friend Tischler , Manifesto for Democratic Revolt, 2008 Ο. Λανς Μπένετ, Ειδήσεις - Η πολιτική των ψευδαισθήσεων, Δρομέας, Αθήνα 1999
• Ρόμπερτ Μακναμάρα
  Ο Ρόμπερτ Μακναμάρα θεωρείται ως ο εντολέας για τη δημιουργία της επιτροπής του «Σιδηρού όρους».
  Υπήρξε «γεράκι» και φανατικός αντικομουνιστής, μέλος του CFR και από τους πρωτεργάτες
  της ανθελληνικής στάσης των ΗΠΑ στο Κυπριακό. Σε αναφορά του το 1962, έλεγε:
  «ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΣΚΟΠΕΥΤΗ, ΤΗΣ ΕΝΕΔΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΔΡΟΜΗΣ. ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ, Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ»!!                                                                                                                            άρθρο του Λεωνίδα Αποσκίτη 

Hellenic Nexus ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2009