Πολιτικός αυτή, επιχειρηματίας αυτός. Γνωρίστηκαν, τυφλώθηκαν, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά και χώρισαν. Προ ημερών ο πρώην σύζυγός της στράφηκε εναντίον της νομικά όχι γιατί δεν του άρεσαν οι πολιτικές απόψεις της, όχι γιατί διαφωνούσε με ένα νομοσχέδιο που υποστήριζε η πρώην γυναίκα του, αλλά γιατί δεν τον άφηνε να βλέπει, όσες φορές έπρεπε, τα παιδιά τους.
Η υπόθεση έφτασε στη Βουλή και τέθηκε θέμα άρσης της βουλευτικής ασυλίας της για να αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη. Η πρόταση για άρση ή μη της ασυλίας… απορρίφθηκε!
Σε μια άλλη υπόθεση που και πάλι δεν αφορούσε πολιτικές ιδέες, ή διακίνησή τους, δεν αφορούσε ελευθερία γνώμης ή διαφωνίες, η Βουλή κλήθηκε να αποφανθεί αν ένας βουλευτής της βόρειας Ελλάδας έπρεπε να δικαστεί για… πολεοδομικές παραβάσεις, όπως δικάζεται κάθε κάτοικος αυτής της χώρας όταν διαπιστωθεί η τέλεση παρανομιών. Δεν θα κουράσουμε τη φαντασία μας για να υποθέσουμε τι συνέβη και σ’ αυτή τη περίπτωση: Απορρίφθηκε το αίτημα άρσης της ασυλίας του! Οι συνάδελφοί του βουλευτές, οι πολίτες δηλαδή που εντέλλονται -έναντι παχύτατων αμοιβών και γενναίων παροχών- να προασπίζονται το Σύνταγμα, την ευνομία και το Δίκαιο, θεώρησαν υποχρέωσή τους να εξαιρέσουν τον συνάδελφό τους από την εφαρμογή του νόμου, πιθανολογώντας πιθανώς ότι αύριο-μεθαύριο ίσως σκοτώσουν κάποιον με το αυτοκίνητό τους οδηγώντας μεθυσμένοι, ή αρχίσουν το κλωτσομπουνίδι κατά ενός ανθρώπου και απολαύσουν και αυτοί την τόσο προκλητική ασυλία. Να ντραπούν γι αυτό; Όχι βέβαια! Δεν το άρχισαν αυτοί αυτό το προκλητικό, για το κοινό αίσθημα, γαϊτανάκι αλληλοκάλυψης (και ουσιαστικά συνενοχής). Άλλοι, πριν από αυτούς το ξεκίνησαν και αυτοί απλώς… σέβονται το «θεσμό», καταπατώντας κάθε έννοια Δικαίου, αλλά και το ίδιο το πνεύμα του Συντάγματος.
Συχνά η απαράδεκτη αυτή ασυλία παίρνει τέτοιες διαστάσεις που καθίσταται πραγματικό όνειδος: Βουλευτής προσέβαλε απλό πολίτη και ο πολίτης τον μήνυσε. Η Βουλή φυσικά δεν ήρε την ασυλία του και αυτός, αντί να σιωπήσει, στράφηκε εναντίον του πολίτη για «να ζητήσει τα ρέστα»! Ο πολίτης δικάστηκε και, μη υφισταμένης καταδίκης του βουλευτή λόγω της ασυλίας, καταδικάστηκε και πλήρωσε τον βουλευτή! Βλέπει κανείς ότι όχι μόνο η ουσία της Δημοκρατίας και του Συντάγματος καταλύεται, αλλά επίσης και κάθε έννοια Δικαίου και λογικής!
Μεγαλύτερη η κατάχρηση της βουλευτικής ασυλίας, παρά του πανεπιστημιακού ασύλου!
Προ ημερών γράψαμε για το παρεξηγημένο και ταλαιπωρημένο Πανεπιστημιακό Άσυλο.Υποστηρίξαμε ότι το άσυλο καταλύεται από όσους το καταχρώνται και όχι από αυτούς που το αποκαθιστούν στη σωστή βάση του. Έχουμε ως πολίτες δικαίωμα να εκφράζουμε τη συμπάθειά μας προς το (αστρέβλωτο) θεσμό, όσο και άλλοι συμπολίτες μας έχουν δικαίωμα να έχουν παρεξηγήσει τις έννοιες και να υποστηρίζουν ότι το να καταλαμβάνεται το πανεπιστήμιο από τον καθένα είναι δικαίωμα που απορρέει από αυτό το θεσμό, παρανόηση που έχει ως απότοκο τη στάση πολλών υπέρ της κατάργησης του ασύλου. Είτε σωστά, είτε όχι εμείς οι απλοί πολίτες υποστηρίζουμε ότι υποστηρίζουμε.
Με ποιο όμως δικαίωμα ένας βουλευτής που ψηφίζει υπέρ της ατιμωρησίας παρανομούντων συμπολιτών μας βγαίνει και μιλάει για την άρση του Πανεπιστημιακού Ασύλου; Με ποιο δικαίωμα κάποιος που θεωρεί ότι το να κτίζεις παράνομα, το να χτυπάς κάποιον, το να εξαπατάς έναν τρίτο, το να μην σέβεσαι τον ΚΟΚ, ή να παραβιάζεις τον Ποινικό Κώδικα είναι εγκλήματα που δεν πρέπει να τιμωρηθούν μόνο και μόνο επειδή ο παρανομών πολίτης είναι… συνάδελφός τους; Βάσει ποιου πολιτικού δικαιώματος και ποιας δεοντολογίας θα πρέπει ο βουλευτής να καταχράται του προνομίου της θέσης του και να επεκτείνει αυτό το προνόμιο αυθαίρετα σε χώρους που επ’ ουδενί το Σύνταγμα προνοεί τη προστασία του;
Η επέκταση της ατιμωρησίας, μέσω της άρνησης άρσης της ασυλίας για αδικήματα που δεν έχουν σχέση με τη πολιτική υπόσταση του βουλευτή, δεν έχουν σχέση με τις ιδέες, τα πιστεύω και τη στάση του ως μέλους του Κοινοβουλίου, συνιστούν κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και πολιτική εκτροπή μείζονος σημασίας!
Η Βουλή θεωρείται (καλώς ή κακώς είναι μια άλλη ιστορία που άπτεται της λειτουργίας του πολιτεύματος) ναός της Δημοκρατίας. Η έννοια αυτή περικλείει και την «παραδειγματική» υπόστασή της, αφού νομοθετώντας δεν επιβάλλει μόνο, αλλά και προτείνει συμπεριφορές. Όταν ο πολίτης βλέπει φαινόμενα αδιαφανών και ρουσφετολογικών προσλήψεων συγγενών πολιτικών -ακόμα και όταν η χρεοκοπία της χώρας δημοσιοποιήθηκε!- προκλητικών αμοιβών ενός υπεράριθμου και δίχως αντικείμενο προσωπικού, νεποτισμού και αδιαφορίας για τη πρόκληση του δημοσίου αισθήματος, πως είναι δυνατόν η πολιτεία να απαιτεί από αυτούς τους πολίτες διαφορετική συμπεριφορά και να τους… τιμωρεί όταν δεν συμπεριφέρονται με νόμιμο τρόπο;
Όταν, τέλος, ο πολίτης διαπιστώνει επί σειρά δεκαετιών ότι οι πολιτικοί αυτοεξαιρούνται από τη τήρηση του (οποιουδήποτε) νόμου επιθυμούν να παραβιάσουν και περιφέρουν με έπαρση και θράσος το υπεράνω του νόμου εγώ τους, μη διστάζοντας να γίνουν από τηλεοράσεως και μπαλκονιών τιμητές των συμπολιτών τους, τι συνάγει ως δίδαγμα; Φυσικά ότι ο νόμος δεν είναι απαραίτητος κανόνας αρμονικής συμβίωσης μέσα στη κοινωνία, αλλά ένας μηχανισμός που αφορά μόνο τον απλό πολίτη.
Θεωρώ ότι η βουλευτική ασυλία πρέπει να καταργηθεί, αφού και αυτή, όπως άλλωστε τόσοι άλλοι θεσμοί, έχει γίνει αντικείμενο κατάχρησης και κακοήθους χρήσης. Μάλιστα, πολύ περισσότερο από το πανεπιστημιακό άσυλο!
Παναγιώτης Λάτας
ΠΗΓΗ
Η υπόθεση έφτασε στη Βουλή και τέθηκε θέμα άρσης της βουλευτικής ασυλίας της για να αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη. Η πρόταση για άρση ή μη της ασυλίας… απορρίφθηκε!
Σε μια άλλη υπόθεση που και πάλι δεν αφορούσε πολιτικές ιδέες, ή διακίνησή τους, δεν αφορούσε ελευθερία γνώμης ή διαφωνίες, η Βουλή κλήθηκε να αποφανθεί αν ένας βουλευτής της βόρειας Ελλάδας έπρεπε να δικαστεί για… πολεοδομικές παραβάσεις, όπως δικάζεται κάθε κάτοικος αυτής της χώρας όταν διαπιστωθεί η τέλεση παρανομιών. Δεν θα κουράσουμε τη φαντασία μας για να υποθέσουμε τι συνέβη και σ’ αυτή τη περίπτωση: Απορρίφθηκε το αίτημα άρσης της ασυλίας του! Οι συνάδελφοί του βουλευτές, οι πολίτες δηλαδή που εντέλλονται -έναντι παχύτατων αμοιβών και γενναίων παροχών- να προασπίζονται το Σύνταγμα, την ευνομία και το Δίκαιο, θεώρησαν υποχρέωσή τους να εξαιρέσουν τον συνάδελφό τους από την εφαρμογή του νόμου, πιθανολογώντας πιθανώς ότι αύριο-μεθαύριο ίσως σκοτώσουν κάποιον με το αυτοκίνητό τους οδηγώντας μεθυσμένοι, ή αρχίσουν το κλωτσομπουνίδι κατά ενός ανθρώπου και απολαύσουν και αυτοί την τόσο προκλητική ασυλία. Να ντραπούν γι αυτό; Όχι βέβαια! Δεν το άρχισαν αυτοί αυτό το προκλητικό, για το κοινό αίσθημα, γαϊτανάκι αλληλοκάλυψης (και ουσιαστικά συνενοχής). Άλλοι, πριν από αυτούς το ξεκίνησαν και αυτοί απλώς… σέβονται το «θεσμό», καταπατώντας κάθε έννοια Δικαίου, αλλά και το ίδιο το πνεύμα του Συντάγματος.
Συχνά η απαράδεκτη αυτή ασυλία παίρνει τέτοιες διαστάσεις που καθίσταται πραγματικό όνειδος: Βουλευτής προσέβαλε απλό πολίτη και ο πολίτης τον μήνυσε. Η Βουλή φυσικά δεν ήρε την ασυλία του και αυτός, αντί να σιωπήσει, στράφηκε εναντίον του πολίτη για «να ζητήσει τα ρέστα»! Ο πολίτης δικάστηκε και, μη υφισταμένης καταδίκης του βουλευτή λόγω της ασυλίας, καταδικάστηκε και πλήρωσε τον βουλευτή! Βλέπει κανείς ότι όχι μόνο η ουσία της Δημοκρατίας και του Συντάγματος καταλύεται, αλλά επίσης και κάθε έννοια Δικαίου και λογικής!
Μεγαλύτερη η κατάχρηση της βουλευτικής ασυλίας, παρά του πανεπιστημιακού ασύλου!
Προ ημερών γράψαμε για το παρεξηγημένο και ταλαιπωρημένο Πανεπιστημιακό Άσυλο.Υποστηρίξαμε ότι το άσυλο καταλύεται από όσους το καταχρώνται και όχι από αυτούς που το αποκαθιστούν στη σωστή βάση του. Έχουμε ως πολίτες δικαίωμα να εκφράζουμε τη συμπάθειά μας προς το (αστρέβλωτο) θεσμό, όσο και άλλοι συμπολίτες μας έχουν δικαίωμα να έχουν παρεξηγήσει τις έννοιες και να υποστηρίζουν ότι το να καταλαμβάνεται το πανεπιστήμιο από τον καθένα είναι δικαίωμα που απορρέει από αυτό το θεσμό, παρανόηση που έχει ως απότοκο τη στάση πολλών υπέρ της κατάργησης του ασύλου. Είτε σωστά, είτε όχι εμείς οι απλοί πολίτες υποστηρίζουμε ότι υποστηρίζουμε.
Με ποιο όμως δικαίωμα ένας βουλευτής που ψηφίζει υπέρ της ατιμωρησίας παρανομούντων συμπολιτών μας βγαίνει και μιλάει για την άρση του Πανεπιστημιακού Ασύλου; Με ποιο δικαίωμα κάποιος που θεωρεί ότι το να κτίζεις παράνομα, το να χτυπάς κάποιον, το να εξαπατάς έναν τρίτο, το να μην σέβεσαι τον ΚΟΚ, ή να παραβιάζεις τον Ποινικό Κώδικα είναι εγκλήματα που δεν πρέπει να τιμωρηθούν μόνο και μόνο επειδή ο παρανομών πολίτης είναι… συνάδελφός τους; Βάσει ποιου πολιτικού δικαιώματος και ποιας δεοντολογίας θα πρέπει ο βουλευτής να καταχράται του προνομίου της θέσης του και να επεκτείνει αυτό το προνόμιο αυθαίρετα σε χώρους που επ’ ουδενί το Σύνταγμα προνοεί τη προστασία του;
Η επέκταση της ατιμωρησίας, μέσω της άρνησης άρσης της ασυλίας για αδικήματα που δεν έχουν σχέση με τη πολιτική υπόσταση του βουλευτή, δεν έχουν σχέση με τις ιδέες, τα πιστεύω και τη στάση του ως μέλους του Κοινοβουλίου, συνιστούν κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και πολιτική εκτροπή μείζονος σημασίας!
Η Βουλή θεωρείται (καλώς ή κακώς είναι μια άλλη ιστορία που άπτεται της λειτουργίας του πολιτεύματος) ναός της Δημοκρατίας. Η έννοια αυτή περικλείει και την «παραδειγματική» υπόστασή της, αφού νομοθετώντας δεν επιβάλλει μόνο, αλλά και προτείνει συμπεριφορές. Όταν ο πολίτης βλέπει φαινόμενα αδιαφανών και ρουσφετολογικών προσλήψεων συγγενών πολιτικών -ακόμα και όταν η χρεοκοπία της χώρας δημοσιοποιήθηκε!- προκλητικών αμοιβών ενός υπεράριθμου και δίχως αντικείμενο προσωπικού, νεποτισμού και αδιαφορίας για τη πρόκληση του δημοσίου αισθήματος, πως είναι δυνατόν η πολιτεία να απαιτεί από αυτούς τους πολίτες διαφορετική συμπεριφορά και να τους… τιμωρεί όταν δεν συμπεριφέρονται με νόμιμο τρόπο;
Όταν, τέλος, ο πολίτης διαπιστώνει επί σειρά δεκαετιών ότι οι πολιτικοί αυτοεξαιρούνται από τη τήρηση του (οποιουδήποτε) νόμου επιθυμούν να παραβιάσουν και περιφέρουν με έπαρση και θράσος το υπεράνω του νόμου εγώ τους, μη διστάζοντας να γίνουν από τηλεοράσεως και μπαλκονιών τιμητές των συμπολιτών τους, τι συνάγει ως δίδαγμα; Φυσικά ότι ο νόμος δεν είναι απαραίτητος κανόνας αρμονικής συμβίωσης μέσα στη κοινωνία, αλλά ένας μηχανισμός που αφορά μόνο τον απλό πολίτη.
Θεωρώ ότι η βουλευτική ασυλία πρέπει να καταργηθεί, αφού και αυτή, όπως άλλωστε τόσοι άλλοι θεσμοί, έχει γίνει αντικείμενο κατάχρησης και κακοήθους χρήσης. Μάλιστα, πολύ περισσότερο από το πανεπιστημιακό άσυλο!
Παναγιώτης Λάτας
ΠΗΓΗ
