Κοιτάζουμε έκπληκτοι τα άρθρα της δανειακής σύμβασης, και αναρωτιόμαστε πόσο προδότες πρέπει να είναι οι εκπρόσωποί μας για να ψηφίσουν αυτό το έκτρωμα. Είναι όμως έτσι. Είναι πράγματι ‘εκπρόσωποί’ μας, οι βουλευτές;
Υποτίθεται, ότι η εξουσία πηγάζει από το λαό. Επειδή έχει χυθεί αίμα για την δημοκρατία και επειδή οι Ευρωπαϊκοί λαοί, είναι ευαίσθητοι σε αυτό, έπρεπε να βρεθεί από τους κυρίαρχους, ένας τρόπος διακυβέρνησης, που να φαίνεται μεν δημοκρατικός, αλλά στην ουσία να καταλήγει πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα: σχεδόν το σύνολο των αποφάσεων του κράτους, να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης, που συνδυάζει την οικονομική εξουσία των κυρίαρχων, με την ανάγκη των δυτικών λαών για δημοκρατία, εκφράστηκε στο πολίτευμα που ονομάστηκε ‘αντιπροσωπευτική δημοκρατία’.
Ο κάθε ‘συμβαλλόμενος’ δηλαδή ο λαός από την μια και οι φορείς της οικονομικής εξουσίας από την άλλη, κάτι πήρε, από αυτή την ‘άρρητη’ συμφωνία. Το ‘παιδί’, το καινούργιο δηλαδή καθεστώς, πήρε το όνομα που ήθελε ο λαός: δημοκρατία. Ο λαός, πήρε και κάτι άλλο. Το δικαίωμα να μιλάει και να λέει την ‘άποψή του’. Απέκτησε επίσης και το δικαίωμα να θέτει ο καθένας ‘υποψηφιότητα’ για την εκπροσώπηση των συμπολιτών του.
Πέραν τούτων, ουδέν. Οι φορείς της οικονομικής εξουσίας, κράτησαν όλα τα άλλα. Την διαμόρφωση δηλαδή του πολιτικού καθεστώτος έτσι ώστε οι ‘βασικές κατακτήσεις’ του λαού να παραμένουν, αλλά να μην έχουν καμιά ουσία.
Πρώτα πρώτα το όνομα. Πολλοί σωστά σκεπτόμενοι οι επικυρίαρχοι, αποφάσισαν πως το όνομα, δεν έχει καμιά σημασία. Είναι μια λέξη, και κάθε λέξη, είναι μια συμφωνία για να αποδώσουμε μια έννοια. Μπορούμε πολύ άνετα να την αλλάξουμε και να συμφωνήσουμε μια καινούργια, για να εκφράσουμε το ίδιο. Το θέμα δεν είναι η λέξη, είναι η έννοια που της δίνουμε. Αφού δεν έχετε αρκετό μυαλό για να αναζητήσετε την έννοια της λέξης και επιμένετε στο όνομα, ε πάρτε το όνομα και αφήστε σε μας τον καθορισμό της έννοιας, σκέφτηκαν οι καπιταλιστές. Έτσι όλα τα καθεστώτα, ακόμα και τα πιο αδίστακτα, ονομάστηκαν ‘δημοκρατίες’. Η λέξη βοηθούσε το λαό να έχει ψευδαισθήσεις και την εξουσία να έχει μια καλή δικαιολογία για την ‘νομιμοποίησή της’.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο είχε ‘κερδίσει’ ο λαός, ήταν αυτό της ελευθερίας έκφρασης. Και εδώ η υποχώρηση των επικυριάρχων ήταν μικρή. Ας λέει ο καθένας ότι θέλει. Αν τα ‘λέει’ ξεθυμαίνει ο θυμός του και υπακούει ευκολότερα μετά. Υπήρχε όμως ο κίνδυνος, κάποιος να λέει την άποψή του σε μεγάλες ομάδες. Όμως το σύστημα φρόντισε και για αυτό: έκανε επιχείρηση τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (σύμφωνα με την προσφιλή του μέθοδο αλλαγής ονόματος, άλλαξε την λέξη εξαπάτησης με εκείνη της ενημέρωσης). Ποιος φτωχός, έχει τα οικονομικά μέσα να αγοράσει μια εφημερίδα; Ή ποιος από το λαό, έχει τη δυνατότητα να κάνει δικό του ένα τηλεοπτικό σταθμό; Κανένας. Επομένως τα ΜΜΕ, εκ των πραγμάτων ανήκουν στο ίδιο σύστημα που υποτίθεται ότι κρίνουν. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να υποστηρίζει ότι αφού οι συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό, θα πρέπει να δοθούν όχι σε επιχειρηματίες, αλλά στο λαό. Κάτι τέτοιο όμως θα άλλαζε την ουσία του καθεστώτος μας: Οικονομική ολιγαρχία.
Μόνο που η τεχνολογία άλλαξε και έκανε δυνατή την είσοδο χιλιάδων πολιτών που από δικούς τους χώρους στο διαδίκτυο, εκφράζουν τις απόψεις τους. Εδώ η αντίδραση του συστήματος, είναι ενδεικτική. Από την επίθεση σε δικτυακούς τόπους που φιλοξενούν αντίθετες απόψεις, περνώντας μέσα από το κλείσιμο λογαριασμών χρηστών απ όπου φεύγουν μη ‘φιλικά κείμενα και την δημιουργία ιστοσελίδων και blogs πλήρως ελεγχόμενων από αυτούς, το σύστημα έχει βρει πολλούς τρόπους για να διαβρώσει και αυτόν τον τομέα. Σε κάθε περίπτωση, κρατάει το κυρίως μέσο στα χέρια του: Τις εταιρείες παρόχους. Οποιαδήποτε στιγμή κρίνει ότι η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα ‘ανεκτά’ όρια, απλώς μας πετάει έξω. Όλοι θα πρέπει να ετοιμαστούμε για αυτό το ενδεχόμενο, (ή βεβαιότητα κατά ορισμένους).
Το τρίτο σημείο που φαίνεται να έχουν κερδίσει οι λαοί, είναι η δυνατότητα για αντιπροσώπευση. Συνδικαλιστικά, πολιτικά, φαίνεται να μπορούν να ‘εκφραστούν’. Το σύστημα εδώ έχει αναπτύξει ένα σύνολο πρακτικών που κάνουν αυτό το ‘δικαίωμα’ κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο. Από τα χρήματα που χρειάζεται κάποιος για να εκλεγεί, την εικόνα που πρέπει να του δημιουργήσουν οι image makers, την υποστήριξη που πρέπει να λάβει από τα (δικά τους) ΜΜΕ, όλα δημιουργούν ένα σύνολο προϋποθέσεων, που μόνο τα δικά τους άτομα, μπορούν να έχουν. Ακόμα και αν ένας μη δικός τους, κατορθώσει να γίνει βουλευτής –δηλαδή κατ’ όνομα, εκπρόσωπος του λαού- κατορθώνουν πολύ εύκολα να τον διαφθείρουν, όχι μόνο γιατί οι παροχές είναι πολλές, αλλά και γιατί καταλαβαίνει πως συχνά η αντίδρασή του, είναι μάταιη, αφού όλοι οι άλλοι εκπρόσωποι είναι δικοί τους. Το όχι κάποιων στη βουλή δεν έχει παρά μόνο συμβολικό νόημα, αν η πλειοψηφία είναι δική τους [1].
Αφού το πολίτευμα αυτό, από δημιουργίας του, δουλεύει κατ’ ουσίαν για τους λίγους, τώρα πια για τους ελάχιστους, γιατί μόλις τώρα, αναρωτιόμαστε για το ρόλο των εκπροσώπων μας; Γιατί τώρα μόνο λέμε ότι η ‘αντιπροσωπευτική δημοκρατία’ βρίσκεται σε κρίση; Γιατί τώρα φτάνουμε στο ‘όλοι το ίδιο είναι’;
Η αντιπροσωπευτική ή αλλιώς έμμεση δημοκρατία, όλα τα χρόνια που κυριαρχεί στα δυτικά καθεστώτα, τον ίδιο σκοπό υπηρετεί. Το συμφέρον των λίγων. Η ουσία του καθεστώτος δεν άλλαξε. Εκείνο που άλλαξε, είναι ο συσχετισμός δυνάμεων. Αφού επί πολλά χρόνια όλοι οι δυτικοί λαοί, υιοθέτησαν την άποψη πως αυτό το καθεστώς είναι δημοκρατία, δόθηκε αρκετός χρόνος στους κυρίαρχους να ετοιμάσουν την επίθεσή τους. Προετοιμάστηκαν πολύ καλά και μεθοδικά, την ώρα που εμείς, υπερασπιζόμαστε την ‘δημοκρατία’ μας, όπως ακριβώς ήταν. Τώρα οι αντίπαλοι, αισθάνονται πολύ δυνατοί. Ετοιμάστηκαν για την τελειωτική επίθεση, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Έδωσαν λοιπόν στους υπαλλήλους τους, δηλαδή στους εκπροσώπους μας, την εντολή να υπογράψουν την θανατική καταδίκη μας. Αυτοί, όπως πάντα έκαναν, υπέγραψαν. Αυτό έχουν μάθει να κάνουν. Να λένε πάντα ναι, (ή αν πουν όχι, να αποχωρούν χωρίς να λένε λέξη). Δεν άλλαξε η συνήθεια των ‘εκπροσώπων’ μας να λένε ναι στα μεγάλα αφεντικά. Απλώς τα αφεντικά έκριναν ότι είμαστε πολύ αδύναμοι, αποχαυνωμένοι, ναρκωμένοι, εύπιστοι στα τηλεοπτικά σκουπίδια τους, τεμπέληδες για να αγωνιστούμε, και έδωσαν εντολή για την τελική επίθεση.
Κοιτάζουμε έκπληκτοι τα άρθρα της δανειακής σύμβασης, και αναρωτιόμαστε πόσο προδότες πρέπει να είναι οι βουλευτές μας για να ψηφίσουν αυτό το έκτρωμα. Αδυνατούμε να καταλάβουμε πως με αυτό το πολίτευμα, οι όποιοι αντιπρόσωποί μας, δεν είναι παρά μόνο στο δικό μας μυαλό, εκπρόσωποί μας. Είναι έτσι δομημένο το σύστημα, ώστε όποιους και αν ψηφίσουμε, η πλειοψηφία τους, να καταλήξει να εκπροσωπεί συμφέροντα ξένα και συχνά αντίθετα από το λαό. Ας αντιμετωπίσουμε τα πράγματα όπως είναι. Χωρίς ωραιοποιήσεις και ψευδαισθήσεις. Ναι, είναι άσχημο να συνειδητοποιείς την αδύναμη θέση σου. Αλλά είναι πολύ χειρότερο, αν αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα. Γιατί τότε, δεν μπορείς να την αλλάξεις. Η αρχή της αλλαγής, είναι να δούμε την όποια πραγματικότητα, όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Χωρίς αυταπάτες, ας εξετάσουμε την έννοια και τα συστατικά στοιχεία της δημοκρατίας. Τις συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται ο δημοκρατικός τρόπος ζωής. Τις προϋποθέσεις, χωρίς τις οποίες, η δημοκρατία δεν υπάρχει. Είναι καιρός να μην αρκεστούμε στο όνομα και να προχωρήσουμε στην ουσία.
------------------------------------------------
[1] Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δικαιολογείται η υποταγή των βουλευτών στα συμφέροντα των λίγων. Η ατομική ευθύνη, αφορά όλους: τον καθένα από εμάς αλλά και τους βουλευτές.
Άρθρο της Δηιδάμειας
από Economist.gr
ΠΗΓΗ
Υποτίθεται, ότι η εξουσία πηγάζει από το λαό. Επειδή έχει χυθεί αίμα για την δημοκρατία και επειδή οι Ευρωπαϊκοί λαοί, είναι ευαίσθητοι σε αυτό, έπρεπε να βρεθεί από τους κυρίαρχους, ένας τρόπος διακυβέρνησης, που να φαίνεται μεν δημοκρατικός, αλλά στην ουσία να καταλήγει πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα: σχεδόν το σύνολο των αποφάσεων του κράτους, να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης, που συνδυάζει την οικονομική εξουσία των κυρίαρχων, με την ανάγκη των δυτικών λαών για δημοκρατία, εκφράστηκε στο πολίτευμα που ονομάστηκε ‘αντιπροσωπευτική δημοκρατία’.
Ο κάθε ‘συμβαλλόμενος’ δηλαδή ο λαός από την μια και οι φορείς της οικονομικής εξουσίας από την άλλη, κάτι πήρε, από αυτή την ‘άρρητη’ συμφωνία. Το ‘παιδί’, το καινούργιο δηλαδή καθεστώς, πήρε το όνομα που ήθελε ο λαός: δημοκρατία. Ο λαός, πήρε και κάτι άλλο. Το δικαίωμα να μιλάει και να λέει την ‘άποψή του’. Απέκτησε επίσης και το δικαίωμα να θέτει ο καθένας ‘υποψηφιότητα’ για την εκπροσώπηση των συμπολιτών του.
Πέραν τούτων, ουδέν. Οι φορείς της οικονομικής εξουσίας, κράτησαν όλα τα άλλα. Την διαμόρφωση δηλαδή του πολιτικού καθεστώτος έτσι ώστε οι ‘βασικές κατακτήσεις’ του λαού να παραμένουν, αλλά να μην έχουν καμιά ουσία.
Πρώτα πρώτα το όνομα. Πολλοί σωστά σκεπτόμενοι οι επικυρίαρχοι, αποφάσισαν πως το όνομα, δεν έχει καμιά σημασία. Είναι μια λέξη, και κάθε λέξη, είναι μια συμφωνία για να αποδώσουμε μια έννοια. Μπορούμε πολύ άνετα να την αλλάξουμε και να συμφωνήσουμε μια καινούργια, για να εκφράσουμε το ίδιο. Το θέμα δεν είναι η λέξη, είναι η έννοια που της δίνουμε. Αφού δεν έχετε αρκετό μυαλό για να αναζητήσετε την έννοια της λέξης και επιμένετε στο όνομα, ε πάρτε το όνομα και αφήστε σε μας τον καθορισμό της έννοιας, σκέφτηκαν οι καπιταλιστές. Έτσι όλα τα καθεστώτα, ακόμα και τα πιο αδίστακτα, ονομάστηκαν ‘δημοκρατίες’. Η λέξη βοηθούσε το λαό να έχει ψευδαισθήσεις και την εξουσία να έχει μια καλή δικαιολογία για την ‘νομιμοποίησή της’.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο είχε ‘κερδίσει’ ο λαός, ήταν αυτό της ελευθερίας έκφρασης. Και εδώ η υποχώρηση των επικυριάρχων ήταν μικρή. Ας λέει ο καθένας ότι θέλει. Αν τα ‘λέει’ ξεθυμαίνει ο θυμός του και υπακούει ευκολότερα μετά. Υπήρχε όμως ο κίνδυνος, κάποιος να λέει την άποψή του σε μεγάλες ομάδες. Όμως το σύστημα φρόντισε και για αυτό: έκανε επιχείρηση τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (σύμφωνα με την προσφιλή του μέθοδο αλλαγής ονόματος, άλλαξε την λέξη εξαπάτησης με εκείνη της ενημέρωσης). Ποιος φτωχός, έχει τα οικονομικά μέσα να αγοράσει μια εφημερίδα; Ή ποιος από το λαό, έχει τη δυνατότητα να κάνει δικό του ένα τηλεοπτικό σταθμό; Κανένας. Επομένως τα ΜΜΕ, εκ των πραγμάτων ανήκουν στο ίδιο σύστημα που υποτίθεται ότι κρίνουν. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να υποστηρίζει ότι αφού οι συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό, θα πρέπει να δοθούν όχι σε επιχειρηματίες, αλλά στο λαό. Κάτι τέτοιο όμως θα άλλαζε την ουσία του καθεστώτος μας: Οικονομική ολιγαρχία.
Μόνο που η τεχνολογία άλλαξε και έκανε δυνατή την είσοδο χιλιάδων πολιτών που από δικούς τους χώρους στο διαδίκτυο, εκφράζουν τις απόψεις τους. Εδώ η αντίδραση του συστήματος, είναι ενδεικτική. Από την επίθεση σε δικτυακούς τόπους που φιλοξενούν αντίθετες απόψεις, περνώντας μέσα από το κλείσιμο λογαριασμών χρηστών απ όπου φεύγουν μη ‘φιλικά κείμενα και την δημιουργία ιστοσελίδων και blogs πλήρως ελεγχόμενων από αυτούς, το σύστημα έχει βρει πολλούς τρόπους για να διαβρώσει και αυτόν τον τομέα. Σε κάθε περίπτωση, κρατάει το κυρίως μέσο στα χέρια του: Τις εταιρείες παρόχους. Οποιαδήποτε στιγμή κρίνει ότι η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα ‘ανεκτά’ όρια, απλώς μας πετάει έξω. Όλοι θα πρέπει να ετοιμαστούμε για αυτό το ενδεχόμενο, (ή βεβαιότητα κατά ορισμένους).
Το τρίτο σημείο που φαίνεται να έχουν κερδίσει οι λαοί, είναι η δυνατότητα για αντιπροσώπευση. Συνδικαλιστικά, πολιτικά, φαίνεται να μπορούν να ‘εκφραστούν’. Το σύστημα εδώ έχει αναπτύξει ένα σύνολο πρακτικών που κάνουν αυτό το ‘δικαίωμα’ κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο. Από τα χρήματα που χρειάζεται κάποιος για να εκλεγεί, την εικόνα που πρέπει να του δημιουργήσουν οι image makers, την υποστήριξη που πρέπει να λάβει από τα (δικά τους) ΜΜΕ, όλα δημιουργούν ένα σύνολο προϋποθέσεων, που μόνο τα δικά τους άτομα, μπορούν να έχουν. Ακόμα και αν ένας μη δικός τους, κατορθώσει να γίνει βουλευτής –δηλαδή κατ’ όνομα, εκπρόσωπος του λαού- κατορθώνουν πολύ εύκολα να τον διαφθείρουν, όχι μόνο γιατί οι παροχές είναι πολλές, αλλά και γιατί καταλαβαίνει πως συχνά η αντίδρασή του, είναι μάταιη, αφού όλοι οι άλλοι εκπρόσωποι είναι δικοί τους. Το όχι κάποιων στη βουλή δεν έχει παρά μόνο συμβολικό νόημα, αν η πλειοψηφία είναι δική τους [1].
Αφού το πολίτευμα αυτό, από δημιουργίας του, δουλεύει κατ’ ουσίαν για τους λίγους, τώρα πια για τους ελάχιστους, γιατί μόλις τώρα, αναρωτιόμαστε για το ρόλο των εκπροσώπων μας; Γιατί τώρα μόνο λέμε ότι η ‘αντιπροσωπευτική δημοκρατία’ βρίσκεται σε κρίση; Γιατί τώρα φτάνουμε στο ‘όλοι το ίδιο είναι’;
Η αντιπροσωπευτική ή αλλιώς έμμεση δημοκρατία, όλα τα χρόνια που κυριαρχεί στα δυτικά καθεστώτα, τον ίδιο σκοπό υπηρετεί. Το συμφέρον των λίγων. Η ουσία του καθεστώτος δεν άλλαξε. Εκείνο που άλλαξε, είναι ο συσχετισμός δυνάμεων. Αφού επί πολλά χρόνια όλοι οι δυτικοί λαοί, υιοθέτησαν την άποψη πως αυτό το καθεστώς είναι δημοκρατία, δόθηκε αρκετός χρόνος στους κυρίαρχους να ετοιμάσουν την επίθεσή τους. Προετοιμάστηκαν πολύ καλά και μεθοδικά, την ώρα που εμείς, υπερασπιζόμαστε την ‘δημοκρατία’ μας, όπως ακριβώς ήταν. Τώρα οι αντίπαλοι, αισθάνονται πολύ δυνατοί. Ετοιμάστηκαν για την τελειωτική επίθεση, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Έδωσαν λοιπόν στους υπαλλήλους τους, δηλαδή στους εκπροσώπους μας, την εντολή να υπογράψουν την θανατική καταδίκη μας. Αυτοί, όπως πάντα έκαναν, υπέγραψαν. Αυτό έχουν μάθει να κάνουν. Να λένε πάντα ναι, (ή αν πουν όχι, να αποχωρούν χωρίς να λένε λέξη). Δεν άλλαξε η συνήθεια των ‘εκπροσώπων’ μας να λένε ναι στα μεγάλα αφεντικά. Απλώς τα αφεντικά έκριναν ότι είμαστε πολύ αδύναμοι, αποχαυνωμένοι, ναρκωμένοι, εύπιστοι στα τηλεοπτικά σκουπίδια τους, τεμπέληδες για να αγωνιστούμε, και έδωσαν εντολή για την τελική επίθεση.
Κοιτάζουμε έκπληκτοι τα άρθρα της δανειακής σύμβασης, και αναρωτιόμαστε πόσο προδότες πρέπει να είναι οι βουλευτές μας για να ψηφίσουν αυτό το έκτρωμα. Αδυνατούμε να καταλάβουμε πως με αυτό το πολίτευμα, οι όποιοι αντιπρόσωποί μας, δεν είναι παρά μόνο στο δικό μας μυαλό, εκπρόσωποί μας. Είναι έτσι δομημένο το σύστημα, ώστε όποιους και αν ψηφίσουμε, η πλειοψηφία τους, να καταλήξει να εκπροσωπεί συμφέροντα ξένα και συχνά αντίθετα από το λαό. Ας αντιμετωπίσουμε τα πράγματα όπως είναι. Χωρίς ωραιοποιήσεις και ψευδαισθήσεις. Ναι, είναι άσχημο να συνειδητοποιείς την αδύναμη θέση σου. Αλλά είναι πολύ χειρότερο, αν αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα. Γιατί τότε, δεν μπορείς να την αλλάξεις. Η αρχή της αλλαγής, είναι να δούμε την όποια πραγματικότητα, όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Χωρίς αυταπάτες, ας εξετάσουμε την έννοια και τα συστατικά στοιχεία της δημοκρατίας. Τις συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται ο δημοκρατικός τρόπος ζωής. Τις προϋποθέσεις, χωρίς τις οποίες, η δημοκρατία δεν υπάρχει. Είναι καιρός να μην αρκεστούμε στο όνομα και να προχωρήσουμε στην ουσία.
------------------------------------------------
[1] Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δικαιολογείται η υποταγή των βουλευτών στα συμφέροντα των λίγων. Η ατομική ευθύνη, αφορά όλους: τον καθένα από εμάς αλλά και τους βουλευτές.
Άρθρο της Δηιδάμειας
από Economist.gr
ΠΗΓΗ
