ΑΝΤΙ ΣΤΟ Δ.Ν.Τ -Παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους, ως προϊόντος διαφθοράς.

Παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους, ως προϊόντος διαφθοράς, με βάση το διεθνές νομικό δόγμα : «Odious Debt» (=ειδεχθούς χρέους).

Η Χώρα, σήμερα, βρίσκεται στην κατοχή μιας αδίστακτης οικονομικής και πολιτικής ελίτ του πλανητικού οικονομικού κατεστημένου, με την εγκληματική ανοχή των ντόπιων τοποτηρητών της και με συνέπεια ο τόπος και ο λαός μας να σπρώχνεται στο βάραθρο της καταστροφής του. Το Δ.Ν.Τ σημαίνει παγκόσμια τράπεζα, που αμέσως ανέλαβε την κατοχική διακυβέρνηση της Ελλάδας, με τη στήριξη της Ε.Ε, για την οποία η Γερμανία της Μέρκελ, σήμερα, αποφάσισε την οικονομική και πολιτική υποδούλωση της πατρίδας μας, σαν συνέχεια της χιτλερικής στρατιωτικής, τότε, εισβολής και κατοχής της Χώρας μας από το ναζιστικό καθεστώς. Ο περήφανος, τότε, Ελληνικός λαός αντιστάθηκε στο Γερμανοϊταλικό και Βουλγαρικό τριπλό άξονα και μέσα από τα αποκαΐδια του πολέμου απέκτησε ξανά την ελευθερία του με αιματηρές θυσίες και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές, για τις οποίες ουδέποτε η Ελλάδα αποζημιώθηκε, όπως θα έπρεπε, από τη σημερινή «δημοκρατική» δήθεν Γερμανία. Μπροστά στη σημερινή αυτή πραγματικότητα και νέα επιθετικότητα της τριπλής συμμαχίας Ε.Ε-Δ.Ν.Τ και Η.Π.Α, ο λαός βρίσκεται σε απόγνωση και, μέρα με τη μέρα, βλέπει να έρχεται η πλήρης καταστροφή του, διότι:

α) Χάνει μέρος της εθνικής και πολιτικής του κυριαρχίας και αδυνατεί να αποφασίζει ο ίδιος για τη μοίρα του.

β) Ο οικονομικός και κοινωνικός ιστός της Χώρας οσημέραι διαλύεται με το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τις στρατιές των ανέργων που θα τρέχουν διαμαρτυρόμενοι στους δρόμους, με τη νεολαία μας να είναι έτοιμη να μεταναστεύσει σε άλλες Χώρες προς εξεύρεση εργασίας και με την πίκρα να βλέπει την πατρίδα της να αλώνεται από τα πλήθη των κυνηγημένων, από τις άλλες χώρες, όπως της Ασίας και της Αφρικής, προσφύγων που ανέλεγκτα έχουν κατακλύσει την Χώρα μας, σαν συνέπεια της πολιτικής της «αποεθνοποίησης», που εφαρμόζει η Νέα Τάξη πραγμάτων. Η συντελούμενη, σήμερα, «αποεθνοποίηση» είναι σαν μια καινούργια μορφή γενοκτονίας των λαών, που τους εξαναγκάζουν να εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους, για να πεθαίνουν από την πείνα, τη φτώχεια τις ασθένειες και την απάνθρωπη εκμετάλλευσή τους από τους κεφαλαιοκράτες της παγκοσμιοκρατούμενης οικονομίας, ακόμα και από τους δουλεμπόρους, στους οποίους γίνονται θύματα, με την υπόσχεση μιας καλύτερης τύχης.

γ) Η εδαφική ακεραιότητα της Χώρας απειλείται, αφενός από τον τουρκικό επεκτατισμό από Ανατολάς και αφετέρου από τον υποκινούμενο αλυτρωτισμό των Σκοπίων από Βορρά και από τον μεγαλοϊδεατισμό της Αλβανίας από Δυσμάς, των οποίων οι επιδιώξεις όλων αυτών υποστηρίζονται από τις δυνάμεις της Νέας τάξης πραγμάτων.

δ) Η ντόπια ληστρική ολιγαρχία, με την οικονομία της τοκογλυφικής υπερχρέωσης που δημιούργησε μαζί με τις κυβερνήσεις των τελευταίων 35 χρόνων της μεταπολίτευσης και που αυτή (η υπερχρέωση) δεν έγινε για τις ανάγκες της κοινωνίας ή ενός υποτιθέμενου κοινωνικού κράτους, αλλά προς όφελος της οικονομικής και πολιτικής ελίτ και της πλανητικής χρηματοδεσποτείας. Σήμερα, αυτές οι κλεπτοκρατικές ελίτ, στηρίζουν την ανασυγκρότηση του χρεοκοπημένου συστήματος με τους γνωστούς μηχανισμούς του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτό, όμως, μετατρέπει τη χώρα μας σε πραγματική αποικία των διεθνών αγορών, τραπεζών και κερδοσκόπων υπό τον έλεγχο της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Απέναντι στη βαρβαρότητα και την αναλγησία του συστήματος κυριαρχίας, τα ελληνικά κόμματα όλων των αποχρώσεων είναι ανίκανα να αντιμετωπίσουν πολιτικά την οικονομική κρίση, για την οποία όλα, ανεξάρτητα, αν κυβέρνησαν ή όχι, ευθύνονται, διότι την κρίση του πολιτικού συστήματος τη μετέβαλαν σε κρίση οικονομική και τη φορτώνουν στις πλάτες του λαού.

Ειδικότερα, η καθεστωτική Αριστερά έχει χάσει τον ιδεολογικό της προσανατολισμό και βρίσκεται σε σύγχυση και αφασία, διότι συμμετέχει στο παιχνίδι της κομματικής, αντιπροσωπευτικής, ψευτοδημοκρατίας και είναι ανίκανη πια να αρθρώσει έναν αξιόπιστο πολιτικό ανατρεπτικό λόγο, που να βγάζει τη Χώρα από τα αδιέξοδα και να ζητεί να παραπεμφθούν οι άρπαγες του δημοσίου χρήματος στα δικαστήρια. Ο λαός απαιτεί οπωσδήποτε την καταδίκη των ενόχων για τη σημερινή κρίση και τη δήμευση των περιουσιών όλων των πολιτικών εκείνων της μεταπολίτευσης που πλούτισαν παρανόμως και σε βάρος του λαού. Ο λαός δεν θα πληρώσει τους πολιτικούς αλήτες, οι οποίοι καταλήστευσαν το δημόσιο χρήμα και οδήγησαν τη Χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης. Εξάλλου, η κυρίαρχη Αριστερά, που εγκατέλειψε από καιρό τον αντιϊμπεριαλισμό-πατριωτισμό, είναι παντελώς ανίκανη να υπερασπιστεί το λαό-έθνος, που δέχεται συνολική επίθεση, με αποτέλεσμα η ιδεολογία της να μετατραπεί σε ιδεολόγημα και δεν μπορεί πια να κρύψει την πολιτική της κενότητα και έτσι γίνεται το δεκανίκι της εθνοαποδομητικής στρατηγικής της κεφαλαιοκρατίας και δέχεται το πλαστό δίλημμα: «διεθνισμός» - «αντιρατσισμός» «εθνικισμός»- «ρατσισμός». Από την άλλη πλευρά, οι κομματοκρατούμενοι και εγκάθετοι πατέρες του συνδικαλισμού, για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του λαού, αρκούνται σε κούφια λόγια και προβαίνουν σε επιδεικτικές και άκαρπες απεργίες, που όμως αυτές επιτείνουν την κρίση και ουσιαστικά αυτοί αποτελούν τους πεμπτοφαλαγγίτες, που έμμεσα στηρίζουν την οικονομική ολιγαρχία και συμβάλλουν στην εξαθλίωση του λαού. Όλοι αυτοί, μαζί με τον εσμό των κομπιναδόρων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των βιομηχάνων, αφού λεηλάτησαν την οικονομία της Χώρας και έδιωξαν τα κλεμμένα σε ξένες τράπεζες, με ανοχή ή σε συνεργασία με τις κομματικές- πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, σήμερα, έρχονται και φορτώνουν την οικονομική κρίση σε βάρος του λαού, παίρνοντας τις πενιχρές συντάξεις, τα μεροκάματα και τους μισθούς και ρίχνοντας στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, με πρόφαση, τάχα, την κρίση για την οποία απολειστικά ευθύνονται αυτοί που τη δημιούργησαν.

Η δανειακή πολιτική της Χώρας είναι αδιέξοδη πολιτική, διότι κάθε νέο δάνειο είναι ακόμα ένα καρφί πάνω στο φέρετρο της οικονομίας μας.

Γι’ αυτό, χρειάζεται άλλη γενναία πολιτική, ώστε η Χώρα μας να αποφύγει το θανάσιμο δανεισμό. Συγκεκριμένα, χρειάζεται να εφαρμοστούν πολιτικά μέτρα, ήτοι να γίνει μονομερής παύση (όχι αναστολή) πληρωμών, που σημαίνει πως η Χώρα αρνείται επίσημα να αναγνωρίσει κάθε δικαίωμα ή απαίτηση των δανειστών της. Διότι η Ελλάδα (όπως και κάθε Χώρα) έχει νόμιμο δικαίωμα ν’ αρνείται την πληρωμή του χρέους, ως «Odious Debt» (= ειδεχθούς χρέους), διότι, σύμφωνα με το διεθνές νομικό δόγμα, αν το χρέος είναι προϊόν διαφθοράς, ρεμούλας και κερδοσκοπίας φαύλης κακοδιαχείρισης, που είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα του λαού και του έθνους, τότε, δεν υπάρχει υποχρέωση πληρωμής του, ούτε η Χώρα δεσμεύεται από άκυρες συμβάσεις, που υπογράφτηκαν από διεφθαρμένες κυβερνήσεις, τα πρόσωπα των οποίων είναι αποκλειστικά και εξ ολοκλήρου υπεύθυνα και υπόχρεα να καταβάλουν τις οφειλές, που στο όνομα μεν του κράτους και του λαού πραγματοποίησαν, αλλά που όμως τα ίδια πρόσωπα ή άλλοι επωφελήθηκαν.

Η μονομερής παύση πληρωμών, έχει σαν άμεσο επακόλουθο, την αδήριτη ανάγκη να σταθεί η Χώρα και ο λαός της στα πόδια του. Όμως, η παύση πληρωμών δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα, αν δεν παρθούν άμεσα μέτρα, όχι σε βάρος του λαού, αλλά μέτρα που να θωρακίζουν την οικονομία και τη Χώρα, όπως :

ι) Δραστικοί έλεγχοι στην κίνηση του κεφαλαίου, με την εθνικοποίηση των κύριων τραπεζών.

ιι) Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, που μολονότι η Χώρα είναι πλούσια και έχει αστείρευτες πλουτοπαραγωγικές πηγές, παραδόξως είναι υπερχρεωμένη.

ιιι) Η ακίνητη εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία και η συντήρηση των ιδρυμάτων της να περιέλθουν στο κράτος. Η εκκλησία να περιοριστεί μόνο στο θεολογικό της έργο.

iv) Απαιτείται γενναία αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων, όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά σαν αναγκαία προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε νέα κοινωνική και οικονομική βάση.

v) Ριζική μεταρρύθμιση στο πολιτικό μας σύστημα, που είναι διεφθαρμένο και αποκλειστικά υπεύθυνο για τη βαθιά σημερινή κρίση, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά ταυτόχρονα πολιτική, κοινωνική, ηθική, κρίση θεσμών, αρχών και αξιών, με βαθύτατο δημοκρατικό έλλειμμα.

vι) Να μειωθεί, αμέσως τώρα, ο αριθμός των βουλευτών από (300) στους (200), που μπορεί να γίνει με απλό νόμο και να καταργηθεί η χρηματοδότηση των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μόνο, με τα μέτρα αυτά και όχι με μέτρα αντιλαϊκά, μπορεί να ορθοποδήσει η οικονομία και να οικοδομηθεί ένα ριζικά δημοκρατικό, κοινωνικό και δίκαιο κράτος, διαφορετικό από το σημερινό διεφθαρμένο της μίζας, της συναλλαγής, της σήψης, της υποκρισίας και της αρπαχτής . Μόνο έτσι το κράτος θα επανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία του και ο ελληνικός λαός θα αντιμετωπίσει άμεσα την κρίση και θα βρει την ηρεμία του, την κοινωνική του συνοχή και την οικονομική του αυτάρκεια.

Μπορούμε ως λαός. Ας τολμήσουμε το ακατόρθωτο !

Ιωάννης (Ίων) Καρακώστας, συγγραφέας, νομικός, π. Βουλευτής